Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 448)

Είμαστε σε σταυροδρόμι. Ο προϋπολογισμός του Μητσοτάκη αναδεικνύει τον πραγματικό προσανατολισμό της κυβέρνησης: Όλα για τις επιχειρήσεις!

Για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά επι­φυ­λάσ­σει το «πά­γω­μα» των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων στα επί­πε­δα τη ση­με­ρι­νής σκλη­ρής λι­τό­τη­τας (παρά τις θριαμ­βο­λο­γί­ες για «ανά­πτυ­ξη»…), τη μεί­ω­ση των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, τη με­γα­λύ­τε­ρη ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων.

Σε αυτή τη συ­γκυ­ρία κρί­σης προ­στί­θε­ται το βάρος της φι­λο­πό­λε­μης πο­λι­τι­κής, μέσα στην όξυν­ση του αντα­γω­νι­σμού με την Τουρ­κία. Πέρα από τις πραγ­μα­τι­κές γραμ­μές που δια­μορ­φώ­νο­νται στο εσω­τε­ρι­κό του κρά­τους για την αντι­με­τώ­πι­ση της συμ­φω­νί­ας Τουρ­κί­ας-Λι­βύ­ης (βλ. σελ.3), οι ισχυ­ρές φωνές που προ­τεί­νουν στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θούν. Πέρα από τις «φω­το­βο­λί­δες» του Στυ­λια­νί­δη για υπο­χρε­ω­τι­κή στρά­τευ­ση στα 18, η φράση του Χα­ρα­κό­που­λου «ζούμε σε εποχή για κα­νό­νια – όχι για βού­τυ­ρο», απο­τυ­πώ­νει πραγ­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές.

Το κό­στος για την ανα­βάθ­μι­ση των F16 σε επί­πε­δο Viper (επί­πε­δο ηλε­κτρο­νι­κής και οπλι­κής υπε­ρο­χής) έχει προ­ϋ­πο­λο­γι­στεί, το «μνη­μό­νιο εν­δια­φέ­ρο­ντος» για την αγορά πα­νά­κρι­βων υπερ­σύγ­χρο­νων F35 έχει κα­τα­τε­θεί στις ΗΠΑ, οι βα­ριές φρε­γά­τες «ανοι­χτής θα­λάσ­σης» έχουν πα­ραγ­γελ­θεί προς ναυ­πή­γη­ση στη Γαλ­λία και στο με­τα­ξύ το Ναυ­τι­κό δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται το «δα­νει­σμό» αντί­στοι­χων φρε­γα­τών από το αμε­ρι­κα­νι­κό Ναυ­τι­κό. Είναι ένα άλμα εξο­πλι­σμών συ­γκρί­σι­μο μόνο με το δόγμα «θα γί­νου­με αστα­κοί» της δε­κα­ε­τί­ας του ’80.

Δεν υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία για το ποιος θα πλη­ρώ­σει το μάρ­μα­ρο. Το κό­στος των εξο­πλι­σμών θα δια­σφα­λι­στεί με πρό­σθε­τη βαριά λι­τό­τη­τα. Αυτό εν­νο­εί ο Χα­ρα­κό­που­λος, όταν μας τρί­βει στα μού­τρα το να ξε­χά­σου­με το «βού­τυ­ρο». Όμως το κό­στος θα κα­τα­βλη­θεί και πο­λι­τι­κά: Ενί­σχυ­ση των εξο­πλι­σμών ση­μαί­νει ενί­σχυ­ση των μι­λι­τα­ρι­στι­κών γρα­φειο­κρα­τιών, ση­μαί­νει πιο έντο­νη στρο­φή δεξιά, ση­μαί­νει με­γα­λύ­τε­ρη πρόσ­δε­ση στην ουρά των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων. Απέ­να­ντι σε αυτή την πρό­κλη­ση, η στάση της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά απο­γοη­τευ­τι­κή: οι κο­σμο­πο­λί­τες (τά­χα­μου αντιε­θνι­κι­στές) των Πρε­σπών τρέ­χουν τώρα να μπουν στο πρώτο βα­γό­νι της «πα­τριω­τι­κής» πα­σο­κι­κής πα­ρά­δο­σης, κα­τη­γο­ρώ­ντας εμ­μέ­σως, αλλά σαφώς τη ΝΔ για, τάχα, «εν­δο­τι­κή» στάση απέ­να­ντι στην Τουρ­κία.

Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να αντι­δρά­σει συ­νο­λι­κά. Συν­δέ­ο­ντας την αντι­λι­τό­τη­τα με την αντί­στα­ση στο μι­λι­τα­ρι­σμό και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, υπε­ρα­σπί­ζο­ντας την ει­ρή­νη ως μεί­ζον αγαθό απέ­να­ντι στις σκο­πι­μό­τη­τες της μοι­ρα­σιάς «οι­κο­πέ­δων» στις ΑΟΖ, αρ­νού­με­νη κάθε συ­ναί­νε­ση στη φι­λο­πό­λε­μη πο­λι­τι­κή.

Η στάση αυτή οφεί­λει να ξε­δι­πλω­θεί με κρι­τή­ριο τις μάχες που έρ­χο­νται και όχι τις ήττες που προη­γή­θη­καν. Ο κα­πι­τα­λι­σμός διε­θνώς βα­δί­ζει τα­χύ­τα­τα προς νέα βαθιά ύφεση. Επει­σό­δια στις διε­θνείς τρά­πε­ζες, στην κα­θη­με­ρι­νή δια­χεί­ρι­ση της κο­λοσ­σιαί­ας φού­σκας των «εται­ρι­κών χρεών» κ.ά. δεί­χνουν ότι ένα νέο πρω­ι­νό, όπως εκεί­νο της γνω­στο­ποί­η­σης της χρε­ο­κο­πί­ας της Λίμαν Μπρά­δερς, είναι απο­λύ­τως μέσα στην ατζέ­ντα των εξε­λί­ξε­ων.

Στον αρα­βι­κό κόσμο και στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, μια σειρά αυ­θε­ντι­κών μα­ζι­κών λαϊ­κών εξε­γέρ­σε­ων πιά­νει ξανά το νήμα των αγώ­νων «από τα κάτω», επα­να­φέ­ρο­ντας τις μνή­μες της πε­ριό­δου 2010-2013.

Στη Γαλ­λία, το ερ­γα­τι­κό-απερ­για­κό κί­νη­μα μπαί­νει ξανά στο κέ­ντρο της πάλης ενά­ντια στις αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, παίρ­νο­ντας τη σκυ­τά­λη από τα κί­τρι­να γι­λέ­κα. Και συ­νή­θως η Γαλ­λία είναι ο «κό­κο­ρας» που προ­α­ναγ­γέλ­λει την αφύ­πνι­ση με­γά­λου μέ­ρους της Ευ­ρώ­πης.

Σ’ αυτό το πραγ­μα­τι­κό έδα­φος θα χρεια­στεί να επι­χει­ρή­σου­με στη συ­νέ­χεια. Και θα πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στού­με γι’ αυτό. Η ση­με­ρι­νή αδρά­νεια πρέ­πει να δώσει τη θέση της σε ένα φι­λό­δο­ξο «σχέ­διο» ανα­σύ­ντα­ξης. Ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής, με στόχο να αντι­με­τω­πί­σει με­γά­λες προ­κλή­σεις στο πεδίο της οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής, αλλά και της απει­λής του πο­λέ­μου, του εθνι­κι­σμού και του ρα­τσι­σμού. Ενω­τι­κής πο­λι­τι­κής, με πραγ­μα­τι­κό στόχο να αντι­γυ­ρί­σου­με τις προ­κλή­σεις σε όλα τα πεδία, να διεκ­δι­κή­σου­με και να πε­τύ­χου­με νίκες για τον κόσμο μας.