Καμία Υποστήριξη – Καμία Ανοχή Στην Πολεμική Ένταση Μεταξύ Ελληνικής Και Τουρκικής Άρχουσας Τάξης!

Δήλωση της Κομμουνιστικής Τάσης (ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης) για την εντεινόμενη σύγκρουση μεταξύ ελληνικού και τουρκικού κράτους με αφορμή την υπογραφή του μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης.

Καμία υποστήριξη – καμία ανοχή στην πολεμική ένταση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής άρχουσας τάξης!

Διεθνιστικός – αντικαπιταλιστικός αγώνας
 

ο μόνος δρόμος για την ειρήνη στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο

Η υπογραφή μνημονίου για την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ της Τουρκίας και της υποτακτικής στο καθεστώς Ερντογάν, αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ (και από τις ΗΠΑ και την ΕΕ) κυβέρνησης της Λιβύης, αποτελεί μια αναμενόμενη εξέλιξη στο πλαίσιο του οξυμένου τα τελευταία χρόνια καπιταλιστικού ανταγωνισμού για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Η Ελλάδα, η Τουρκία και τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη που έχουν συμφέροντα στην περιοχή, με νομικό πρόσχημα την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, επιχειρούν να εφαρμόσουν προς όφελος των αρχουσών τους τάξεων την τακτική της οικοπεδοποίησης της θάλασσας για την ιδιωτική, κερδοσκοπική εκμετάλλευση εξακριβωμένων ή πιθανολογούμενων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Η ελληνική και η τουρκική άρχουσα τάξη, για να δικαιώσουν τις ιδιοτελείς επιδιώξεις τους στην περιοχή, επικαλούνται τις ερμηνείες του Διεθνούς Δικαίου που τους συμφέρουν. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο και οι οριοθετήσεις συνόρων, υφαλοκρηπίδων και ΑΟΖ που απορρέουν από αυτό, δεν είναι κάποιο υπερ-ιστορικό ευαγγέλιο που συντάχθηκε με κριτήριο την διασφάλιση εθνικών ή άλλων δικαιωμάτων, αλλά συνιστά τη νομική αποτύπωση του εκάστοτε συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα αστικά κράτη. Κάθε αναφορά σε αυτό το Δίκαιο από τις άρχουσες τάξεις και τα κράτη τους σήμερα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, είναι μονάχα το πρόσχημα με το οποίο επιχειρούν να δικαιολογήσουν την αδυσώπητη μεταξύ τους σύγκρουση για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων, αλλά και τα αδίστακτα στρατιωτικά τους σχέδια για μελλοντικά αιματοκυλίσματα των λαών της περιοχής στο βωμό αυτού του σκοπού.

Οι ισχυρισμοί και των δύο αρχουσών τάξεων, της ελληνικής και της τουρκικής, στο πλαίσιο της παρούσας σύγκρουσης, είναι ψευδείς και υποκριτικοί. Οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου και από τις δύο όχθες του Αιγαίου δεν έχουν κανέναν λόγο να εμπλακούν στην εκατέρωθεν αντιδραστική πολιτική και διπλωματική σύγκρουση των δύο αστικών κρατών και των αντιλαϊκών – αντεργατικών τους κυβερνήσεων. Αυτή η σύγκρουση εγκυμονεί διαρκώς την πιθανότητα για μια στρατιωτική αναμέτρηση, στο πλαίσιο της οποίας και οι δυο λαοί θα κληθούν να θυσιαστούν για αλλότρια συμφέροντα.

Η «δική μας», ελληνική άρχουσα τάξη και οι απολογητές της, ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα είναι η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα. Αποκρύπτουν όμως σκόπιμα, ότι τα τελευταία χρόνια με τις συμφωνίες πολιτικής, ενεργειακής και στρατιωτικής συνεργασίας με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ και με την υποστήριξη ιδίως της Γαλλίας και της Ιταλίας, είναι οι ίδιοι που έχουν πρωτοστατήσει στην εξίσου προκλητική και επιθετική απόπειρα αποκλεισμού της Τουρκίας από την πρόσβαση στους υδρογονάνθρακες.

Από την πλευρά τους, οι Τούρκοι αστοί, πίσω από την επίκληση αυτής της απόπειρας αποκλεισμού τους από τους υδρογονάνθρακες, επιχειρούν υποκριτικά να κρύψουν τον αυξανόμενο αντιδραστικό ρόλο της καπιταλιστικής Τουρκίας στο διεθνές πεδίο, όχι μόνο ως διεκδικήτριας της λείας των υδρογονανθράκων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά και ως ισχυροποιημένης στην ευρύτερη περιοχή ιμπεριαλιστικής δύναμης, η οποία μάλιστα, εισβάλει όποτε θέλει στα γειτονικά κράτη με την ανοχή των ΗΠΑ και χρησιμοποιεί επωφελώς τον πόνο χιλιάδων προσφύγων σε οικονομικά παζάρια με την ΕΕ.

Καμία από τις δύο αστικές κυβερνήσεις δεν υπερασπίζει σε αυτήν τη σύγκρουση «κυριαρχικά» ή άλλα δικαιώματα του λαού της. Πασχίζουν μόνο για την αναβάθμιση της διεθνούς θέσης των αρχουσών τάξεων των χωρών τους, για τις μεγάλες εταιρείες τους και για τις μεγάλες ευρωπαϊκές, αμερικάνικες κ.α πολυεθνικές ενεργειακών συμφερόντων. Από όποια συμμαχία αστικών κρατών κι αν ελεγχθούν τελικά οι υδρογονάνθρακες της περιοχής, πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού, προορίζονται να ωφελήσουν μονάχα μια χούφτα κερδοσκοπικά παράσιτα. Δεν πρόκειται να ωφεληθούν στο ελάχιστο οι λαοί της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, οι οποίοι θα συνεχίζουν καταβάλουν σ’ αυτά τα παράσιτα ένα πανάκριβο τίμημα για να παραχθεί ενέργεια. Επιπλέον, οι εργασίες εξόρυξης, σύμφωνα με όλες τις σχετικές επιστημονικές μελέτες, θα προκαλέσουν ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, σε μια εποχή που είναι τεχνολογικά εφικτή η εξασφάλιση ενεργειακής επάρκειας από φιλικές στο περιβάλλον, ανανεώσιμες πηγές.

Το να αναμένει κανείς από τις άρχουσες τάξεις και τους πολιτικούς τους εκφραστές σε Ελλάδα και Τουρκία να συνετιστούν, να δείξουν διαλλακτικότητα και να εγγυηθούν την ειρήνη είναι μια ολέθρια και επικίνδυνη αυταπάτη. Τα συμφέροντά τους ήταν, είναι και θα είναι αντικρουόμενα. Μόνο τα συμφέροντα των εργαζόμενων λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι κοινά. Όμως, όσο αμφότεροι δεν απαλλάσσονται από την εξουσία των παρασιτικών αρχουσών τάξεων και τον ίδιο τον καπιταλισμό, θα ελοχεύει διαρκώς ο κίνδυνος μιας πολεμικής αλληλοσφαγής.

Το ίδιο ουτοπικό είναι το να ζητά κανείς να δώσει τέλος στην πολεμική ένταση η παρέμβαση της ΕΕ, των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ. Οι ισχυρότερες χώρες της ΕΕ και οι ΗΠΑ είναι βασικοί προμηθευτές όπλων για την Τουρκία και την Ελλάδα και από τη σκοπιά των γενικότερων ιμπεριαλιστικών τους επιδιώξεων, έχουν συμφέρον να «μανουβράρουν» διαρκώς μεταξύ των δυο αντίπαλων αστικών κρατών, οξύνοντας τη μεταξύ τους σύγκρουση. Επίσης, η πρόσφατη Ιστορία δείχνει ότι η από κοινού συμμετοχή Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ καθόλου δεν έχει αποτρέψει τις πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ τους (Κύπρος 1974) ή τα θερμά επεισόδια (κρίσεις του «Χόρα» το 1976 και του «Σισμίκ» το 1987, εμπλοκή στις βραχονησίδες το 1996).

Η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει οριστικά τέλος στη διαρκή πολεμική ένταση είναι η εργατική τάξη και το κίνημά της στην Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η εργατική τάξη της Ελλάδας, διαθέτοντας ισχυρά συνδικάτα και ένα μαζικό κομμουνιστικό κόμμα, μπορεί να παίξει τον καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την υπόθεση. Δεδομένου ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε έμπρακτα με την κυβερνητική της θητεία τα προηγούμενα χρόνια ότι είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις στρατηγικές επιλογές της ελληνικής άρχουσας τάξης στην εξωτερική πολιτική, το ΚΚΕ έχει αυξημένα, ιστορικά καθήκοντα. Οφείλει να ξεσκεπάσει τους αντιδραστικούς σκοπούς, τα ψεύδη και την υποκρισία των εμπλεκομένων στη σύγκρουση καπιταλιστικών δυνάμεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και για λόγους αξιοπιστίας απέναντι στην εργατική τάξη της Τουρκίας, αυτό θα πρέπει να το κάνει πρώτα και κύρια σε σχέση με την ελληνική αστική τάξη.

Αυτό όμως, σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία υπερτονίζει την «επιθετικότητα» και «προκλητικότητα» της τουρκικής άρχουσας τάξης, υποβαθμίζει τον αντιδραστικό ρόλο της ελληνικής και τοποθετείται από τη σκοπιά της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της καπιταλιστικής Ελλάδας, πρέπει να εγκαταλειφθεί άμεσα! Στη θέση της, χρειάζεται να μπει μια γνήσια προλεταριακή διεθνιστική πολιτική, η οποία θα περιλαμβάνει την άμεση λήψη πρωτοβουλιών για κοινές διασκέψεις και μορφές αγωνιστικής δράσης των μαζικών εργατικών οργανώσεων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και θα υπερασπίζει τα ακόλουθα συνθήματα:

– Όχι στον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, το εθνικιστικό μίσος και την πολεμική ένταση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο!
– Κάτω οι πατριδοκάπηλες άρχουσες τάξεις και η εξουσία τους! Έξω ο αμερικάνικος και ο δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός από την περιοχή! Άμεση έξοδος από τους πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς θεσμούς και μηχανισμούς τους, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.α!
– Οι εργαζόμενοι λαοί της Νοτιοανατολικής Μεσογείου δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους! Αλληλέγγυος-συντονισμένος αγώνας της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό σε Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο και ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο ο μόνος δρόμος για μόνιμη ειρήνη και σταθερή ευημερία!

Αθήνα, 13/12/2019