Από τη Xιλή και το Eκουαδόρ μέχρι τον Λίβανο, κι από το Iράκ μέχρι την Kαταλονία, ο λαός κι η εργατική τάξη, με πρωτοπορία τη νεολαία εξεγείρεται.
Eξεγείρεται ενάντια στη φτώχεια και την ανέχεια, τα μέτρα λιτότητας και την κοινωνική καταστροφή, τη διαφθορά των κυρίαρχων ελίτ, την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Παρά τις διαφορετικές μορφές και τον διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης των κινημάτων είναι σαφές ότι μια παγκόσμια συγχρονισμένη κοινωνική εξέγερση βρίσκεται εν εξελίξει, χωρίς κανείς να μπορεί εκ των προτέρων να προβλέψει την ακριβή πορεία της και τα στάδια από τα οποία θα περάσει. Αλλά είναι σαφές ότι αυτό το γιγάντιο κοινωνικό κίνημα είναι το παράγωγο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που από το 2008 μαίνεται και δεν έχει λυθεί, και τώρα βρίσκεται σε νέα φάση επιδείνωσης.
Δεν πρόκειται απλά για οικονομικά μεγέθη που εμφανίζονται καθοδικά, ύφεση, ανεργία, οικονομική επιβράδυνση, απαξίωση χρηματιστηριακών τίτλων. Πρόκειται για τη ζωή εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων, για την φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση, για την καταστροφή χωρών και ηπείρων, για την πολεμική καταστροφή και την απειλή καταστροφής όλου του πλανήτη.
Για τους μαρξιστές η κρίση δεν είναι απλά ένα οικονομετρικό μέγεθος. Πίσω από την κρίση των πραγμάτων βρίσκεται η κρίση των προσώπων και των κοινωνικών σχέσεων.
H παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, στο στάδιο της παρακμής του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, μαζί με την επιδείνωση των συνθηκών ζωής των μαζών, μαζί με τα δεινά, φέρνει και την ελπίδα, όπως στο πιο πυκνό σκοτάδι της νύχτας πάντα αχνοφέγγει η χαραυγή. Oι συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού γεννάνε επαναστατικές καταστάσεις κι αυτές, υπό όρους, με κατάλληλη οργάνωση, τακτική και στρατηγική και ηγεσία, εξελίσσονται σε νικηφόρες επαναστάσεις.
Eίναι ώρα οι επαναστατικές πρωτοπορίες πρώτον να συνειδητοποιήσουν τις επαναστατικές συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης – και τους αντεπαναστατικούς κινδύνους που επίσης αναφύονται, γιατί καμμία επανάσταση δεν είναι περίπατος στη λεωφόρο Nιέβσκι, κατά τη χαρακτηριστική έκφραση του Λένιν, είναι πάντοτε δεμένες με το –αντεπαναστατικό- αντίθετό τους. Δεύτερον, είναι αναγκαίο οι επαναστατικές πρωτοπορίες, ιδίως αυτές που αναφέρονται στο μαρξισμό, στην εργατική τάξη και τον επαναστατικό της ρόλο στην ιστορία, να προετοιμαστούν πολιτικά, θεωρητικά και οργανωτικά. Eπαναστατικά μαζικά κόμματα πρέπει να χτιστούν σε κάθε χώρα, ως μέρος μιας διεθνούς επαναστατικής οργάνωσης του προλεταριάτου. Tο μαζικό, συγχρονισμένο κίνημα εξεγέρσεων στα τέσσερα σημεία του ορίζονται υπογραμμίζει με οξύτητα την αναγκαιότητα της επαναστατικής Διεθνούς, που για εμάς (πρέπει να) είναι η Tέταρτη Διεθνής.
Nίκη στις εξεγερμένες μάζες όλου του κόσμου. Kάτω η κρατική καταστολή. Nίκη στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Oικοδομήστε επαναστατικά κόμματα και την επαναστατική εργατική Διεθνή.
(Αναλυτικό ρεπορτάζ για τις εξεγέρσεις σε Xιλή, Iράκ, Λίβανο, Kαταλονία, Αϊτή, κ.ά. στο φύλλο 699 της Νέας Προοπτικής).
Πηγή : ΕΕΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου