Το editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 445)

Αντιμετωπίζουμε μεγάλες προκλήσεις. Η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ κατευθύνεται ολοφάνερα προς μια σημαντική επιτάχυνση των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων.

Η πε­ρί­ο­δος προ­ε­τοι­μα­σί­ας, ο με­τε­κλο­γι­κός «μήνας του μέ­λι­τος» τε­λειώ­νει. Ο Μη­τσο­τά­κης περ­νά­ει στην εφαρ­μο­σμέ­νη πο­λι­τι­κή, που θα προ­σπα­θεί στα­δια­κά να υλο­ποιεί τις αντι­δρα­στι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές κα­τευ­θύν­σεις της κυ­βέρ­νη­σής του, σε βάρος των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Η προ­σέλ­κυ­ση των ξένων επεν­δύ­σε­ων έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση την ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη διά­βρω­ση των ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων και των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των.

Αυτή η «τα­ξι­κή μο­νο­μέ­ρεια» της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη έχει ως εσω­τε­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα την ενί­σχυ­ση του αυ­ταρ­χι­σμού. Οι πο­λι­τι­κές ενί­σχυ­σης και απο­θρά­συν­σης των μη­χα­νι­σμών κα­τα­στο­λής και οι πο­λι­τι­κές ενί­σχυ­σης του κρα­τι­κού-θε­σμι­κού ρα­τσι­σμού απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες και στους με­τα­νά­στες δεν είναι «δεξιά λάθη», δεν είναι «πα­ρα­φυά­δες» στην πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη. Είναι ανα­πό­σπα­στα στοι­χεία της.

Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, έχο­ντας ως «εσω­τε­ρι­κή» γνώση την κυ­βερ­νη­τι­κή εμπει­ρία της Δε­ξιάς επί δε­κα­ε­τί­ες, γνω­ρί­ζει ότι αργά ή γρή­γο­ρα θα συ­να­ντή­σει την πραγ­μα­τι­κή, την επι­κίν­δυ­νη «αντι­πο­λί­τευ­ση»: τη δράση του κό­σμου από τα κάτω. Και προ­ε­τοι­μά­ζε­ται γι’ αυτή τη «συ­νά­ντη­ση». Με­γε­θύ­νο­ντας συ­νει­δη­τά το ρα­τσι­στι­κό δη­λη­τή­ριο που λει­τουρ­γεί πα­ρα­λυ­τι­κά για τις μάζες και αυ­ξά­νο­ντας το «ετοι­μο­πό­λε­μο» των μη­χα­νι­σμών κα­τα­στο­λής, που είναι ήδη προ­σα­να­το­λι­σμέ­νοι ενά­ντια στον «εσω­τε­ρι­κό εχθρό».

Αυτά, όμως, που όπως απο­δει­κνύ­ε­ται είναι κα­θα­ρά για τα στε­λέ­χη της Δε­ξιάς, δεν είναι εξί­σου κα­θα­ρά για έναν κόσμο του κι­νή­μα­τος. Η ήττα του 2015, η «κω­λο­τού­μπα» του Τσί­πρα και τα πε­πραγ­μέ­να της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν λει­τουρ­γή­σει αρ­νη­τι­κά, αυ­ξά­νο­ντας την απο­γο­ή­τευ­ση μα­ζι­κών τμη­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Ενι­σχύ­ο­ντας τον κα­θε­στω­τι­κό ισχυ­ρι­σμό ότι οι με­γά­λοι κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου ήταν μια ανευ­θυ­νό­τη­τα, μια «τρέλα», που πλέον έχει απω­θη­θεί στα αρ­χεία της ιστο­ρί­ας.

Αυτή τη στιγ­μή αρ­χί­ζου­με να δε­χό­μα­στε ένα πο­λύ­τι­μο πο­λι­τι­κό μά­θη­μα. Στο Εκουα­δόρ και στη Χιλή, στην Αλ­γε­ρία και στο Λί­βα­νο, «επι­στρέ­φουν» οι μα­ζι­κοί αγώ­νες με­γά­λης κλί­μα­κας. Έχει εν­δια­φέ­ρον η πα­ρα­τή­ρη­ση ότι αυτή η «επι­στρο­φή» εκ­δη­λώ­νε­ται στις πε­ριο­χές που ση­μα­δεύ­τη­καν προη­γού­με­να από με­γά­λες ήττες (Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, αρα­βι­κές εξε­γέρ­σεις).

Ο κα­πι­τα­λι­σμός διε­θνώς τρέ­χει προς μια νέα με­γά­λη ύφεση. Ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός πα­ντού προ­κα­λεί συ­στη­μα­τι­κά τις πλα­τιές μάζες με νέα χτυ­πή­μα­τα. Οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις αδυ­να­τούν να υπο­σχε­θούν μια στοι­χειώ­δη βελ­τί­ω­ση της ζωής των αν­θρώ­πων.

Σε αυτές τις συν­θή­κες, το ερώ­τη­μα της γε­νί­κευ­σης των μα­ζι­κών αγώ­νων δεν αφορά το εάν θα συμ­βεί, αλλά το πότε θα συμ­βεί.

Στην Ελ­λά­δα έχου­με πε­ρά­σει ξανά και ξανά από αυτή την κα­τά­στα­ση. Στις πα­ρα­μο­νές της εξέ­γερ­σης του Νο­έμ­βρη του ’73 η χού­ντα έμοια­ζε ανί­κη­τη, το κα­θε­στώς αι­σθα­νό­ταν κατά πολύ πιο στα­θε­ρό απ’ ό,τι σή­με­ρα. Η πε­ποί­θη­ση ότι μια γε­νί­κευ­ση των μα­ζι­κών αγώ­νων ήταν εφι­κτή, ότι η χού­ντα μπο­ρού­σε να σα­ρω­θεί και να ανοί­ξει ο δρό­μος για με­γά­λες ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές κα­τα­κτή­σεις, χα­ρα­κτή­ρι­ζε μόνο μια μικρή αγω­νι­στι­κή μειο­ψη­φία.

Με εκεί­νη την εποχή υπάρ­χουν ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές, αλλά και ση­μα­ντι­κές ανα­λο­γί­ες. Η κα­τά­στα­ση που αντι­με­τω­πί­ζει ο κό­σμος μας μπο­ρεί να βελ­τιω­θεί μόνο μέσα από μια γε­νι­κευ­μέ­νη άνοδο των αγώ­νων. Η «προ­γραμ­μα­τι­κή» αντι­πο­λί­τευ­ση του Τσί­πρα στη Βουλή δεν απο­τε­λεί εμπό­διο στην πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη. Η απά­ντη­ση στις προ­κλή­σεις της Δε­ξιάς μπο­ρεί να χτι­στεί μόνο από τα κάτω και από αρι­στε­ρά.

Αυτή η προ­σπά­θεια θα έχει αρ­κε­τά «κε­φά­λαια». Όμως στις φε­τι­νές δια­δη­λώ­σεις για την επέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου θα πρέ­πει να γρά­ψου­με μια καλή «ει­σα­γω­γή». Παίρ­νο­ντας ξανά τη σκυ­τά­λη από τους αγώ­νες του πα­ρελ­θό­ντος, αλλά και από τους αγώ­νες των αδελ­φών μας που συ­γκλο­νί­ζουν σή­με­ρα άλλες γω­νιές του πλα­νή­τη.

Πηγή : rproject