Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 446)

Η διεθνής εξάπλωση, η διάρκεια και η επιμονή του κύματος εξεγέρσεων σε διάφορες γωνιές του πλανήτη αποδεικνύουν ότι πρόκειται για κάτι πολύ «βαθύτερο» από μεμονωμένα, συγκυριακά «ξεσπάσματα».

Ένας με­γά­λος διε­θνής κα­τά­λο­γος πε­ρι­λαμ­βά­νει: Που­έρ­το Ρίκο, Αϊτή, Εκουα­δόρ, Χιλή, Βο­λι­βία, Αλ­γε­ρία, Σου­δάν, Λί­βα­νος, Ιράκ, Χονγκ Κονγκ, Κα­τα­λο­νία, Γαλ­λία. Στις πε­ρισ­σό­τε­ρες από αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις, οι μα­ζι­κές «άγριες» κι­νη­το­ποι­ή­σεις συ­νε­χί­ζο­νται επί βδο­μά­δες (ή και μήνες!).

Η φλόγα καίει πιο έντο­να στην «πε­ρι­φέ­ρεια» του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού, με κέ­ντρο δύο κρί­σι­μες πε­ριο­χές, με τη δική τους ιστο­ρία και τους δι­κούς τους ανοι­χτούς λο­γα­ρια­σμούς: τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή όπου η μέ­θο­δος της εξέ­γερ­σης επι­στρέ­φει μετά από χρό­νια για να απα­ντή­σει στη δεξιά επι­θε­τι­κό­τη­τα και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­λι­νόρ­θω­ση και τον αρα­βι­κό κόσμο, όπου εξε­λίσ­σε­ται ένας «δεύ­τε­ρος γύρος» του κύ­μα­τος αρα­βι­κών εξε­γέρ­σε­ων που ξέ­σπα­σε το 2011 και ητ­τή­θη­κε γύρω στα 2013.

Προ­φα­νώς η κάθε πε­ρί­πτω­ση είναι ξε­χω­ρι­στή και αφορά τις ιδιαί­τε­ρες συν­θή­κες κάθε χώρας. Αλλά είναι κοινή πα­ρα­δο­χή των πιο σο­βα­ρών ανα­λυ­τών (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων εκεί­νων του αντι­πά­λου) ότι πρό­κει­ται για «διε­θνές κύμα» και ως τέ­τοιο πρέ­πει να ερ­μη­νευ­τεί και να αντι­με­τω­πι­στεί.

Δεν πρό­κει­ται για «εξω­τι­κά» φαι­νό­με­να, που αφο­ρούν απο­κλει­στι­κά την «πε­ρι­φέ­ρεια». Το «κέ­ντρο» του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού, όσο κι αν δεί­χνει πιο «τα­κτο­ποι­η­μέ­νο», δεν είναι απρό­σβλη­το. Αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε ότι η Χιλή υπήρ­ξε δια­φη­μι­σμέ­νη ως η πιο στα­θε­ρή, λι­γό­τε­ρο «λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κη» και πε­ρισ­σό­τε­ρο «δυ­τι­κό­τρο­πη» χώρα της πε­ριο­χής. Κυ­ρί­ως αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε ότι τα Κί­τρι­να Γι­λέ­κα στη Γαλ­λία, που συ­μπλη­ρώ­νουν ένα χρόνο κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, αλλά και το κί­νη­μα «Δη­μο­κρα­τι­κό Τσου­νά­μι» στην Κα­τα­λο­νία, έφε­ραν σε ευ­ρω­παϊ­κό έδα­φος «με­θό­δους» και «πρα­κτι­κές» που συ­να­ντά κα­νείς στις εξε­γέρ­σεις των αδελ­φιών μας του πα­γκό­σμιου «Νότου».

Τι είναι αυτό που ενώ­νει όλες αυτές τις εξε­γέρ­σεις με­τα­ξύ τους; Ο πρω­τα­γω­νι­στι­κός ρόλος της νε­ο­λαί­ας είναι πραγ­μα­τι­κός, αλλά αυτές οι εξε­γέρ­σεις δεν είναι υπό­θε­ση μόνο μιας γε­νιάς. Αφορά όλους όσους ζούμε στον «κόσμο που δια­μορ­φώ­θη­κε μετά την κρίση του 2007», ο οποί­ος είναι ασφυ­κτι­κός για εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους. Είναι αυτή η συσ­σω­ρευ­μέ­νη οι­κο­νο­μι­κή-κοι­νω­νι­κή πίεση, η απου­σία οποιασ­δή­πο­τε (συλ­λο­γι­κής ή ατο­μι­κής) ορα­τής προ­ο­πτι­κής που ξεσπά σή­με­ρα και βάζει φωτιά στον πλα­νή­τη.

Οι εξε­γέρ­σεις εκ­φρά­ζουν μια γε­νι­κευ­μέ­νη «απόρ­ρι­ψη» της υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης πραγ­μά­των, που είναι δύ­σκο­λο να αντι­με­τω­πι­στεί από τις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις. Η υπο­χρέ­ω­σή τους να κα­τα­φεύ­γουν σε ελιγ­μούς και μι­κρο-υπο­χω­ρή­σεις υπο­γραμ­μί­ζει τη δύ­να­μη των «από κάτω» όταν εξε­γεί­ρο­νται. Αλλά κε­ντρι­κή γραμ­μή-απά­ντη­ση των «από πάνω» είναι η κα­τα­κό­ρυ­φη κλι­μά­κω­ση της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής και του πιο ακραί­ου αυ­ταρ­χι­σμού. Ακόμα κι όπου πιέ­ζο­νται σε ελιγ­μούς, αυτοί πά­ντο­τε συ­νο­δεύ­ο­νται από τη «σι­δε­ρέ­νια γρο­θιά» του κρά­τους. Ο στρα­τός στους δρό­μους της Χιλής ή της Γαλ­λί­ας, οι κα­τα­στά­σεις έκτα­κτης ανά­γκης και η ανα­στο­λή δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, η αγριό­τη­τα μη­χα­νι­σμών κα­τα­στο­λής που παίρ­νουν το «πρά­σι­νο φως» να ξε­σα­λώ­σουν πε­ρι­γρά­φουν αφε­νός πόσο αδί­στα­κτος είναι ο αντί­πα­λος. Αλλά πε­ρι­γρά­φουν αφε­τέ­ρου μια βαθιά «κρίση ηγε­μο­νί­ας», όπου οι κυ­βερ­νή­σεις κα­τα­φεύ­γουν στα πιο ακραία μέτρα που έχουν στο οπλο­στά­σιό τους ως απά­ντη­ση στην αμ­φι­σβή­τη­ση και τις προ­κλή­σεις που θέτει η δράση των «από κάτω».

Και αυτή η ει­κό­να –η αυ­ταρ­χι­κή στρο­φή ενός πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που «δεν πεί­θει» πια, αφορά επί­σης τους πά­ντες και στη «Δύση».

Ο κά­μπος είναι ξερός και σπί­θες θα υπάρ­ξουν. Το ζή­τη­μα είναι να ετοι­μα­ζό­μα­στε ώστε οι μελ­λο­ντι­κές εξε­γέρ­σεις να έχουν και την Αρι­στε­ρά τους…