Κοινή Δήλωση Των 8 Παραιτηθέντων Μελών Της Κεντρικής Επιτροπής Του ΚΚΕ

Στις 21 Νοεμβρίου 1989 παραιτήθηκαν 8 μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ, μετά και τη συγκρότηση της "Οικουμενικής κυβέρνησης" ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ υπό τον Ξεν. Ζολώτα.  

Οι 8 παραιτηθέντες από την Κ.Ε. του ΚΚΕ έδωσαν συνέντευξη τύπου στις 27 Νοεμβρίου 1989 στην Αθήνα. Νωρίτερα, από τον Ιούνιο 1989 και τη συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη μεταξύ ΝΔ-ΣΥΝ είχαν σταδιακά παραιτηθεί άλλα 7 μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ, 

 ενώ το Σεπτέμβριο 1989 είχε προηγηθεί η ανταρσία της ΚΝΕ και η ρήξη με το ΚΚΕ.

Στη φωτογραφία πάνω διακρίνονται τα 8 μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν στις 27 Νοεμβρίου 1989 στην Αθήνα. Όρθιος ο Κώστας Τζιαντζής ανοίγει τη συνέντευξη παρουσιάζοντας την Κοινή Δήλωση που παρατίθεται ολόκληρη παρακάτω:

Η Κοινή Δήλωση όπως δημοσιεύτηκε και κυκλοφόρησε στις 23 Νοεμβρίου 1989:

Η τρικομματική συμφωνία για κοινή κυβέρνη­ση προαναγγέλλει με σαφήνεια μια βαθιά συ­ντηρητική στροφή στην πορεία της χώρας, μια σοβαρή επιδείνωση των συνθηκών ζωής των ερ­γαζόμενων και όξυνση όλων των κοινωνικών και εθνικών ζητημάτων.

Η συγκρότηση της λεγόμενης οικουμενικής κυβέρνησης, εξυπηρετεί μια κορυφαία στρατηγική επιλογή των εκπροσώπων του μεγάλου κε­φαλαίου και του ξένου παράγοντα. Οι ηγεσίες της Ν.Δ. του ΠΑΣΟΚ αλλά και αυτή του Συνασπι­σμού χρησιμοποίησαν απλώς σαν πρόσχημα το σεβασμό των λαϊκών διαθέσεων και την κρισιμό­τητα της οικονομικής κατάστασης.

Χαρακτηριστικές είναι οι πανηγυρικές δηλώσεις για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, που εξέδωσαν όλες οι μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις, καθώς και οι δη­λώσεις των κυρίαρχων κύκλων στην EΟK, στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ. Ο συντηρητικός χα­ρακτήρας της νέας κυβέρνησης φαίνεται α­κόμη και από το πρόσωπο του Πρωθυπουρ­γού.

ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΥ­ΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ 
ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ

Το πιο χαρακτηριστικό, ωστόσο στοιχείο για το τι είδος κυβέρνηση συγκροτήθηκε και ποιών τα συμφέροντα πρόκειται να εξυπηρετήσει είναι το πλαίσιο της πολιτικής της, που συμφωνήθηκε από τους αρχηγούς των 3 κομμάτων. Η διακήρυξη της οικονομικής πολιτικής παρά τη γενικολογία και τις φιλολαϊκές ευχές που δια­τυπώνονται σ' αυτή, στην ουσία περιέχει κατευ­θύνσεις που θα στραφούν άμεσα κατά των εργα­ζόμενων στρωμάτων.

Οι κατευθύνσεις αυτές προδιαγράφουν μό­νο την πρώτη δέσμη μέτρων μονόπλευρης λιτό­τητας για το λαό και παραπέρα αύξηση των μονο­πωλιακών υπερκερδών.

Οι φραστικές διακηρύξεις για εξασφάλιση του εισοδήματος και των κοινωνικών παροχών ακούγονται σαν ειρωνεία όταν αναγγέλλονται ήδη αυξήσεις της φορολογίας και το αναμενόμενο κύμα των ανατιμήσεων στις δημόσιες επιχειρή­σεις προδιαγράφει το όργιο της «απελευθέρω­σης των τιμών» όλων των προϊόντων.

Η πλήρης σχεδόν απεμπόληση τωv οικονο­μικών διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων δεν είναι το μόνο στοιχείο που κάνει την κυβερνητική λύση επιζήμια για τη χώρα μας. Σε μια εποχή αποκλιμάκωσης των στρατιωτικών εξοπλι­σμών, η τρικομματική συμφωνία ανοίγει ά­μεσα το δρόμο στην ανανέωση του καθεστώτος των αμερικάνικων βάσεων.

Η νέα κυβέρνηση θα συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις, όπως επιβεβαιώνεται και από την αμερικανική πλευρά, με το πρόσχημα ότι έχουν «τεχνικό» χαρακτήρα, ενώ η ηγεσία του Συνασπισμού συμφωνεί ότι ο χρόνος που απομένει δεν επαρκεί για την απομάκρυνση των βάσεων και ότι άρα η παράταση είναι επιβεβλημένη.

Κεφαλαιώσεις και υπερώριμες, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, δημοκρατικές απαιτήσεις, όπως η καθιέρωση της απλής αναλογικής, παραπέμπονται αόριστα στην επόμενη βουλή. 

Όσον αφορά το θέμα της κάθαρσης που α­ποτέλεσε το πρόσχημα της δημιουργίας της κυβέρνησης Τζαννετάκη, οδηγείται σε καθαρτήριο εκείνων, που οι δυο εταίροι της προηγούμενης κυβέρνησης είχαν παραπέμψει. Στην Πραγματικότητα η διμερής συναίνεση - Ν.Δ. και Συνασπισμού τον Ιούνη του '89. – προετοίμασε το έδαφος για τον γενικότερο τρικομματικό συμβιβασμό. Αντικειμενικός στόχος του είναι μια γενικευμένη πολιτική συμφωνία - πλαίσιο που θα εξυπηρετεί τους μακροπρόθεσμους σκοπούς της άρχουσας τάξης και της ΕΟΚ.

Η λεγόμενη οικουμενική κυβέρνηση πέρα από τις όποιες λεκτικές διαφοροποιήσεις θα επιχειρήσει να δημιουργήσει τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές προϋποθέσεις και δικλείδες ασφαλείας για την συντηρητική ανασυγκρότηση του συστήματος, ώστε να μπορέσει αυτό να α­νταποκριθεί  στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται διεθνώς και να οδηγήσει μακροχρόνια σε αδιέξοδο και ήττα το εργατικό και γενικότερα μαζικό λαϊκό κίνημα.

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΣΕ ΜΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗ­ΠΟΤΕ ΚΟIΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Αντίθετα απ' όσα λέγονται, ο λαός δεν προσδοκούσε μια οποιαδήποτε κοινοβου­λευτική κυβέρνηση, αλλά μια διαφορετική, επί τέλους, κυβερνητική πολιτική. Συναισθή­ματα αμηχανίας και έντονοι προβληματισμοί γεν­νιούνται στη λαϊκή βάση κάθε κόμματος χωριστά, που βλέπει τις ηγεσίες, στο όνομα του παραμε­ρισμού των ιδιαίτερων παραταξιακών συμφερό­ντων, να αναιρούν προηγούμενες δεσμεύσεις και διακηρύξεις, ενώ τροφοδοτούσαν, για ψηφο­θηρικούς κυρίως λόγους, την προεκλογική αντιπαράθεση.

Με τη συμπαράσταση των κυρίαρχων κύκλων του κατεστημένου η Ν.Δ. επέβαλε τους βασι­κούς της όρους. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που στήριζε μέχρι τώρα τη δημαγωγία της στην εκμε­τάλλευση των αντισυντηρητικών αισθημάτων του λαού, δεν έχασε την ευκαιρία να χτυπή­σει και τις αντιστάσεις της προοδευτικής του βάσης, για να ικανοποιήσει τις επιταγές της άρχουσας τάξης. Η ηγεσία του Συνασπισμού, εγκαταλείποντας ακόμα και άμεσες διεκδική­σεις της Αριστεράς αξιοποιώντας και τις θέσεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα, αναλαμβάνει το ρόλο της χειραγώγησης των μαζικών λαϊκών α­γώνων, προκειμένου να εξασφαλίσει «εργατική ειρήνη». Προσφέρει κάλυψη και άλλοθι στην υ­πέρβαση των αντιθέσεων του δικομματισμού, στην ολοκλήρωση της συνθηκολόγησης Δεξιάς­ - ΠAΣΟK. και προετοιμάζει μελλοντικά το δρόμο στις λεγόμενες «κεντροδεξιές» κυβερνήσεις.

Γίνεται πλέον φανερό ότι η προσέγγιση της προοδευτικής λαϊκής βάσης της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να γίνει με τους όρους που διαμορφώνουν οι ηγεσίες τους. Η ενότητα των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων προϋποθέτει τη συμπόρευση μέσα σ’ ένα αναγεννημένο ρεύμα για την αλλαγή και το Σοσιαλισμό. Η συνάντηση των γενιών της αντίστασης και ακόμα περισσότερο του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να εκφράζεται από τη συνισταμένη του κ. Ζολώτα και ό,τι αυτός εκπροσωπεί. Οι εργαζόμενοι, οι έλληνες πολίτες που ζουν και θα ζήσουν ακόμα εντονότερα τις συνέπειες της κρίσης, μπορούν να αναπτύξουν μια νέα λαϊκή ενότητα, μέσα από κοινούς αγώνες, όση κι αν είναι η πίεση για συναινετικές λύσεις, που καταλήγουν πάντα σε βάρος τους και δεσμεύουν το μέλλον τους. Μία πραγματικά προοδευτική λαϊκή συμμαχία των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ένας νέος Συνασπισμός μπορεί να γεννηθεί. Η χώρα έτσι κι αλλιώς θ’ αποκτούσε – κι απέκτησε – μια κυβέρνηση. Σήμερα χρειάζεται επειγόντως μαχητική αντιπολίτευση και στο πεδίο της πολιτικής και στο πεδίο της κοινωνικής πάλης. Εδώ και καιρό έχει γίνει πεποίθηση σε ευρύτερες δυνάμεις η ανάγκη να εκφραστεί μια διαφορετική, πραγματικά αριστερή κατεύθυνση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, που να συνδέει τους σημερινούς αγώνες για την έξοδο από την κρίση και την προοπτική του Σοσιαλισμού.

ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ

Η ηγεσία του ΚΚΕ και του Συνασπισμού έχει τεράστιες ευθύνες γιατί με τη συμφωνία διευκο­λύνει αποφασιστικά την προώθηση των σχεδίων της άρχουσας τάξης και δημιουργεί τεράστια προβλήματα στο μαζικό λαϊκό κίνημα, δρώντας σε τελευταία ανάλυση σε κατεύθυνση διαλυτική. Η πολιτική επιλογή της στήριξης της λεγόμενης οικουμενικής κυβέρνησης αποτελεί ένα καθοριστικό βήμα παραπέρα ενσωμάτωσης του ΚΚΕ και της Αριστεράς στο «πολιτικό παιχνίδι» της άρχουσας τάξης. Ωστόσο, δεν ήταν ένα αναπάντε­χο γεγονός. Ήταν το αποτέλεσμα όλης της πολιτικής και της ιδεολογικής μετατόπισης που προ­ωθεί συστηματικά η ηγεσία του ΚΚΕ τα τελευ­ταία χρόνια κάτω και από την πίεση της άρχουσας τάξης και της ανεπάρκειάς της να ανα­λύσει τις αλλαγές που γίνονται στο σύγχρονο κόσμο, στην εργατική τάξη, στον καπιταλισμό, της αδυναμίας της να διατυπώσει μια ουσιαστική πρόταση για το σοσιαλισμό. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν συναισθάνεται το βάρος των ευθυνών της για τη συρρίκνωση της εκλογικής και πολιτι­κής επιρροής του κόμματος. Δεν συναισθά­νεται τα βάρος των ευθυνών της για τη μετατροπή του Συνασπισμού σε ολιγάριθμη λέσχη παραγόντων, που επιδιώκουν πάση θυσία να παί­ζουν συμπληρωματικό ρόλο στα πλαίσια του δικομματισμού. Αντίθετα, όλο και πιο πολύ υιοθετεί και εφαρμόζει αυταρχικές πρακτικές εμποδίζοντας το άνοιγμα μιας ουσιαστικής συζήτησης για τα μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά προβλήματα που απασχολούν το εργατικό κίνημα και την Αριστερά γενικότερα. Με ευκολία χαρακτηρίζει σαν «εσωτερικό εχθρό» καθέναν που εκφράζει άλλη από την επίσημη άποψη. Η ουσιαστική συζήτηση στα κομματικά όργανα και πριν απ’ όλα στην Κ.Ε. έχει γίνει αδύνατη. Ταυτόχρονα, η στενή ηγετική ομάδα δεν θεωρεί ότι δεσμεύεται από τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων, τις αποφάσεις της Κ.Ε. Χαρακτηριστικό, αλλά όχι μοναδικό, είναι το τελευταίο γεγονός της ανατροπής των αποφάσεων της Κ.Ε. από τον πρόεδρό της κατά τη συζήτηση με τους άλλους πολιτικούς ηγέτες.

• Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι αγωνιστές του μαζικού κινήματος θα αναλάβουν οι ίδιοι με τη σκέψη και με τη δράση τους, την υπόθεση της ανατροπής της χρεοκοπημένης πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ και του Συνασπισμού. Θ’ ανοίξουν μέτωπο ενάντια στις προσπάθειες απογοήτευσης και αποστράτευσης του ριζοσπαστικού κόσμου της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ μαζί με την οποία θα παλέψουν ενάντια στην πολιτική που εξαγγέλλει ότι θα εφαρμόσει η «οικουμενική» κυβέρνηση. Θα πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της συλλογικής δημοκρατικής επεξεργασίας και μέσα στην πράξη μιας αριστερής πολιτικής που έχει ανάγκη ο τόπος, με κατεύθυνση ένα επαναστατικά ανανεωμένο πρόγραμμα για το Σοσιαλισμό.
• Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί θα πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση του δημοκρατικού διαλόγου και της καθοριστικής συμμετοχής τους στη λήψη των αποφάσεων και τις τύχες της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος. Μόνο έτσι μπορούν να συμβάλλουν στην πραγματοποίηση ενός ποιοτικού άλματος στον χαρακτήρα και την φυσιογνωμία του Κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος μέσα στις συνθήκες της νέας εποχής που ωριμάζει. Σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος τρόπος. Το έκτακτο Συνέδριο που διεκδικούσαν όσοι διαφωνούσαν με την πολιτική του ΚΚΕ και του Συνασπισμού δεν έχει κανένα νόημα να γίνεται εκ των υστερών όταν τα πάντα έχουν ήδη αποφασιστεί και επιβληθεί από τους πολυποίκιλους μηχανισμούς χειραγώγησης της Aριστεράς.

Το Συνέδριο όλης της Αριστεράς διε­ξάγεται ήδη στην πράξη. Ανοιχτό, μαζί με όλους τους κομμουνιστές, με όλους τους αριστερούς, μέσα και έξω από το Συνασπι­σμό, μέσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στις κοινωνικές πρωτοπορίες και τα κοινωνικά κινήματα. Στις σημερινές συνθήκες αυτή η διαδικασία είναι και η μοναδική εγγύηση της δημοκρατικότητας ενός διαλόγου, χωρίς αποκλεισμούς, ανάμεσα σε όλους τους κομμου­νιστές και τους Αριστερούς. 

Η παραίτησή μας από την Κ.Ε. του ΚΚΕ έχει το νόημα ότι με τις όποιες μας δυνάμεις και μαζί με τους άλλους συντρόφους μας θα συμβάλλουμε σε αυτό το δρόμο και παράλληλα θα συμβάλλουμε ώστε να αναδειχτεί η γενικότερη αξία της δημοκρατικής στράτευσης και της συλλογικής πάλης.

• Σήφης Καυκαλάς
• Χρήστος Καυκιάς
• Θανάσης Σκαμνάκης
• Γιώργος Σταματάκης
• Kώστας Τζιαντζής
• Δημήτρης Τζουραμάνης
• Δήμος Τσακνιάς
• Άγγελος Χάγιος 

​Αθήνα, 23 Νοεμβρίου 1989