Το editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 444)

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη οργανώνει μια νεοφιλελεύθερη επέλαση εφ’ όλης της ύλης.

Με το «ανα­πτυ­ξια­κό» πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο, ο Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης –αφού κα­τέ­θε­σε το σε­βα­σμό του στον Γ. Δρα­γα­σά­κη– δια­τυ­μπα­νί­ζει ότι το συμ­φέ­ρον του επεν­δυ­τή τί­θε­ται πλέον υπε­ρά­νω κάθε αρχής και αξίας, προ­φα­νώς υπε­ρά­νω των Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων Ερ­γα­σί­ας που με­τα­τρέ­πο­νται σε κου­ρε­λό­χαρ­τα, αλλά επί­σης υπε­ρά­νω πο­λε­ο­δο­μι­κών, πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών, υγειο­νο­μι­κών κ.ά. πε­ριο­ρι­σμών που ισχύ­ουν για τους υπό­λοι­πους κοι­νούς θνη­τούς.

Στο Ασφα­λι­στι­κό, ο Βρού­τσης ετοι­μά­ζει μια νέα «συ­νο­λι­κή πα­ρέμ­βα­ση», όπου θα εν­σω­μα­τώ­νει τα κε­κτη­μέ­να του νόμου Κα­τρού­γκα­λου, αλλά και τις απο­τυ­χί­ες του που ανέ­δει­ξαν οι απο­φά­σεις του ΣτΕ. Την ίδια στιγ­μή από το ΔΝΤ ακού­γο­νται οι φωνές «κόψτε, τώρα, τις συ­ντά­ξεις», στη Γερ­μα­νία συ­ζη­τούν για συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση στα… 69, ενώ οι ιδιω­τι­κές ασφα­λι­στι­κές ετοι­μά­ζο­νται πυ­ρε­τω­δώς για το «με­γά­λο πλιά­τσι­κο» της ει­σό­δου τους στο (υπο­χρε­ω­τι­κό) δη­μό­σιο σύ­στη­μα ασφα­λί­σε­ων.

Οι τρά­πε­ζες πλέον χρε­ώ­νουν ανε­ξέ­λεγ­κτα κάθε πράξη στα ΑΤΜ, ενώ ετοι­μά­ζουν την τε­λι­κή εξόρ­μη­ση εξαρ­γύ­ρω­σης των «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων», αρ­χί­ζο­ντας με χι­λιά­δες fast track πλει­στη­ρια­σμούς σε σπί­τια λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών που δυ­σκο­λεύ­ο­νται να απο­πλη­ρώ­σουν τα στε­γα­στι­κά το­κο­γλυ­φι­κά δά­νεια.

Σε αυτό το κλίμα, ένα με­γά­λο κύμα ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων προ­ε­τοι­μά­ζε­ται συ­στη­μα­τι­κά, μέσα σε ένα προ­στα­τευ­τι­κό πέπλο σιω­πής.

Ο Μη­τσο­τά­κης δια­βε­βαιώ­νει, πα­ντού, ότι θα σε­βα­στεί τα «συμ­φω­νη­θέ­ντα» με τους δα­νει­στές και ότι η κυ­βέρ­νη­σή του μέσω της επι­τά­χυν­σης των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων θα επι­τύ­χει τα αι­μα­τη­ρά «πλε­ο­νά­σμα­τα», των οποί­ων η «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση» ανε­στά­λη για ένα απώ­τε­ρο μέλ­λον.

Στα Βαλ­κά­νια και στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρά στην ουρά του Τραμπ, ενώ δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται «πο­λυ­με­ρώς» για αε­ρο­πλά­να, φρε­γά­τες κι άλλα πα­νά­κρι­βα πο­λε­μι­κά παι­χνί­δια. Βλέ­πε­τε, για αυτά πάντα «υπάρ­χουν τα λεφτά».

Απέ­να­ντι σε αυτήν την επι­κίν­δυ­νη και ακραία αντι­δρα­στι­κή πο­λι­τι­κή, υπάρ­χει, προ­φα­νώς, η ανά­γκη για σο­βα­ρή, μα­ζι­κή, απο­φα­σι­στι­κή αντί­στα­ση από τα κάτω με στόχο την ανα­τρο­πή της.

Το δυ­να­μι­κό που θα μπο­ρού­σε να ορ­γα­νώ­σει αυτήν την πο­ρεία υπάρ­χει μέσα σε όλους τους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, αλλά πα­ρα­μέ­νει «μου­δια­σμέ­νο» πο­λι­τι­κά, μετά την εμπει­ρία της εκλο­γι­κής ήττας του Ιούλη του 2019, που ήρθε με τη σειρά της σαν από­το­κο της πο­λι­τι­κής και κι­νη­μα­τι­κής ήττας στο κα­λο­καί­ρι του 2015. Όμως αυτό το «μού­δια­σμα» δεν είναι κατ’ ανά­γκη προ­ο­ρι­σμέ­νο να διαρ­κέ­σει επ’ άπει­ρο.

Η επα­νεμ­φά­νι­ση των μα­ζι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων (Αλ­γε­ρία, Σου­δάν, Αί­γυ­πτος, Λί­βα­νος) στο χώρο όπου έλαμ­ψαν οι «αρα­βι­κές εξε­γέρ­σεις» πριν από λίγα χρό­νια, η επα­νεμ­φά­νι­ση των λαϊ­κών εξε­γέρ­σε­ων στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή (μετά το Εκουα­δόρ, η Χιλή) την ώρα που οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις πα­νη­γύ­ρι­ζαν για τις νίκες τους στην «καυτή» υπο-ήπει­ρο, είναι σο­βα­ρές απο­δεί­ξεις ότι και­ροί αλ­λά­ζουν.

Και μπο­ρεί να αλ­λά­ζουν γρή­γο­ρα, όταν το σύ­στη­μα βρί­σκε­ται μέσα στο μάτι του κυ­κλώ­να που προ­κα­λεί ο συν­δυα­σμός της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης με τις πο­λι­τι­κές αστά­θειες και τους γε­ω­πο­λι­τι­κούς αντα­γω­νι­σμούς.

Στα προη­γού­με­να χρό­νια το κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά του σε αυτή τη χώρα «δά­νει­σε» ελ­πί­δα, προ­κά­λε­σε εν­θου­σια­σμό, έστει­λε κά­λε­σμα για δράση σε ολό­κλη­ρο τον πλα­νή­τη. Ίσως σή­με­ρα είναι η σειρά μας να αντλή­σου­με έμπνευ­ση από το τι κά­νουν τα αδέλ­φια μας στην Κα­τα­λο­νία, στη Χιλή, στη Βό­ρεια Αφρι­κή και Μέση Ανα­το­λή.

Όμως η ρι­ζο­σπα­στι­κή, η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, η μά­χι­μη Αρι­στε­ρά δεν έχει λό­γους να πε­ρι­μέ­νει. Η ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης σε κάθε μέ­τω­πο που ανοί­γει η κυ­βέρ­νη­ση, η συ­νέ­νω­ση των αγώ­νων ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, η καλ­λιέρ­γεια της πε­ποί­θη­σης ότι μπο­ρού­με και πρέ­πει να τα πά­ρου­με όλα πίσω, είναι τα βα­σι­κά κα­θή­κο­ντα της στιγ­μής.

Στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις για το κλίμα φά­νη­κε να έρ­χε­ται μια νέα φουρ­νιά μα­θη­τι­κής πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης, στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των γυ­ναι­κών ενά­ντια στο σε­ξι­σμό και για την προ­ε­τοι­μα­σία της απερ­γί­ας στις 8 Μάρτη χτί­ζε­ται μια ση­μα­ντι­κή διεύ­ρυν­ση του με­τώ­που της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης, στις πρώ­τες δια­δη­λώ­σεις των φοι­τη­τών για το άσυλο και στις δρά­σεις ενά­ντια στην αστυ­νο­μο­κρα­τία το νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα προ­θερ­μαί­νει τις μη­χα­νές του, ενώ σε μια χώρα σαν την Ελ­λά­δα όποιος υπο­τί­μη­σε τους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες έκανε, πάντα, τρα­γι­κό πο­λι­τι­κό λάθος.

Αυτές είναι οι δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν τη «στιγ­μή», να βά­λουν ξανά την πο­λι­τι­κή πάνω στα με­γά­λα επί­δι­κα του κοι­νω­νι­κού αντα­γω­νι­σμού και να κά­νουν ξανά τις νίκες επί­και­ρες. 

Πηγή : rproject