Η Εισβολή Στη Συρία Και Οι Φαντασιώσεις Της Αριστεράς

 Αμερικάνος καραβανάς με δυνάμεις των YPG, Χασάκα

Βαγγέλης Δ. Μαρινάκης για το avantgarde

  Τις τελευταίες ημέρες διεξάγεται η εισβολή του τουρκικού στρατού στη Βόρεια Συρία. Πρόκειται για μια ακόμη αιματηρή επιχείρηση που θα εξαπολύσει την Κόλαση έναντι αμάχων, Κούρδων και μη, θα σηματοδοτήσει τον θάνατο και εκτοπισμό χιλιάδων και πιθανότατα θα αναβιώσει το τζιχαντιστικό φαινόμενο, αφού θεωρείται βέβαιο πως οι ισλαμιστές σύμμαχοι των Τούρκων θα απελευθερώσουν χιλιάδες μέλη του «Ισλαμικού κράτους» που βρίσκονται σήμερα στις κουρδικές φυλακές. Κανείς στοιχειωδώς δημοκράτης ή σοσιαλιστής δεν μπορεί να χαίρεται με αυτές τις εξελίξεις.

Είναι όμως αυτές οι εξελίξεις και μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε σε τι χάλια βρίσκεται η εγχώρια Αριστερά και ένα συντριπτικό κομμάτι της Αναρχίας. Και συγκεκριμένα αυτή η Αριστερά και η Αναρχία που είχε επενδύσει στο εναλλακτικό παράδειγμα της δημοκρατικής ομοσπονδίας της Ροζάβα ως μια προοδευτική όαση εν τω μέσω του Συριακού Εμφυλίου.

Τι κι αν από τα τέλη του 2018 ο αμερικανικός στρατός έφτιαξε βάση στην Abu Kamal με τη συγκατάθεση του YPG, βάση από την οποία λίγους μήνες αργότερα απογειώθηκαν ισραηλινά drones για να χτυπήσουν ιρακινές πολιτοφυλακές που είναι επιφορτισμένες με τη φύλαξη του χερσαίου περάσματος Ιράκ-Συρίας, από την πλευρά της ιρακινής Αl Qaim; Τι κι αν παρά τα επιμέρους προοδευτικά εγχειρήματα η πρόθεση του YPG ως ένοπλου βραχίονα του PYD είναι η δημιουργία κουρδικού κράτους και όχι καμία κοινωνική επανάσταση; Τι κι αν στο 30% της Συρίας που κατέχει το YPG –ως κομμάτι τους ευρύτερου συνασπισμού αντιπολιτευτικών δυνάμεων που περιλαμβάνουν και ισλαμιστές- οι Κούρδοι δεν αποτελούν την κυρίαρχη εθνότητα και μάλιστα υπάρχουν αναφορές για εντάσεις μεταξύ Κούρδων και Αράβων που οφείλονται στη δράση του YPG ; Τι κι αν δίνοντας η ηγεσία του PKK συνέντευξη σε δημοσιογράφους της τηλεόρασης του Ισραήλ, δεν παραλείπει να τονίσει τις ομοιότητες της ιστορίας του κουρδικού με τον εβραϊκό λαό (όχι με τον παλαιστινιακό) ;

Όλα αυτά δεν δείχνουν να είναι σημαντικά για όσους ζούν μέσα από fbποστ που έχουν για φόντο τις αντάρτισσες του Κομπανί και για λεζάντα ένα τσιτάτο του στυλ ΄΄δεν πεθαίνουμε, είμαστε ιδέα΄΄ ενώ ποστάρουν άρθρα του Jacobin  που επικαλούνται τον αντιιμπεριαλισμό μιλώντας παράλληλα για τον κίνδυνο(???) να αποχωρήσει ο αμερικανικός στρατός από τη Ροζάβα, διαλύοντας «ένα από τα πιο δυναμικά παραδείγματα σοσιαλιστικής διακυβέρνησης». Μιλάμε για μνημείο σοσιαλιστικής προοπτικής!!! Οι Αμερικάνοι καλούνται να παραμείνουν ως σύμμαχοι στο σοσιαλιστικό εγχείρημα που θέλει να αφανίσει η Τουρκία, η οποία όμως είναι σύμμαχος των ΗΠΑ. Και αναρωτιέται ο συντάκτης αυτού του άρθρου «αν θα ήταν η αποχώρηση των Αμερικανών νίκη για την υπόθεση της ειρήνης και η αντικατάσταση τους από το επί μακρόν μέλος του ΝΑΤΟ Τουρκία χτύπημα στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ». Το λέει ξεκάθαρα -ή καλύτερα ξεδιάντροπα- ο άνθρωπος. Ιμπεριαλισμό έχουμε, καλύτερα με το μεγάλο αφεντικό, παρά με το μικρό.

Εμείς να υπενθυμίσουμε-όσο δυσάρεστοι κι αν γινόμαστε-πως o εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ενός λαού πρέπει να ειδωθεί στο συγκεκριμένο γεωπολιτικό πλαίσιο και σε σχέση με το πολιτικό πρόγραμμα που αυτός υπηρετεί. Σχετικά πρόσφατα η Αριστερά-όχι μόνο η ελληνική- βρέθηκε να υπερασπίζεται τον καταλανικό εθνικισμό, ο οποίος εξαρχής πορεύθηκε με λογική «πληρώνουμε τους τεμπέληδες Καστιγιάνους» και όχι με τις μνήμες του ’36. Παρομοίως τώρα, μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας προσπαθεί να υπερασπιστεί τον αγώνα των Κούρδων, λες και βρισκόμαστε στην ίδια φάση με τα μέσα των 80s, όταν ξεκινούσε το κουρδικό αντάρτικο ή λες και δεν έχει μεσολαβήσει το φιλικό στην Άγκυρα καθεστώς Μπαρζανί ή λες και η κουρδική ηγεσία δεν έχει κάνει τις επιλογές της να γίνει proxy των ΗΠΑ.

Κόντρα σε όλη αυτή τη νοοτροπία που προτιμά τις κομμούνες της ερήμου -οι οποίες παραδόξως εντάσσονται στην ίδια συνομοταξία οργανώσεων με καθόλου μετριοπαθείς ισλαμιστές και συνεργάζονται με το ισραηλινό απαρτχάιντ- και αναζητά οάσεις τέλειας επαναστατικής γεωμετρίας σε αφηρημένα κοινωνικά υποκείμενα χωρίς να λαμβάνει καλά-καλά υπόψην τη γεωγραφία και την κοινωνική δομή της περιοχής(κουρδική αστική τάξη, φυλετισμός), εμείς λέμε πως η μόνη βιώσιμη επιλογή είναι το YPG και όσοι πολέμησαν κατά του ISIS να συνταχθούν με τους όρους τους με τη μόνη δύναμη που έδωσε τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα μέχρι τέλους και έντιμα. Και εννοούμε τον Συριακό Στρατό και τους συμμάχους τους. Αν δεν μπορεί να γίνει αυτό με την παρούσα ηγεσία, οι Κούρδοι να ξεφορτωθούν τους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες τους, που τους πουλάνε και τους αγοράζουν, εδώ και χρόνια. Αντιιμπεριαλισμός με ολίγον ΗΠΑ δεν γίνεται. Όπως και οπορτουνισμός με κομμούνες.

 Πηγή : avantgarde2009