Η Πολιτική Απόφαση Της Συνδιάσκεψης Της ΔΕΑ

Το Σαββατοκύριακο 18-19/2 πραγματοποιήθηκε η ετήσια Συνδιάσκεψη της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς (ΔΕΑ). Παραθέτουμε το κείμενο της Πολιτικής Απόφασης, που εγκρίθηκε με ευρεία πλειοψηφία.

1. Η πε­ρί­ο­δος που ανοί­γε­ται μπρο­στά μας θα εξα­κο­λου­θή­σει να κα­θο­ρί­ζε­ται από τη συ­νέ­χεια της διε­θνούς κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού. Οκτώ χρό­νια μετά το ξέ­σπα­σμά της, όχι μόνο δεν δια­φαί­νε­ται διέ­ξο­δος, αλλά το σύ­στη­μα βυ­θί­ζε­ται σε νέες δι­χα­στι­κές επι­λο­γές (προ­στα­τευ­τι­σμός και εθνι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα ή συ­νέ­χεια της έμ­φα­σης στην «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση»;) που επι­δει­νώ­νουν την αστά­θεια και την αβε­βαιό­τη­τα στις διε­θνείς οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις.
2. Η πα­ρά­τα­ση της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης συν­δυά­ζε­ται με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή αστά­θεια, που πυ­ρο­δο­τεί­ται από τις αλ­λα­γές στο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων που έχει ήδη κα­τα­γρα­φεί μέσα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα χωρίς (ή του­λά­χι­στον χωρίς ακόμα…) να έχει ανα­δει­χθεί μια νέα ισορ­ρο­πία ως βάση μιας στοι­χειώ­δους διε­θνούς «πει­θαρ­χί­ας». Οι πο­λε­μι­κές συ­γκρού­σεις πα­ρα­τεί­νο­νται (Συρία, Ου­κρα­νία), νέες επι­κίν­δυ­νες εστί­ες ανα­δει­κνύ­ο­νται (π.χ. θά­λασ­σα της Κίνας, Πα­λαι­στί­νη κ.ο.κ.), ενώ όλες οι με­γά­λες δυ­νά­μεις στρέ­φο­νται ξανά σε ενί­σχυ­ση των εξο­πλι­σμών.
3.  Ο συν­δυα­σμός των δύο πα­ρα­πά­νω πα­ρα­γό­ντων θρέ­φει πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα τύπου Τραμπ, που συν­δυά­ζουν τον οι­κο­νο­μι­κό προ­στα­τευ­τι­σμό με την εθνι­κι­στι­κή ή φι­λο­πό­λε­μη πο­λι­τι­κή και τον ανοι­χτό ρα­τσι­σμό και σε­ξι­σμό.
4. Το νέο ρεύμα της «λαϊ­κι­στι­κής» Δε­ξιάς δεν εγκα­τα­λεί­πει, αλλά αντί­θε­τα ενι­σχύ­ει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επι­θε­τι­κό­τη­τα του κε­φα­λαί­ου ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τις λαϊ­κές μάζες. Τόσο η κυ­βέρ­νη­ση των Συ­ντη­ρη­τι­κών που δια­χει­ρί­ζε­ται το Brexit, όσο κι ο Τραμπ (αλλά και η απει­λη­τι­κή Λεπέν) συν­δυά­ζουν τις πο­λι­τι­κές της «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας» με τη συ­στη­μα­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Χρειά­ζε­ται η στα­θε­ρή απόρ­ρι­ψη τόσο του πα­λαιού status quo της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», όσο και του νέου ρεύ­μα­τος του προ­στα­τευ­τι­σμού-εθνι­κι­σμού, η ανα­ζή­τη­ση ενός «τρί­του πόλου», της αυ­θε­ντι­κής υπο­στή­ρι­ξης των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων στο εσω­τε­ρι­κό κάθε χώρας, σε συν­δυα­σμό με τη σύ­γκρου­ση με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή και φι­λο­πό­λε­μη πο­λι­τι­κή διε­θνώς. Ενός «πόλου» που μπο­ρεί να οι­κο­δο­μη­θεί διε­θνώς μόνον από τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.
5. Η πα­ρά­τα­ση της κρί­σης και η όξυν­ση των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών συ­γκλο­νί­ζουν πλέον ολο­φά­νε­ρα την Ευ­ρω­ζώ­νη. Η γερ­μα­νι­κή ηγε­σία και η «εν­δο­χώ­ρα» των στε­νών συμ­μά­χων της έχουν να απο­φα­σί­σουν εάν και πώς θα σώ­σουν την Ευ­ρω­ζώ­νη, χωρίς για την ώρα να έχουν εκ­πο­νη­θεί και προ­βλη­θεί πει­στι­κές απα­ντή­σεις. Αυτή η κρίση στρα­τη­γι­κής νο­μι­μο­ποιεί τις «απο­κλί­σεις» και δια­σπεί­ρει τις απει­θαρ­χί­ες και στο εσω­τε­ρι­κό της Ευ­ρω­ζώ­νης, τόσο με­τα­ξύ των με­γά­λων ευ­ρω­παϊ­κών χωρών, όσο και στο εσω­τε­ρι­κό κάθε χώρας.
6. Αυτό το πε­ρι­βάλ­λον κι­νού­με­νης άμμου δη­μιουρ­γεί κρί­σι­μα ερω­τή­μα­τα προ­σα­να­το­λι­σμού για την κυ­ρί­αρ­χη τάξη στην Ελ­λά­δα. Η με­γά­λη πλειο­ψη­φία των κα­πι­τα­λι­στών πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρή στην επι­λο­γή της πρόσ­δε­σης στο ευρώ. Πιέ­ζουν, κατά συ­νέ­πεια, τον Τσί­πρα να υπο­γρά­ψει με κάθε τρόπο τα προ­α­παι­τού­με­να της αξιο­λό­γη­σης, να πε­ρά­σει τα πρό­σθε­τα μέτρα σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, που απαι­τούν οι δα­νει­στές, να ανοί­ξει το δρόμο για το Τέ­ταρ­το Μνη­μό­νιο, ελ­πί­ζο­ντας σε μια στα­δια­κή, αργή και βα­σα­νι­στι­κή επι­στρο­φή σε μια κά­ποια «ανά­πτυ­ξη», που θα στη­ρί­ζε­ται όμως στην πλήρη συ­ντρι­βή των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών κα­τα­κτή­σε­ων. Αυτό είναι το βα­σι­κό σε­νά­ριο, η κυ­ρί­αρ­χη γραμ­μή.
7. Ταυ­τό­χρο­να, όμως, ένα τμήμα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης αρ­χί­ζει να δια­βλέ­πει τα αδιέ­ξο­δα, να συ­νει­δη­το­ποιεί τους κιν­δύ­νους αιφ­νί­διων με­τα­βο­λών στο διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον και ξε­κι­νά τη «δια­βού­λευ­ση» για τις πι­θα­νά ανα­γκα­στι­κές εναλ­λα­κτι­κές εκ­δο­χές πέρα από το βα­σι­κό σε­νά­ριο. Κα­νείς δεν πρέ­πει να ξεχνά ότι ο κα­πι­τα­λι­σμός υπήρ­χε στην Ελ­λά­δα και πριν από το ευρώ, όπως κι ότι οι έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές, πα­ρό­τι συμ­με­τεί­χαν με εν­θου­σια­σμό στο σχέ­διο της Ευ­ρω­ζώ­νης, έχουν πάντα –όπως όλοι οι κα­πι­τα­λι­στές– τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα και τη δική τους δυ­να­μι­κή. Το άνοιγ­μα της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης για μια αστι­κή στρα­τη­γι­κή διε­ξό­δου από την κρίση, ακόμα και εκτός ευρώ, αν αυτό κα­τα­στεί ανα­γκαίο, είναι μια δια­δι­κα­σία που μόλις αρ­χί­ζει…
8. Όλα τα πα­ρα­πά­νω σφίγ­γουν τη θηλιά στο λαιμό του Τσί­πρα. Δεν υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι η πο­λι­τι­κή κρίση συ­νε­χί­ζε­ται και βα­δί­ζει προς ένα νέο «βαθύ» επει­σό­διο.
9. Η υπο­γρα­φή του Μνη­μό­νιου 3 έστρε­ψε την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα και τις ελ­πί­δες των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που στή­ρι­ξαν την πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή του 2015. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας, που στα­δια­κά γί­νε­ται συ­νεί­δη­ση πλα­τύ­τε­ρων ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των, βυ­θί­ζει το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ανε­πί­στρε­πτη κρίση, με προ­ο­πτι­κή μια βαριά πο­λι­τι­κή ήττα.
10. Η ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα βρί­σκε­ται μπρο­στά σε ένα σκλη­ρό δί­λημ­μα: α) Να πάει τώρα σε εκλο­γές, προ­σπα­θώ­ντας να πε­ρι­σώ­σει δυ­νά­μεις που θα επι­τρέ­πουν κά­ποιες ελ­πί­δες για το μέλ­λον. β) Να πα­ρα­μεί­νει γαν­τζω­μέ­νη στην εξου­σία, υπο­γρά­φο­ντας τα πάντα, χωρίς να είναι βέ­βαιη ότι θα απο­φύ­γει την πτώση και με πι­θα­νό­τε­ρη προ­ο­πτι­κή μια «πα­σο­κο­ποί­η­ση» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το δί­λημ­μα δεν έχει ακόμα απα­ντη­θεί. Δεν πρέ­πει κα­θό­λου να απο­κλεί­ε­ται το εν­δε­χό­με­νο η απά­ντη­ση να μην προ­κύ­ψει από «συ­ντε­ταγ­μέ­νη» δια­δι­κα­σία, αλλά μέσα από ένα ανε­ξέ­λεγ­κτο επει­σό­διο κρί­σης, ή ακόμα και από «πο­λι­τι­κό ατύ­χη­μα». Το χρο­νι­κό διά­στη­μα όπου η ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα έλεγ­χε τις εξε­λί­ξεις και δια­τη­ρού­σε τον έλεγ­χο των πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών έχει πα­ρέλ­θει ορι­στι­κά. Όλοι οφεί­λουν να είναι έτοι­μοι για αιφ­νί­δια επι­δεί­νω­ση της πο­λι­τι­κής κρί­σης, που μπο­ρεί να πάρει πολ­λές μορ­φές: από τη «με­τά­βα­ση» σε κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας, μέχρι την ανα­γκα­στι­κή προ­σφυ­γή στις κάλ­πες.
11. Η κρίση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ εμ­φα­νί­ζει ως ορατή εναλ­λα­κτι­κή λύση (αν οι εξε­λί­ξεις πε­ριο­ρι­στούν στο κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πεδίο) τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, ως επι­κε­φα­λής της ακραιφ­νώς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πτέ­ρυ­γας της ΝΔ και υπο­στη­ρι­κτή του «πάση θυσία» συμ­βι­βα­σμού με τους δα­νει­στές, με στόχο την πα­ρα­μο­νή στο ευρώ. Πρό­κει­ται για επι­κίν­δυ­νη, αλλά και αδύ­να­μη, εναλ­λα­κτι­κή: ο φόβος που προ­κα­λεί στον κόσμο πε­ριο­ρί­ζει την εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή της ΝΔ (δη­μο­σκο­πή­σεις). Ο «δογ­μα­τι­κός» νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός του Κ. Μη­τσο­τά­κη πε­ριο­ρί­ζει, ακόμα και μέσα στο κόμμα του, την πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία αυτής της ηγε­τι­κής ομά­δας. Το μέ­γε­θος των προ­βλη­μά­των και των δι­λημ­μά­των κά­νουν ακόμα και μέσα στη Δεξιά ισχυ­ρές τις φωνές περί «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης».
12. Ασφα­λώς ο κίν­δυ­νος μιας ρε­βαν­σι­στι­κής επι­στρο­φής της Δε­ξιάς (που μπο­ρεί να ενι­σχυ­θεί από μια «ανα­συ­γκρο­τη­μέ­νη» ακρο­δε­ξιά) δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί από κα­νέ­ναν. Όμως και εδώ, η ανά­γκη να απα­ντη­θεί ο κίν­δυ­νος από δεξιά δεν πρέ­πει να οδη­γεί σε συμ­φι­λιω­τι­σμό με την υπάρ­χου­σα κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά.
13. Μπρο­στά σε αυτή την κα­τά­στα­ση –της κρί­σης του Τσί­πρα που, εκλο­γι­κά, ανοί­γει τον δρόμο στον Μη­τσο­τά­κη– το θε­με­λιώ­δες στοι­χείο της απά­ντη­σης είναι η κι­νη­μα­τι­κή ανα­σύ­ντα­ξη: η στή­ρι­ξη των ερ­γα­τι­κών αντι­στά­σε­ων και η προ­ε­τοι­μα­σία απερ­για­κών αγώ­νων, η αλ­λη­λεγ­γύη ανά­με­σα στα αγω­νι­ζό­με­να τμή­μα­τα (π.χ. αγρό­τες), το άνοιγ­μα με μα­ζι­κούς όρους του με­τώ­που στη νε­ο­λαία, η αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες, η υπο­στή­ρι­ξη σε το­πι­κό και κλα­δι­κό επί­πε­δο ενω­τι­κών «με­τω­πι­κών» σχη­μά­των που θα μπο­ρούν να ανα­λά­βουν τα κα­θή­κο­ντα της κλι­μά­κω­σης και του συ­ντο­νι­σμού των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αντι­στά­σε­ων κ.ο.κ.
14. Στις εξε­λί­ξεις που έρ­χο­νται, ο κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας θα είναι η ύπαρ­ξη και το μέ­γε­θος μιας ανε­ξάρ­τη­της δύ­να­μης της ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­μνη­μο­νια­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι και ενά­ντια στους Τσί­πρα-Μη­τσο­τά­κη στη βάση ενός επαρ­κούς και συ­νε­κτι­κού με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Η προ­σπά­θεια αυτή έχει σή­με­ρα γίνει πιο δύ­σκο­λη λόγω της απο­γο­ή­τευ­σης που έχει προ­κα­λέ­σει η πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και λόγω της κι­νη­μα­τι­κής ύφε­σης. Όμως, εξα­κο­λου­θεί να έχει κα­θο­ρι­στι­κή ση­μα­σία: στις επό­με­νες ανα­με­τρή­σεις (κυ­ρί­ως τις πο­λι­τι­κές, αλλά και τις εκλο­γι­κές) αν κα­τα­γρα­φεί κενό αντι­μνη­μο­νια­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς με μα­ζι­κή απή­χη­ση, τότε οι συ­νέ­πειες της απο­γο­ή­τευ­σης μπο­ρεί να πά­ρουν πιο μό­νι­μα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Γι’ αυτό κάθε τα­κτι­κή, κάθε πο­λι­τι­κό «σχέ­διο», με­τριέ­ται κα­θο­ρι­στι­κά από τις απα­ντή­σεις που δίνει –ή δεν δίνει– στο ζή­τη­μα του πο­λι­τι­κού με­τώ­που.
15. Η δική μας απά­ντη­ση, μέσα στις συν­θή­κες που δια­μορ­φώ­θη­καν στο 2015, ήταν η επι­λο­γή ΛΑΕ. Πάντα το­νί­ζα­με ότι ήταν μια επι­λο­γή με προ­βλή­μα­τα, μια επι­λο­γή που όφει­λε να με­τα­σχη­μα­τι­στεί και να διευ­ρυν­θεί, αλλά ήταν και είναι μια σαφής πο­λι­τι­κή επι­λο­γή (γι’ αυτό άλ­λω­στε συ­γκέ­ντρω­νε και συ­γκε­ντρώ­νει με­γά­λο τμήμα από τα πυρά του «πε­ρι­βάλ­λο­ντος» του Μα­ξί­μου).
16. Σή­με­ρα, τα προ­βλή­μα­τα στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ έχουν οξυν­θεί. Στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή, η έμ­φα­ση στη «με­τά­βα­ση στο εθνι­κό νό­μι­σμα» έχει απο­κό­ψει το σύν­θη­μα της εξό­δου από το ευρώ από το υπό­λοι­πο με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα (ανα­τρο­πή λι­τό­τη­τας, χρέος, τρά­πε­ζες, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή), οδη­γώ­ντας στην αυ­τα­πά­τη ενός «στα­δί­ου» δη­μο­κρα­τι­κής και ανε­ξάρ­τη­της «ανά­πτυ­ξης» με βάση τη δραχ­μή.
17. Στις πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες έχουν (έστω για την ώρα) αντι­με­τω­πι­στεί κά­ποιες «χο­ντρά­δες» (π.χ. ΕΠΑΜ), αλλά κα­θυ­στε­ρεί ένα σο­βα­ρό και ορ­γα­νω­μέ­νο άνοιγ­μα στην κα­τεύ­θυν­ση της «κοι­νής κοί­της της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­μνη­μο­νια­κής Αρι­στε­ράς». Στην εσω­τε­ρι­κή λει­τουρ­γία εξα­κο­λου­θεί να είναι ζη­τού­με­νη μια πιο δη­μο­κρα­τι­κή και ανα­νε­ω­μέ­νη συ­γκρό­τη­ση.
18. Σε αυτές τις συν­θή­κες, έχου­με με­τα­το­πι­στεί σε πιο «με­τω­πι­κή» σχέση με τη ΛΑΕ. Εξα­κο­λου­θώ­ντας να ανα­γνω­ρί­ζου­με τον ρόλο που μπο­ρεί να παί­ξει σε μια πο­ρεία ανα­συ­γκρό­τη­σης, έχου­με κάνει τη στρο­φή που ονο­μά­σα­με «βήμα στο πλάι»: Συμ­με­τέ­χου­με ενερ­γά στην υλο­ποί­η­ση απο­φά­σε­ων όπου υπάρ­χει συμ­φω­νία, δια­τη­ρού­με με­γα­λύ­τε­ρη αυ­το­νο­μία και δια­κρι­τό­τη­τα μέσα από τις δικές μας λει­τουρ­γί­ες, δί­νου­με έμ­φα­ση στις αντι­ρα­τσι­στι­κές-αντι­φα­σι­στι­κές πα­ρεμ­βά­σεις και πο­λι­τι­κές, προ­βάλ­λου­με τη δική μας άποψη για τη σχέση της εξό­δου από το ευρώ με το σύ­νο­λο του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, υπο­στη­ρί­ζου­με την πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία με­τα­ξύ ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ-Πλεύ­σης-Δι­κτύ­ω­σης.
19. Στις εξε­λί­ξεις που έρ­χο­νται, μαζί με το μέ­γε­θος, κρί­σι­μη πα­ρά­με­τρος για το αντι­μνη­μο­νια­κό, αρι­στε­ρό, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό μέ­τω­πο που πε­ρι­γρά­φου­με, το μέλ­λον του και το πρό­ση­μο της συ­νει­σφο­ράς του στο ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα είναι η πο­λι­τι­κή του κα­τεύ­θυν­ση. Για εμάς η επάρ­κειά της θα κρι­θεί από:
20. Ένα προ­γραμ­μα­τι­κό πλαί­σιο τα­ξι­κό και όχι εθνι­κής ανά­πτυ­ξης, με πυ­λώ­νες την αντι­λι­τό­τη­τα και τη στο­χο­ποί­η­ση της εγ­χώ­ριας άρ­χου­σας τάξης, το «Μνη­μό­νιο για το Κε­φά­λαιο».
21. Το απο­τέ­λε­σμα της πάλης για τον πο­λι­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της ΛΑΕ δεν είναι ληγ­μέ­νο, αλλά είναι κα­θο­ρι­στι­κό για τον τρόπο συμ­με­το­χής μας σε αυτήν, ιδιαί­τε­ρα για τις πο­λι­τι­κές μάχες κε­ντρι­κής κα­τα­γρα­φής όπως οι εθνι­κές βου­λευ­τι­κές εκλο­γές. Δια­πί­στω­ση που κάνει την πάλη αυτή πολύ πιο ανα­γκαία.
22. Όλα αυτά πρέ­πει να γί­νουν με «ανοι­χτό» τρόπο, όχι με ανα­δί­πλω­ση σε αυ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τα και σε­χτα­ρι­σμό. Γι’ αυτό πα­ρα­μέ­νει κε­ντρι­κή επι­λο­γή το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο και η κα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή συ­γκρό­τη­σή του.
23. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια δώ­σα­με έμ­φα­ση και αφιε­ρώ­σα­με δυ­νά­μεις για την εναρ­μό­νι­ση της πα­ρέμ­βα­σής μας στους χώ­ρους με τις κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές μας επι­λο­γές και τη συ­νο­λι­κή με­τω­πι­κή μας δου­λειά. Δια­φυ­λάσ­σο­ντας τα κέρδη από αυτή την προ­σπά­θεια και χωρίς να την εγκα­τα­λεί­που­με, θα δώ­σου­με στο επό­με­νο διά­στη­μα έμ­φα­ση στη συ­γκρό­τη­ση των δικών μας ερ­γα­λεί­ων πα­ρέμ­βα­σης, ώστε να γίνει πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή και να ρι­ζώ­σει η με­τω­πι­κή μας δου­λειά στους χώ­ρους (ερ­γα­τι­κές ομά­δες της ΔΕΑ και του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου, ομά­δες ΚΑΡ, νε­ο­λαία κλπ.)