To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 23/11

Η κυβέρνηση τα δίνει όλα για να αποδείξει ότι μπορεί να επιβάλει τη μνημονιακή σταθερότητα. Για να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, για να πάρει τη «δόση» και να συνεχίσει προς τον επόμενο κάβο. Ο μόνος δρόμος που της έχει απομείνει ανοιχτός είναι να αποδείξει ότι είναι η... μνημονιακότερη των μνημονιακών.

Στέλ­νει την Αχτσιό­γλου στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με το κουαρ­τέ­το, με ση­μείο αφε­τη­ρί­ας στο σφα­γείο των ερ­γα­σια­κών το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μα­νι­φέ­στο της «επι­τρο­πής σοφών» και χωρίς τους πα­λιο­μο­δί­τι­κους πε­ριο­ρι­σμούς των, τάχα μου, «κόκ­κι­νων γραμ­μών». Ετοι­μά­ζει τους ηλε­κτρο­νι­κούς πλει­στη­ρια­σμούς κα­τοι­κιών για τα χρέη των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, ενώ ταυ­τό­χρο­να συμ­φω­νεί να χα­ρί­σει δε­κά­δες δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ στις χρε­ω­μέ­νες με­γα­λο­ε­πι­χει­ρή­σεις. Πα­ρου­σιά­ζει Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2017 με πρό­σθε­τους φό­ρους (2,5 δισ.), πρό­σθε­τες πε­ρι­κο­πές (1,5 δισ.) και γρή­γο­ρες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (2 δισ.).

Σε αυτόν τον νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μνη­μο­νια­κό κα­τή­φο­ρο, η ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­σπα­θεί να κρα­τη­θεί από την ελ­πί­δα ότι θα πάρει αύριο «κάτι» για το χρέος. Όμως η ελ­πί­δα είναι τζού­φια: οι δα­νει­στές συ­ζη­τούν (αν συ­ζη­τούν, πλέον, μέσα στις ανα­τρο­πές που συ­γκλο­νί­ζουν τη διε­θνή σκηνή) μόνον για «φτια­σι­δώ­μα­τα». Όπως η με­τα­τρο­πή των επι­το­κί­ων από κυ­μαι­νό­με­να σε στα­θε­ρά και η «με­τα­φο­ρά» κά­ποιων πλη­ρω­μών αρ­γό­τε­ρα μέσα στο χρο­νο­διά­γραμ­μα εξό­φλη­σης, που κατά τα άλλα θα πρέ­πει να τη­ρη­θεί στο ακέ­ραιο. Πρό­κει­ται για πε­νι­χρά φι­λο­δω­ρή­μα­τα προς τον Τσί­πρα, κα­τάλ­λη­λα μόνο για επι­κοι­νω­νια­κή χρήση προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γει ή να ανα­στεί­λει έναν «ξαφ­νι­κό θά­να­το» της κυ­βέρ­νη­σής του.

Σε αυτή την πραγ­μα­τι­κή βάση, όλοι γνω­ρί­ζουν ότι η πο­λι­τι­κή κρίση εξα­κο­λου­θεί να είναι εδώ, βαθιά απει­λη­τι­κή. Σε αυτό το πλαί­σιο εντάσ­σο­νται τα σε­νά­ρια για τον «αρ­ρα­βώ­να» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ΠΑΣΟΚ (ως όλου, πλέον, και όχι ως τμή­μα­τα), με προ­ξε­νη­τές τους Λα­λιώ­τη-Σπίρ­τζη. Πέρα από τη δια­πί­στω­ση ότι μια τέ­τοια «διεύ­ρυν­ση» του κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­το­πέ­δου δεν δη­μιουρ­γεί και με­γά­λη αι­σιο­δο­ξία μπρο­στά στις θύ­ελ­λες που έρ­χο­νται, τί­θε­ται και ένα νέο ερώ­τη­μα: πρό­κει­ται για σχέ­δια (επί χάρ­του...) για την ενί­σχυ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή, αντί­θε­τα, για σχέ­δια (πάντα επί χάρ­του) για την ενί­σχυ­ση των προ­ο­πτι­κών του ΠΑΣΟΚ στη με­τα-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εποχή; Μω­ραί­νει Κύ­ριος...

Για τους αγω­νι­στές-τριες της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, τί­θε­ται με σα­φή­νεια ένα κα­θή­κον: της σκλη­ρής αντί­στα­σης, της πάλης για να εμπο­δι­στούν, για να ανα­τρα­πούν, οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις των μνη­μο­νί­ων, αρ­χί­ζο­ντας με τις απερ­γί­ες στις 24 Νο­έμ­βρη και στις 8 Δε­κέμ­βρη. Στα ερ­γα­σια­κά, στο ασφα­λι­στι­κό, στην αντί­στα­ση στους πλει­στη­ρια­σμούς και στη φο­ρο­κα­ται­γί­δα, θα δια­μορ­φω­θούν οι νέοι συ­σχε­τι­σμοί, το νέο πο­λι­τι­κό τοπίο που αναμ­φί­βο­λα θα δια­δε­χθεί τη ση­με­ρι­νή σήψη. Με με­γά­λο ερώ­τη­μα το ποια θα είναι η θέση και η δύ­να­μη της πραγ­μα­τι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Αυτή η πάλη δη­μιουρ­γεί το κα­λύ­τε­ρο έδα­φος για να αντι­με­τω­πί­σου­με τους ακραιφ­νείς και αδί­στα­κτους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη (με ή χωρίς τις «ενι­σχύ­σεις» τύπου Στ. Θε­ο­δω­ρά­κη και Ευαγγ. Βε­νι­ζέ­λου...). Που αδη­μο­νούν να βα­δί­σουν πάνω στο κόκ­κι­νο χαλί που τους στρώ­νει ο Τσί­πρας, ανα­λαμ­βά­νο­ντας ξανά το κυ­βερ­νη­τι­κό τι­μό­νι.

Αυτή η πάλη δη­μιουρ­γεί, επί­σης, το κα­λύ­τε­ρο έδα­φος για την αντι­με­τώ­πι­ση του οποιου­δή­πο­τε ελιγ­μού «διεύ­ρυν­σης» της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ.

Η σκλη­ρή λι­τό­τη­τα, η μνη­μο­νια­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη βαρ­βα­ρό­τη­τα, εξα­κο­λου­θεί να είναι ένα ενερ­γό κοι­νω­νι­κό ρήγμα που ανά πάσα στιγ­μή μπο­ρεί να δώσει ξανά πο­λι­τι­κούς «σει­σμούς» με­γά­λης κλί­μα­κας. Ο κό­σμος των αγώ­νων, ο κό­σμος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, δεν έχει πει ακόμα την τε­λευ­ταία του λέξη...