To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς που κυκλοφορεί 28/9

Το «άστρο» της κυβέρνησης Τσίπρα δύει. Ένα μόλις χρόνο από τον εκλογικό θρίαμβο του Σεπτέμβρη του 2015, ο μνημονιακά μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βουλιάζουν στο μνημονιακό βούρκο.

Δεν πρό­κει­ται πλέον μόνο για το γνω­στό πρό­σταγ­μα των δα­νει­στών «Είναι η εφαρ­μο­γή, ηλί­θιε!», αλλά για κάτι πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο. Μέσα στον ένα αυτόν χρόνο, με τα­χύ­τη­τα ασυ­νή­θι­στη στη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή πο­λι­τι­κή ιστο­ρία, η ηγε­σία Τσί­πρα όχι μόνο με­ταλ­λά­χθη­κε μνη­μο­νια­κά, αλλά υπερ­πη­δώ­ντας όλα τα στά­δια, κα­τά­φε­ρε να γίνει τμήμα και πρω­τα­γω­νι­στής της πο­λι­τι­κο-επι­χει­ρη­μα­τι­κής δια­πλο­κής. Μέσα σε ένα χρόνο δι­ή­νυ­σε την πο­λι­τι­κή από­στα­ση από τη αντι­μνη­μο­νια­κή Αρι­στε­ρά έως τη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και, ακόμη πιο πέρα, έως το στά­διο του εκ­φυ­λι­στι­κού ξε­πε­σμού της και του Κα­λο­γρί­τσας-gate…

Έχο­ντας δια­νύ­σει τόσο με­γά­λη από­στα­ση, έχο­ντας βα­φτί­σει τάχα success story τη ρα­γδαία δεξιά με­τα­τό­πι­ση, έχο­ντας χει­ρα­φε­τη­θεί ακόμη και από τα… ενο­χι­κά «ψη­φί­ζου­με τα μέτρα… μετά πόνου χωρίς να τα πι­στεύ­ου­με», δεν έχει πλέον δρόμο γυ­ρι­σμού. Όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο βου­λιά­ζει, όσο κλυ­δω­νί­ζε­ται από τη «λα­σπο­μα­χία» μέσα στη μνη­μο­νια­κή δια­πλο­κή, τόσο θα επι­τα­χύ­νει προς τα δεξιά, με την ελ­πί­δα να γίνει απο­δε­κτή από το σύ­στη­μα, να γίνει «χρή­σι­μη» ώστε να πα­ρα­τεί­νει την πα­ρα­μο­νή της στην κυ­βέρ­νη­ση και να απο­φύ­γει τη μοίρα της στυμ­μέ­νης λε­μο­νό­κου­πας.

Γι’ αυτό, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μεν αδύ­να­μη και κλυ­δω­νι­ζό­με­νη, ταυ­τό­χρο­να όμως είναι και επι­κίν­δυ­νη: μια «μη­χα­νή» στην υπη­ρε­σία του συ­στή­μα­τος που πα­ρά­γει μνη­μο­νια­κό «έργο». Στα 112 προ­α­παι­τού­με­να της άνοι­ξης και των αρχών του κα­λο­και­ριού, προ­στί­θε­νται τώρα τα 15 προ­α­παι­τού­με­να για να ολο­κλη­ρω­θεί η πρώτη αξιο­λό­γη­ση, ενώ ακο­λου­θούν άλλα 81 για την ολο­κλή­ρω­ση της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης.

Ανά­με­σα σε όλα τα άλλα, στο πλαί­σιο των 15 αυτών προ­α­παι­τού­με­νων, δί­νε­ται το ορι­στι­κό χτύ­πη­μα στη δη­μό­σια πε­ριου­σία, καθώς σχε­δόν όλες οι βα­ριές δη­μό­σιες υπο­δο­μές περ­νούν στο υπερ­τα­μείο ξε­που­λή­μα­τος του δη­μό­σιου πλού­του. Η «χον­δρι­κή» του υπερ­τα­μεί­ου και η «λια­νι­κή» του ΤΑΙ­ΠΕΔ απει­λούν να ξε­που­λή­σουν όλες τις ΔΕΚΟ, με έμ­φα­ση αυτή τη φορά στο νερό και την ενέρ­γεια, ενερ­γο­ποιώ­ντας ένα πρω­το­φα­νές και γε­νι­κευ­μέ­νο πλιά­τσι­κο. Πα­ράλ­λη­λα με την κλι­μα­κού­με­νη λι­τό­τη­τα σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, πα­ράλ­λη­λα με τη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, το ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας προ­στί­θε­ται στα με­γά­λα χτυ­πή­μα­τα ενά­ντια στα δι­καιώ­μα­τα και τις κα­τα­κτή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Αυτός ο εκ­φυ­λι­σμός πυ­ρο­δο­τεί δύο δια­δι­κα­σί­ες. Αφε­νός δίνει «αέρα στα πανιά» των αυ­θε­ντι­κών, των δε­ξιών υπο­στη­ρι­κτών του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, δίνει αυ­το­πε­ποί­θη­ση στους μέχρι χθες ψο­φο­δε­είς υπο­στη­ρι­κτές των ιδεών του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη.

Αφε­τέ­ρου, όμως, ει­δι­κά στο μέ­τω­πο των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα βρί­σκε­ται μπρο­στά σε ένα μά­χι­μο αντί­πα­λο «από τα κάτω» και από αρι­στε­ρά: η υπε­ρά­σπι­ση των «δη­μό­σιων αγα­θών» είναι ένας το­μέ­ας με πολλά κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα (κρί­σι­μη ακόμα και για την κα­τα­νό­η­ση της ιστο­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), αλλά και μια ορ­γα­νω­μέ­νη ερ­γα­τι­κή βάση που δεν έχει πει ακόμα την τε­λευ­ταία λέξη της. Στο νερό, στο ηλε­κτρι­κό ρεύμα, στις συ­γκοι­νω­νί­ες, ενά­ντια στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της υγεί­ας και της εκ­παί­δευ­σης, είναι εφι­κτό να ζή­σου­με το Βα­τερ­λώ των Τσί­πρα-Κα­μέ­νου.

Μπο­ρού­με να τα πά­ρου­με όλα πίσω!

Πηγή : rproject