ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ Σχετικά Με Την Πρόταση Της Πολιτικής Γραμματείας Για Το Πρόγραμμα Δράσης Της ΛΑΕ

Το ΚΔ έχει αποδείξει στην πράξη και με διάρκεια την υποστήριξή του στο εγχείρημα της ΛΑΕ. Από αυτήν την επιλογή δεν υποχωρούμε ούτε πόντο.

Είναι σω­στές οι δια­πι­στώ­σεις της ει­σή­γη­σης για τη βαθιά κρίση στην ΕΕ καθώς και για την επι­κίν­δυ­νη κρίση στην πε­ριο­χή και στην ευ­ρύ­τε­ρη Μέση Ανα­το­λή.

Η διε­θνής κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού, από την οποία εξα­κο­λου­θεί να μη δια­φαί­νε­ται διέ­ξο­δος, αλλά και η ήττα του Δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού υπό την ηγε­σία των ΗΠΑ στο Ιράκ στα προη­γού­με­να χρό­νια, έχουν τρο­πο­ποι­ή­σει ου­σια­στι­κά το διε­θνή συ­σχε­τι­σμό των δυ­νά­με­ων. Ο «μο­νο­πο­λι­κός κό­σμος» υπό την κα­τα­θλι­πτι­κή ηγε­μο­νία των ΗΠΑ που φαι­νό­ταν να δια­μορ­φώ­νε­ται μετά το 1989 δεν έχει επι­βε­βαιω­θεί στην πράξη, χωρίς όμως και να έχει δια­μορ­φω­θεί στη θέση του και ένας νέος «πο­λυ­πο­λι­κός κό­σμος» με σαφή τον συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης ανά­με­σα στις Με­γά­λες Δυ­νά­μεις.

Η αμε­ρι­κά­νι­κη οι­κο­νο­μία πα­ρα­μέ­νει πρώτη σε μέ­γε­θος, όσο κι αν η κρίση έχει μειώ­σει την από­στα­ση από τους αντα­γω­νι­στές των ΗΠΑ και κυ­ρί­ως την Κίνα.

Οι ΗΠΑ και η Να­τοϊ­κή συμ­μα­χία γύρω τους, πα­ρα­μέ­νουν στην στρα­τιω­τι­κή/πο­λε­μι­κή πρω­το­κα­θε­δρία, αλλά η ήττα στο Ιράκ και η απο­τυ­χία επι­βο­λής του σχε­δί­ου «Νέα Μέση Ανα­το­λή» δη­μιουρ­γούν πε­ρι­θώ­ρια απει­θαρ­χί­ας σε άλλες ισχυ­ρές πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις (κυ­ρί­ως στη Ρωσία και στην Κίνα που έχουν φι­λο­δο­ξί­ες υπερ-δυ­νά­με­ων, αλλά και σε το­πι­κές δυ­νά­μεις όπως η Τουρ­κία και το Ιράν στη Μέση Ανα­το­λή…) που βλέ­πουν ευ­και­ρί­ες να προ­ω­θή­σουν πιο δρα­στή­ρια τα δικά τους αυ­τό­νο­μα συμ­φέ­ρο­ντα. Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο κλι­μά­κω­σης και δια­σπο­ράς των αντα­γω­νι­σμών, είναι ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­νη η τάση αύ­ξη­σης των εξο­πλι­σμών, η τάση ενί­σχυ­σης του μι­λι­τα­ρι­σμού, που πα­ρα­τη­ρεί­ται πα­γκό­σμια και ιδιαί­τε­ρα στις χώρες της άπω Ανα­το­λής. Σε αυτό το πλαί­σιο, έχου­με δύο βα­σι­κές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις από τη λο­γι­κή που ανα­πτύσ­σει το «Σχέ­διο» της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τεί­ας.

Α) Η «ορ­μη­τι­κή εί­σο­δος της Ανα­το­λής στο προ­σκή­νιο» δεν είναι η εμ­φά­νι­ση στο προ­σκή­νιο μιας δύ­να­μης όπου μπο­ρούν να στη­ρι­χθούν η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά κι­νή­μα­τα.

Τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα κυ­ριαρ­χεί ολο­κλη­ρω­τι­κά πλέον -και ανε­ξάρ­τη­τα από την άποψη του κα­θε­νός μας για τη φύση των προη­γού­με­νων κα­θε­στώ­των- ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός. Το γε­γο­νός αυτό έχει κα­θο­ρι­στι­κές συ­νέ­πειες για τις σχέ­σεις της ρω­σι­κής και της κι­νε­ζι­κής ηγε­σί­ας με τις δυ­τι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις, αλλά και με κάθε άλλη χώρα ξε­χω­ρι­στά. Τις σχέ­σεις όπου κυ­ριαρ­χούν τα κρι­τή­ρια του κε­φα­λαί­ου και της αντα­γω­νι­στι­κής μεν αλλά ου­σια­στι­κής συ­νύ­παρ­ξης της Ρω­σί­ας και της Κίνας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ μέσα στην «πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νη» διε­θνή αγορά. Η ρω­σι­κή και η κι­νε­ζι­κή ηγε­σία δεν θέ­λουν, δεν είναι και δεν πρό­κει­ται να γί­νουν «στη­ρίγ­μα­τα» για την Αρι­στε­ρά, για τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά κι­νή­μα­τα, για τους αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αγώ­νες σε όλο τον κόσμο. Ει­δι­κά για τη Ρωσία του Πού­τιν, οι άρι­στες οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις με την ΕΕ και ει­δι­κό­τε­ρα τη Γερ­μα­νία, είναι ση­μα­ντι­κό­τε­ρες από κάθε άλλο «μι­κρο-σχέ­διο», όπως πχ οι σχέ­σεις με την Ελ­λά­δα υπό τη ση­με­ρι­νή, τη χθε­σι­νή ή την αυ­ρια­νή δια­κυ­βέρ­νη­ση…

Β) Η ΕΕ πράγ­μα­τι βυ­θί­ζε­ται σε κρίση και φτά­νει μπρο­στά σε στρα­τη­γι­κά διλ­λή­μα­τα: αν το γερ­μα­νι­κό κε­φά­λαιο και η «εν­δο­χώ­ρα» του δεν βρουν την οι­κο­νο­μι­κή δύ­να­μη και την πο­λι­τι­κή γραμ­μή για να ανα­συν­θέ­σουν την ΕΕ, γί­νε­ται πλέον ορατή η πι­θα­νό­τη­τα της διά­σπα­σης της ευ­ρω­ζώ­νης σε «ζώνες» ή «τα­χύ­τη­τες», η πι­θα­νό­τη­τα ακόμα και της διά­λυ­σής της. Το κεί­με­νο σωστά εντο­πί­ζει ότι κά­ποιες σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές, ακόμα και συ­ντη­ρη­τι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, όπως και τμή­μα­τα των αστι­κών τά­ξε­ων των ισχυ­ρών χωρών της Δύσης, αρ­χί­ζουν να αμ­φι­σβη­τούν τη βιω­σι­μό­τη­τα της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», αρ­χί­ζο­ντας από τη βιω­σι­μό­τη­τα της ευ­ρω­ζώ­νης. Όμως οι δυ­νά­μεις αυτές δεν έχουν τί­πο­τα φι­λι­κό προς τον κόσμο μας και τα αι­τή­μα­τά του: συν­δυά­ζουν μια στρο­φή προς τον κρα­τι­κό προ­στα­τευ­τι­σμό και την εθνι­κή ανα­δί­πλω­ση με μια ατα­λά­ντευ­τη προ­σή­λω­ση στην άκρα­το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Στο υπό­βα­θρο βρί­σκε­ται η ίδια αστι­κή στρα­τη­γι­κή αντί­λη­ψη για το «ξε­πέ­ρα­σμα» της κρί­σης: την κρίση να την πλη­ρώ­σουν οι «από κάτω», ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, η νε­ο­λαία, οι κοι­νω­νι­κά απο­κλει­σμέ­νοι… Μά­λι­στα η επι­λο­γή της «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας» (Πρώτα οι Βρε­τα­νοί! Πρώτα οι Γάλ­λοι! Κ.ο.κ.) συν­δε­δε­μέ­νη με την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή δη­μα­γω­γία ευ­νο­εί – όχι τυ­χαία – την άνοδο μιας σκλη­ρής Δε­ξιάς και – χει­ρό­τε­ρα!– μιας μα­ζι­κής ακρο­δε­ξιάς.

Η εμ­φά­νι­σή αυτών των δυ­νά­με­ων στο προ­σκή­νιο φα­νε­ρώ­νει την κρίση, δη­μιουρ­γεί έμ­με­σα ευ­και­ρί­ες (πχ Brexit), αλλά δεν δη­μιουρ­γεί κά­ποιους εν δυ­νά­μει συμ­μά­χους για την ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αντί­θε­ση στην ΕΕ, που εξ ορι­σμού είναι συν­δε­δε­μέ­νη με την αντί­θε­ση στη λι­τό­τη­τα και στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

Η Βρε­τα­νία ανα­δει­κνύ­ει αυτήν την πο­λυ­πλο­κό­τη­τα: Το Brexit δεί­χνει την ει­κό­να της κρί­σης της ΕΕ και την προ­ο­πτι­κή της «αντι­στρε­ψι­μό­τη­τάς» της. Μετά την από­φα­ση για το Brexit, πράγ­μα­τι, ο κα­πι­τα­λι­σμός στη Βρε­τα­νία δεν κα­τέρ­ρευ­σε, αλλά και τί­πο­τα θε­τι­κό δεν κερ­δή­θη­κε για τον κόσμο μας ως αυ­τό­μα­τη συ­νέ­πειά του. Αυτή η εξέ­λι­ξη (που μπο­ρεί να επα­να­λη­φθεί αύριο στην Ιτα­λία, ακόμα και στη Γαλ­λία) απο­δει­κνύ­ει: α) ότι η πο­λι­τι­κή «exit» είναι ανα­γκαία στη σύ­γκρου­ση με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο διευ­θυ­ντή­ριο της ΕΕ, όμως και β) ότι το «exit» δεν είναι αρ­κε­τό, ότι χρεια­ζό­μα­στε το «Lexit» , δη­λα­δή τη σύ­γκρου­ση με την ΕΕ ως τμήμα της σύ­γκρου­σης για την ανα­τρο­πή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής, της λι­τό­τη­τας, του ρα­τσι­σμού, του πο­λέ­μου κ.ο.κ.

Γ) Σχε­τι­κά με τις εσω­τε­ρι­κές εξε­λί­ξεις, τα κα­θή­κο­ντα και τις συμ­μα­χί­ες της ΛΑΕ:

1) Τα μνη­μό­νια 1 και 2 έχουν δη­μιουρ­γή­σει μια φο­βε­ρή συ­μπί­ε­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, την οποία το μνη­μό­νιο 3 θα επι­δει­νώ­σει κά­νο­ντας τους φτω­χούς φτω­χό­τε­ρους και τους πλού­σιους πλου­σιό­τε­ρους.

Η βα­σι­κή αντι­πο­λι­τευ­τι­κή δυ­να­μι­κή απέ­να­ντι στην πο­λι­τι­κή Τσί­πρα βρί­σκε­ται στην ερ­γα­τι­κή και λαϊκή αγα­νά­κτη­ση, στην προ­ο­πτι­κή των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών αγώ­νων για το μισθό, τη σύ­ντα­ξη, το δη­μό­σιο σχο­λείο και νο­σο­κο­μείο.

Θε­ω­ρού­με ότι η ΛΑΕ «άντε­ξε» στις συν­θή­κες μετά το Σε­πτέμ­βρη του ’15, λόγω της γραμ­μής της και της εμπλο­κής της στις ερ­γα­τι­κές και κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις στα μνη­μο­νια­κά μέτρα όπως στο Ασφα­λι­στι­κό. Πι­στεύ­ου­με ότι αυτά πρέ­πει να κάνει και τώρα. Δεν συμ­με­ρι­ζό­μα­στε κά­ποιες από­ψεις που θε­ω­ρούν τη συ­γκέ­ντρω­ση όλης μας της προ­σο­χής στα φαι­νό­με­να και στις διερ­γα­σί­ες της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης, ως «οι­κο­νο­μι­σμό». Αντί­θε­τα θε­ω­ρού­με οι­κο­νο­μί­στι­κη από­κλι­ση μια γραμ­μή που κε­ντρά­ρο­ντας στην α’ ή β’ οι­κο­νο­μι­κή επι­λο­γή, δη­λώ­νει ότι μπο­ρεί «να οδη­γή­σει τη χώρα στην ανά­πτυ­ξη», απο­κό­βο­ντας αυτήν την «ανά­πτυ­ξη» από τις κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που την κα­θο­δη­γούν και ηγε­μο­νεύ­ουν σε αυτήν.

Στους μήνες που έρ­χο­νται θα κρι­θεί σε με­γά­λο βαθμό το αν «περ­νά­νε» τα προ­α­παι­τού­με­να του Μνη­μο­νί­ου 3. Πρό­κει­ται για ακραί­ες, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες, αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, με κο­ρω­νί­δες τον καλ­πα­σμό των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και της ιστο­ρι­κής ση­μα­σί­ας ανα­τρο­πές στα ερ­γα­σια­κά. Η μα­ζι­κή ερ­γα­τι­κή – λαϊκή αντί­στα­ση σε αυτές τις αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις θα κρί­νει τα πάντα και ασφα­λώς την πο­ρεία και των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Θε­ω­ρού­με αυ­το­νό­η­το ότι η ΛΑΕ θα πρέ­πει να επι­κε­ντρώ­σει την πο­λι­τι­κή και τον προ­γραμ­μα­τι­σμό της σε αυτόν τον πα­ρά­γο­ντα. Η απεύ­θυν­ση στο ερ­γα­τι­κό – λαϊκό «ακρο­α­τή­ριο» είναι η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη που μπο­ρεί να απο­γειώ­σει τη ΛΑΕ, ενώ ταυ­τό­χρο­να φω­τί­ζει πο­λι­τι­κά και διευ­κρι­νί­ζει την ουσία σε όλες τις πο­λι­τι­κές προ­τά­σεις μας.

2) Στη Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ υιο­θε­τή­σα­με ομό­φω­να το σύν­θη­μα της εξό­δου από το ευρώ, ως αιχμή και προ­τε­ραιό­τη­τα ενός ευ­ρύ­τε­ρου με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος αντι­λι­τό­τη­τας, με σαφή και δια­κυ­ρηγ­μέ­νη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Όπως έλε­γαν ηγε­τι­κά στε­λέ­χη της ΛΑΕ, πα­λεύ­ου­με για την έξοδο από το ευρώ «υπό την ηγε­μο­νία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς».

Δεν συμ­φω­νού­με με μια υπερ-προ­βο­λή του Exit, «απο­κομ­μέ­νη» από άλ­λους εξί­σου ση­μα­ντι­κούς στό­χους (πχ το χρέος, την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, την αντι­στρο­φή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων κλπ). Δεν συμ­φω­νού­με με την προ­βο­λή του Exit απο­κομ­μέ­νη από πο­λι­τι­κούς όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις (Grexit ή Lexit στην Ελ­λά­δα;)

3) Στο κρί­σι­μο ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο επι­μέ­νει στην πο­λι­τι­κή της ενό­τη­τας στη δράση της Αρι­στε­ράς, στην επι­δί­ω­ξη μιας συμ­μα­χί­ας των ερ­γα­τι­κών κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων, στα χνά­ρια της πα­ρά­δο­σης του Ενιαί­ου Με­τώ­που.

Δεν συμ­φω­νού­με με την άποψη ότι ένας από τους στό­χους μας, όσο ση­μα­ντι­κός (πχ το Exit), μπο­ρεί και πρέ­πει να μας οδη­γή­σει σε μια ανε­ξέ­λεγ­κτη διεύ­ρυν­ση των συμ­μα­χιών, σε μια ομι­χλώ­δη «δη­μο­κρα­τι­κή-αντι­μνη­μο­νια­κή-πα­τριω­τι­κή» συμ­μα­χία. Δεν γνω­ρί­ζου­με ούτε μία πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, πέρα από το χώρο της Αρι­στε­ράς, που να έχει ει­λι­κρι­νείς δη­μο­κρα­τι­κές-αντι­μνη­μο­νια­κές προ­θέ­σεις και αντί­στοι­χη πο­λι­τι­κή. Αντί­θε­τα γνω­ρί­ζου­με τις δυ­σκο­λί­ες και τα εμπό­δια που τέ­τοιες «ανα­ζη­τή­σεις» δη­μιουρ­γούν στις σχέ­σεις με­τα­ξύ των υπαρ­κτών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς και συμ­βά­λουν (μαζί με τον ανε­ξέ­λεγ­κτο σε­χτα­ρι­σμό άλλων) σε απα­ρά­δε­κτη κα­θυ­στέ­ρη­ση στο να ανα­λη­φθούν οι ανα­γκαί­ες πρω­το­βου­λί­ες για την ενό­τη­τα στη δράση και τη δη­μιουρ­γία κλί­μα­τος γε­νι­κό­τε­ρης πο­λι­τι­κής συμ­μα­χί­ας.

Δ) Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά:

Το ΚΔ έχει απο­δεί­ξει στην πράξη και με διάρ­κεια την υπο­στή­ρι­ξή του στο εγ­χεί­ρη­μα της ΛΑΕ. Από αυτήν την επι­λο­γή δεν υπο­χω­ρού­με ούτε πόντο.

Θε­ω­ρού­με όμως υπο­χρέ­ω­σή μας να δη­λώ­νου­με κα­θα­ρά την άποψή μας, σε συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες που εκτι­μού­με, όταν θε­ω­ρού­με ότι κά­νουν λάθος.

Θα συ­νε­χί­σου­με με όλες τις δυ­νά­μεις μας να στη­ρί­ζου­με τις δρά­σεις, τις πα­ρεμ­βά­σεις και τις προ­σπά­θειες της ΛΑΕ στο με­γά­λο τμήμα του προ­γραμ­μα­τι­σμού, όπου συμ­φω­νού­με. Αυτό αφορά ασφα­λώς όλους τους το­μείς πα­ρέμ­βα­σης στην κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση (ερ­γα­τι­κά, ασφα­λι­στι­κό, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, πλει­στη­ρια­σμοί, αντι­ρα­τσι­στι­κά κ.ο.κ.).

Θα συ­νε­χί­σου­με να υπο­στη­ρί­ζου­με προς όλες τις κα­τευ­θύν­σεις ότι η ΛΑΕ είναι ο κατ’ εξο­χήν χώρος που μπο­ρεί να συ­γκε­ντρώ­σει σο­βα­ρές και μά­χι­μες δυ­νά­μεις της αντι­μνη­μο­νια­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Συ­ντρο­φι­κά, Το Συ­ντο­νι­στι­κό του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου