Συμπληρώνονται 11 χρόνια, από τη μέρα εκείνη που ο αγωνιστής Κώστας Κάππος άφησε την τελευταία του πνοή.
Ηταν συγκλονιστική στιγμή που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας όλων όσων των έχουμε γνωρίζει από κοντά όταν ήταν βουλευτής του ΚΚΕ και πήρε τον λόγο στην βουλή για να δηλώσει ότι καταψηφίζει την κυβέρνηση Τζαννετάκη:
Κώστας Κάππος: «Ψήφισα λευκό γιατί είμαι αντίθετος στη συνεργασία του Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία»… «Πιστεύω επίσης ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ… Το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές “εκσυγχρονιστικές” θέσεις… Αποκορύφωμα αυτής της στάσης υποταγής είναι η στήριξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από τον Συνασπισμό… Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το ΠΑΣΟΚ …».
Υποκλινόμενοι στην μνήμη αυτού του υπέροχου συντρόφου και ανθρώπου αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του Σπύρου Κομίνη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» στις 2/4/2006:
«…Ένας θείος καλεί το ένα από τα δίδυμα να μείνει μαζί του, για να πηγαίνει σχολείο. Δεν υπάρχουν λεφτά και για τα δυο. Είναι δάσκαλος και αριστεροί. Σε λίγο απολύεται λόγω φρονημάτων. Σε ηλικία 9 ετών το παιδί –σ.σ αναφέρετε πάντα στον Κώστα Κάππο- που μαθαίνει γράμματα έχει μια εμπειρία που θα του κατευθύνει τη ζωή. Μια δεξιά συμμορία έχει ρίξει έναν ΕΑΜίτη στο έδαφος και τον χτυπάει με μανία. Εκείνος τους εκλιπαρεί να σταματήσουν.
Αυτή η σκηνή, ο πεσμένος αριστερός που παρακαλάει, που ζητάει έλεος, είναι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του παιδιού. Αυτόματα σχηματίζεται στη συνείδηση του ο σκοπός. Και ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή του 0α είναι ο αριστερός που δεν παρακαλάει. Που δεν σκύβει το κεφάλι.
Το κατάφερε. Και το πήγε μέχρι τέρμα. Κι ήταν αυτός ο άνθρωπος ένα ζωντανό θαύμα. Ο «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Στην κηδεία του, ήταν τόσο γαλήνιος και περήφανος μέσα στο φέρετρο, που νόμιζες ότι ήταν όρθιος.
Κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική) και να γίνει λογιστής. Έμαθε «από μέσα» το καθημερινό δράμα του εργάτη και αφιέρωσε τη ζωή του σ' αυτόν. Αναζητώντας τη γνώση. Συνεχίζοντας τη δράση. Ήταν ο άνθρωπος που είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του. ….
Ο ίδιος ήταν άθεος . Δεν ήθελε τη διαιώνιση της παραγωγής οπίου. Δεν πίστευε στη χρησιμότητα κοινωνικών παυσίπονων. Ήθελε θεραπεία των κοινωνικών ασθενειών. Και είχε βαθιά θρησκευτική πίστη στη νομοτέλεια του σοσιαλισμού. Βαθιά πίστη στον λαό και στη σοφία του. Όταν του λέγανε να κοιτάξει λίγο γύρω του, να κοιτάξει λίγο γύρω του, να δει το χάλι του κόσμου, την αμορφωσιά, την υποταγή, τον γουρουνισμό της κατανάλωσης, δεν ήθελε ν' ακούσει κουβέντα. «Ήξερε» ότι ο λαός δεν είναι όπως τον παρουσιάζουν. Διαισθανόταν αυτό που δεν βλέπουμε εμείς...
Μοναδικός στον κόσμο
Περιφρονούσε το χρήμα. Έστελνε τη μισή του βουλευτική σύνταξη στον Φιντέλ, ως συμβολική βοήθεια στην κουβανική επανάσταση.
Ίσως ήταν ο μόνος κομμουνιστής στον κόσμο που αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη για να βρει τις αιτίες της ανατροπής και της διάλυσης. Τη στιγμή που οι άλλοι «την έκαναν» με ελαφρά πηδηματάκια για να γλείψουν τους παντοδύναμους πια καπιταλιστές και τα κόμματα τους, εκείνος ζήτησε συγγνώμη για τα λάθη του. Είχε επίγνωση της ευθύνης του αξιωματικού για την τύχη των στρατιωτών του.
Είχε αίσθημα ευθύνης του πολιτικού απέναντι στους ψηφοφόρους του. Έγραψε βιβλίο, το μοναδικό στο είδος του, για το τι πήγε στραβά. Και τι πρέπει να γίνει. Αυτό ενόχλησε εκείνους που δεν την κοπάνησαν μεν από τις πολιτικές τους θέσεις, αλλά συνεχίζουν σαν να μην συνέβη τίποτα. Και δεν του φέρθηκαν σωστά. Του στέρησαν τη δυνατότητα να εκφράζεται. Αλλά το άντεξε κι αυτό.
Το παιδί που έβοσκε πρόβατα στα περήφανα βουνά της Αργολίδας (στα βουνά μας χρωστάμε όση ελευθερία έχουμε - αν η χώρα μας ήταν ταψί σαν το Βέλγιο, θα είχαμε ακόμα Τούρκους εδώ), ανέκρινε τους δικτάτορες βασανιστές του, επί δυόμισι χρόνια στη Βουλή, για το έγκλημα τους εναντίον της Κύπρου. Σαν πολιτικός που σώζει την τιμή της πολιτικής. Χωρίς χαιρεκακία. Και ενώ ο φάκελος της Κύπρου παραμένει θαμμένος σ' ένα υπόγειο της Βουλής, εκείνος αποκάλυψε τον ρόλο τους σε ένα βιβλίο που τα ΜΜΕ αγνόησαν επιδεικτικά και είναι σήμερα θανάσιμα επίκαιρο. Εκείνοι που μελετούσαν όταν η Κύπρος σφαζόταν, ας το μελετήσουν. Και ας προτείνουν την αγιοποίηση αυτού του απόστολου.
Αυτού του κομμουνιστή που ήταν πιο χριστιανός απ' τους καλύτερους χριστιανούς: Κώστας Κάππος. 1937-2005.
Πηγή : tsak-giorgis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου