To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί Σήμερα 31/8

Ένα χρόνο μετά την πολιτική νίκη στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δώσει απτές αποδείξεις για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πολιτικής της.

Το μα­χαί­ρι του νόμου Κα­τρού­γκα­λου στις συ­ντά­ξεις και η φο­ρο­ε­πι­δρο­μή κά­νουν τους ήδη φτω­χούς, φτω­χό­τε­ρους. Την ίδια στιγ­μή οι κα­πι­τα­λι­στές έχουν κα­το­χυ­ρώ­σει την ασυ­λία που απο­λάμ­βα­ναν με τις προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις και έχουν στρέ­ψει την προ­σο­χή τους στην αξιο­ποί­η­ση των νέων «ευ­και­ριών» που απλό­χε­ρα θε­σμο­ποί­η­σε το Μνη­μό­νιο 3. Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις είναι από­δει­ξη του «με­γά­λου πλιά­τσι­κου» που βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη, ενώ το επι­κοι­νω­νια­κό παι­χνί­δι με τις άδειες στα τη­λε­ο­πτι­κά κα­νά­λια κα­λύ­πτει μετά βίας τους «αρ­ρα­βώ­νες» της κυ­βερ­νη­τι­κής ηγε­σί­ας με τα «νέα τζά­κια» αλλά και με με­ρι­κούς από τους δια­βό­η­τους κα­να­λάρ­χες της πα­λιάς δια­πλο­κής που επι­βί­ω­σαν από την κρίση.

Οι προ­ο­πτι­κές αυτού του νέου κα­θε­στω­τι­κού «κύ­κλου» είναι ακόμα χει­ρό­τε­ρες από τα πε­πραγ­μέ­να του. Το Μνη­μό­νιο 3 έχει εγ­γρά­ψει την προ­ο­πτι­κή μιας ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων επί­θε­σης στην ερ­γα­τι­κή τάξη: πρό­κει­ται για τα «ερ­γα­σια­κά» που θε­ω­ρού­νται προ­α­παι­τού­με­να για τη 2η αξιο­λό­γη­ση και έρ­χο­νται στα μέσα του φθι­νο­πώ­ρου.

Σε μια χώρα όπου ο μι­σθός στον ιδιω­τι­κό τομέα έχει δια­βρω­θεί επι­κίν­δυ­να από τα Μνη­μό­νια 1 και 2 (πάνω από το 60% του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού πλη­ρώ­νε­ται με λι­γό­τε­ρα από 1.000 ευρώ, μικτά!), μια κυ­βέρ­νη­ση τάχα μου της Αρι­στε­ράς έχει δε­σμευ­τεί για συ­στη­μα­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις μεί­ω­σης μι­σθών! Σε μια χώρα όπου η «ελα­στι­κό­τη­τα» κυ­ριαρ­χεί στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις (όπου για πρώτη φορά στην ιστο­ρία το άθροι­σμα των ευ­έ­λι­κτων «συμ­βά­σε­ων» ξε­πέ­ρα­σε σε από­λυ­τους αριθ­μούς τις στα­θε­ρές συμ­βά­σεις...) μια κυ­βέρ­νη­ση της τάχα μου Αρι­στε­ράς έχει δε­σμευ­τεί να επι­βά­λει μέτρα δρα­στι­κής ενί­σχυ­σης της ελα­στι­κό­τη­τας που θα ήταν αδια­νό­η­τα λίγα χρό­νια πριν...

Οι ελ­πί­δες του Τσί­πρα να βγει από αυτόν τον βάλτο έχουν ενα­πο­τε­θεί στη θέ­λη­ση των ευ­ρω­η­γε­σιών. Για να κρα­τή­σει ανοι­χτή αυτή την προ­ο­πτι­κή ο αρ­χη­γός του με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν δι­στά­ζει να τρέ­χει να στρι­μω­χτεί στο κάδρο της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Όμως η ΕΕ και ει­δι­κό­τε­ρα η ευ­ρω­ζώ­νη βυ­θί­ζο­νται σε βαθιά κρίση: μετά το Brexit εκ­κρε­μεί το χάος στην Ιτα­λία και όλοι κρα­τά­νε την ανάσα τους για τις εξε­λί­ξεις στη Γαλ­λία.

Η Γαλ­λία, όμως, δίνει και σε εμάς ένα κα­θα­ρό πα­ρά­δειγ­μα για το ερώ­τη­μα σε ποια δυ­να­μι­κή πρέ­πει να ενα­πο­θέ­σου­με τις δικές μας ελ­πί­δες: η γε­νι­κή απερ­γία που έχει προ­κη­ρυ­χτεί για τις 15 Σε­πτέμ­βρη απει­λεί να εξα­πο­λύ­σει έναν ισχυ­ρό­τε­ρο κύκλο μα­ζι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων από το αν­θε­κτι­κό Nuits debut του πε­ρα­σμέ­νου χρό­νου. Έτσι χτί­ζε­ται η κοι­νω­νι­κή αλλά και η αρι­στε­ρή απά­ντη­ση τόσο στους διε­φθαρ­μέ­νους νο­ε­φι­λε­λεύ­θε­ρους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες τύπου Ολάντ όσο και στην απει­λή της σκλη­ρής Δε­ξιάς του Σαρ­κο­ζί ή ακόμα χει­ρό­τε­ρα, της Ακρο­δε­ξιάς της Λεπέν.

Αυτόν τον κύκλο οφεί­λου­με να ανοί­ξου­με και εδώ. Αρ­χί­ζο­ντας από τη ΔΕΘ, να ορ­γα­νώ­σου­με τους αγώ­νες για την υπε­ρά­σπι­ση του μι­σθού, της σύ­ντα­ξης, του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου και νο­σο­κο­μεί­ου. Και μέσα από αυ­τούς τους αγώ­νες, να βά­λου­με ξανά τα θε­μέ­λια –μέσα από την ανα­ντι­κα­τά­στα­τη ενό­τη­τα στη δράση– για μια μα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Που δεν μπο­ρεί να έχει τί­πο­τα κοινό με τον μνη­μο­νια­κό εκ­φυ­λι­σμό και την υπο­τα­γή στις ευ­ρω­η­γε­σί­ες της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πηγή : rproject