ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ «Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος»

Ηταν 14 Αυγούστου 1954 και ώρα 5.25 π.μ. Στη θέση Αγία Μαρίνα στο Δαφνί, όλα είναι έτοιμα για μια εκτέλεση. Το εκτελεστικό απόσπασμα, ο μελλοθάνατος, ο επικεφαλής του αποσπάσματος με τη διαταγή της εκτέλεσης... Νύχτα προς ξημέρωμα. Μόνο ο τόπος δεν ήταν ο συνήθης τόπος εκτελέσεων. Ο μελλοθάνατος δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Πλουμπίδη, μέλος της ΚΕ του παράνομου, από το μετεμφυλιοπολεμικό αντιδραστικό καθεστώς της Ελλάδας μετά την ήττα του ΔΣΕ, ΚΚΕ. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και «δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του».
Ηθελαν αίμα

Ετσι, διαπράττουν άλλη μια δολοφονία, αυτή του Νίκου Πλουμπίδη, με τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος. Στην κυβέρνηση βρισκόταν ο «Ελληνικός Συναγερμός», η «Δεξιά», του Παπάγου. Βεβαίως, δύο χρόνια πριν, το Μάρτη του 1952, από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δολοφονήθηκαν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του. Τότε στην κυβέρνηση βρισκόταν το «Κέντρο», η άλλη «Δεξιά» με επικεφαλής τον Πλαστήρα.

Αυτές οι πολιτικές δολοφονίες έδειξαν ότι η αστική τάξη, διεξάγοντας ταξική πάλη με το κράτος της, αν χρειαστεί, αν δεν μπορεί «να τα βγάλει πέρα με άλλα μέσα», γίνεται στυγερός δολοφόνος του πολιτικού της αντίπαλου. Και το κάνει ανεξάρτητα από ποιο κόμμα της κυβερνά.

Δολοφόνοι ήταν η κεφαλαιοκρατία της Ελλάδας, το Παλάτι, οι Αμερικανοί, οι κυβερνήσεις. Ηθελαν αίμα. Το αίμα των ηγετών της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, για να σπέρνουν μ' αυτό τον τρόμο και έτσι να πετύχουν τη διάλυση του εργατικού κινήματος, με το ξέκομμα του ΚΚΕ από το λαό, και τελικά την υποταγή του λαού στο στυγνό καθεστώς της βίας και της τρομοκρατίας ενάντιά του. Δεν τους έφταναν οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια των αγωνιστών στα κολαστήρια «εθνικής αναμόρφωσης», Γυάρος, Μακρονήσι, Αη Στράτης, Κέρκυρα, Αίγινα, Ιτζεδίν, Αλικαρνασσός κ.λπ.
Δικαζόταν η καθοδήγηση του ΚΚΕ

Ο Νίκος Πλουμπίδης δεν δικάστηκε μόνος του. Μαζί του δικάστηκε ερήμην η τότε καθοδήγηση του ΚΚΕ. Στόχος τους να συντριβεί ο ταξικός τους αντίπαλος, η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

Ο Νίκος Πλουμπίδης συλλαμβάνεται στις 25 Νοέμβρη του 1952. Κρατείται από τότε έως την έναρξη της δίκης στις 24 Ιούλη 1953, ημέρα Παρασκευή. Μαζί του δίκαζαν ερήμην και τους Ν. Ζαχαριάδη, Γ. Ιωαννίδη, Β. Μπαρτζιώτα, Μ. Πορφυρογένη, Π. Ρούσο, Λ. Στρίγγο, Μ. Βλαντά, Γ. Βοντίτσιο - Γούσια κ.ά. Βασική κατηγορία του καθεστώτος εναντίον τους ήταν η «παραβίαση» του ΑΝ 375 της μεταξικής δικτατορίας περί κατασκοπίας. Ενα καθεστώς, που είχε ως βασικότερο στήριγμά του τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, δίκαζε για κατασκοπία τους κομμουνιστές. Πέντε χρόνια μετά τη λήξη της ένοπλης δράσης του ΔΣΕ κόντρα στην αστική εξουσία. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την νέα άνοδό του πάσχιζε να προλάβει, τσακίζοντας την πρωτοπορία του. Που την φοβάται επίσης η άρχουσα τάξη, ιδιαίτερα δε όταν το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης έχει δώσει ταξικές μάχες τέτοιες, που να είναι πραγματικά ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της τάξης, ακόμη και αν προέρχεται από μια ήττα σαν αυτή του ΔΣΕ.

Η δίκη ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα 3 Αυγούστου του 1953 με την έκδοση της απόφασης. Ο Πλουμπίδης και η καθοδήγηση του ΚΚΕ καταδικάστηκαν δυο φορές σε θάνατο.
Η υπεράσπιση του Κόμματος

Ο Πλουμπίδης αντιμετώπισε την υπόθεση με πίστη στο Κόμμα, έως την τελευταία στιγμή. Στις 25/7/1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο - σε μεγάλο βαθμό - και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, βγάζει απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)», με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (του προδότη, του χαφιέ, κ.λπ.). Ο Πλουμπίδης, απομονωμένος και χαρακτηρισμένος από την ηγεσία του Κόμματος, όχι μόνο δεν το αποκήρυξε, αλλά και το υπεράσπισε μέχρι την τελευταία του πνοή.

Ας αφήσουμε, όμως, να μας μιλήσει ο ίδιος μέσα από την απολογία του πώς αντιμετώπισε αυτές τις τραγικές στιγμές:

«Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος (...) Εγώ εκείνα που δίδασκα τα εφάρμοζα πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με ανέβαζε στα ανώτατα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα, με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής.

Ο εχθρός δουλεύει και δουλεύει με πολλά μέσα για να διαλύσει το Κόμμα, να σπείρει τη σύγχυση στις μάζες και να στρέψει τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος ενάντια στην ηγεσία.

Αυτό που επείγει δεν είναι η ανασκευή της κατηγορίας. Αυτό θα το κάνει το Κόμμα αργότερα, αλλά η διαφύλαξη της ενότητας του Κόμματος και της εμπιστοσύνης στην ηγεσία του Κόμματος (...) Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή και θα δώσω ακόμα δύο μάχες. Τη μάχη της δίκης και την μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος (...) Πάντως, πιστεύω ότι το κόμμα θα επανεξετάσει εν καιρώ το ζήτημα».

Η αποκατάστασή του δεν τον πρόλαβε στη ζωή, καθυστέρησε. Τελικά, όμως, δικαιώθηκε ο Πλουμπίδης ως προς τούτο: Οτι πίστευε όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στη δυνατότητα του Κόμματος να βλέπει τα λάθη, να μην τα κουκουλώνει, είτε αφορούν άδικες κρίσεις προσώπων, είτε τις ίδιες τις γενικότερες επιλογές του.

Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1958 επανεξέτασε την υπόθεση του Νίκου Πλουμπίδη και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία σε βάρος του, αντίθετα τη χαρακτηρίζει αστήριχτη και άδικη.

Πηγή : rizospastis