To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 8/6

Η Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου και του ρατσισμού, η Ευρώπη-φρούριο των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, τρίζει επικίνδυνα.

Ασφα­λώς στη βάση της αστά­θειας αυτού του άλ­λο­τε λα­μπε­ρού οι­κο­δο­μή­μα­τος βρί­σκε­ται η πα­ρά­τα­ση και το βά­θε­μα της κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού διε­θνώς. Μέσα σε αυτή την κρίση είναι ορατό το αδιέ­ξο­δο στρα­τη­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων: που γνω­ρί­ζουν πλέον ότι ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός δεν μπο­ρεί να βγά­λει το σύ­στη­μα από την κρίση, γνω­ρί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να ότι θα συ­νε­χί­σουν τις… νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές!

Σε αυτό το τοπίο, φυ­σιο­λο­γι­κά, κλι­μα­κώ­νο­νται οι αντα­γω­νι­σμοί τόσο ανά­με­σα στις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις των χω­ρών-με­λών, όσο και στο εσω­τε­ρι­κό της κάθε μιας από αυτές.

Μόλις ένα χρόνο πριν η «εστία» της αστά­θειας εντο­πι­ζό­ταν κυ­ρί­ως στην Ελ­λά­δα. Σή­με­ρα οι εκλο­γές στην Ισπα­νία εγκυ­μο­νούν ένα «άγνω­στο τοπίο» για τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, το δη­μο­ψή­φι­σμα για το Brexit απει­λεί ευ­θέ­ως τη βιω­σι­μό­τη­τα του ευ­ρω­ε­νω­σια­κού σχε­δί­ου, στην Πορ­το­γα­λία η κυ­βέρ­νη­ση έχει «έγκρι­ση» από την Κο­μι­σιόν μόνο μέχρι τον Ιούλη, ενώ –πάνω απ’ όλα– οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις στη Γαλ­λία επα­να­φέ­ρουν την απει­λή ενός νέου «Μάη του 1968» στον 21ο αιώνα.

Αυτή η «φωτιά» της ερ­γα­τι­κής αντε­πί­θε­σης και της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης «από τα κάτω» είναι δυ­να­τόν να επε­κτα­θεί τα­χύ­τα­τα (όπως άλ­λω­στε δεί­χνει το πα­ρά­δειγ­μα του ξε­κι­νή­μα­τος των απερ­γιών στο Βέλ­γιο), γιατί σε «όλο τον κάμπο» της ΕΕ έχουν συσ­σω­ρευ­τεί πολλά και επι­κίν­δυ­να εύ­φλε­κτα υλικά.

Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες είναι δυ­να­τόν να δούμε τις πιο απί­θα­νες πο­λι­τι­κές «κω­λο­τού­μπες»: την πε­ρα­σμέ­νη εβδο­μά­δα ο Γε­ρούν Ντάι­σελ­μπλουμ, αυτός ο γίγας της πο­λι­τι­κής σκέ­ψης του ακραιφ­νούς νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, δή­λω­σε ότι θαυ­μά­ζει τον Αλέξη Τσί­πρα και τον Ματέο Ρέν­τσι, γιατί αυτοί μπο­ρούν να επι­βά­λουν αντι­δρα­στι­κές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, δια­τη­ρώ­ντας, λέει, τη δυ­να­τό­τη­τά τους να ελέγ­χουν τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στις χώρες τους. Αυτή η δή­λω­ση έγινε την πα­ρα­μο­νή της κα­τάρ­ρευ­σης του κόμ­μα­τος του Ρέν­τσι στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές στην Ιτα­λία και την ώρα που οι βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Ελ­λά­δα δεν μπο­ρούν καν να κυ­κλο­φο­ρούν στο δρόμο χωρίς ισχυ­ρή αστυ­νο­μι­κή προ­στα­σία…

Όμως, πέρα από τις δη­λώ­σεις και τους χα­ριε­ντι­σμούς με­τα­ξύ άσπον­δων φίλων, συ­νε­χί­ζε­ται η πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή. Ακρι­βώς λόγω της κρί­σης της, η ΕΕ δεν έχει πε­ρι­θώ­ρια για υπο­χω­ρή­σεις και ευ­ε­λι­ξί­ες. Γι’ αυτό απαι­τεί από την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, πριν καν στε­γνώ­σει το με­λά­νι στην υπο­γρα­φή της ασφα­λι­στι­κής αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης και της πρω­τό­γνω­ρης φο­ρο­ε­πι­δρο­μής, πρό­σθε­τα… σκλη­ρά μέτρα. Για την «αξιο­λό­γη­ση» του ερ­χό­με­νου Οκτώ­βρη, για να ενι­σχυ­θεί λέει η «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα», το μα­χαί­ρι θα πρέ­πει να φτά­σει στο κόκ­κα­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα.

Όπου η υπο­χώ­ρη­ση του κρά­τους από κάθε ελεγ­κτι­κό ρόλο, η απο­γεί­ω­ση της ερ­γο­δο­τι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας και η εκτί­να­ξη των «ελα­στι­κών» μορ­φών απα­σχό­λη­σης έχουν δη­μιουρ­γή­σει μια πραγ­μα­τι­κή κό­λα­ση. Τα κλει­σί­μα­τα με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, χωρίς εξό­φλη­ση των δε­δου­λευ­μέ­νων, χωρίς κα­τα­βο­λή απο­ζη­μιώ­σε­ων, με τε­ρά­στια «φέσια» στα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία και με τρα­πε­ζι­κά επι­χει­ρη­μα­τι­κά δά­νεια που «με­τα­κο­μί­ζουν» προς τους προ­σω­πι­κούς λο­γα­ρια­σμούς των κα­πι­τα­λι­στών στην Ελ­βε­τία, είναι το πιο σαφές πα­ρά­δειγ­μα.

Μέσα σε αυτή την κό­λα­ση, η κα­τεύ­θυν­ση της ευ­ρω­η­γε­σί­ας, που η κυ­βέρ­νη­ση οφεί­λει να ορ­γα­νώ­σει μέχρι το Σε­πτέμ­βρη, είναι να πέσει και άλλο λάδι στη φωτιά: ψα­λί­δι στον 13ο και 14ο μισθό, υπο­νό­μευ­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία, «απε­λευ­θέ­ρω­ση» των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων, θε­σμο­θέ­τη­ση της ερ­γο­δο­τι­κής αντα­περ­γί­ας (λο­κά­ουτ)…

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα θα πέσει, και θα πέσει άσχη­μα.

Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, η απά­ντη­ση θα πρέ­πει να είναι όπως στη Γαλ­λία. Με ένα κύμα αγώ­νων, μα­ζι­κών, απο­φα­σι­στι­κών και πα­ρα­τε­τα­μέ­νων, για την υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των.

Και με την ανά­δει­ξη μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα συ­νε­χί­ζει να υπε­ρα­σπί­ζε­ται την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων.