ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ : Η Κρίση Της ΕΕ Κι Εμείς

Το δημοψήφισμα στη Βρετανία για την έξοδο από την ΕΕ, ακριβώς ένα χρόνο από τότε που προκηρύχτηκε το δημοψήφισμα στην Ελλάδα και οδήγησε σε ένα βροντερό ΟΧΙ, φέρνει στην επικαιρότητα την κρίση που συγκλονίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πριν από ένα χρόνο, τα διευθυντήρια της ΕΕ μπορούσαν να παριστάνουν ότι η κρίση αφορά την Ελλάδα, ότι το ζήτημα περιορίζεται στις επιπτώσεις ενός Grexit και να ισχυρίζονται ότι από κάτι τέτοιο ζημιωμένη θα έβγαινε η Ελλάδα και όχι η ΕΕ.

Τώρα, οι όροι της συζήτησης έχουν αλλάξει. Όλες οι κυβερνήσεις και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο, υπογραμμίζουν σε όλους τους τόνους ότι ένα Brexit θα ήταν καταστροφικό και για τη Βρετανία και για την ΕΕ και για την παγκόσμια οικονομία.

Ασφαλώς, ένα μέρος από αυτή την ομοβροντία υπηρετεί τις σκοπιμότητες μιας κινδυνολογίας που έχει στόχο να πείσει τους βρετανούς ψηφοφόρους να στηρίξουν την παραμονή στην ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί ομολογία για τις διαστάσεις που έχει πάρει η κρίση τους από κάθε άποψη, οικονομική, πολιτική και ηθική.

Ξεπεσμός

Ας αρχίσουμε από αυτό το τελευταίο. Είναι έσχατος ηθικός ξεπεσμός να πανηγυρίζουν τα χρηματιστήρια μετά από τη φασιστική δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ επειδή εκτιμούν ότι αυτή η τραγωδία θα ενισχύσει τις πιθανότητες παραμονής στην ΕΕ. Και δεν πρόκειται για «στιγμιαίο» ατόπημα. Την ίδια αντίδραση είχαν τα χρηματιστήρια (και το ελληνικό) όταν η ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας άρχισε να μειώνει τις ροές προσφύγων στο Αιγαίο και να ανεβάζει τα ναυάγια και τους πνιγμούς στο πέρασμα προς την Ιταλία. Μακάβριο, αλλά ενδεικτικό της σήψης των «ευρωπαϊκών θεσμών».

Φυσικά, δεν περιμένουμε ότι οι άρχουσες τάξεις των αρχαιότερων ιμπεριαλισμών του κόσμου θα επηρεαστούν από τύψεις και ηθικές αναστολές. Οι εργάτες της Ευρώπης, όμως, έχουν διαφορετική αντιμετώπιση. Μέσα στις γραμμές τους επικρατεί όλο και πιο πλατιά η οργή για τον κυνισμό των από πάνω και των πολιτικών που τους υπηρετούν. Στη Γαλλία αυτή η οργή φαίνεται στους δρόμους – δεν αναστενάζει στα γήπεδα αλλά στους χώρους δουλειάς και στα συλλαλητήρια. Στην Ιρλανδία φάνηκε πρόσφατα στις κάλπες με τη συρρίκνωση των κομμάτων που κυβερνούσαν εναλλάξ συνεχώς από τότε που έγινε ανεξάρτητη. Οι εκλογές στην Ισπανία αυτή την Κυριακή θα επιβεβαιώσουν αυτή τη δυναμική σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για μας εδώ; Πρώτα απ’ όλα διαψεύδουν όλους τους μικρόψυχους που μετέτρεψαν το ΟΧΙ του ελληνικού δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ επειδή τάχα δεν ήταν εφικτό να συγκρουστούμε με τα μεγαθήρια της ΕΕ. Η τωρινή κρίση επιβεβαιώνει αυτούς που επιμέναμε ότι τα «μεγαθήρια» έχουν πήλινα ποδάρια.

Επιβεβαιώνει επίσης την άποψη ότι είναι εφικτό η ρήξη με την ΕΕ να είναι διεθνιστική και όχι μια μοναχική πορεία «ανασυγκρότησης» του ελληνικού καπιταλισμού. Τώρα φαίνεται πολύ πιο καθαρά ότι το πραγματικό νόημα του κάθε Grexit ή Brexit είναι το Lexit (Left exit), η κοινή αριστερή εργατική σύγκρουση με τους τραπεζίτες και τις μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν κάνει την Ευρώπη δικό τους ενιαίο γήπεδο και κόλαση λιτότητας για μας.

Πριν από ένα χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να βγαίνει στο πλημμυρισμένο από κόσμο Σύνταγμα και να παίζει το παιχνίδι ότι μπορεί να μετατρέπει τις ελπίδες σε αυταπάτες. Φέτος, στην επέτειο του δημοψηφίσματος θα είμαστε ξανά στο Σύνταγμα για να δείξουμε ότι η δυναμική των εργατών δεν ανακόπηκε επειδή ο Τσίπρας στέκεται δίπλα στον Ολάντ και στον Κάμερον, αντίθετα δυναμώνει επειδή δίπλα στο Σύνταγμα βγαίνει το Παρίσι, το Λονδίνο, η Μαδρίτη.

Ελάτε στις Γιορτές της Εργατικής Αλληλεγγύης για να χαρούμε μαζί αυτή την εξέλιξη και να δούμε πώς θα την αξιοποιήσουμε καλύτερα δυναμώνοντας την αντικαπιταλιστική αριστερά.