Το editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 25/5

Δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις πρέπει να σημάνουν συναγερμό για την Αριστερά.

Στην Αυ­στρία, ύστε­ρα από θρί­λερ και για ελά­χι­στες ψή­φους, πα­ρα­λί­γο να εί­χα­με την εκλο­γή ενός ακρο­δε­ξιού στο ανώ­τα­το αξί­ω­μα του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας, με το κόμμα του να πε­ρι­μέ­νει πλέον με τε­ρά­στια αυ­το­πε­ποί­θη­ση τις εθνι­κές εκλο­γές.

Η Κύ­προς προ­στί­θε­ται πλέον και αυτή στις χώρες που απο­κτούν για πρώτη φορά ισχυ­ρή ακρο­δε­ξιά στη Βουλή, τόσο με τους «γρα­βα­τω­μέ­νους» της Θε­ο­χά­ρους όσο και με το ΕΛΑΜ, τα «αδέλ­φια» των νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής.

Δύο δια­φο­ρε­τι­κές πε­ρι­πτώ­σεις, μιας γε­νι­κό­τε­ρης όμως τάσης. Οι πιο σο­βα­ροί ανα­λυ­τές, άλ­λω­στε, ομο­λο­γούν πως τα διε­θνή φώτα έπε­σαν στην Αυ­στρία, ακρι­βώς γιατί αυτό που συ­νέ­βη εκεί δεν είναι «αυ­στρια­κή ιδιαι­τε­ρό­τη­τα», αλλά κο­ρυ­φή ενός πα­νευ­ρω­παϊ­κού πα­γό­βου­νου.

Στα ανα­το­λι­κά, όπου για ιστο­ρι­κούς λό­γους μετά την κα­τάρ­ρευ­ση της ΕΣΣΔ υπήρ­ξε ισχυ­ρή ακρο­δε­ξιά, η κα­τά­στα­ση με τα χρό­νια πα­ρο­ξύ­νε­ται. Ακρο­δε­ξιές και νε­ο­φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις είτε εκ­φρά­ζουν την οργή ενά­ντια στην ΕΕ, φο­ρώ­ντας «αντιευ­ρω­παϊ­κό» μαν­δύα (π.χ. Ουγ­γα­ρία), είτε ενι­σχύ­ο­νται με τις πλά­τες της ΕΕ στο πλαί­σιο του νέου ψυ­χρού πο­λέ­μου, φο­ρώ­ντας «αντι­ρω­σι­κό-αντι­σο­βιε­τι­κό» μαν­δύα (π.χ. Ου­κρα­νία), είτε συν­δυά­ζουν και τα δύο (π.χ. Πο­λω­νία).

Όμως η πο­λι­τι­κή της ΕΕ (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) δεν ξυπνά τα «τέ­ρα­τα» μόνο στην Ανα­το­λή. Αυτά θε­ριεύ­ουν πλέον και στην καρ­διά της Δύσης. Σε Βρε­τα­νία, Γαλ­λία, Δανία, Αυ­στρία, Ολ­λαν­δία, Γερ­μα­νία, τα ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα έχουν κα­το­χυ­ρω­θεί ως πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις με σο­βα­ρή εκλο­γι­κή στή­ρι­ξη, και την ικα­νό­τη­τα να κα­θο­ρί­ζουν συχνά και την πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα. Με «ναυαρ­χί­δα» (λόγω με­γέ­θους αλλά και λόγω της ξε­χω­ρι­στής ιστο­ρί­ας της χώρας) το Εθνι­κό Μέ­τω­πο της Μαρίν Λε Πεν στη Γαλ­λία.

Οκτώ χρό­νια οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και ακραί­ας λι­τό­τη­τας ήταν αυτά που δη­μιούρ­γη­σαν το «εύ­φο­ρο χω­ρά­φι» της κοι­νω­νι­κής απελ­πι­σί­ας, ώστε να φυ­τρώ­σει ο ακρο­δε­ξιός σπό­ρος.

Την κα­τά­στα­ση πα­ρό­ξυ­νε η αρ­χι­τε­κτο­νι­κή της ΕΕ και της ευ­ρω­ζώ­νης, δη­μιουρ­γώ­ντας αντα­να­κλα­στι­κά «εθνι­κής ανα­δί­πλω­σης» πάνω στα οποία δη­μα­γω­γεί η ακρο­δε­ξιά κα­τα­λή­γο­ντας στην επι­στρο­φή στο ισχυ­ρό έθνος-κρά­τος («ισχυ­ρή Βρε­τα­νία», «ισχυ­ρή Γαλ­λία», «ισχυ­ρή Αυ­στρία» κ.ο.κ.).

Οι δύο πα­ρά­γο­ντες συ­ντεί­νουν στο πέ­ρα­σμα της κρί­σης «από τη βάση στο εποι­κο­δό­μη­μα», στη με­τα­τρο­πή της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης σε πο­λι­τι­κή: σε βαθιά κρίση εκ­προ­σώ­πη­σης. Αυτή η δια­δι­κα­σία οξύ­νε­ται τα τε­λευ­ταία ένα-δύο χρό­νια, και στο φόντο της αδυ­να­μί­ας της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος να απα­ντή­σει νι­κη­φό­ρα δίνει έξτρα ώθηση στην ακρο­δε­ξιά ως «αντι­συ­στη­μι­κή» δύ­να­μη (από τους κλυ­δω­νι­σμούς του Brexit ως την κα­τάρ­ρευ­ση των δύο με­γά­λων κομ­μά­των στις προ­ε­δρι­κές στην Αυ­στρία).

Η απά­ντη­ση είναι από τα κάτω και από τα αρι­στε­ρά. Στη Γαλ­λία, το ξέ­σπα­σμα του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος ύστε­ρα από δύο πε­ρί­που χρό­νια έβαλε (έστω και προ­σω­ρι­νά) στη «γωνία» την ακρο­δε­ξιά ως προς την πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ατζέ­ντα. Στην Ελ­λά­δα, το κύμα λαϊ­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες λει­τούρ­γη­σε ως «μα­ζι­κή άμυνα» απέ­να­ντι στην προ­σπά­θεια της ακρο­δε­ξιάς να κερ­δο­σκο­πή­σει πάνω στη δυ­στυ­χία.

Γε­νι­κό­τε­ρα, στο πεδίο της πο­λι­τι­κής θα χρεια­στούν αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές, διε­θνι­στι­κές απα­ντή­σεις στο βάλτο στον οποίο βου­λιά­ζει η Ευ­ρώ­πη. O μόνος τρό­πος να μην επι­κρα­τή­σει η «αντε­πα­να­στα­τι­κή απελ­πι­σία» που θρέ­φει το φα­σι­σμό είναι να επι­κρα­τή­σει η «επα­να­στα­τι­κή ελ­πί­δα». Και με αυτό το κα­θή­κον έχου­με να με­τρη­θού­με όλοι μας, σε όλα τα καυτά μέ­τω­πα της πε­ριό­δου...