To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 13/4

Φτάσαμε στην τελική ευθεία. Η κυβέρνηση διαμορφώνει το κείμενο συμφωνίας με τους δανειστές, που προσπαθεί να φέρει μέσα στην επόμενη εβδομάδα στη βουλή για ψήφιση με διαδικασία εξπρές.

Είναι ένα ακόμα πα­κέ­το σκλη­ρών μέ­τρων ενά­ντια στα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα: διά­λυ­ση του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος ασφά­λι­σης, πρό­σθε­τη φο­ρο­ε­πι­δρο­μή, συρ­ρί­κνω­ση των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, με­γα­λύ­τε­ρη ελα­στι­κο­ποί­η­ση στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις. Το Μνη­μό­νιο 3, με την υπο­γρα­φή των Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου, είναι μια ομαλή «συ­νέ­χεια» στην πο­λι­τι­κή των Γ. Πα­παν­δρέ­ου, Πα­πα­δή­μου, Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου.

Αυτή η κα­τα­στρο­φι­κή πο­λι­τι­κή άγριας λι­τό­τη­τας υπο­στη­ρί­ζε­ται, πλέον, χωρίς αντί­δω­ρο: οι υπο­σχέ­σεις για «κού­ρε­μα» του χρέ­ους εξα­ε­ρώ­θη­καν, η λε­γό­με­νη «ελά­φρυν­ση» είναι μια απάτη μα­κρο­χρό­νιας δέ­σμευ­σης μέσα στην κρε­α­το­μη­χα­νή των διε­θνών το­κο­γλύ­φων. Η συμ­φω­νία του Τσί­πρα με τους «θε­σμούς» είναι πι­θα­νό να εξε­λι­χθεί σε ακόμα χει­ρό­τε­ρη κα­τεύ­θυν­ση: εάν και όταν οι «δια­φω­νί­ες» με­τα­ξύ ΔΝΤ και ευ­ρω­παί­ων επι­στρέ­ψουν (τον Ιούνη;) συ­μπυ­κνω­μέ­νες στο αί­τη­μα για ακόμα σκλη­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κή και για νέες δέ­σμες πρό­σθε­των μέ­τρων, υπό την απει­λή ενός νέου «επει­σο­δί­ου»-κρί­σης, μπρο­στά στις πλη­ρω­μές του χρέ­ους τον Ιούλη.

Γιατί η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, μέσα στο 2016, όχι μόνο δεν βγαί­νει από την κρίση, αλλά βα­δί­ζει ολο­τα­χώς προς νέα επι­δεί­νω­σή της, προς συν­θή­κες χει­ρό­τε­ρες από εκεί­νες του 2009.

Η υπο­τα­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην αστι­κή πο­λι­τι­κή, στον άγριο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό που κυ­ριαρ­χεί στην Ευ­ρώ­πη, ασφα­λώς δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στην οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή. Στο κρί­σι­μο θέμα των προ­σφύ­γων η κυ­βέρ­νη­ση ευ­θυ­γραμ­μί­ζε­ται με εντυ­πω­σια­κή τα­χύ­τη­τα στη ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή.

Όλα αυτά είναι αδύ­να­τον να μην έχουν πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Η πα­ρου­σία του Α. Τσί­πρα στις συ­νε­δριά­σεις της με­ταλ­λαγ­μέ­νης ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας ήταν μια ηχηρή προει­δο­ποί­η­ση. Η «διεύ­ρυν­ση» της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής βάσης της κυ­βέρ­νη­σης έχει ήδη μπει στα σκα­ριά: είτε με το σε­νά­ριο του κε­ντρο­α­ρι­στε­ρού «μι­κρού συ­να­σπι­σμού» (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Πο­τά­μι), είτε με το σχέ­διο «με­γά­λου συ­να­σπι­σμού» –μιας κυ­βέρ­νη­σης Εθνι­κής Ενό­τη­τας με τη συμ­με­το­χή της ΝΔ ή τμη­μά­των της...

Αυτές οι αντι­δρα­στι­κές προ­ο­πτι­κές μπο­ρούν να απο­τρα­πούν μόνο με μια ανα­τρε­πτι­κή έφοδο του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα στις εξε­λί­ξεις. Πολλή προ­σπά­θεια γί­νε­ται για να πει­στεί ο κό­σμος ότι αυτό δεν είναι εφι­κτό. Ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη προ­σπά­θεια είχε γίνει στη Γαλ­λία, στη χώρα του Ολάντ και της Λεπέν, όπου πολ­λοί πί­στευαν ότι το κί­νη­μα των μαζών ήταν πλέον ένας εξου­δε­τε­ρω­μέ­νος πα­ρά­γο­ντας. Και ξαφ­νι­κά(!), στη Γαλ­λία των συν­θη­κών «έκτα­κτης ανά­γκης» με αφορ­μή τις τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις των τζι­χα­ντι­στών, ξεσπά ένα με­γά­λο, αυ­θε­ντι­κό, ερ­γα­τι­κό και νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα που απει­λεί να αλ­λά­ξει τε­λεί­ως την κα­τεύ­θυν­ση των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων.

Μια ανά­λο­γη απά­ντη­ση «χρω­στά­με» και εδώ. Τα «καύ­σι­μα» γι’ αυτό το ανα­γκαίο ξέ­σπα­σμα είναι υπαρ­κτά: τα έδει­ξε η με­γά­λη απερ­γία στις 4 Φλε­βά­ρη, τα δεί­χνει κα­θη­με­ρι­νά η αλ­λη­λεγ­γύη του κό­σμου στους πρό­σφυ­γες, που βάζει φραγ­μό στη ρα­τσι­στι­κή κα­τρα­κύ­λα της κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής και εμπο­δί­ζει τους φα­σί­στες της Χρυ­σής Αυγής να βγουν στο προ­σκή­νιο.

Αυτή είναι η δύ­να­μη που μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει το Μνη­μό­νιο 3 και να φέρει ξανά την ελ­πί­δα στους αν­θρώ­πους της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Όλοι μαζί μπο­ρού­με!

Πηγή : rproject