ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ : Χρειαζόμαστε Αριστερά Της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής

Ο κατήφορος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ατελείωτος σε όλους τους τομείς. Για άλλη μια φορά, η επίσκεψη της Τρόικας τελείωσε με τους «θεσμούς» να φεύγουν χωρίς να κλείνουν την «αξιολόγηση» παρά τις νέες υποχωρήσεις που εξασφάλισαν από τον Τσίπρα και τους υπουργούς του. Και την ίδια ώρα, η εφαρμογή της ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας έχει οδηγήσει σε ανοιχτή συνεργασία της αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή κάτω από την πολιτική ηγεσία Τόσκα.


Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πρωταγωνίστησε στη φιέστα υπογραφής της παράδοσης του ΟΛΠ στην COSCO ενώ η αστυνομία χτυπούσε τους απεργούς λιμενεργάτες που διαδήλωναν ενάντια στο ξεπούλημα. Ούτε η ΝΔ δεν είχε φέρει τους «επενδυτές» να υπογράφουν μέσα στο Μαξίμου. Μέχρι εκεί φτάνει η προθυμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι προωθεί τις μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις». Αλλά τα αφεντικά ΕΕ-ΔΝΤ δεν ικανοποιήθηκαν και επανέρχονται για περισσότερες υποχωρήσεις.

Ούτε οι υποχωρήσεις Σταθάκη-Κατρούγκαλου-Τσακαλώτου κρίθηκαν ικανοποιητικές. Οι υπουργοί κατέβασαν τα όρια προστασίας δανειοληπτών από τις εταιρίες-αρπακτικά που θα διαχειρίζονται τα κόκκινα δάνεια στο ένα τέταρτο από την αρχική τους πρόταση. Το «ευχαριστώ» των τροϊκανών ήταν νέες απαιτήσεις για περικοπές στις συντάξεις.

Πρεμούρα
Κάθε γύρος φέρνει άλλη μια «κόκκινη γραμμή» να ξασπρίζει. Και το ίδιο επαναλαμβάνεται τώρα στον τομέα του «ρατσιστικού μνημόνιου». Είναι τέτοια η πρεμούρα του Μουζάλα, του Καμμένου και του Τόσκα να μαντρώσουν τους πρόσφυγες σε χώρους ελεγχόμενους από την αστυνομία και το στρατό, ώστε κλείνουν τα μάτια μπροστά στις πρωτοβουλίες των φασιστών να εμφανιστούν ως «αγανακτισμένοι πολίτες» για να συνδράμουν σε αυτό το έργο.


Πώς μπορούμε να βάλουμε τέρμα σε αυτή την κατρακύλα; Η απάντηση έχει δυο σκέλη.
Το πρώτο είναι η κλιμάκωση των αγώνων ενάντια στα μνημόνια, παλιά και νέα, τροϊκανά και ρατσιστικά. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να αξιοποιήσει τη δυναμική των απεργιών αντί να τις αναβάλει για αργότερα. Η απεργία της ΑΔΕΔΥ και των ΜΜΕ την περασμένη Πέμπτη και η απεργία της ΟΜΥΛΕ την Παρασκευή μπορούν και πρέπει να βρουν τη συνέχειά τους και κατά κλάδο και πανεργατικά, χωρίς άλλη αναμονή. Ταυτόχρονα, θέλουμε την Αριστερά να συνδέει την αντίσταση στο τρίτο Μνημόνιο με την πάλη για την υπεράσπιση των προσφύγων από τις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις. Η πρωτοβουλία της ΠΕΝΕΝ να στηρίξει μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ τις κινητοποιήσεις στον Πειραιά δείχνει το δρόμο.

Υπάρχει, όμως, και ένα δεύτερο σκέλος. Η πολιτική στήριξη του κόσμου που δίνει όλες αυτές τις μάχες απαιτεί καθαρές επιλογές για την προοπτική του κινήματος. Χρειάζεται ρήξη με τις «πολυσυλλεκτικές» στρατηγικές που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογικές του ανάγκες. Μια Αριστερά που φιλοδοξεί να αντιστρέψει την κατάντια που έφερε αυτή η στρατηγική δεν μπορεί να λέει ότι είναι και πατριωτική και διεθνιστική, και με την ΕΕ και ενάντια στο ευρώ, και μέτωπο και κόμμα, όλα αχταρμάς.

Η στρατηγική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής είναι η βάση για την Αριστερά που έχει ανάγκη η εργατική αντίσταση για να νικήσει. Για να είναι ξεκάθαρο ότι μέσα από κάθε μάχη, βήμα-βήμα, χτίζουμε τη γνήσια εναλλακτική απέναντι στις βαρβαρότητες του καπιταλισμού μέσα στην κρίση του, την προοπτική να πάρουν οι εργάτες τον έλεγχο παντού.

Πηγή : ergatiki