ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ 15ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΕΚ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΜΠΗ

Προσυνεδριακό κείμενο

1. Το δράμα των εκατομμυρίων προσφύγων, σηματοδοτεί την ιστορική καμπή στην οποία έχει εισέλθει η Eλλάδα, η Eυρώπη και ο κόσμος· συμπυκνώνει όλα τα αδιέξοδα, την παρακμή και τη σήψη του καπιταλισμού.

Τρεις περίπου δεκαετίες μετά την κατάρρευση του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ αναδεικνύονται για πρώτη φορά με τέτοια ένταση και έκταση τα ουσιαστικά στοιχεία μιας νέας ιστορικής πρόκλησης για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα.

Η τελευταία απόφαση για το προσφυγικό ΕΕ-Τουρκίας, στις 18/3/2016, με συνενοχή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτελεί ένα μνημείο κυνισμού και απανθρωπιάς. Από τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" του Μπους που κατέστρεψε χώρες και λαούς ολόκληρους, για να αποτύχει τελικά με τον πιο οικτρό τρόπο στους στρατηγικούς του στόχους, έχουμε πλέον μεταβεί στον ανοικτό πόλεμο κατά της προσφυγιάς που δημιούργησαν αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι.

Συνάμα, η ίδια απόφαση δείχνει ξεκάθαρα την ανικανότητα της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης να προχωρήσει σε οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη συμφωνία. Αποτυπώνεται σ’ αυτήν η ντε φάκτο κατάλυση της Συνθήκης Σένγκεν μαζί με την μόνιμη πλέον απειλή κατάρρευσης της νομισματικής ένωσης (ευρώ).

Ο κύκλος της κρίσης που άνοιξε το 2007-2008 έχει εισέλθει πλέον σε μια νέα φάση που χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του καπιταλισμού να βρει διέξοδο με οποιοδήποτε από τα μέχρι τώρα διαθέσιμα οικονομικά εργαλεία του, ενώ επιχειρεί μέσα από αχαρτογράφητες γι’ αυτόν περιοχές (λ.χ. αρνητικά επιτόκια) να σηκώσει αναχώματα στο νέο τσουνάμι που έρχεται.

Η μαζική κίνηση προσφύγων, πυροδοτεί τα αδιέξοδα και την πολιτική αστάθεια σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, ακόμα και σ’ όσες υποτίθεται πως «βγήκαν» από την κρίση και τα μνημόνια. Στο ζήτημα των προσφύγων, συναντιέται η οικονομική κρίση, το πολιτικό αδιέξοδο, το κοινωνικό πρόβλημα, αλλά και οι πολεμικοί κίνδυνοι.

Η άνοδος φασιστικών και ακροδεξιών πολιτικών στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Ανατολική, δεν μπορεί να ερμηνευτεί και να αντιμετωπιστεί, χωρίς να δούμε την διάλυση της Ε.Ε. που εξελίσσεται, αλλά και χωρίς τις συνέπειες της στάσης της σταλινικής και τώρα νεοφιλελεύθερης αριστεράς, που πυροδοτεί τον εθνικισμό.

Η διεθνής κατάσταση, και ειδικά η ευρωπαϊκή, δείχνει το βάθος της κρίσης. Έχουμε τα αδιέξοδα της ποσοτικής χαλάρωσης, την διολίσθηση σε νέα αχαρτογράφητα πεδία νομισματικής πολιτικής με τα αρνητικά επιτόκια, την κρίση στην Κίνα, την πτώση των τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών, τη νέα κρίση στη Λατινική Αμερική, το ηφαίστειο στη Μέση Ανατολή

Το προσφυγικό πρόβλημα, καταδεικνύει το ποιοτικό στοιχείο, ένδειξη της καπιταλιστικής παρακμής, πως ενώ οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι του παρελθόντος μπορούσαν, άδικα και με αίμα, να ρυθμίζουν έστω και προσωρινά σύνορα και αγορές, αυτό τώρα φαίνεται να αντιστρέφεται πλήρως. Η εμπλοκή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Ανατολική Eυρώπη και οι σύγχρονοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αποτελούν τον καθρέφτη αλλά και παράγοντες όξυνσης αυτής της κρίσης και πολιτικής αποσταθεροποίησης. Ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία στη βάση του προσφυγικού διαλύεται εν κινήσει, αδυνατώντας να χαράξει την όποια κοινή πολιτική, πολυδιασπασμένη πολιτικά και με χρεοκοπημένες οικονομίες.

2. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παράλυτη μέσα από τα δικά της αδιέξοδα, πειθαρχεί σε όσα υπέγραψε το προηγούμενο καλοκαίρι, για την εφαρμογή των φρικαλεοτήτων του τρίτου και των προηγούμενων μνημονίων. Tαυτόχρονα, με τη διατήρηση του φράχτη στον Έβρο, την αποδοχή των νατοϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο, και τη σύμπλευση με τη Γερμανία, έχει δρομολογήσει την στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του προσφυγικού, με κέντρα εγκλεισμού προσφύγων σήμερα, που πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Aλλά, ήδη, κέντρα κράτησης μεταναστών και προσφύγων που συλλήβδην χαρακτηρίζονται μετανάστες, ήδη λειτουργούν - πέραν από κάθε δικαιικό σύστημα, καθώς δεν είναι ποινικό αδίκημα η προσφυγιά. Στη θέση της “Aμυγδαλέζας [που] ποτέ δεν έκλεισε”, κατά την ρήση του αρμόδιου υπουργού Mουζάλα, πολλές Aμυγδαλέζες ήδη λειτουργούν ανά την Eλλάδα. Το προσφυγικό ζήτημα, τονίζει ακόμα περισσότερο την αδυναμία της αστικής εξουσίας και της κυβέρνησής της, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης, ρίχνοντας τα βάρη της σε ντόπιους και μετανάστες κολασμένους. Το αστικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται χωρίς ισχυρές εφεδρείες και η εναλλακτική που μπορεί να προσφέρει (π.χ. Ν.Δ.), είναι η βίαιη εκδίωξη ή ο εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων και μεταναστών, όπως άλλωστε και η ομηρία εκατομμυρίων ανέργων, αστέγων, και ελαστικά εργαζόμενων.

Το προσφυγικό συνδέει την πάλη για την έξοδο από την κρίση και το σύστημα που τη γεννά και δημιουργεί τις προϋποθέσεις και την δυναμική για να γίνει καταλύτης στην αντιφασιστική και αντιρατσιστική δράση, πυροδοτεί την αλληλεγγύη των εργαζόμενων και των άνεργων, χτυπημένων μικροαστικών στρωμάτων, όλη την εσωτερική προσφυγιά που έχει προκαλέσει η αστική πολιτική τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα. Η συμμετοχή του Κόμματος στην πάλη για το προσφυγικό, πρέπει να έχει προσανατολισμό τη σύνδεση του ζητήματος με κάθε αγώνα της περιόδου, με την οργανωμένη συμμετοχή στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, όπου οι δομές αλληλεγγύης που συμμετέχουμε μπορούν να έχουν σημαντικό ρόλο, στις αλληλέγγυες καταλήψεις, με την προσπάθεια να εμπλέκονται και οι ίδιοι οι πρόσφυγες στη δράση, παρόλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που υπάρχουν, με κεντρική κατεύθυνση την πάλη για την οικοδόμηση μαζικού εργατικού-λαϊκού κινήματος και στρατηγικό στόχο την εργατική εξουσία.

3. Η απεργία της 4 Φλεβάρη, μαζί με τις λαϊκές κινητοποιήσεις που συντονίστηκαν μαζί της, αλλά και συνέχισαν μετά από αυτήν, αποτελεί ένα σημείο στροφής στην ταξική πάλη στη χώρα. Είναι σαφές πως περνάμε σε μια νέα κατάσταση, όπου έχουμε για πρώτη φορά, επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να εμφανίζεται μια πρωτοφανής ενότητα στη δράση, της εργατικής τάξης, ευρύτερα των εργαζομένων και πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η δυναμική αυτή σχετίζεται με τα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά που εμφανίστηκαν ειδικά σε επαρχιακές πόλεις της χώρας, όπου ολόκληρες πόλεις κυριολεκτικά νέκρωσαν, σε μια συγκλονιστική αγωνιστική δράση αγροτών, τσακισμένων ελεύθερων επαγγελματιών των πόλεων και εργαζομένων. Ήταν η πρώτη μαζική επίδειξη δύναμης του λαού του Όχι του περασμένου Ιουλίου του 2015, με διαφορετικές ταχύτητες στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της Αθήνας, από ό,τι της υπόλοιπης χώρας. Το πολιτικό μήνυμα όπως εκτιμούσαμε δεν είχε να κάνει μόνο με την απαίτηση άμεσης, χωρίς συζητήσεις και παζάρια του άθλιου "ασφαλιστικού" νομοσχεδίου της κυβέρνησης: ήταν και μια καταγραφή της ανολοκλήρωτης τάσης για απόρριψη της ίδιας μνημονιακής κυβέρνησης και της αντιλαϊκής πολιτικής της.
Η εμφάνιση των αγροτών στα μπλόκα αλλά και στα μεγάλα συλλαλητήρια της Αθήνας είναι αποτέλεσμα των χτυπημάτων που δέχονται για πρώτη φορά από το 3ο μνημόνιο. Στις κινητοποιήσεις τους εμφανίστηκε ένα καινούργιο ριζοσπαστικοποιημένο δυναμικό, νεαρό σε ηλικία πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, που έχει ξεκληριστεί η ζωή του και η σύγκρουση είναι μονόδρομος. Ταυτόχρονα όμως, είναι ένα δυναμικό χωρίς πολιτική και αγωνιστική εμπειρία. Έτσι εμφανίστηκαν ταυτόχρονα με τις μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων, και μανούβρες πίσω από την πλάτη των αγωνιζόμενων αγροτών, σε ορισμένες περιπτώσεις με την ανοχή της πλειοψηφίας, κυρίως με την παρέμβαση του Κ.Κ.Ε. και των αγροτοσυνδικαλιστών της Ν.Δ. Οι αγώνες των αγροτών, όπως και των μηχανικών και των δικηγόρων, έδειξαν πως μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, ή και μισθωτοί εργαζόμενοι με μια καλύτερη εργασιακή προοπτική σε μια προηγούμενη περίοδο αρκετών χρόνων πριν, υπό τα χτυπήματα της καπιταλιστικής κρίσης, βγαίνουν στον αγώνα, με τους δικούς τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους κι αρνούνται να συζητήσουν με την κυβέρνηση για την καταστροφή τους. Δυστυχώς, όμως, σ' αυτήν την φάση, ενώ ήταν δυνατό δεν επιτεύχθηκε ο συγχρονισμός και ο συντονισμός της εργατικής και της αγροτικής κινητοποίησης που θα έφερνε την νίκη. Ούτε τα τρακτέρ κατέβηκαν στην πρωτεύουσα στη γενική Απεργία της 4ης Φεβρουαρίου ούτε το εργατικό κίνημα, πέρα από σποραδικές περιπτώσεις, δεν συνενώθηκε με τα αγροτικά μπλόκα λίγες μέρες αργότερα Σ’ αυτό συνέβαλαν τόσο ο αποτρεπτικός ρόλος των γραφειοκρατιών όσο και οι υπαρκτές αδυναμίες της ίδιας της επαναστατικής πρωτοπορίας των εργατών και της νεολαίας και η απουσία μιας συνεκτικής επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής.

4. Το ΕΕΚ χωρίς να παραγνωρίζει τους κινδύνους μιας εκτροπής τους προς τα δεξιά, δεν θεωρεί καθόλου τις κινητοποιήσεις των μηχανικών και των δικηγόρων «κινήματα κατσαρόλας». Τα εργατικά και μικροαστικά στρώματα αυτών των κλάδων, με μεγάλες εσωτερικές διαφοροποιήσεις δίνουν τον αγώνα τους κόντρα στις κύριες αντιδραστικές πολιτικές και οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης. Δεν ωθούν, δεν πιέζουν να επιβληθεί η αναρχία της καπιταλιστικής αγοράς όπως στο προηγούμενο της Χιλής.

Το κύριο ζήτημα της περιόδου που περνάμε, είναι η πάλη για την ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος, από την τωρινή αλλά και κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται την καπιταλιστική κρίση και το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα, από την εργοδοσία και φυσικά τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτή η ανεξαρτησία όμως, θα κριθεί και στο κατά πόσο θα μπορεί η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι να είναι οι πρωτοπόροι της ταξικής πάλης, οι ηγέτες που θα στηριχτούν και θα αναπτύξουν τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των μικροαστικών στρωμάτων που καταστρέφονται, με το αναγκαίο Μεταβατικό Πρόγραμμα της περιόδου, για την εργατική εξουσία.

5. Απέναντί τους το εργατικό κίνημα και τα χτυπημένα λαϊκά στρώματα, έχουν μια κυβέρνηση αδύναμη και μετέωρη. Από τους κάτω απονομιμοποιείται, από τους πάνω ωθείται στην εφαρμογή του συνόλου των πολιτικών που υπέγραψε το καλοκαίρι του 2015. Με αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι μια αστική κυβέρνηση διαχειριστής της κρίσης κι ενός καπιταλιστικού κράτους, μιας αστικής εξουσίας σε κρίση. Για αυτό και οι τοκογλύφοι δανειστές και οι πολιτικοί υποστηρικτές τους, απεργάζονται σενάρια διεύρυνσης της κυβέρνησης, με μηδαμινές πολιτικές εφεδρείες, και σε ακόμα αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης από τα κάτω και τα αριστερά, με την μαζική δουλειά για την προετοιμασία της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, είναι όρος αξιοπρεπούς ζωής της εργατικής τάξης και ευρύτερα των εργαζομένων.
Ο λαός είναι προδομένος και οργισμένος, αλλά όχι ηττημένος. Και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση δε μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κοινωνική οργή.

Προτείνουμε στην εργατική τάξη την πάλη για μια νέα κοινωνική οργάνωση, με σχεδιασμένη σύμφωνα με τα συμφέροντα των εργατικών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων οικονομία, πάνω σε σοσιαλιστικές βάσεις, και διεθνιστικό προσανατολισμό. Η μάχη για την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης είναι κρίσιμη, γιατί μόνο αυτή, μαζί με το πρόγραμμα του επαναστατικού κόμματος, θα μπορεί να απαντά και να πείθει στο ερώτημα «μετά τον ΣΥΡΙΖΑ τί;» που όλο και περισσότερο θέτουν πλατιά οι εργαζόμενοι.

6. Η πολιτική της κυβέρνησης, με την ιδιαίτερη φροντίδα και της άρχουσας τάξης, επιχειρεί να φορτώσει γενικά στην αριστερά το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί η διαφοροποίηση από την αριστερά που κυβερνά. Η εμφάνιση των στοιχείων της επαναστατικής στρατηγικής του ΕΕΚ, αποκτά κρίσιμη σημασία όχι μόνο στους αγώνες που γίνονται και θα γίνουν, αλλά σε κάθε προβληματισμό και ζύμωση μέσα στην εργατική τάξη και το λαό. Από αυτή την άποψη αναβαθμίζεται η ανάγκη της αυτοτελούς δράσης του Κόμματος, της σύνδεσής του με εργατικούς χώρους και λαϊκές ζυμώσεις, της επιμονής του για να παίρνει σάρκα οστά η ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, η διεθνιστική πάλη μέσα στη χώρα αλλά και διεθνώς, η πάλη για την εξουσία, με την επικαιρότητα της μεθόδου του Μεταβατικού Προγράμματος της 4ης Διεθνούς.

Επιμένουμε στην ενιαιομετωπική κοινή δράση στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα με εκείνα τα τμήματα της αριστεράς και του εργατικού κινήματος, που προσανατολίζονται αγωνιστικά και σε ρήξη με τον καπιταλισμό. Με το δικό μας πολιτικό πρόγραμμα, την πραγματοποίηση δράσεων και με ανοιχτή πολιτική κριτική. Από αυτήν την άποψη δεν μένουμε αδιάφοροι στα συντελούμενα στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να αναστέλλουμε την κριτική μας για όλα τα κρίσιμα προβλήματα στρατηγικής, προπαντός σε κάθε προσαρμογή και "μετωπική συμπόρευση" με τον "αριστερό" εθνικισμό και τα εγχειρήματα ενός ΣΥΡΙΖΑ Νο2, α λα ΛΑΕ.

7. Με αυτή τη γραμμή, το ΕΕΚ προχωρά προς το επόμενο 15ο Συνέδριό του. Στην πορεία αυτή το ΕΕΚ συμβάλλει και συμμετέχει στις διεθνείς δράσεις (Ουγγαρία, Πολωνία, Λατινική Αμερική κ.α.) στην πάλη για τη συγκρότηση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και την επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς που παραμένει ακρογωνιαίος λίθος της παρέμβασής μας, στο πεδίο της παγκόσμιας ταξικής και απελευθερωτικής πάλης.

H Κεντρική Επιτροπή του EEK

24-3-2016