To Editorial Της "Εργατικής Αριστεράς", 2/3

Η καταφυγή του Αλ. Τσίπρα στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με το αίτημα της «εθνικής συνεννόησης», μπροστά στην κρίση του Προσφυγικού αλλά με δεδομένο το υπόβαθρο της αδυναμίας στην επιβολή του Μνημονίου 3, είναι μια σημαντική υποχώρηση.

Ο «θριαμ­βευ­τής» των εκλο­γών στις 20/9, που μαζί με τον Καμ­μέ­νο φά­ντα­ζαν τότε ικα­νοί να ανα­διαρ­θρώ­σουν το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό και να δια­τη­ρή­σουν μια μακρά «ηγε­μο­νία» συ­νερ­γα­ζό­με­νοι ανε­μπό­δι­στα –και σχε­τι­κά αρ­μο­νι­κά– με τους δα­νει­στές, ομο­λο­γεί σή­με­ρα ότι δεν μπο­ρεί να επι­βά­λει τους όρους του «στοι­χή­μα­τος» που έβαλε με την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου. Προ­σφεύ­γει στους ητ­τη­μέ­νους του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και των εκλο­γών ζη­τώ­ντας πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη για να απο­φευ­χθεί μια κα­θε­στω­τι­κή κρίση, μια απώ­λεια του ελέγ­χου επί των εξε­λί­ξε­ων.

Τα «μικρά» κόμ­μα­τα και η ΝΔ δη­λώ­νουν ότι κα­τα­νο­ούν τους λό­γους, είναι πρό­θυ­μοι για στή­ρι­ξη στη βάση της «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης», αλλά –φυ­σιο­λο­γι­κά– βά­ζουν πο­λι­τι­κούς όρους. Που αφο­ρούν τη γραμ­μή της κυ­βέρ­νη­σης και στα­δια­κά τη σύν­θε­σή της. Έχει αρ­χί­σει ήδη η πο­ρεία με­τάλ­λα­ξης μιας δήθεν κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς σε –ανοι­χτά ή κα­λυμ­μέ­να– κυ­βέρ­νη­ση εκτά­κτου ανά­γκης, κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας. Όμως αυτές οι πο­ρεί­ες δεν είναι ποτέ προ­δια­γε­γραμ­μέ­νες, ενέ­χουν κιν­δύ­νους εκτρο­χια­σμού, με με­τα­τρο­πή τους σε ανοι­χτή πο­λι­τι­κή πε­ρι­πέ­τεια, σε εκρη­κτι­κή πο­λι­τι­κή κρίση.

Αυτή η καλ­πά­ζου­σα αστά­θεια στο εσω­τε­ρι­κό ενι­σχύ­ε­ται από την ασά­φεια, από την έλ­λει­ψη κα­θα­ρής ηγε­μο­νι­κής γραμ­μής, διε­θνώς. Με την έντα­ση της κρί­σης, με το πρό­βλη­μα στη Γαλ­λία, με εμ­φά­νι­ση προ­βλή­μα­τος στην ίδια τη Γερ­μα­νία, η ευ­ρω­η­γε­σία εμ­φα­νί­ζει, για πρώτη φορά τόσο κα­θα­ρά, πρό­βλη­μα απο­φα­σι­στι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού.

Αυτό ανα­δει­κνύ­ει η «απει­θαρ­χία» με­σαί­ων και μι­κρών παι­κτών στο γή­πε­δο της ΕΕ μπρο­στά στην κρίση του Προ­σφυ­γι­κού.

Δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για αυ­τα­πά­τες, η «συ­νεν­νό­η­ση» των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών θα έχει αντι­δρα­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο, θα στρέ­φε­ται κατά των συμ­φε­ρό­ντων της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και μά­λι­στα σε όλη τη γραμ­μή του με­τώ­που. Θα αφορά ρα­τσι­στι­κή στρο­φή στο ζή­τη­μα της αντι­με­τώ­πι­σης των προ­σφύ­γων, ανοι­χτή «ατλα­ντι­κή» στρο­φή στην υπο­δο­χή του ΝΑΤΟ στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, και ασφα­λώς σα­φέ­στε­ρη δέ­σμευ­ση όλων για υπο­στή­ρι­ξη των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων.

Αυτήν την αστά­θεια στο στρα­τό­πε­δο των «από πάνω» δη­μιούρ­γη­σαν αφε­νός οι αντι­κει­με­νι­κοί όροι της κρί­σης του συ­στή­μα­τος, αλλά επί­σης οι αγώ­νες των από κάτω! Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των αγρο­τών, των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων επι­στη­μό­νων και η γε­νι­κή απερ­γία στις 4 Φλε­βά­ρη είχαν πα­ρα­λυ­τι­κές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες.

Σή­με­ρα μοιά­ζει να έχου­με μπει σε ένα «με­σο­διά­στη­μα» των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Οι ευ­θύ­νες γι’ αυτό βα­ρύ­νουν τις συν­δι­κα­λι­στι­κές και πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες στα αγρο­τι­κά μπλό­κα και στα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα, που έδω­σαν στον Τσί­πρα το πο­λυ­πό­θη­το «τάιμ άουτ» (δυ­στυ­χώς ανά­με­σά τους και μια αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα, που θυ­μή­θη­κε τα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, όταν ο Χα­ρί­λα­ος Φλω­ρά­κης κα­τα­δί­κα­ζε τα «γιου­ρού­σια της πρω­το­πο­ρί­ας» και κρέ­μα­γε ανοι­χτά την ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση στο τότε «στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κό πρό­γραμ­μα» των Ση­μί­τη-Πα­παν­δρέ­ου...).

Όμως το με­σο­διά­στη­μα θα είναι ανα­γκα­στι­κά μικρό. Γιατί η κρίση των «από πάνω» είναι βαθιά. Γιατί οι «από κάτω» δεν αντέ­χουν και δεν θέ­λουν άλλο τη μνη­μο­νια­κή πίεση. Οι αγω­νι­στι­κοί και πο­λι­τι­κοί σει­σμοί που προ­κα­λεί το ενερ­γό ρήγμα «μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο» θα επα­νέλ­θουν με νέα ορμή. Πι­θα­νό­τα­τα με τη δη­μο­σί­ευ­ση της ορι­στι­κής μορ­φής του νό­μου-καρ­μα­νιό­λα του Κα­τρού­γκα­λου.

Μέχρι τότε οι «μι­κροί» αγώ­νες μας θα έχουν με­γά­λη ση­μα­σία, γιατί μέσα από αυ­τούς κυο­φο­ρεί­ται η επό­με­νη με­γά­λη έκρη­ξη. Και μαζί θα έχει ση­μα­σία να κρα­τή­σου­με κα­θα­ρή ματιά απέ­να­ντι στην «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση» και να αξιο­ποι­ή­σου­με τις όποιες ανά­σες χρό­νου έχου­με για να συ­σφί­ξου­με τις κι­νη­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές γραμ­μές μας.

Το με­σο­διά­στη­μα θα είναι μικρό.

Πηγή : rproject