Η ΛΑΕ Και Οι Αναγκαίες Πολιτικές Απαντήσεις / του Αντώνη Νταβανέλου

του Αντώνη Νταβανέλου

Η ΛΑΕ προχωράει προς την πρώτη (την ιδρυτική) Πανελλαδική Συνδιάσκεψή της. Οφείλει να οργανώσει μια ουσιαστική συζήτηση για το πρόγραμμα, για το «καταστατικό» (ή, πιο ευέλικτα, για τους αναγκαίους οργανωτικούς κανόνες λειτουργίας της), για το σχέδιο δράσης της, μέσα σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.

Η κρίση βάζει κα­νό­νες, δη­μιουρ­γεί υπο­χρε­ώ­σεις. Δη­μιουρ­γεί «συν­θή­κες» (όχι δικής μας επι­λο­γής) που μας υπο­χρε­ώ­νουν σε δύ­σκο­λους συν­δυα­σμούς με­τα­ξύ της εξω­στρε­φούς δρά­σης και της εσω­τε­ρι­κής συ­ζή­τη­σης. Δη­μιουρ­γεί πιε­στι­κό «πο­λι­τι­κό χρόνο» που είναι πι­θα­νό να εκ­βιά­σει τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς (μέσα και έξω από τη ΛΑΕ) να πά­ρουν ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις ίσως τα­χύ­τε­ρα απ’ ό,τι θα επι­θυ­μού­σαν.

Μέσα σε αυτήν τη δύ­σκο­λη πο­ρεία, η ΛΑΕ δια­θέ­τει υπο­λο­γί­σι­μες δυ­νά­μεις συ­νο­χής: Έναν κορμό που ξε­κί­νη­σε από την ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης για την «αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση» μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από το 2013-15, από την πε­ρί­ο­δο της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας. Κορμό που χρω­στά μεν μια ιστο­ρι­κή αυ­το­κρι­τι­κή για το πώς αντι­με­τώ­πι­σε τις εξε­λί­ξεις στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά που ταυ­τό­χρο­να πι­στώ­νε­ται με τη στάση του το καυτό κα­λο­καί­ρι του 2015: όταν διέ­κρι­νε τον «Ρου­βί­κω­να» του Μνη­μο­νί­ου 3 και δεν δί­στα­σε να το­πο­θε­τη­θεί –γρή­γο­ρα και μα­ζι­κά!– στη σωστή πλευ­ρά του τα­ξι­κού «οδο­φράγ­μα­τος». Μια «διεύ­ρυν­ση» με τις δυ­νά­μεις που προ­έρ­χο­νται από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, που σή­κω­σαν εγκαί­ρως!– την ευ­θύ­νη της επι­λο­γής για συ­γκρό­τη­ση μιας μα­ζι­κής εναλ­λα­κτι­κής λύσης απέ­να­ντι στην επι­κίν­δυ­νη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρο­φή του Τσί­πρα και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μια νέα σύν­θε­ση δυ­νά­με­ων που χρω­στά απο­λο­γι­σμό για την εκλο­γι­κο­πο­λι­τι­κή ήττα στις 20/9, αλλά πι­στώ­νε­ται τη συ­γκρά­τη­ση ενός πο­λύ­τι­μου δυ­να­μι­κού αγω­νι­στών-στριών σε μια ορ­γα­νω­μέ­νη βάση πα­νελ­λα­δι­κά, που κα­νείς δεν δι­καιού­ται να υπο­τι­μά στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες. Άλ­λω­στε αυτή η νέα σύν­θε­ση δυ­νά­με­ων απέ­δει­ξε τη χρη­σι­μό­τη­τά της στις δο­κι­μα­σί­ες των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για το Ασφα­λι­στι­κό και στην αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες.

Αυτή η βάση είναι το κα­λύ­τε­ρο «ορ­μη­τή­ριο» για να δώ­σου­με τις ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές απα­ντή­σεις στην επερ­χό­με­νη και απο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ.

Οι δυ­νά­μεις του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου το­πο­θε­τή­θη­καν σε όλες τις φά­σεις τής μέχρι σή­με­ρα πο­ρεί­ας με έναν προ­σα­να­το­λι­σμό: τη δη­μιουρ­γία μιας κοι­νής κοί­της της αντι­μνη­μο­νια­κής-ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Στις πρό­σφα­τες δη­μό­σιες εκ­δη­λώ­σεις μας υπε­ρα­σπί­σα­με την ανα­γκαιό­τη­τα της ΛΑΕ και προ­τεί­να­με την ανα­γκαία και εφι­κτή διεύ­ρυν­σή της, με στόχο να μπο­ρέ­σει να εκ­πλη­ρώ­σει το δύ­σκο­λο έργο στο οποίο έχει δε­σμευ­τεί.

Με­τα­βα­τι­κή λο­γι­κή

Η ΛΑΕ, ως με­τω­πι­κό σχήμα, οφεί­λει νε επε­ξερ­γα­στεί στη Συν­διά­σκε­ψή της ένα κοινό με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, που θα αντι­με­τω­πί­ζει με επάρ­κεια τις προ­κλή­σεις της επο­χής, χωρίς όμως να «κλεί­νει» τη συ­ζή­τη­ση υιο­θε­τώ­ντας μια «στενή» στρα­τη­γι­κή, μια συ­γκε­κρι­μέ­νη εκ­δο­χή του μαρ­ξι­σμού, όποιας από τις συ­νι­στώ­σες που τη συ­να­πο­τε­λούν.

Όχι μόνο γιατί αυτό θα ήταν αντι­δη­μο­κρα­τι­κό (γιατί στα ζη­τή­μα­τα στρα­τη­γι­κής, στα ζη­τή­μα­τα ιδε­ο­λο­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, δεν είναι σωστό να επι­βάλ­λε­ται μία –έστω πλειο­ψη­φι­κή– τάση), του­λά­χι­στον στα πλαί­σια ενός «με­τώ­που». Κυ­ρί­ως γιατί αυτό είναι ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό: αν το ιδε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο «κλεί­σει», τότε δυ­σκο­λεύ­ε­ται η ανα­γκαία δια­δι­κα­σία διεύ­ρυν­σης...

Πι­στεύ­ου­με ότι η ΛΑΕ μπο­ρεί να επε­ξερ­γα­στεί ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα στο ύψος των ση­με­ρι­νών προ­κλή­σε­ων:

Επι­μέ­νο­ντας στην αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή. Συν­δέ­ο­ντάς την με την πο­λι­τι­κή της αντι­λι­τό­τη­τας, υιο­θε­τώ­ντας δη­λα­δή τα συ­γκε­κρι­μέ­να αι­τή­μα­τα των αγώ­νων της τάξης μας. Δια­κρί­νο­ντας τα ανα­γκαία «με­γά­λα βή­μα­τα» που όλοι πλέον ανα­γνω­ρί­ζου­με ως απα­ραί­τη­τα: Στάση πλη­ρω­μών, προς τη δια­γρα­φή του χρέ­ους. Εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών. Στα­μά­τη­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ΔΕΚΟ. Έξο­δος από το ευρώ και σύ­γκρου­ση με το πρό­γραμ­μα και την πο­λι­τι­κή των ευ­ρω­η­γε­σιών...

Για να γί­νουν όλα αυτά, διεκ­δί­κη­ση ξανά μιας κυ­βέρ­νη­σης «της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς», που αξιο­ποιώ­ντας την εμπει­ρία και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ζε­ται μόνο στις ψή­φους αλλά σε μια ανα­γκαία «κλι­μά­κω­ση των αγώ­νων», στη δέ­σμευ­ση για υπο­στή­ρι­ξη και δη­μιουρ­γία ορ­γα­νώ­σε­ων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νί­ας έξω και ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της εκλο­γι­κής ανά­θε­σης. Στην έντα­ξη αυτής της πο­λι­τι­κής στη διεκ­δί­κη­ση του σο­σια­λι­σμού. Και κατά συ­νέ­πεια στην προ­ε­τοι­μα­σία για αντι­με­τώ­πι­ση της λυσ­σα­λέ­ας αντί­στα­σης του ντό­πιου και διε­θνούς «κα­θε­στώ­τος», με ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος και των πα­ρεμ­βά­σε­ων και όχι με υπο­χώ­ρη­ση και υπο­τα­γή που γνω­ρί­ζου­με ότι οδη­γεί στη διά­λυ­ση.

Πρό­σφα­τα ο σύ­ντρο­φος Πέ­τρος Πα­πα­κων­στα­ντί­νου σε ένα ση­μεί­ω­μά του στην Ίσκρα υπο­γράμ­μι­σε ότι «...ο δο­μι­κός χα­ρα­κτή­ρας της κρί­σης (και η θέση της Ελ­λά­δας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα) δεν επι­τρέ­πουν φα­ντα­σιώ­σεις για κά­ποιο εν­διά­με­σο “στά­διο”, μιας ευ­στα­θούς, προ­ο­δευ­τι­κής αλ­λα­γής, από ένα φα­ντα­σια­κό μέ­τω­πο της ερ­γα­τι­κής τάξης με υπο­τι­θέ­με­να “πα­τριω­τι­κά” τμή­μα­τα του κε­φα­λαί­ου... Άλ­λω­στε, ο σο­σια­λι­σμός δεν μπο­ρεί να θε­ω­ρεί­ται “ει­κό­νι­σμα”, όπως έλεγε κά­πο­τε ο Χα­ρί­λα­ος Φλω­ρά­κης, δη­λα­δή μια απλή δια­κή­ρυ­ξη ταυ­τό­τη­τας, που επι­τρέ­πει στην Αρι­στε­ρά οποια­δή­πο­τε δε­ξιό­στρο­φη γραμ­μή στα άμεσα, “τα­κτι­κής φύσης” προ­βλή­μα­τα...». Θα συμ­φω­νή­σω από­λυ­τα μαζί του.

Θα συμ­φω­νή­σω επί­σης ότι η απόρ­ρι­ψη της στρα­τη­γι­κής των στα­δί­ων (που τόσες ήττες συσ­σώ­ρευ­σε στην Αρι­στε­ρά) δεν επι­τρέ­πε­ται να οδη­γεί σε απόρ­ρι­ψη της με­τα­βα­τι­κής πο­λι­τι­κής και του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, σε μια λο­γι­κή «επα­να­στα­τι­κού τε­λε­σι­γρα­φι­σμού» από κά­ποιες αυ­το­α­να­κη­ρυγ­μέ­νες «πρω­το­πο­ρί­ες». Αντί­θε­τα πρέ­πει να οδη­γεί σε υιο­θέ­τη­ση «άμε­σων μέ­τρων, με­γά­λης κρου­στι­κής ισχύ­ος (όπως η στάση πλη­ρω­μών του χρέ­ους, η έξο­δος από την eυ­ρω­ζώ­νη, η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών κ.ο.κ.)», μέ­τρων που πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με για να επι­βά­λου­με, έχο­ντας συ­νεί­δη­ση ότι οδη­γούν «σε κή­ρυ­ξη πο­λέ­μου στο διε­θνές χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο. Κάτι που θα οδη­γή­σει σε μια ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων σύ­γκρου­ση, που θα φέρει επί τά­πη­τος το πρό­βλη­μα της πραγ­μα­τι­κής εξου­σί­ας»...

Αυτή είναι μια σωστή αντί­λη­ψη για τη με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή, μέσα στη συ­γκε­κρι­μέ­νη ιστο­ρι­κή «στιγ­μή». Μια αντί­λη­ψη όμως που δεν ταυ­τί­ζε­ται με την αυ­τα­πά­τη ότι μια «ανά­κτη­ση της νο­μι­σμα­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας» είναι πι­θα­νό να μας οδη­γεί σε μια σχε­τι­κά μακρά πε­ρί­ο­δο ει­ρη­νι­κής συ­νύ­παρ­ξης με τους κα­πι­τα­λι­στές, μια πε­ρί­ο­δο «ανά­πτυ­ξης» που θα στη­ρί­ζε­ται, λέει, στην «ανά­κτη­ση της εσω­τε­ρι­κής αγο­ράς», στην «αύ­ξη­ση των εξα­γω­γών» κ.ο.κ. Αυτή η αυ­τα­πά­τη είναι μια «εκτός ευρώ» προ­βο­λή του ίδιου φιλμ που υπο­σχό­ταν «εντός ευρώ» ο Τσί­πρας: του φιλμ της συ­ναι­νε­τι­κής λύσης του δρά­μα­τος της κρί­σης, της ανα­ζή­τη­σης μιας «ανά­πτυ­ξης» χωρίς τους κιν­δύ­νους και τα βά­σα­να μιας κοι­νω­νι­κής ρήξης. Αν υπήρ­χε μια τέ­τοια λύση, θα την είχαν βρει πρώ­τοι οι κα­πι­τα­λι­στές...

Μέ­τω­πο

Στη βάση αυτού του εφι­κτού ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος της προ­γραμ­μα­τι­κής συ­ζή­τη­σης, η ΛΑΕ οφεί­λει να συ­νε­χί­σει να διεκ­δι­κεί την ανά­πτυ­ξή της ως «μέ­τω­πο».

Ο σύ­ντρο­φος Π. Πα­πα­κων­στα­ντί­νου έχει και εδώ μια ισχυ­ρή υπεν­θύ­μι­ση: στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες και στις ση­με­ρι­νές πραγ­μα­τι­κό­τη­τες των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, δεν είναι σωστό να τί­θε­νται «σι­νι­κά τείχη» με­τα­ξύ του «κόμ­μα­τος» (και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μι­κρών ή σχε­τι­κά μι­κρών ορ­γα­νώ­σε­ων...) και του «ευ­ρύ­τε­ρου κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κού με­τώ­που». Πράγ­μα­τι, έτσι είναι, και όλοι οφεί­λου­με να έχου­με επί­γνω­ση των αλ­λη­λο­ε­πη­ρε­α­σμών και των συ­νε­πειών της «ώσμω­σης» μέσα σε ένα με­τω­πι­κό σχήμα που συχνά είναι ευ­ερ­γε­τι­κές για όλους. Γι’ αυτό οφεί­λου­με να κα­τα­νο­ού­με τη ΛΑΕ ως ένα «υβρι­δι­κό» μέ­τω­πο - πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό. Που συ­νε­νώ­νει τις δυ­νά­μεις πολ­λα­πλών και δια­φο­ρε­τι­κής προ­έ­λευ­σης μαρ­ξι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και σχη­μα­τι­σμών, αλλά επί­σης και ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στών-στριών, σε μια πο­ρεία αντι­με­τώ­πι­σης με­γά­λων στό­χων και προ­κλή­σε­ων που μπο­ρεί να έχει και με­γά­λη χρο­νι­κή διάρ­κεια.

Όμως το «με­τω­πι­κό» στοι­χείο πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρό. Γιατί στρέ­φει την προ­σο­χή μας στην ανα­γκαία διεύ­ρυν­ση, στη συ­γκέ­ντρω­ση και άλλων δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Στρέ­φει επί­σης στην ανα­γκαία έμ­φα­ση στη δη­μο­κρα­τι­κή συ­γκρό­τη­ση, στη δια­μόρ­φω­ση συλ­λο­γι­κής ηγε­σί­ας και στο ξε­κα­θά­ρι­σμα των δι­καιω­μά­των-υπο­χρε­ώ­σε­ων των ορ­γα­νώ­σε­ων και των μελών, όπως και στη σα­φέ­στε­ρη ρύθ­μι­ση των υπο­χρε­ώ­σε­ων και των δυ­να­το­τή­των δη­μό­σιας εκ­προ­σώ­πη­σης.

Η συ­γκυ­ρία γι’ αυτές τις «τα­κτο­ποι­ή­σεις» είναι θε­τι­κή. Το Αρι­στε­ρό Ρεύμα, μία από τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες «συ­νι­στώ­σες» της ΛΑΕ, έχει τη δική του δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης. Η ΛΑΕ βα­δί­ζει προς τη Συν­διά­σκε­ψή της. Όλοι μαζί –και άλλοι πέρα από όσους βρε­θή­κα­με μαζί τον πε­ρα­σμέ­νο Σε­πτέμ­βρη– οφεί­λου­με να επε­ξερ­γα­στού­με τις ανα­γκαί­ες –εύ­κο­λες ή δύ­σκο­λες– απα­ντή­σεις...

Πηγή : rproject