ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ : Για Tις Πολιτικές Εξελίξεις Και Την Αριστερά

Ανακοίνωση

Η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση στο αντια­σφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο και η τα­χύ­τα­τη φθορά της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα-Κα­μέ­νου, έχουν επι­τα­χύ­νει εντυ­πω­σια­κά τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις.

Επι­βε­βαιώ­νε­ται η εκτί­μη­ση ότι το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών στις 20/9 στη­ρί­χθη­κε στην υφαρ­πα­γή της ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής ψήφου, στις ελ­πί­δες ότι το Μνη­μό­νιο 3 θα εφαρ­μο­στεί με «αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πo» και στις δη­μα­γω­γί­ες για ένα τάχα «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα». Η πα­νί­σχυ­ρη μνη­μο­νια­κή πλειο­ψη­φία στη βουλή δεν αντα­να­κλού­σε μια βα­θύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή με­τα­στρο­φή, τη δια­μόρ­φω­ση μιας κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας φι­λο­μνη­μο­νια­κής. Αντί­θε­τα, η αντί­στα­ση στη λι­τό­τη­τα, η δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο πα­ρέ­μει­νε ως ενερ­γό κοι­νω­νι­κό ρήγμα, ικανό να δώσει ισχυ­ρούς κοι­νω­νι­κούς και πο­λι­τι­κούς σει­σμούς. Τα γρή­γο­ρα αντα­να­κλα­στι­κά όσων κά­λε­σαν αμέ­σως μετά την 20/9 σε κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση (με την πρώτη απερ­γία στις 12 Νο­έμ­βρη!) απο­δεί­χθη­καν ότι πα­τού­σαν σε στέ­ρεα βάση.
Ο πρώ­τος «σει­σμός» που συ­ντά­ρα­ξε και συ­ντα­ράσ­σει την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-Κα­μέ­νου ήρθε μαζί με την πρώτη προ­σπά­θειά τους να εφαρ­μό­σουν συ­γκε­κρι­μέ­να τις υπο­χρε­ώ­σεις που ανέ­λα­βαν με την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου, με την αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση στο Ασφα­λι­στι­κό.

Οι κυ­βερ­νη­τι­κές ιδέες για το Ασφα­λι­στι­κό -που κακώς χρε­ώ­νο­νται μόνον ως ιδέες Κα­τρού­γκα­λου- είναι μια ομαλή συ­νέ­χεια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη γραμ­μή των Σπρά­ου-Γιαν­νί­τση-Αλο­γο­σκού­φη-Τσι­του­ρί­δη-Λο­βέρ­δου και Κου­τρου­μά­νη. Ολο­κλη­ρώ­νουν χωρίς με­σο­δια­στή­μα­τα και με­τα­βα­τι­κές δια­τά­ξεις την άγρια αντια­σφα­λι­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση των Μνη­μο­νί­ων 1 και 2, με­τα­τρέ­πο­ντας το δη­μό­σιο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα σε ένα «ελά­χι­στο προ­στα­τευ­τι­κό δίχτυ» και ανοί­γο­ντας το δρόμο για έναν μα­ζι­κό ρόλο των ιδιω­τι­κών ασφα­λί­σε­ων.

2α.

Επί­σης δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για θε­ω­ρή­σεις που υπο­βαθ­μί­ζουν το ρόλο των μι­σθω­τών. Η δια­σφά­λι­ση μιας προ­σω­ρι­νής αδρα­νο­ποί­η­σης της ερ­γα­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης μετά τη ση­μα­ντι­κή γε­νι­κή απερ­γία στις 4/2 υπήρ­ξε βα­σι­κός στό­χος του κυ­βερ­νη­τι­κού και μι­ντια­κού μη­χα­νι­σμού. Όμως, αργά ή γρή­γο­ρα, το νο­μο­σχέ­διο θα πα­ρου­σια­στεί επι­σή­μως. Και τότε θα κα­ταρ­ρεύ­σει όλη η κυ­βερ­νη­τι­κή δη­μα­γω­γία που τάχα «δε­σμεύ­ε­ται» ότι δεν θα υπάρ­ξουν (πρό­σθε­τες) μειώ­σεις στις συ­ντά­ξεις.

Η απαί­τη­ση για απο­φα­σι­στι­κό απερ­για­κό αγώνα τώρα (και όχι αρ­γό­τε­ρα, δί­νο­ντας χρόνο στην κυ­βέρ­νη­ση για να κάμ­ψει τους αγρό­τες...) είναι υπο­χρέ­ω­ση όλων των αγω­νι­στών στα συν­δι­κά­τα και όλης της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς. Η στάση του ΠΑΜΕ στη ΓΣΕΕ, όπου συμ­βα­δί­ζο­ντας με την ΠΑΣΚΕ, επι­βά­λει ανα­βο­λή των απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για...όταν έρθει το νο­μο­σχέ­διο στη βουλή, είναι μια κακή έκ­πλη­ξη. Μια στάση που ερ­μη­νεύ­ει την επι­λο­γή των με­γά­λων ΜΜΕ που δη­λώ­νουν ότι «δια­φω­νούν», αλλά σέ­βο­νται το ΚΚΕ.
Αν η αντί­στα­ση του κό­σμου είναι η Χά­ρυ­βδη, η στάση της τρόι­κας και των δα­νει­στών είναι η Σκύλα για την κυ­βέρ­νη­ση.

Σε πεί­σμα όλων των ανα­λύ­σε­ων του οι­κο­νο­μι­κού κυ­βερ­νη­τι­κού επι­τε­λεί­ου (που δια­βε­βαί­ω­νε γε­μά­το «τε­χνι­κή επάρ­κεια και τεκ­μη­ρί­ω­ση» ότι μπαί­νου­με στην αρχή ενός φω­τει­νού κύ­κλου εξό­δου από την κρίση και κατά συ­νέ­πεια οι δα­νει­στές θα είναι πλέον «ώρι­μοι» για μια χα­λά­ρω­ση της θη­λιάς του χρέ­ους) η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού επι­δει­νώ­νε­ται. Οι διε­θνείς ανα­λυ­τές πα­ρο­μοιά­ζουν το 2016 με ένα νέο 2008, κρα­τώ­ντας πλέον την ανα­πνοή τους για τις εξε­λί­ξεις στην Ιτα­λία, στη Γαλ­λία, στην ίδια τη Γερ­μα­νία.

Σε αυτό το πλαί­σιο, αντί για την ανα­με­νό­με­νη χα­λά­ρω­ση ήρθε το μή­νυ­μα: Εφαρ­μο­γή, ηλί­θιε! Το Κουαρ­τέ­το απαι­τεί εφαρ­μο­γή κατά γράμ­μα των μνη­μο­νια­κών δε­σμεύ­σε­ων, ενώ το ΔΝΤ κάνει λόγο για πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας 7,5-9 δισ. και με­τα­ξύ τους βέ­βαια, μια νέα δρα­μα­τι­κή πε­ρι­κο­πή συ­ντά­ξε­ων, τις οποί­ες χα­ρα­κτη­ρί­ζει εξαι­ρε­τι­κά...γεν­ναιό­δω­ρες!
Κάτω από αυτά τα χτυ­πή­μα­τα, η πο­λι­τι­κή λύση της κάλ­πης στις 20/9 έχει μπει σε με­γά­λη αστά­θεια και αμ­φι­σβή­τη­ση πριν καν η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-Κα­μέ­νου κλεί­σει εξά­μη­νο στην εξου­σία.

Αυτό ανα­δει­κνύ­ει η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση για την ανά­γκη «διεύ­ρυν­σης» της κυ­βέρ­νη­σης. Το πρό­βλη­μα δεν είναι μόνο η ελά­χι­στη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία των 153 βου­λευ­τών, αλλά η δια­πί­στω­ση ότι οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχουν πλέον την πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που απαι­τεί­ται για να επι­βά­λουν το Ασφα­λι­στι­κό και στη συ­νέ­χεια το φο­ρο­λο­γι­κό και το νέο ερ­γα­σια­κό που ζητά το μνη­μο­νια­κό κουαρ­τέ­το. Και η πο­λι­τι­κή δύ­να­μη αυτή δεν προ­κύ­πτει με την προ­σθή­κη ενός εκ των Λε­βέ­ντη, Πο­τά­μι ή ΠΑΣΟΚ. Εξάλ­λου, τα λε­γό­με­να «μικρά κόμ­μα­τα» έχουν, μέσα σε αυτό το κα­μί­νι, μπει σε δια­δι­κα­σία συρ­ρί­κνω­σης και απο­συ­σπεί­ρω­σης. Οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις μπαί­νουν στην τρο­χιά είτε των «με­γά­λων διευ­ρύν­σε­ων», της κυ­βέρ­νη­σης Εθνι­κής Ενό­τη­τας, είτε των εκλο­γών για να απο­τυ­πω­θεί ο νέος πο­λι­τι­κός συ­σχε­τι­σμός.

Μόνον που αυτή τη φορά οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες δεν δί­νουν εύ­κο­λα σω­σί­βιο στον Τσί­πρα, δεν συ­ναι­νούν για προ­σφυ­γή στις κάλ­πες όπως το Σε­πτέμ­βρη, όταν «κα­τα­νο­ού­σαν» την ανά­γκη να εκ­κα­θα­ρι­στεί το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή του πτέ­ρυ­γα.

Πέντε μήνες μετά εί­μα­στε, ξανά, μπρο­στά σε μια ανε­ξέ­λεγ­κτη πο­λι­τι­κή κρίση. Και κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι εί­μα­στε ακόμα στην αρχή...
Σε αυτή τη δια­δι­κα­σία η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ δεν υπο­χω­ρεί άτα­κτα μόνο στο πεδίο της οι­κο­νο­μί­ας, βυ­θι­ζό­με­νη στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη, υπο­χω­ρεί με ρα­γδαίο ρυθμό σε αντι­δρα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση σε όλα τα μέ­τω­πα.

Για πρώτη φορά από το 1974, μια κυ­βέρ­νη­ση στην Ελ­λά­δα τολμά να κα­λέ­σει το ΝΑΤΟ(!) να επέμ­βει με στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μη στην πε­ριο­χή. Η να­τοϊ­κή αρ­μά­δα κλή­θη­κε να ανα­λά­βει της επι­βο­λή της δια­βό­η­της «απο­τρο­πής» των προ­σφύ­γων, του πο­λύ­νε­κρου push-back και να επα­να­φέ­ρει βίαια εξα­θλιω­μέ­νους και αβο­ή­θη­τους αν­θρώ­πους στο ση­μείο από όπου ξε­κί­νη­σαν το μαρ­τυ­ρι­κό τα­ξί­δι τους, στα στρα­τό­πε­δα στην Τουρ­κία που ξε­χει­λί­ζουν από 2,5-3 εκα­τομ­μύ­ρια προ­σφύ­γων. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της πο­λι­τι­κής «απο­τρο­πής» είναι εκ των προ­τέ­ρων γνω­στά σε όλους: θα πολ­λα­πλα­σια­στούν τα θύ­μα­τα. Και κα­νείς κυ­βερ­νη­τι­κός «ρι­ζο­σπά­στης» δεν κοκ­κι­νί­ζει από ντρο­πή, κα­νείς δεν πα­ραι­τεί­ται...

Σή­με­ρα επεί­γει η κλι­μά­κω­ση μιας αντι­ρα­τσι­στι­κής πα­ρέμ­βα­σης της Αρι­στε­ράς που θα συ­νο­λι­κο­ποιεί πο­λι­τι­κά την αλ­λη­λεγ­γύη του κό­σμου στους πρό­σφυ­γες: απαι­τώ­ντας να πέ­σουν οι «φρά­χτες», να στα­μα­τή­σουν τα εγκλή­μα­τα της «απο­τρο­πής», να δια­σφα­λι­στεί η ασφα­λής διέ­λευ­ση προς τις χώρες προ­τί­μη­σής τους, να ορ­γα­νω­θεί μια «ανοι­χτή» και αλ­λη­λέγ­γυα υπο­δο­χή όσων και για όσο πα­ρα­μέ­νουν εδώ, μαζί με την απαί­τη­ση για άμεσο στα­μά­τη­μα του πο­λέ­μου στη Συρία.

Όμως η πα­ρου­σία της να­τοϊ­κής αρ­μά­δας σε μια πε­ριο­χή με πε­ρί­πλο­κα ζη­τή­μα­τα, «κυ­ριαρ­χί­ας», με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας, αλλά και ελά­χι­στα χι­λιό­με­τρα από­στα­σης από τις ρω­σι­κές φρε­γά­τες στα ανοι­χτά της Συ­ρί­ας, βάζει με επι­τα­κτι­κό τρόπο θα ζη­τή­μα­τα της ει­ρή­νης και της αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πάλης. Ζη­τή­μα­τα για τα οποία μας προϊ­δέ­α­ζε η προ­σχώ­ρη­ση των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ στην πο­λι­τι­κή του ακρο­δε­ξιού Σα­μα­ρά, για ένα στρα­τιω­τι­κό και δι­πλω­μα­τι­κό «άξονα» με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τους δι­κτά­το­ρες της νέας Αι­γύ­πτου.

Στις μέρες μιας, υπο­τί­θε­ται, κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, γί­νε­ται επι­τα­κτι­κή η ανά­γκη μια κι­νη­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης που θα συν­δυά­ζει απο­φα­σι­στι­κά τον αντι­ρα­τσι­σμό με την αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή και αντι­πο­λε­μι­κή πάλη.
Η κρίση των Τσί­πρα-Κα­μέ­νου, έγινε έγκαι­ρα αντι­λη­πτή από το κα­θε­στώς. Που επέ­βα­λε στην ηγε­σία της ΝΔ τον Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας μιαν «πο­λε­μι­κή» εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στον Τσί­πρα. Πρό­κει­ται για μια ηγε­σία αμι­γώς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, που συμ­βο­λί­ζει το μίσος για κα­θε­τί το δη­μό­σιο, που υπό­σχε­ται την ακραία «απε­λευ­θέ­ρω­ση» των δυ­νά­με­ων της αγο­ράς από κάθε δέ­σμευ­ση που δη­μιουρ­γούν τα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Μια νίκη της μη­τσο­τα­κι­κής ΝΔ, σε συν­δυα­σμό με την απο­θάρ­ρυν­ση και την απο­γο­ή­τευ­ση που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει η κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι δυ­να­τό να οδη­γή­σει σε μια ανα­τρο­πή όχι μόνο του πο­λι­τι­κού αλλά και του πιο ου­σια­στι­κού, του κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης που δια­μόρ­φω­σαν οι με­γά­λοι αγώ­νες της πε­ριό­δου 2010-13.

Η ανα­συ­γκρό­τη­ση της Αρι­στε­ράς, μέσα από την πάλη για να απο­κρου­στεί το Μνη­μό­νιο 3 και να οι­κο­δο­μη­θεί μια αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή λύση στην κρίση Τσί­πρα-Κα­μέ­νου, οφεί­λει να συν­δυά­ζε­ται με μια ξε­κά­θα­ρη έμ­φα­ση στην αντι­δε­ξιά πο­λι­τι­κή.
Μπρο­στά σε αυτές τις προ­κλή­σεις και με τις εμπει­ρί­ες της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, έχει συ­γκε­ντρω­θεί το πο­λι­τι­κό «υλικό», οι βα­σι­κές συ­ντε­ταγ­μέ­νες του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος που χρεια­ζό­μα­στε σή­με­ρα.

Η πάλη του κό­σμου μας για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας ταυ­τί­ζε­ται με την αντί­στα­ση στα Μνη­μό­νια, νέα και παλιά. Συν­δέ­ε­ται με τη διεκ­δί­κη­ση της στά­σης πλη­ρω­μών προς τους ντό­πιους και διε­θνείς το­κο­γλύ­φους, με την απαί­τη­ση απο­νο­μι­μο­ποί­η­σης και τε­λι­κά δια­γρα­φής του χρέ­ους. Με την εθνι­κο­ποί­η­ση-υπό δη­μό­σιο, δη­μο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο-των Τρα­πε­ζών. Με την άρ­νη­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και την επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των με­γά­λων Ορ­γα­νι­σμών και επι­χει­ρή­σε­ων που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν. Με τη βαριά φο­ρο­λό­γη­ση των κερ­δών και του με­γά­λου πλού­του. Με την άμεση επι­βο­λή μιας δέ­σμης μέ­τρων ανα­κού­φι­σης των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων (μι­σθός, σύ­ντα­ξη, φο­ρο­λο­γι­κή ελά­φρυν­ση, κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες κ.ο.κ.). Όλα αυτά ση­μαί­νουν ένα αντί­στρο­φο Μνη­μό­νιο, ένα Μνη­μό­νιο που αυτή τη φορά πρέ­πει να επι­βά­λου­με σε βάρος των κα­πι­τα­λι­στών και των δα­νει­στών συμ­μά­χων τους.

Εί­μα­στε στη φάση που πρέ­πει να συ­σπει­ρώ­σου­με τις δυ­νά­μεις για να βά­λου­με ξανά μπρο­στά το σχέ­διο «κυ­βέρ­νη­ση Αρι­στε­ράς», με με­τα­βα­τι­κό αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό πρό­γραμ­μα και πο­ρεία προς το Σο­σια­λι­σμό, με με­γα­λύ­τε­ρη και άμεση στή­ρι­ξη στις κι­νη­το­ποι­η­μέ­νες δυ­νά­μεις των ερ­γα­τών και του λαού, στις δικές του κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις, έξω από την εκλο­γι­κή πο­λι­τι­κή της «ανά­θε­σης» που απο­δεί­χθη­κε απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή και πα­γι­δευ­τι­κή.
Μετά την εμπει­ρία της Κύ­πρου και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μετά την εμπει­ρία της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι σαφές ότι ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί, δεν μπο­ρεί καν να προ­χω­ρή­σει, μέσα στα όρια του Ευρώ και με τη συ­ναί­νε­ση των ευ­ρω­η­γε­σιών.

Η ρήξη με το Ευρώ, την ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ είναι ανα­γκαία προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, για την απο­κα­τά­στα­ση των βα­σι­κών ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των. Μια σύγ­χρο­νη ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να εγ­γρά­ψει αυτόν το στόχο στο πρό­γραμ­μά της και να επε­ξερ­γά­ζε­ται όλες τις ανα­γκαί­ες τα­κτι­κές επι­λο­γές για την επί­τευ­ξή του.

Ο στό­χος αυτός δεν ση­μαί­νει εθνι­κή ανα­δί­πλω­ση και πε­ρι­χα­ρά­κω­ση. Αντί­θε­τα γί­νε­ται προ­ϋ­πό­θε­ση για τη σύν­δε­ση, για την πραγ­μα­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύη με τους αγώ­νες και τη μα­χό­με­νη Αρι­στε­ρά σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Γιατί εί­δα­με ότι η μνη­μο­νια­κή υπο­χώ­ρη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έγινε υπό τον εκ­βια­σμό του «με κάθε θυσία στο Ευρώ», κα­τέ­λη­ξε στο να απο­γοη­τεύ­ει, να προ­κα­λεί σο­βα­ρά πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα στους αδελ­φούς μας στην Ισπα­νία, στην Πορ­το­γα­λία κ.ο.κ. Στη βάση αυτής της εμπει­ρί­ας σε όλη την ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά προ­ω­θού­νται με σο­βα­ρούς ρυθ­μούς οι διερ­γα­σί­ες που συν­δυά­ζουν την προ­σή­λω­ση σε μιαν αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας με την υπο­στή­ρι­ξη της ανα­γκαί­ας ρήξης με το Ευρώ.
Οι προ­γραμ­μα­τι­κές επι­λο­γές είναι πάντα συν­δε­δε­μέ­νες με την τα­κτι­κή συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης που απαι­τεί­ται για να τις επι­βά­λει.

Το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο (ΚΔ) προ­έρ­χε­ται από συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες που έδω­σαν πο­λι­τι­κή μάχη και μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Με βάση τις δυ­νά­μεις μας στα­θή­κα­με στην πρώτη γραμ­μή της αντί­στα­σης στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη που επέ­φε­ρε η ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα.

Δια­χω­ρι­στή­κα­με απέ­να­ντι στις απο­φά­σεις για συ­νερ­γα­σία με του ΑΝΕΛ, αρ­νη­θή­κα­με τη στή­ρι­ξη στον Παυ­λό­που­λο, συμ­βά­λα­με στο να δια­τυ­πω­θούν τα «Όχι» και μέσα στη βουλή. Προει­δο­ποι­ή­σα­με για τις συ­νέ­πειες της άθλιας συμ­φω­νί­ας στις 20 Φλε­βά­ρη και δη­λώ­σα­με δη­μό­σια ότι ο «ρε­α­λι­σμός» του κυ­βερ­νη­τι­σμού (με την εγκα­τά­λει­ψη των ανα­γκαί­ων «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών» όπως η στάση πλη­ρω­μής στους το­κο­γλύ­φους, αλλά και την εγκα­τά­λει­ψη των φι­λερ­γα­τι­κών-φι­λο­λαϊ­κών δε­σμεύ­σε­ων από το πρό­γραμ­μα της ΔΕΘ) οδη­γού­σαν με τα­χύ­τη­τα στο Μνη­μό­νιο 3.

Από την πρώτη στιγ­μή το­πο­θε­τη­θή­κα­με στις γραμ­μές της ΛΑ.Ε., ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την υπο­χρέ­ω­ση να πα­ρου­σια­στεί-πα­ρό­λες τις δυ­σκο­λί­ες-μια αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση στους εκ­βια­σμούς του με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις 20/9.

Η ΛΑΕ ητ­τή­θη­κε στις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη. Όμως κρά­τη­σε έναν ση­μα­ντι­κό αριθ­μό αγω­νι­στών-τριών πα­νελ­λα­δι­κά, συ­γκρο­τη­μέ­νων σε το­πι­κές και κλα­δι­κές ορ­γα­νώ­σεις, με πείρα ορ­γά­νω­σης αγώ­νων και πείρα συ­νερ­γα­σί­ας με άλ­λους αγω­νι­στές.

Η στάση της ΛΑΕ από την πρώτη στιγ­μή στους αγώ­νες αντί­στα­σης και στο Μνη­μό­νιο 3 ήταν ένα ση­μα­ντι­κό κε­κτη­μέ­νο. Μαζί με άλ­λους, άνοι­ξε το δρόμο για να αρ­χί­σει να αντι­με­τω­πί­ζε­ται η απο­γο­ή­τευ­ση από τη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Εκτι­μά­με ότι η ΛΑΕ εξα­κο­λου­θεί να είναι ένας ση­μα­ντι­κός «τόπος» για την ανα­σύ­ντα­ξη όλης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Όμως δεν έχου­με κα­νέ­να συ­ναί­σθη­μα αυ­τάρ­κειας.

Από την πρώτη στιγ­μή δη­λώ­σα­με ότι η ΛΑΕ οφεί­λει να προ­χω­ρή­σει ως ένα Μέ­τω­πο «υπό κα­τα­σκευή».

Σή­με­ρα πρέ­πει να γί­νουν ση­μα­ντι­κά βή­μα­τα προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση:

• Η πο­λι­τι­κή και το πρό­γραμ­μα της ΛΑΕ πρέ­πει να ανα­πτυ­χθούν εμπε­δώ­νο­ντας τον χα­ρα­κτή­ρα ενός Με­τώ­που της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.
  Ο με­τω­πι­κός χα­ρα­κτή­ρας της ΛΑΕ θα πρέ­πει να δια­φυ­λα­χθεί. Με την κα­θα­ρή και συ­γκρο­τη­μέ­νη λει­τουρ­γία κάθε συ­νι­στώ­σας της, με σα­φείς κα­νό­νες λει­τουρ­γί­ας που θα σέ­βο­νται τον πλου­ρα­λι­σμό, που θα δη­μιουρ­γούν χώ­ρους και ρό­λους για τα πο­λύ­τι­μα ανέ­ντα­χτα τμή­μα­τα αγω­νι­στών-τριών που εντάσ­σο­νται σε αυτήν.
   
• Ο με­τω­πι­κός χα­ρα­κτή­ρας μπο­ρεί να υπη­ρε­τη­θεί μόνον μέσα από μια ξε­κά­θα­ρη δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία. Με συλ­λο­γι­κή ηγε­σία. Με δη­μό­σιο λόγο που θα σέ­βε­ται το «κλίμα» της εσω­τε­ρι­κής συ­ζή­τη­σης. Με έμ­φα­ση στη λει­τουρ­γία των πε­ρι­φε­ρεια­κών-κλα­δι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και την ανα­γνώ­ρι­ση της ευ­θύ­νης στο χώρο τους. Οι «έκτα­κτες» συν­θή­κες συ­γκρό­τη­σης της ΛΑΕ τε­λειώ­νουν ως δι­καιο­λο­γία και η Ιδρυ­τι­κή Συν­διά­σκε­ψη πρέ­πει να δώσει ορμή σε μιαν αυ­θε­ντι­κά δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία.
   
• Η ΛΑΕ πρέ­πει να διευ­ρυν­θεί. Υπο­στη­ρί­ζου­με τη στε­νό­τε­ρη δυ­να­τή συ­νερ­γα­σία με τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες που απε­λευ­θέ­ρω­σε (και θα συ­νε­χί­σει να απε­λευ­θε­ρώ­νει) η κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και συ­ντρό­φους-ισ­σες και συλ­λο­γι­κό­τη­τες της μη σε­χτα­ρι­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η πρό­κλη­ση των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων (και πι­θα­νών εκλο­γών) θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί από το πλα­τύ­τε­ρο δυ­να­τόν φάσμα των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.
  Αυτή η αντι­με­τώ­πι­ση της οι­κο­δό­μη­σης της ΛΑΕ θα πρέ­πει να συν­δυα­στεί με την πιο ει­λι­κρι­νή υπο­στή­ρι­ξη του χτι­σί­μα­τος Επι­τρο­πών Βάσης, Λαϊ­κών πρω­το­βου­λιών, συ­νε­λεύ­σεις αντί­στα­σης κ.α. ορ­γά­νων συ­σπεί­ρω­σης του κό­σμου που πα­λεύ­ει. Ο συν­δυα­σμός αυτών των «κομ­μα­τι­κών» και κι­νη­μα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων με­τω­πι­κής πάλης υπη­ρε­τεί τον στόχο της «επα­νί­δρυ­σης» μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς που έχει ήδη υιο­θε­τή­σει η ΛΑΕ.
   
• Το πρό­γραμ­μα, η λει­τουρ­γία, η «εσω­κομ­μα­τι­κή» δη­μο­κρα­τία, η διεύ­ρυν­ση, η σχέση μας με τον αγω­νι­ζό­με­νο κόσμο, πρέ­πει να γί­νουν το αντι­κεί­με­νο μιας βα­θειάς, συ­ντρο­φι­κής συ­ζή­τη­σης που πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί σύ­ντο­μα. Με στόχο, η Ιδρυ­τι­κή Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ να γίνει σταθ­μός για την ανα­γκαία πο­ρεία ανα­συ­γκρό­τη­σης.