Με την Πανεργατική Απεργία της Πέμπτης 12 Νοέμβρη και τις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου την Τρίτη 17 Νοέμβρη γενικεύεται και δυναμώνει η αντίσταση στα αντεργατικά χτυπήματα που φέρνουν τα Μνημόνια, παλιά και νέα, και οι φράχτες της Ευρώπης-Φρούριο.
Αντίστοιχα, στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι τραπεζίτες και οι άνθρωποί τους στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στην Αθήνα κλιμακώνουν τους εκβιασμούς με απειλές για κατασχέσεις σπιτιών, κούρεμα καταθέσεων και κλείσιμο των συνόρων ακόμα και μέσα στην ΕΕ.
Μπροστά σε αυτή την αυξανόμενη ταξική πόλωση, ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του διακηρύσσουν σε κάθε κατεύθυνση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Στους τραπεζίτες και στα επιτελεία της ΕΕ λένε ότι μόνο η δική τους κυβέρνηση μπορεί να επιβάλει τη
Συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο και να διαχειριστεί την «προσφυγική κρίση». Και στον κόσμο που αντιστέκεται λένε ότι δεν έχει άλλη εναλλακτική από την αποδοχή των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Είναι αναπόσταστο κομμάτι της εργατικής αντίστασης να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχει εναλλακτική. Η απάντηση έχει δυο σκέλη.Το πρώτο σκέλος αφορά τις ρεφορμιστικές αυταπάτες ότι τάχα η άρχουσα τάξη δεν έχει άλλο διαχειριστή της κρίσης εκτός από τον Τσίπρα και το κόμμα του. Μέσα στις σημερινές συνθήκες κρίσης και πόλωσης, η σκέψη ότι οι καπιταλιστές θα κάνουν συμβιβασμούς για χάρη της «πολιτικής σταθερότητας» και της «κοινωνικής συνοχής» είναι μια επικίνδυνη βλακεία.
Εκβιασμοί και ψέματα
Ο προσανατολισμός τους είναι να στρίψουν τις εξελίξεις προς τα δεξιά και χρησιμοποιούν κάθε μέσο, από τους οικονομικούς εκβιασμούς μέχρι τα ρατσιστικά ψέματα, για να τον προωθήσουν. Το μόνο που πετυχαίνει η πολιτική του Τσίπρα είναι να τους διευκολύνει χτυπώντας τις αντιστάσεις που έρχονται από τα αριστερά. Όταν ο ίδιος λέει ότι όσοι ζητάνε να πέσει ο φράχτης «δεν έχουν ιδέα», στρώνει το χαλί για τις πιο σιδερόφραχτες ιδέες.
Το δεύτερο σκέλος είναι πιο κρίσιμο και αφορά το εργατικό πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση.
Πώς θα σώσουμε την κοινωνική ασφάλιση; Μειώνοντας τις συντάξεις και αυξάνοντας τις εισφορές ή βάζοντας χέρι στους κερδοσκόπους που λεηλάτησαν τα ταμεία;
Πώς θα χτυπήσουμε την ανεργία; Αφήνοντας τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς και τα νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές ή με μαζικές προσλήψεις σε όλες τις κοινωνικές δομές που έχει ανάγκη η εργατική τάξη;
Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Υποκύπτοντας στους όρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή σπάζοντας με την ΕΕ και παίρνοντας τις τράπεζες κάτω από εργατικό έλεγχο;
Πώς θα σώσουμε τις ζωές των προσφύγων που σβήνουν στα νερά του Αιγαίου; Μετατρέποντας «το προσφυγικό» σε διαπραγματευτικό χαρτί με τα επιτελεία της ΕΕ ή ανοίγοντας τα σύνορα για τους κατατρεγμένους;
Οι λύσεις που προτείνει η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι ονειροπολήματα κάποιων «ανίδεων» («αιθεροβάμονες» μας έλεγε παλιά η ίδια αυτή ψευτορεαλιστική πολιτική που όλοι ξέρουμε πού μάς κατάντησε). Είναι το χειροπιαστό πρόγραμμα μετάβασης από τη σημερινή κρίση σε μια κοινωνία χωρίς φράχτες και μνημόνια.
Αυτή την εναλλακτική μπορούμε και πρέπει να αγκαλιάσουμε όλοι και όλες βγαίνοντας στους δρόμους και της Πανεργατικής και του Πολυτεχνείου και βαδίζοντας με την αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Το δεύτερο σκέλος είναι πιο κρίσιμο και αφορά το εργατικό πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση.
Πώς θα σώσουμε την κοινωνική ασφάλιση; Μειώνοντας τις συντάξεις και αυξάνοντας τις εισφορές ή βάζοντας χέρι στους κερδοσκόπους που λεηλάτησαν τα ταμεία;
Πώς θα χτυπήσουμε την ανεργία; Αφήνοντας τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς και τα νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές ή με μαζικές προσλήψεις σε όλες τις κοινωνικές δομές που έχει ανάγκη η εργατική τάξη;
Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Υποκύπτοντας στους όρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή σπάζοντας με την ΕΕ και παίρνοντας τις τράπεζες κάτω από εργατικό έλεγχο;
Πώς θα σώσουμε τις ζωές των προσφύγων που σβήνουν στα νερά του Αιγαίου; Μετατρέποντας «το προσφυγικό» σε διαπραγματευτικό χαρτί με τα επιτελεία της ΕΕ ή ανοίγοντας τα σύνορα για τους κατατρεγμένους;
Οι λύσεις που προτείνει η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι ονειροπολήματα κάποιων «ανίδεων» («αιθεροβάμονες» μας έλεγε παλιά η ίδια αυτή ψευτορεαλιστική πολιτική που όλοι ξέρουμε πού μάς κατάντησε). Είναι το χειροπιαστό πρόγραμμα μετάβασης από τη σημερινή κρίση σε μια κοινωνία χωρίς φράχτες και μνημόνια.
Αυτή την εναλλακτική μπορούμε και πρέπει να αγκαλιάσουμε όλοι και όλες βγαίνοντας στους δρόμους και της Πανεργατικής και του Πολυτεχνείου και βαδίζοντας με την αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Πηγή : ergatiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου