Παντελής Αυθίνος
Δεν πρόλαβαν να συμπληρωθούν δύο μήνες από τις εκλογές της 20ης του Σεπτέμβρη, πού ανέδειξαν σε «δεύτερη φορά» κυβέρνηση την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και οι υποσχέσεις για «ισοδύναμα», που δήθεν θα ακύρωναν στην πράξη τα αντιλαϊκά μέτρα του Μνημονίου Τσίπρα – Καμένου, έχουν ήδη καταρρεύσει.
Οι εκπρόσωποι του κουαρτέτου των δανειστών, από κοινού με τα αρπακτικά των θεσμών της Ε.Ε. –τους διάφορους Μοσκοβισί και Ντάισεμπλουμ- έχουν για μια ακόμα φορά κοινοποιήσει τα τελεσίγραφα τους. Άμεση κλιμάκωση της επίθεσης στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό, με την νέα φορολεηλασία, την νέα επίθεση σε μισθούς και συντάξεις, την αφαίρεση των τελευταίων υπολειμμάτων της εργατικής νομοθεσίας και πάνω απ’ όλα την λεηλασία της εργατικής και λαϊκής κατοικίας. Διαφορετικά οι -ήδη χιλιοπληρωμένες από τον εργαζόμενο λαό- ελληνικές τράπεζες δεν θα πάρουν τα κεφάλαια για την νέα ανακεφαλαιοποίηση τους.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η αστική τάξη δεν πρόκειται να αφήσει να στερηθεί ο ελληνικός καπιταλισμός τις τράπεζές του. Ήδη ο ΣΕΒ ξεκαθάρισε, με διαδοχικές ανακοινώσεις του στις 8 του Οκτώβρη και στις 5 του Νοέμβρη, ότι απαιτεί την άμεση και πιστή εφαρμογή του μνημονίου, ιδιαιτέρα μάλιστα στην διαδικασία που προβλέπει την πόλωση των καθυστερούμενων δανείων στην αγορά, δηλαδή στους γύπες της κερδοσκοπίας που θα ξεκληρίσουν την λαϊκή οικογένεια.
Είναι φανερό ότι σε αυτήν τη νέα τους επίθεση, οι έλληνες καπιταλιστές έχουν δύο αληλλοσυμπληρούμενα εργαλεία στα χέρια τους. Την Ε.Ε. και το ΔΝΤ από την μια μεριά στον ρόλο του κακού. Και την κυβέρνηση από την άλλη, με τον Τσίπρα να παίζει ξανά τον ρόλο του σκληρού αγωνιστή, που δίνει τις μάχες μόνος του, και γι’ αυτό στο τέλος «καταφέρνει» να φέρει πίσω μέτρα ….. χειρότερα από τα προηγούμενα!
Όμως όλοι τους λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Το εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα που έδειξαν μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες πως έχουν και την διάθεση και την ικανότητα να αντιδράσουν αποφασιστικά.
Η τεράστια ενεργή συμπαράσταση του εργαζόμενου λαού απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που φτάνουν από την Μέση Ανατολή έχοντας πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στα ευρωπαϊκά σύνορα του Αιγαίου, μαζί με την απαίτηση του κινήματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ να ρίξει τον φράχτη του Έβρου, αποτελούν την πρώτη απόδειξη ότι το χαρτί του κοινωνικού αυτοματισμού και της διάσπασης δεν περνάει εύκολα, σε μια εργατική τάξη που έχει δώσει σκληρούς αντιμνημονιακούς αγώνες τα τελευταία πέντε χρόνια.
Οι άμεσες απαντήσεις που πήραν στο δρόμο οι αποπήρες της Χρυσής Αυγής να κάνει ξανά επίδειξη δύναμης, δείχνουν πως το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα μπορούν να υψώσουν αποτελεσματικά τοίχοι στον ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Πάνω από όλα όμως η μαζική συμμετοχή και η αγωνιστική αποφασιστικότητα των ναυτεργατών στην τετραήμερη απεργία τους, αποτελεί άλλη μια επιβεβαίωση του γεγονότος, ότι η εργατική τάξη είναι έτοιμη να ανταποκριθεί σε κάθε κάλεσμα για ουσιαστικό απεργιακό αγώνα, που φαίνεται να έχει προοπτική και διάρκεια.
Αυτή η διάθεση για αγώνα, αυτή η αποφασιστικότητα σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα που άνοιξαν το δίμηνο που μας πέρασε, υποχρέωσε και τις ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. να προκηρύξουν την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 12 του Νοέμβρη.
Έχοντας πάρει το μέρος της άρχουσας τάξης η Γ.Σ.Ε.Ε., με την στήριξη του ΝΑΙ στην μάχη του δημοψηφίσματος τον περασμένο Ιούλη, έχοντας κρατήσει «ουδετερότητα» στην ίδια αποφασιστική ταξική μάχη η Α.Δ.Ε.Δ.Υ., το τελευταίο που θα ήθελαν οι ηγεσίες των δύο συνομοσπονδιών, είναι να έλθουν σε ρήξη με την κυβέρνηση του Τσίπρα αυτήν την στιγμή.
Μπροστά στις διαθέσεις του κόσμου της εργασίας όμως είναι υποχρεωμένες να κηρύξουν κινητοποίηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία. Την απεργία στις 12 του Νοέμβρη, την επιβάλλαμε στις συνδικαλιστικές ηγεσίες εμείς. Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι νέοι και οι νέες, οι άνεργοι και οι άνεργες οι συνταξιούχοι, όλοι αυτοί που εδώ και πέντε χρόνια δέχονται συνεχείς επιθέσεις, για να διαφυλαχτούν τα κέρδη και τα πλούτη του κεφάλαιου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης, ότι οι ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., η συμμαχία ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΜΕΤΑ, δεν έχουν σκοπό να δώσουν συνέχεια σε αυτήν την απεργία, να την κάνουν εφαλτήριο για συντονισμό και κλιμάκωση των αγώνων, με στόχο την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Ελπίζουν ότι θα λειτουργήσει εκτονωτικά στην συσσωρευμένη αγανάκτηση.
Και σε αυτήν την ελπίδα έχουν την απλόχερη στήριξη του ΠΑΜΕ. Από την μια μεριά, η παράταξη του ΚΚΕ αρνείται κάθε ουσιαστικό συντονισμό και συνεργασία με άλλα συνδικαλιστικά ρεύματα, απορρίπτοντας ιδίως τις προτάσεις του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος των παρεμβάσεων – συσπειρώσεων για συντονισμό και κλιμάκωση. Από την άλλη θέτει μαζί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ τα όρια των αγώνων. Μαζί ψήφισαν την εσπευσμένη λήξη της απεργίας των ναυτεργατών βγάζοντας την κυβέρνηση από δύσκολη θέση. Μαζί ψήφισαν και την κήρυξη μόνο μιας 24ωρης πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 12 του Νοέμβρη. Η γραφειοκρατία του Περισσού ελπίζει ότι με την «επαναστατική ρητορική» θα εξαργυρώσει σε ψήφους την εργατική δυσαρέσκεια, ενώ ταυτόχρονα κάνει επίδειξη στους καπιταλιστές, δείχνοντας τους ότι είναι απαραίτητη για την ουσιαστική πειθάρχηση των εργατικών αγώνων.
Αν για τις γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ η απεργία στις 12 του Νοέμβρη αποτελεί την αρχή και το τέλος των κινητοποιήσεων, για τις αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις, για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της βάσης του εργατικού κινήματος, μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για συντονισμό, οργάνωση της δράσης, και εργαλείο για την κλιμάκωση των αγώνων.
Πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση λοιπόν η επιτυχία της απεργίας. Το γενικό λουκέτο στην λειτουργία της οικονομίας.
Το βήμα αυτό πρέπει να ενισχυθεί άμεσα, από την προσπάθεια για τον ποιο πλατύ συντονισμό ανάμεσα σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό από πρωτοβάθμια σωματεία, που θα ενώσουν τις δυνάμεις του για την άμεση κλιμάκωση του αγώνα με νέα απεργιακή κινητοποίηση.
Και για να πετύχουμε σε αυτόν τον σχεδιασμό χρειαζόμαστε την ενίσχυση του πλατιού αγωνιστικού ταξικού ρεύματος βάσης, που αποτελούν οι εργατικές συσπειρώσεις – παρεμβάσεις.
Μέσα από αυτήν την διαδικασία θα οικοδομήσουμε το συνδικαλιστικό κίνημα της δημοκρατίας των συνελεύσεων, το αγωνιστικό κίνημα βάσης που μας χρειάζεται για να ξεπεράσουμε τον γραφειοκρατικό έλεγχο των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Όλοι και όλες στην απεργία λοιπόν.
Πηγή : elaliberta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου