Το Κεντρικό Άρθρο Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί

Η κάλπη της 20ής Σεπτέμβρη έδωσε στον Αλ. Τσίπρα μια καθαρή πολιτική νίκη. Μια νίκη που ο ίδιος ετοιμάζεται να στρέψει με δριμύτητα ενάντια στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Ο σχε­δια­σμός του καλ­πα­σμού προς τις εκλο­γές απέ­βλε­πε στην ανα­νέ­ω­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής «νο­μι­μο­ποί­η­σης», πριν η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία απο­κτή­σει –δια της εμπει­ρί­ας– σαφή και πικρή γνώση για το τι είναι το Μνη­μό­νιο 3 που έρ­χε­ται. Όμως, τώρα τα ψέ­μα­τα τε­λεί­ω­σαν. Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να επι­χει­ρή­σει στην πράξη να επι­βά­λει μια πο­λι­τι­κή όχι απλώς συ­νέ­χειας, αλλά κλι­μά­κω­σης της άγριας λι­τό­τη­τας.

Ένα με­γά­λο τμήμα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των ψή­φι­σαν τον Τσί­πρα ελ­πί­ζο­ντας σε μια πιο ήπια εφαρ­μο­γή του μνη­μο­νί­ου, σε μια μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή «με αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο». Όμως και αυτή η ελ­πί­δα είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να απο­δει­χθεί αυ­τα­πά­τη. Η υπό­σχε­ση για «ισο­δύ­να­μα» ανα­κου­φι­στι­κά μέτρα ήταν προ­ε­κλο­γι­κή δη­μα­γω­γία. 

Οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες ήδη προ­α­ναγ­γέλ­λουν ότι ο Οκτώ­βρης θα είναι μήνας κα­ται­γί­δας μνη­μο­νια­κών μέ­τρων. Και απέ­να­ντι σε χτυ­πή­μα­τα όπως αυτά που ετοι­μά­ζο­νται στο συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό ή στο φο­ρο­λο­γι­κό δεν υπάρ­χει καμία «μαρ­με­λά­δα» που θα μπο­ρεί να γλυ­κά­νει το τε­ρά­στιο κό­στος που θα κλη­θούν να πλη­ρώ­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι συ­ντα­ξιού­χοι, οι αγρό­τες, οι φτω­χοί…

Απέ­να­ντι σε αυτή την πο­λι­τι­κή μόνη λύση είναι οι αγώ­νες από τα κάτω: οι απερ­γί­ες, οι δια­δη­λώ­σεις, οι κα­τα­λή­ψεις για την υπε­ρά­σπι­ση των βα­σι­κών ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των. Η ανα­σύ­ντα­ξη μετά τη ζημιά που έγινε με την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου, και που επι­βε­βαιώ­θη­κε στην κάλπη του Σε­πτέμ­βρη, μπο­ρεί να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μόνο με μιαν αντε­πί­θε­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων.

Αυτοί οι ανα­γκαί­οι αγώ­νες θα χρεια­στούν την Αρι­στε­ρά τους, θα χρεια­στούν τη συ­στη­μα­τι­κή δου­λειά ενός συ­γκρο­τη­μέ­νου τμή­μα­τος αγω­νι­στών-στριών, που θα πα­λέ­ψουν για να ξε­σπά­σουν και να νι­κή­σουν οι αγώ­νες της τάξης μας.

Ένας άλλος στό­χος του πο­λέ­μου τα­χύ­τη­τας που εξα­πέ­λυ­σε ο Αλ. Τσί­πρας ήταν η απο­μό­νω­ση και εξου­δε­τέ­ρω­ση αυτού ακρι­βώς του τμή­μα­τος της Αρι­στε­ράς, που αρ­νιό­ταν την υπο­τα­γή στα μνη­μό­νια και στις ευ­ρω­η­γε­σί­ες. Με την ασύ­στο­λη βο­ή­θεια των ΜΜΕ και τι­νά­ζο­ντας στον αέρα το ίδιο του το κόμμα, ο Τσί­πρας πέ­τυ­χε να κρα­τή­σει τη Λαϊκή Ενό­τη­τα για ελά­χι­στες ψή­φους εκτός κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και τα πο­σο­στά του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ σε επί­πε­δα απλής κα­τα­γρα­φής. Ήταν μια μάχη που χά­θη­κε, αλλά σε έναν πό­λε­μο που τώρα αρ­χί­ζει.

Αυτό το τμήμα της Αρι­στε­ράς οφεί­λει να συ­νε­χί­σει, συν­δέ­ο­ντας τις προ­ο­πτι­κές του με τη δυ­να­μι­κή των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων. Ανα­λαμ­βά­νο­ντας την ευ­θύ­νη για την ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Αλλά και χτί­ζο­ντας τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να πα­ρου­σια­στεί απέ­να­ντι στο μπλοκ των νέων μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων το πο­λι­τι­κό αντί­πα­λο δέος που είναι πιο ανα­γκαίο από ποτέ, αλλά που είναι επί­σης και εφι­κτό.

Πηγή : rproject