Η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε “δι’ ανατάσεως της χειρός” τη διεξαγωγή έκτακτου συνέδριου του κόμματος τον Σεπτέμβρη, υιοθετώντας την πρόταση του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να “μην διαταραχθούν” οι διαπραγματεύσεις με τα κλιμάκια των ‘Θεσμών’.
Ο Τσίπρας μπορεί να κέρδισε την πλειοψηφία στην ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή η εξέλιξη δεν νομιμοποιεί ούτε αυτόν ούτε την κυβέρνηση σε απολύτως τίποτα. Πάνω απ’ όλα, δεν τους νομιμοποιεί να συνεχίζουν τον κατήφορο της επιβολής των μέτρων που οδηγούν στο τρίτο Μνημόνιο.
Το Κουαρτέτο ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ESM που ήδη ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, άρχισε να ξετυλίγει το βρόμικο κατάλογο των εκβιασμών με νέα προαπαιτούμενα που έρχονται να προστεθούν στα παλιότερα.
Πηγαίνει στο Εθνικό Λογιστήριο και την Τράπεζα της Ελλάδας και συναντιέται με υπουργούς προβάλλοντας απαιτήσεις για ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών και αεροδρομίων εδώ και τώρα χωρίς καμιά καθυστέρηση, μείωση των μισθών στο δημόσιο, άμεση αύξηση στα 67 της ηλικίας συνταξιοδότησης, νέα χαράτσια στη νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη, απελευθέρωση των απολύσεων, ακόμα πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, άρση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, μέχρι και μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους.
Είναι γελασμένος ο Τσίπρας και η κυβέρνηση αν πιστεύουν ότι παίρνοντας την πλειοψηφία της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ έχουν λυμένα τα χέρια τους για να προχωρήσουν στη νομοθέτηση και την εφαρμογή τέτοιων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων και να υπογράψουν το νέο Μνημόνιο. Οι αντιστάσεις για να μην προχωρήσουν οι νέες επιθέσεις δεν αναστέλλονται περιμένοντας το “έκτακτο συνέδριο”, ξετυλίγονται εδώ και τώρα.
Γι’ αυτό το λόγο, η αντίδραση της Αριστερής Πλατφόρμας να περιοριστεί μετά τη συνεδρίαση της ΚΠΕ μόνο σε μια ανακοίνωση που λέει ότι “η σύγκληση Εκτάκτου Συνεδρίου το φθινόπωρο, μετά δηλαδή την ψήφιση στη Βουλή της μνημονιακής συμφωνίας που θα έχει δεσμεύσει τη χώρα, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα”, είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες μιας άμεσης δυνατής απάντησης για να σταματήσουμε τα μέτρα.
Αυτοεγκλωβισμός
Η ήττα της Αριστερής Πλατφόρμας στην ψηφοφορία της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής δείχνει πού οδηγεί ο αυτοεγκλωβισμός της στις εσωτερικές κομματικές διαδικασίες και ισορροπίες, μετά τις διακηρύξεις της σε όλους τους τόνους ότι στόχος της είναι “η ενότητα στο κόμμα μέσα από τη διαφορετικότητα”. Πιο προβληματική, όμως, είναι η άρνησή της να έρθει σε ρήξη παίρνοντας πρωτοβουλίες για την οργάνωση της αντίστασης απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης στα συγκεκριμένα μέτωπα που ανοίγονται –αντί να περιορίζεται σε γενικόλογες καταγγελίες του Τσίπρα. Με μια τέτοια πολιτική, η Αριστερή Πλατφόρμα, όσο καλοδεχούμενη κι αν είναι η διαφοροποίησή της από την κυβερνητική πολιτική, δεν μπορεί να δώσει καμιά πραγματική προοπτική στο κίνημα.
Την ώρα που ακόμα και μέσα στην κάψα του Αύγουστου οι εργαζόμενοι βγαίνουν απεργιακά στους δρόμους, από τον ΑΝΤ1 μέχρι τους εργάτες των δήμων της Θεσσαλονίκης και από τους αρχαιοφύλακες της Ακρόπολης μέχρι τους σιδηροδρομικούς και τους εργαζόμενους στην οδική βοήθεια της ΕΛΠΑ, αυτό που χρειάζεται το εργατικό κίνημα είναι μια αριστερά που να οργανώνει και να συντονίζει όλους αυτούς τους αγώνες με μαζικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης. Με απεργίες και καταλήψεις για να μην περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, στη ΔΕΗ, για να μην κοπούν οι συντάξεις και οι μισθοί, για να μην διαλύσουν εντελώς οι περικοπές τα νοσοκομεία και τα σχολεία.
Σε τέτοιες πρωτοβουλίες κοινής δράσης καλεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΕΚ, προβάλλοντας ταυτόχρονα και την αντικαπιταλιστική εναλλακτική: τη διαγραφή του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο, τη ρήξη και έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ. Για να περάσουν τα κλειδιά της οικονομίας και όλης της κοινωνίας στους ίδιους τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου