Το Κεντρικό Άρθρο Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί

Το δημοψήφισμα ήταν ένας πολιτικός σεισμός που άλλαξε όλα τα δεδομένα του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα.

Η ισχυ­ρή πλειο­ψη­φία του ΟΧΙ συ­γκρο­τή­θη­κε από τη στάση της ερ­γα­τι­κής τάξης, των ανέρ­γων, των αγρο­τών, της νε­ο­λαί­ας. Οι «από κάτω» της κοι­νω­νί­ας μί­λη­σαν μέσα σε συν­θή­κες σκλη­ρές και απει­λη­τι­κές για όσους ζουν από τη δου­λειά τους. Γι’ αυτό και δεν επι­τρέ­πε­ται καμία αμ­φι­βο­λία για το μή­νυ­μα που έστει­λαν: ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας με κάθε ανα­γκαίο τρόπο. 

Εξί­σου κα­θα­ρός ήταν ο κό­σμος του ΝΑΙ. Η κυ­ρί­αρ­χη τάξη και η συμ­μα­χία της με τα ανώ­τε­ρα με­σο­στρώ­μα­τα, ο κό­σμος που έχει ακόμα να κερ­δί­σει από το ευρώ και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που συν­δέ­ο­νται ανα­πό­σπα­στα πλέον με αυτό, ο κό­σμος των «από πάνω» που έδει­ξε τα, στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, όρια στην επιρ­ροή του. Πα­ρό­λο που υπη­ρε­τή­θη­κε από το ενιαίο μέ­τω­πο των μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των και την παν­στρα­τιά όλων των με­τα­πο­λι­τευ­τι­κών πρω­θυ­πουρ­γών, των αν­θρώ­πων του τ. βα­σι­λιά, στρα­τη­γών, δια­νο­ου­μέ­νων του φι­λέ­του και γρα­φειο­κρα­τών της επο­χής του πα­σο­κι­κού «συν­δι­κα­λι­σμού».

Ανά­με­σα σε αυ­τούς τους δύο κό­σμους υπάρ­χει πλέον κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη αντι­δια­με­τρι­κή αντί­θε­ση, πρω­το­φα­νής πό­λω­ση. Οι μεν ταυ­τί­ζουν τις ελ­πί­δες τους με μια πο­λι­τι­κή ρι­ζι­κής βελ­τί­ω­σης της θέσης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, οι δε ελ­πί­ζουν σε πα­ρά­τα­ση της μνη­μο­νια­κής απο­μύ­ζη­σης των πρώ­των, δυ­να­τό­τη­τα που τους πα­ρέ­χει μόνο η στα­θε­ρή συμ­μα­χία με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ευ­ρω­η­γε­σία.

Αυτοί οι δύο κό­σμοι δεν συμ­βι­βά­ζο­νται. Η «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση», για όποιον είναι ει­λι­κρι­νής, είναι αυ­τα­πά­τη. Μια κενή συν­θη­μα­το­λο­γία που μπο­ρεί να υπη­ρε­τη­θεί μόνο μέσα από την ήττα του ενός από τους δύο πό­λους, που εκ­φρά­στη­καν εμ­φα­τι­κά στο δη­μο­ψή­φι­σμα.

Γι’ αυτό η Αρι­στε­ρά που έδωσε τη μάχη του ΟΧΙ έχει ει­δι­κά κα­θή­κο­ντα. Δεν πρέ­πει να επι­τρέ­ψει τη ρευ­στο­ποί­η­ση του ΟΧΙ σε ένα κα­λυμ­μέ­νο ΝΑΙ, μέσα από την πίεση των δα­νει­στών στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις.

Πρέ­πει να θέσει, ξανά, ως ελά­χι­στο στόχο την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων. Και να υπο­στη­ρί­ξει το στόχο αυτόν με κάθε ανα­γκαίο μέσο: είτε αυτό αφορά τις πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις, είτε δι­πλω­μα­τι­κές, είτε όμως και νο­μι­σμα­τι­κές. Για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά κάθε από­χρω­σης δεν είναι δυ­να­τόν να γίνει απο­δε­κτή η αντο­χή του ευρώ ως όριο στην πάλη μας ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα.

Στις μέρες που έρ­χο­νται θα πρέ­πει να παρ­θούν κρί­σι­μες απο­φά­σεις. Ο «μη­χα­νι­σμός» που θα πάρει αυτές τις απο­φά­σεις θα πρέ­πει να είναι εξαι­ρε­τι­κά πλα­τύς: να πε­ρι­λαμ­βά­νει κι­νη­μα­τι­κές δρά­σεις αντί­στα­σης, ανοι­χτές δη­μό­σιες συ­ζη­τή­σεις του κό­σμου του ΟΧΙ, πρω­το­βου­λί­ες των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ που πήρε κα­θα­ρή θέση στο δη­μο­ψή­φι­σμα.

Η στάση των δα­νει­στών δεν αφή­νει χώρο για αυ­τα­πά­τες. Βα­δί­ζου­με προς νέα απο­φα­σι­στι­κή μάχη. Όπου δεν υπάρ­χει πε­ρι­θώ­ριο για ισο­πα­λία ή για συμ­βι­βα­σμό. Η νίκη του ενός θα είναι ήττα του άλλου.

Πηγή : rproject