Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)
Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, ανοίγει μια νέα σελίδα, ιστορικής σημασίας, στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας και του εργατικού κινήματος. Μετά το θρίαμβο του ΟΧΙ, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και στην Ε.Ε./Ευρωζώνη είναι πολύ διαφορετική. Συγκεκριμένα:
Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος (ΟΧΙ 61,31%, ΝΑΙ 38,69%) κάτω από τις συνθήκες πρωτοφανών εκβιασμών, κινδυνολογίας, τρομοκρατίας, παραπληροφόρησης, συκοφαντίας… κλεισίματος των τραπεζών, απειλών για λιμό κ.α. αποτελεί ένα πραγματικά μεγαλειώδη θρίαμβο της θέλησης και της αντίστασης του ελληνικού λαού. Σίγουρα, αν εξέλειπαν αυτά ή περιορίζονταν έστω και λίγο, το ΟΧΙ θα κέρδιζε ακόμη 10 ποσοστιαίες μονάδες. Μ’ αυτή την έννοια υπήρξε νόθευση του αποτελέσματος. Επίσης, αν όχι για τη «νόθευση», σίγουρα για τον περιορισμό του ΟΧΙ στο 61,31% ευθύνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ήξεις–αφήξεις, με τις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, με την μνημονιακή πρόταση των 47+5 σελίδων… με τη δογματική του προσκόλληση στην πολιτική και στρατηγική του «πάση θυσία στο Ευρώ» κ.λπ. Η συμμετοχή στο Δημοψήφισμα έφτασε στο 62,5% –όσο στις ευρωεκλογές του Μάη 2014 ή και τις εκλογές της 25 Γενάρη–, πράγμα που δείχνει ότι δεν άφησε κανέναν αδιάφορο αυτή η μάχη.
Το 61,31% (και το πολύ περισσότερο ανόθευτο ποσοστό) είναι ένα ποσοστό που έχει παλλαϊκά χαρακτηριστικά, μέσα στο οποίο βέβαια τουλάχιστον κυρίαρχο είναι το ποσοστό του ΟΧΙ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, που κινήθηκε σε ασύλληπτα ποσοστά. Έτσι, οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μετατοπίσεις που ξεκίνησαν με τα μνημόνια συνεχίζονται, μεγαλώνουν και βαθαίνουν. Μάλιστα συνεχίζουν μια προοδευτική και αριστερή πορεία, ανεξάρτητα (α) από το επίπεδο των αγώνων ή ακουμπώντας σε μια προηγούμενη δυναμική τους και στην προκείμενη περίοδο αυτή της καυτής διετίας 2010–12, (β) από την δυσκολία των προβλημάτων που τίθενται, όπως στο Δημοψήφισμα, όπου αντιπαρατέθηκαν τα πάντα, όχι μόνο δυο διαφορετικές πολιτικές αλλά δυο διαφορετικοί κόσμοι. Ακόμη, μπορεί ο παρατεταμένος κοινωνικός πόλεμος της μνημονιακής εποχής για κάποιους να μην υπήρξε ποτέ, αλλά φαίνεται ολοκάθαρα ότι για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, για τους φτωχούς, για όλους τους «από κάτω» δε σταμάτησε ποτέ.
Οι μνημονιακές δυνάμεις, ντόπιες και ξένες, υπέστησαν μια συντριπτική ήττα, το μέγεθος της οποίας δεν βρίσκεται και δεν περιορίζεται μόνο στο πολιτικό επίπεδο. Έδωσαν τη μάχη του ΝΑΙ με ό,τι δυνάμεις διέθεταν πολιτικές και κυρίως κοινωνικές. Κινητοποίησαν βιομηχάνους, εμπορικά, οικονομικά, επιχειρηματικά, «επιστημονικά» επιμελητήρια και συλλόγους…. Εκκλησία… Δήμους, δημάρχους, περιφερειάρχες …. φυσικά τους καναλάρχες, τα ΜΜΕξαπάτησης, τους αργυρώνητους δημοσιογράφους, τους ξεχασμένους αστικοποιημένους γραφειοκράτες της ΓΣΣΕ και της ΟΤΟΕ. Με λίγα λόγια, το αστικό σύστημα σαν σύνολο και σαν σύστημα έδωσε τη μάχη του ΝΑΙ και την έχασε ολοκληρωτικά.
Ηττήθηκαν σαν σύστημα, όχι μόνο κοινωνικά, πολιτικά αλλά και ιδεολογικά σ’ αυτό που αποτελεί το βασικό πυλώνα της αστικής ιδεολογίας τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα της μνημονιακής εποχής, δηλαδή την Ε.Ε./Ευρωζώνη και το Ευρώ, όπου μετατόπισαν όλη την αντιπαράθεση νομίζοντας ότι είναι το «ισχυρό χαρτί» τους. Ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς, απέτυχαν σ’ ένα ακόμα στόχο, ίσως τον σημαντικότερο, να ξανακερδίσουν την εξουσία. Με τα ουρλιαχτά, τις κλειστές τράπεζες, τα περί Αργεντινής και Ζιμπάμπουε, προσπάθησαν να τρομάξουν τα μικροαστικά στρώματα και αν είναι δυνατόν να ανασυστήσουν ή έστω να επανασυγκολλήσουν το αστικό μπλοκ εξουσίας κάτω από τον τίτλο «ευρωπαϊκές δυνάμεις». Αυτή τους η αποτυχία θέτει θέμα λειτουργίας του αστικού καθεστώτος, οξύτατης κρίσης του και ενός πραγματικού ερωτηματικού για την πορεία του. Αξίζει να σημειωθεί ότι σ’ όλα παραπάνω πρέπει να προστεθεί όχι απλά η ευνοϊκή στάση της ευρωπαϊκής πολιτικοοικονομικής ελίτ αλλά η αμέριστη βοήθεια της… ο οργανωτικός και καθοδηγητικός της ρόλος, όχι μόνο στις 7 ημέρες του δημοψηφίσματος αλλά από τη λαϊκή νίκη στις εκλογές στις 25 Γενάρη και μετά.
Οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. με επικεφαλής τους Μέρκελ–Σόιμπλε σχεδίασαν και οργάνωσαν μεθοδικά –εκμεταλλευόμενοι και τα εγκληματικά λάθη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ– την αντεπίθεση και σύγκρουση με στόχο να υποτάξουν τον ελληνικό λαό (όπως είχαν επιχειρήσει προηγούμενα με άλλους λαούς, Σκωτία, Καταλονία), να σώσουν τα υποταχτικά καθεστώτα που καταρρέουν (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία κ.λπ.) και να «συμμορφώσουν» τους άλλους λαούς, σε μια προσπάθεια να τους αποτρέψουν από το ελληνικό ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Απέτυχαν παταγωδώς, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί και το νέο ελληνικό παράδειγμα του τρανταχτού ΟΧΙ σίγουρα πυρπολεί εκ νέου την κοινωνική πυριτιδαποθήκη της Ε.Ε./Ευρωζώνης. Το αποτέλεσμα του ΟΧΙ δεν ήταν μόνο ενάντια στην πρόταση των δανειστών/κερδοσκόπων της Ε.Ε., ήταν και ενάντια στο Ευρώ (οι ίδιοι είχαν καθορίσει αυτό το πεδίο σύγκρουσης!) και ένα σημαντικό μέρος αυτού του ποσοστού ανήκει στη ρήξη και την έξοδο από Ε.Ε./Ευρωζώνη και Ευρώ – και αυτό όλοι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι το καταλαβαίνουν.
Πράγματι, αντικειμενικά το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα σημαίνει, τουλάχιστον για ένα μέρος του, κάτι πολύ περισσότερο από απόρριψη της πρότασης των δανειστών/τοκογλύφων. Σημαίνει τη ρήξη με την Ευρωζώνη, το Ευρώ, το ΔΝΤ, τα Μνημόνια, το χρέος – και αυτό το έχουν καταλάβει πολύ καλά οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και οι «δικοί μας» πεμπτοφαλαγγίτες. Γι’ αυτό δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να επανακάμψουν από τη συντριπτική ήττα τους. Αυτό που έζησε ο ελληνικός λαός από την νίκη στις εκλογές τις 25 Γενάρη και ιδιαίτερα στις εφτά μέρες του δημοψηφίσματος, ήταν ένα μέρος ενός καλά σχεδιασμένου και οργανωμένου σχεδίου, μια «ελληνική Μαϊντάν» (με διαφοροποιήσεις στην κλίμακα και τις μεθόδους που επέβαλλαν οι ταξικοί συσχετισμοί, η παρουσία και οι αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας) και πρόκειται να συνεχιστεί. Οι ιμπεριαλιστές δεν πρόκειται να σεβαστούν τίποτα, δεν πρόκειται ούτε να αναγνωρίσουν, ούτε να καταλάβουν ποτέ πως η θέληση και η αντίσταση ενός λαού άντεξε στο «θάλαμο βασανιστηρίων» του Γιούρογκρουπ και νίκησε τα ΑΤΜ. Οι πρώτες τους αντιδράσεις δείχνουν ότι η σύγκρουση θα συνεχιστεί και θα γίνει οξύτερη και βιαιότερη, ίσως και χωρίς ανάπαυλα.
Η ενέργεια του Τσίπρα να καλέσει το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων, υπό την αιγίδα του Προέδρου Παυλόπουλου-που ήταν ο αρχηγός του μνημονιακού μπλοκ στο Δημοψήφισμα-είναι μια εγκληματική επιλογή, ακόμα βαρύτερη αυτή τη φορά. Το ίδιο και το κοινό ανακοινωθέν που εξέδωσαν.
Πρώτα–πρώτα. ανασταίνει «πολιτικές» δυνάμεις που ο ελληνικός λαός καταδίκασε και έθεσε, ίσως και οριστικά, στο περιθώριο. Δεύτερο, δεν είναι μόνο ψέμα αυτό που είπε το βράδυ του Δημοψηφίσματος ότι «δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι», αλλά και ασέβεια απέναντι στους αγώνες και στην αντίσταση του ελληνικού λαού, απέναντι στην πολιτική του επιβίωση και ενδεχόμενα ένας τακτικισμός μπροστά στο ναυάγιο της στρατηγικής του. Τι μπορεί να περιμένει κάποιος από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι; Η κατάληξη του Σαμαρά και προηγούμενα του Βενιζέλου και του σαμαροβενιζελικού καθεστώτος, προδιαγράφει και το τέλος των μνημονιακών σκουπιδιών που ακούν στο όνομα ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που ηττήθηκαν ολοκληρωτικά και που είναι υποτακτικοί των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Στην ίδια κατεύθυνση, της γαλαντομίας προς τους ιμπεριαλιστές, τους δανειστές/τοκογλύφους της Ε.Ε./Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, είναι και η αποπομπή Βαρουφάκη (και αυτός έχει τεράστιες ευθύνες): ο Τσίπρας μπορεί να νομίζει ότι έτσι τους εξευμενίζει, αλλά αντίθετα τους αποθρασύνει, μέχρι να είναι έτοιμοι να δείξουν και σ’ αυτόν την πόρτα της εξόδου.
Η ήττα των αστικών δυνάμεων (κοινωνικών και πολιτικών) είναι μεγάλη και ιστορικής σημασίας. Αυτή η κατάσταση και η βαθύτατη κρίση τους δεν μπορεί να αντιστραφεί, παρά μόνο με τη συνέχιση των εγκληματικών επιλογών των τελευταίων 5 μηνών απ’ την πλευρά της κυβέρνησης Τσίπρα/του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζουν να δίνουν χώρο και «ανάσες» στα πολιτικά μνημονιακά πτώματα – και μάλιστα ν’ ανοίγουν την πόρτα σε πολιτικές «λύσεις» τύπου «εθνικής ενότητας». Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι αυτοί οι κίνδυνοι είναι παραπάνω από υπαρκτοί (και δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που ένα παραπαίον αστικό καθεστώς νεκρανασταίνεται στα χέρια ανίκανων ή και προδοτικών ρεφορμιστικών ηγεσιών). Αυτή η πολιτική του Τσίπρα/ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεν υπάρχει στο μήνυμα του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, υπονομεύει κυριολεκτικά το ΟΧΙ, απειλεί να το ακυρώσει (όπως επιχείρησε να κάνει και με το μήνυμα των εκλογών της 25ης Γενάρη) και επαναφέρει τα μνημόνια και τις «προτάσεις» των δανειστών και τις μνημονιακές προτάσεις των 47+5 σελίδων της κυβέρνησης. Η απόκρουση αυτών των κινδύνων βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, που πρέπει να την επιβάλλουν με τους αγώνες τους.
Πρώτα–πρώτα. ανασταίνει «πολιτικές» δυνάμεις που ο ελληνικός λαός καταδίκασε και έθεσε, ίσως και οριστικά, στο περιθώριο. Δεύτερο, δεν είναι μόνο ψέμα αυτό που είπε το βράδυ του Δημοψηφίσματος ότι «δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι», αλλά και ασέβεια απέναντι στους αγώνες και στην αντίσταση του ελληνικού λαού, απέναντι στην πολιτική του επιβίωση και ενδεχόμενα ένας τακτικισμός μπροστά στο ναυάγιο της στρατηγικής του. Τι μπορεί να περιμένει κάποιος από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι; Η κατάληξη του Σαμαρά και προηγούμενα του Βενιζέλου και του σαμαροβενιζελικού καθεστώτος, προδιαγράφει και το τέλος των μνημονιακών σκουπιδιών που ακούν στο όνομα ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που ηττήθηκαν ολοκληρωτικά και που είναι υποτακτικοί των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Στην ίδια κατεύθυνση, της γαλαντομίας προς τους ιμπεριαλιστές, τους δανειστές/τοκογλύφους της Ε.Ε./Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, είναι και η αποπομπή Βαρουφάκη (και αυτός έχει τεράστιες ευθύνες): ο Τσίπρας μπορεί να νομίζει ότι έτσι τους εξευμενίζει, αλλά αντίθετα τους αποθρασύνει, μέχρι να είναι έτοιμοι να δείξουν και σ’ αυτόν την πόρτα της εξόδου.
Η ήττα των αστικών δυνάμεων (κοινωνικών και πολιτικών) είναι μεγάλη και ιστορικής σημασίας. Αυτή η κατάσταση και η βαθύτατη κρίση τους δεν μπορεί να αντιστραφεί, παρά μόνο με τη συνέχιση των εγκληματικών επιλογών των τελευταίων 5 μηνών απ’ την πλευρά της κυβέρνησης Τσίπρα/του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζουν να δίνουν χώρο και «ανάσες» στα πολιτικά μνημονιακά πτώματα – και μάλιστα ν’ ανοίγουν την πόρτα σε πολιτικές «λύσεις» τύπου «εθνικής ενότητας». Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι αυτοί οι κίνδυνοι είναι παραπάνω από υπαρκτοί (και δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που ένα παραπαίον αστικό καθεστώς νεκρανασταίνεται στα χέρια ανίκανων ή και προδοτικών ρεφορμιστικών ηγεσιών). Αυτή η πολιτική του Τσίπρα/ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεν υπάρχει στο μήνυμα του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, υπονομεύει κυριολεκτικά το ΟΧΙ, απειλεί να το ακυρώσει (όπως επιχείρησε να κάνει και με το μήνυμα των εκλογών της 25ης Γενάρη) και επαναφέρει τα μνημόνια και τις «προτάσεις» των δανειστών και τις μνημονιακές προτάσεις των 47+5 σελίδων της κυβέρνησης. Η απόκρουση αυτών των κινδύνων βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, που πρέπει να την επιβάλλουν με τους αγώνες τους.
Η τεράστια νίκη του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα δεν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της 5μηνης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ίσα–ίσα αυτή περιόρισε το εύρος της. Οφείλεται κατά βάση στο γεγονός ότι οι εργατικές και λαϊκές μάζες δεν θέλουν με τίποτα να επιστρέψουν στα κτηνώδη μνημονιακά καθεστώτα του Παπανδρέου, του Παπαδήμου και κυρίως των Σαμαρά–Βενιζέλου. Ακόμα, στη θέλησή τους να υπερασπίσουν και να διευρύνουν τη νίκη που επέτυχαν στις εκλογές του περασμένου Γενάρη, να φράξουν το δρόμο επιστροφής στα μνημόνια, να δώσουν ένα γερό μάθημα στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και να δείξουν ότι δεν πολυνοιάζονται για την Ε.Ε. και το Ευρώ.
Το μήνυμα του Δημοψηφίσματος είναι τόσο ξεκάθαρα ενάντια στο χρέος, τα μνημόνια, τις «προτάσεις» κ.λπ., που δε δέχεται την παραμικρή παραχάραξη, όπως αυτή που προσπάθησαν να κάνουν για τις εκλογές, ότι δήθεν το μήνυμα ήταν «παραμονή στο Ευρώ». Ακόμη, ούτε ξελασπώνει τον Τσίπρα από τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις, την επαίσχυντη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, τη δήθεν διαπραγμάτευση… την αποπληρωμή των δόσεων για χρέος στο ΔΝΤ, τη δική του μνηνονιακή πρόταση των 47 + 5 σελίδων, την τεράστια ευθύνη για την λυσσώδη αντεπίθεση των βρικολάκων των μνημονίων, της υποτέλειας και του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού. Αντικειμενικά τον στριμώχνει πολύ και περιορίζει την συμβιβαστική και φιλοΕΕ πολιτική του, άλλο αν αυτός πράξει αλλιώς και σπεύσει να συμβιβαστεί ακόμη περισσότερο, πράγμα που είναι και το πιο πιθανό. Άλλωστε αυτό σηματοδοτεί το γεγονός ότι έσπευσε να συναντηθεί με τη ΝΔ, τον Θεοδωράκη και τη Γενηματά.
Το μήνυμα του Δημοψηφίσματος είναι τόσο ξεκάθαρα ενάντια στο χρέος, τα μνημόνια, τις «προτάσεις» κ.λπ., που δε δέχεται την παραμικρή παραχάραξη, όπως αυτή που προσπάθησαν να κάνουν για τις εκλογές, ότι δήθεν το μήνυμα ήταν «παραμονή στο Ευρώ». Ακόμη, ούτε ξελασπώνει τον Τσίπρα από τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις, την επαίσχυντη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, τη δήθεν διαπραγμάτευση… την αποπληρωμή των δόσεων για χρέος στο ΔΝΤ, τη δική του μνηνονιακή πρόταση των 47 + 5 σελίδων, την τεράστια ευθύνη για την λυσσώδη αντεπίθεση των βρικολάκων των μνημονίων, της υποτέλειας και του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού. Αντικειμενικά τον στριμώχνει πολύ και περιορίζει την συμβιβαστική και φιλοΕΕ πολιτική του, άλλο αν αυτός πράξει αλλιώς και σπεύσει να συμβιβαστεί ακόμη περισσότερο, πράγμα που είναι και το πιο πιθανό. Άλλωστε αυτό σηματοδοτεί το γεγονός ότι έσπευσε να συναντηθεί με τη ΝΔ, τον Θεοδωράκη και τη Γενηματά.
Για το εργατικό κίνημα ανοίγεται μια περίοδο γεμάτη ελπίδες αλλά και κινδύνους. Οι ιμπεριαλιστές θα συνεχίσουν και θα οξύνουν τη σύγκρουση, δεν πρόκειται να δεχτούν το θριαμβευτικό αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. Στο σημείο που έχουμε φτάσει, για τους ιμπεριαλιστές (και όχι μόνο) δεν υπάρχουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες: όποιος έχει σχέδιο, είναι καλύτερα οργανωμένος και κυρίως αποφασιστικός και αποφασισμένος, αυτός θα νικήσει.
Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος ήταν μια ήττα και για την σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ. Έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ήττες και εγκληματικά «λάθη» που αρχίζουν (για να αναφερθούμε μόνο στα πρόσφατα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα) από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το πρόσφατο Δημοψήφισμα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ηττοπαθή εξήγηση της εσωτερικής και παγκόσμιας εξέλιξης, ούτε στις ασυναρτησίες περί οργανωμένης πάλης, αλλά σε κάτι βαθύτερο που σχετίζεται με τη σταλινική του φύση που οι μάζες το ερμηνεύουν-όπως πραγματικά είναι-σαν μια πολιτική, «στυλοβάτης του συστήματος». Έτσι, το άκυρο στο Δημοψήφισμα δεν ακυρώνει την ιστορία του ΚΚΕ, αλλά την επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά.
Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος ήταν μια ήττα και για την σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ. Έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ήττες και εγκληματικά «λάθη» που αρχίζουν (για να αναφερθούμε μόνο στα πρόσφατα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα) από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το πρόσφατο Δημοψήφισμα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ηττοπαθή εξήγηση της εσωτερικής και παγκόσμιας εξέλιξης, ούτε στις ασυναρτησίες περί οργανωμένης πάλης, αλλά σε κάτι βαθύτερο που σχετίζεται με τη σταλινική του φύση που οι μάζες το ερμηνεύουν-όπως πραγματικά είναι-σαν μια πολιτική, «στυλοβάτης του συστήματος». Έτσι, το άκυρο στο Δημοψήφισμα δεν ακυρώνει την ιστορία του ΚΚΕ, αλλά την επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά.
Η Ο.Κ.Δ.Ε. πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της για να δείξει την πραγματική σημασία του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη και για τη νίκη του ΟΧΙ. Στις δύσκολες μέρες που έρχονται, θα συνεχίσουμε με σχέδιο και αποφασιστικότητα τον αγώνα. Μέχρι το τέλος, μέχρι η ελπίδα που γέννησε το ΟΧΙ να θριαμβεύσει οριστικά – και να ανοίξει ο δρόμος για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων και για το Σοσιαλισμό. Σ’ αυτό τον αγώνα καλούμε τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Η πάλη για την ενότητα του κινήματος και η ενότητα μέσα στους αγώνες είναι αποφασιστικός παράγοντας για να μπορέσουμε να νικήσουμε.
6-7-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου