Οι ελπίδες ότι μπορεί κανείς να απαλλαγεί από τη λιτότητα ψηφίζοντας και εκλέγοντας μια “κυβέρνηση της αριστεράς” κατέρρευσαν πολύ σύντομα. Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε και έφτιαξε κυβέρνηση. Όχι βέβαια μια κυβέρνηση της αριστεράς, παρά μια κυβέρνηση συνεργασίας με τους ακροδεξιούς εθνικιστές ΑΝΕΛ και με ποικίλους σοσιαλδημοκράτες, στην οποία όμως τον πρώτο λόγο έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού έκανε ορισμένους λεονταρισμούς, η “κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας” (έτσι λέγεται στη γλώσσα της πολιτικής η ταξική συνεργασία) μπήκε σε ένα ατέρμονο παιχνίδι διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, την τρόικα, τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς και τους καπιταλιστές στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Διαφορές στις διαπραγματεύσεις υπάρχουν, όμως καμία πλευρά δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων, των ανέργων, των καταπιεσμένων και φτωχών στρωμάτων. Ασφαλώς τα επιτελεία των καπιταλιστών και οι πολιτικοί ηγέτες της ΕΕ δεν έχουν καμία διάθεση να χαλαρώσουν το ρυθμό επιβολής της λιτότητας, ούτε να επιτρέψουν την παραμικρή ελπίδα ότι μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό τον κλοιό. Τα κατεστημένα ελληνικά αστικά κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (από δίπλα και το νεόκοπο Ποτάμι), έχουν κάθε λόγο να υπερασπίζονται την άγρια λιτότητα και τον τρομοκρατικό αυταρχισμό που επέβαλαν οι κυβερνήσεις τους. Η Χρυσή Αυγή περιμένει στη γωνία τη χρυσή της ευκαιρία, να καταγγείλει δήθεν την υποταγή για να μπορέσει η ίδια να εφαρμόσει την πιο κανιβαλική μορφή του καπιταλισμού, τον φασισμό. Από την άλλη, η κυβέρνηση, μαζί με κάποιες μερίδες του κεφαλαίου που καταλαβαίνουν ότι έχουν ήδη ξεπεραστεί τα όρια της κοινωνικής ανοχής, αλλά και της καπιταλιστικής οικονομίας που δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς ζήτηση, δηλαδή με μισθούς με τους οποίους δεν μπορεί να αγοράσει κανείς τίποτα, επιδιώκει μια πιο μαλακή εκδοχή λιτότητας, όμως σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί την κατάργηση των μνημονιακών μέτρων. Οι διεκδικήσεις της κυβέρνησης απέναντι στην τρόικα περιλαμβάνουν νέες επιθέσεις στους εργαζομένους: ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, αύξηση του κοινωνικά άδικου ΦΠΑ, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, του σιδηροδρόμου κλπ.
Δεν είναι, όμως, απλώς η υποχωρητικότητα και η “υποτακτικότητα” του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους δανειστές που φταίει, όσο δίκαιη και αν είναι η αγανάκτηση για τη διγλωσσία του πριν και μετά τις εκλογές. Το νέο μνημόνιο που έρχεται είναι μοιραία κατάληξη μιας πολιτικής λογικής που δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, με τους κανόνες του καπιταλιστικού παιχνιδιού και με τους θεσμούς του κράτους, το οποίο είναι φτιαγμένο στα μέτρα των αφεντικών. Η μαγική συνταγή που αναζητά ο ΣΥΡΙΖΑ (και άλλες μερίδες της αριστεράς) για να συμβιβάσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου με τις ανάγκες των εργαζομένων, ώστε να βγούμε όλοι μαζί, “η χώρα” ή “ο τόπος”, από την κρίση, απλώς δεν υπάρχει. Τα συμφέροντά μας είναι ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα των καπιταλιστών και με τον “ρεαλισμό” της οικονομίας τους. Ή τα δικά μας, ή τα δικά τους θα επιβληθούν.
Δεν υπάρχει, επομένως, τεχνικός τρόπος, καλή διαπραγμάτευση ή έξυπνος χειρισμός που θα μας βγάλει από την κρίση. Ούτε και θέλουμε να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός, το άγριο αυτό σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Θέλουμε να βγουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι καταπιεσμένοι από την κρίση της ζωής τους. Και αυτό δεν γίνεται παρά σε σύγκρουση με τους θεσμούς, εγχώριους, ευρωπαϊκούς και διεθνείς. Δεν γίνεται παρά σε σύγκρουση με την ατομική ιδιοκτησία στις τράπεζες, στα εργοστάσια, στις μεγάλες επιχειρήσεις, στις οποίες δουλεύουν χιλιάδες άνθρωποι για το κέρδος μιας χούφτας αφεντικών.
Η συμφωνία με την τρόικα πρέπει να αποτραπεί, ότι και να λέει ο “ρεαλισμός”. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η δική μας μαζική κινητοποίηση. Να ξαναπιάσουμε το νήμα των απεργιών, των καταλήψεων, των μαζικών διαδηλώσεων, των συνελεύσεων στις γειτονιές, τα πανεπιστήμια και τους χώρους δουλειάς. Να οργανωθούν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, και να διεκδικήσουν το δικαίωμα να παίρνουν αποφάσεις και να κυβερνούν τον εαυτό τους. Το μάθημα που δόθηκε είναι ίσως πικρό, αλλά πολύτιμο:καμιά κοινοβουλευτική αναμονή και καμία κυβέρνηση μέσα στο πλαίσιο του συστήματος δεν θα μας σώσει. Μόνοι μας, μέσα από την ενότητα στη δράση και την ανεξαρτησία των εργαζομένων, θα τα κερδίσουμε όλα.
· Όχι στα νέα μέτρα - κανένα νέο μνημόνιο, καμία συμφωνία, καμία διαπραγμάτευση
· Μείωση των ωρών εργασίας ταυτόχρονα με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις
· Παύση πληρωμών στους δανειστές, διαγραφή του χρέους
· Απαλλοτρίωση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές, και λειτουργία τους κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων
· Αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων που κλείνουν
· Απεμπλοκή από το ευρώ και την ΕΕ, για μια αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση
· Για την αυτοδιεύθυνση, την κυβέρνηση και την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων
ΟΚΔΕ - ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου