ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΕΕΚ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ: ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ.

ΕΕΚ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ:

ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ

ΟΧΙ στους ληστές ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ

ΟΧΙ στους ντόπιους συνεργάτες της τρόικα 

ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ

Το παιχνίδι τέλειωσε:

ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Μόνη απάντηση στον Ντράγκι και την ΕΚΤ:

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ -ΛΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ


ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ


Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ!


ΚΑΤΩ Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΕ!


ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ!

The game is over! - Το παιχνίδι τελείωσε, αλλά όχι όπως το εννοούσε το άθλιο φερέφωνο της ΕΕ Ντόναλντ Τουσκ, παραδίδοντας το ιταμό τελεσίγραφο των διεθνών τοκογλύφων ούτε όπως το εύχονταν οι ντόπιοι συνθηκολόγοι. Είναι η οργή του λαού για την απαίτηση της αλαζονικής τρόικας ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ για εξευτελιστική υποταγή και κλιμάκωση της μνημονιακής φρίκης που προκάλεσε σεισμό έξω αλλά και μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η παλλαϊκή κατακραυγή που υποχρέωσε τον Τσίπρα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στην αναγγελία δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου.

Το παιχνίδι τέλειωσε. Τώρα ήρθε η ώρα του Λαού, όχι μόνο στις κάλπες αλλά πρώτα και κύρια στους δρόμους και στον αγώνα για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, χειραφέτηση. Ο λαός με επικεφαλής την εργατική τάξη και τη νέα γενιά μπορεί και πρέπει να κινητοποιηθεί, να σκίσει τα τελεσίγραφα και όλα τα μνημόνια, παλιά και νέα!

Ρήξη με ΕΕ και κεφάλαιο εδώ και τώρα! Να πάρουμε την ζωή μας, τον κοινωνικό πλούτο , την εξουσία στα χέρια μας!
Η ώρα της αλήθειας σήμανε. Όλοι οι συμβιβασμοί με το κεφάλαιο μέσα κι έξω από την χώρα που έκανε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ- με τους δεξιούς εθνικιστές του Καμμένου, με την καραμανλική Δεξιά στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, με τον ΣΕΒ, με τους λεγόμενους “θεσμούς” του ιμπεριαλισμού σε Ευρώπη και Αμερική- όχι μόνο απέτυχαν αλλά έκαναν ακόμα πιο επιθετικούς τους κεφαλαιοκράτες και τους μηχανισμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Μετά από πέντε μήνες συνεχών υποχωρήσεων της ελληνικής κυβέρνησης, καταπάτησης όλων των υποσχέσεων και προσδοκιών για τερματισμό της λιτότητας, μετά από μια πολύμηνη κατρακύλα που άρχισε με την συνθηκολόγηση της 20ης Φεβρουαρίου κι ενώ ογκώνονταν η λαϊκή δυσφορία κι απογοήτευση, οι ψευτοδιαπραγματεύσεις κατέληξαν στο αναμενόμενο ΤΙΠΟΤΑ. Τι άλλο να περιμένεις με τους γκάγκστερς να κρατούν το πιστόλι απαιτώντας “τα (ανύπαρκτα) λεφτά σου ή την ζωή σου”;
Στα πρόθυρα πολιτικής αυτοκτονίας ο Τσίπρας κι η κυβέρνησή του κάλεσαν σε δημοψήφισμα-παρόλο που ελάχιστες μέρες πριν ο ίδιος ο πρωθυπουργός το απέρριπτε ρητά.

Το ΕΕΚ καλεί τον λαό να αδράξει την ευκαιρία, να αξιοποιήσει το δημοψήφισμα με ένα κατηγορηματικό, αταλάντευτο ΟΧΙ στο λαοκτόνο σχέδιο των ιμπεριαλιστικών “θεσμών”, να ετοιμαστεί από ΤΩΡΑ για το ΜΕΤΑ την 5η Ιουλίου, με ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση και με ένα συλλογικά επεξεργασμένο από το εργατικό-λαϊκό κίνημα σχέδιο δράσης.
Αυτό τρέμουν πάνω από όλα τρόικα και τροϊκανοί. Γιαυτό βγάζουν αφρούς και ο Ντάισεμπλουμ, το τσιράκι του Σόιμπλε αλλά και τα ντόπια τσιράκια του, όλοι οι βρικόλακες της μνημονιακής αστικής πολιτικής, οι Σαμαράδες και ο Βενιζέλοι, οι φασίστες του Αδ-όνειδος και του Βορίδη, οι Φώφες και η τηλεπερσόνα του Μπόμπολα και του Ποταμιού λάσπης , όλα τα μαύρα παπαγαλάκια τους με ή χωρίς κουκούλα στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, με την επιχείρηση τρομοκράτησης του λαού.

Ήδη από τις τελευταίες φάσεις της “διαπραγμάτευσης”-δόκανο έγινε φανερή η ετοιμασία ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ σε συσκευασία Βρυξελλών και Βερολίνου, με τα υποκινούμενα “κινήματα”-κατσαρόλας και σφυρίχτρας στο Σύνταγμα, με τα καλέσματα του Σαμαρά και του Σταύρου Θεοδωράκη για “κυβέρνηση εθνικής ενότητας” χωρίς εκλογές. Και τώρα κλιμακώνεται με την υστερική καμπάνια μαζικού εκφοβισμού και υπέρ του ΝΑΙ, που όπως είπε και ο Ντάισεμπλουμ πρέπει να το διαδεχτεί επιβολή ανοιχτά μνημονιακής κυβέρνησης ανδρεικέλων.

Δεν υποχωρούμε , δεν συνθηκολογούμε, κλιμακώνουμε κι εμείς την δράση πριν και μετά τις 5 Ιουλίου-αυτή πρέπει να είναι η απάντησή μας.
Η θολή στάση των τάχα “ίσων αποστάσεων” της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι επιεικώς απαράδεκτη, υποστηρικτική του συστήματος, αντιδραστική. Το επιχείρημα ότι ένα άμεσο ΟΧΙ στο σχέδιο των δανειστών είναι έμμεση αποδοχή της καταστροφικής μνημονιακής πρότασης της κυβέρνησης Τσίπρα είναι το επιχείρημα που χρησιμοποίησε στην Βουλή κι ο Σαμαράς. Αυτές είναι οι “ίσες αποστάσεις”;
Σε κάθε δημοψήφισμα υπάρχει το ρίσκο του ίδιου του ερωτήματος. Εδώ δεν μπαίνει να διαλέξει ο λαός ανάμεσα στο σχέδιο της τρόικας και το κυβερνητικό σχέδιο, αν θα μας σκοτώσουν με πιστόλι ή με μαχαίρι κι ούτε καν , βέβαια, αν προτιμούμε ευρώ ή δραχμή. Αυτά είναι εκ του πονηρού. Στο ερώτημα : “ να σας σκοτώσουμε με το τελεσίγραφο Βρυξελλών-Βερολίνου-Ουάσιγκτον, ναι ή όχι; η απάντηση είναι αυτονόητη, ένα βροντερό ΟΧΙ.
Οι ευσεβείς πόθοι ορισμένων υπουργών ότι ένα Όχι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν “διαπραγματευτικό χαρτί” εκφράζουν την αντιδραστική εμμονή στην χρεοκοπημένη αναζήτηση ανέφικτου συμβιβασμού. Πιο πιθανό είναι να χάσουν την υπουργική καρέκλα πριν καν πάρουν το αεροπλάνο για τις Βρυξέλλες.
Καλούμε την λαϊκή βάση και τις μαχόμενες δυνάμεις που στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ να απαιτήσουν από την ηγεσία τους να κόψει τους δεσμούς ταξικής συνεργασίας με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς, την ΕΕ και το ΔΝΤ, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό τους.
Η ζωτικής σημασίας πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματος από την κυβέρνηση απαιτεί σκληρή, ασυμβίβαστη κριτική στην πολιτική της, στην λογική της “διαπραγμάτευσης” και την πολιτική ταξικής συνεργασίας με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Συνάμα απαιτεί επειγόντως κι ένα άμεσο εναλλακτικό σχέδιο σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση με εργατική εξουσία.

Ένα Πανελλαδικό Συνέδριο εκλεγμένων αντιπροσώπων όλου του εργατικού κινήματος, των κοινωνικών κινημάτων, του αυτο-οργανωμένου λαού πρέπει να ετοιμαστεί άμεσα να συζητήσει το εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Για να μην αποφασίζουν άλλοι για μας χωρίς εμάς.

Απαιτείται Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο όλων των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων, κινημάτων, συλλογικοτήτων, οργανωμένων κι ανοργάνωτων μαζών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στον ταξικό εχθρό, μέσα κι έξω από την χώρα, κι όχι τον πολιτικό ναρκισσισμό, την αυτο-αναφορικότητα, την διασπαστική στάση των γραφειοκρατών του Περισσού.

2. Η κρίση της Ελλάδας είναι το αδιέξοδο της ίδιας της ΕΕ. Ο εχθρός είναι αδύναμος μπορεί να τον νικήσουμε!

Στις 23 Ιουνίου, η φωνή του Σίτι του Λονδίνου, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δημοσιεύανε το άρθρο του αναλυτή τους Γκίντεον Ράχμαν που τόνιζε ότι όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσουν οι ιθύνοντες της ΕΕ απέναντι στην ελληνική κρίση “ ο τελικός προορισμός μπορεί να είναι ο ίδιος: η καταστροφή του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος”.
Ο ένας δρόμος θα ήταν να αφήσουν την ελληνική κυβέρνηση να νικήσει. Τότε η ΕΕ θα γινόταν πολιτικά ακυβέρνητη, έρμαιο των “λαϊκισμών”. Ο δεύτερος δρόμος είναι ένα Grexit. Η παρέμβαση της ΕΚΤ ίσως θα συγκρατούσε προσωρινά την επέκταση στην περιφέρεια αλλά θα ήταν ανεπαρκής τελικά, ενώ το ευρώ έτσι κι αλλιώς αποδεικνύεται ένα αποτυχημένο νόμισμα. Το Grexit είναι το πρώτο, χωρίς επιστροφή βήμα στην αποσύνθεση της Ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ. Ο τρίτος δρόμος είναι να επιβάλουν τους όρους τους στην Ελλάδα Το χρέος της , όμως, είναι μη βιώσιμο, θα χρειάζονται μνημόνια το ένα μετά το άλλο, επ 'αόριστον, πυροδοτώντας την έτσι κι αλλιώς εύφλεκτη κρίση υπερχρέωσης της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας ή και της Γαλλίας. Τελικός προορισμός ο ίδιος: ο γκρεμός.
Ο εν λόγω αναλυτής δεν αναφέρεται σε άλλες ουσιαστικές πλευρές που επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο την όλη κατάσταση. Πρώτον, το εξελισσόμενο Grexit έρχεται πριν το επαπειλούμενο Brexit, την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Δεύτερον, η επιδείνωση της κρίσης στην ΕΕ έρχεται μαζί με τα μαύρα σύννεφα στην χειμαζόμενη παγκόσμια οικονομία( προοπτική ανόδου των αμερικανικών επιτοκίων, επιβράδυνση της οικονομίας στην Κίνα και τα Brics). Τρίτον, ανοίγει μια γεωπολιτική “μαύρη τρύπα” στα αποσταθεροποιούμενα Βαλκάνια, στο κέντρο του τριγώνου τριών πολέμων- στην Ουκρανία, την Λιβύη, την Συρία/Ιράκ- στην πόρτα της Ευρώπης στην Μέση Ανατολή και στα γιγάντια κύματα των προσφύγων στη Μεσόγειο.
Είναι σαφές ότι η ολόπλευρη κλιμάκωση της κρίσης απαιτεί κλιμάκωση της διεθνιστικής προοπτικής, πάλης , δικτύωσης, προγραμματικής σύγκλισης και δράσης όλων των ανατρεπτικών δυνάμεων στην Ευρώπη και την περιοχή μας, στα Βαλκάνια και τον πρώην σοβιετικό χώρο, στην Μέση Ανατολή και την Αφρική, παγκόσμια. Αυτόν τον στόχο θέλει να υπηρετήσει και η 3η Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη που συγκαλούν το Βαλκανικό Κέντρο “Κριστιάν Ρακόφσκυ” και το δίκτυο RedMed στην Αθήνα στις 18-20 Ιουλίου.

3. Ένα νέο κεφάλαιο της κρίσης του καπιταλισμού έχει ανοίξει στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο.
Στην χώρα μας η κρίση έχει αναχθεί σε κρίση πολιτικής εξουσίας. Το δείχνουν άμεσα και η αποτυχία της κεντρικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που την κλονίζει συθέμελα και το επιχειρούμενο πραξικόπημα της αποσυνθεμένης αστικής αντιπολίτευσης, του κεφαλαίου, του “βαθέος κράτους” και των ιμπεριαλιστικών “θεσμών”.
Κουρελιασμένη παντιέρα των τελευταίων είναι η συγκρότηση κυβέρνησης “εθνικής ενότητας” χωρίς ή και με πρόωρες εκλογές, που δεν θα είναι απλώς μια επανάληψη της αποτυχημένης κυβέρνησης Παπαδήμου αλλά ουσιαστικά μιας άτυπης δικτατορίας. Να τσακίσουμε τα σχέδια της αντίδρασης! Κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” είναι κυβέρνηση υποδούλωσης ενός έθνους αποκλήρων μέσα στην φυλακή της ΕΕ.

Η κρίση εξουσίας είχε φανεί ήδη στην πρώτη φάση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δυο μήνες μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς με την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Τότε οι διεθνείς και ντόπιοι καπιταλιστικοί κύκλου, αξιοποιώντας και τις αδυναμίες του κινήματος, προώθησαν με τα ρατσιστικά πογκρόμ τους τους Ναζί της “Χρυσής Αυγής” και προπαντός, σαν κυβερνητική λύση κατέφυγαν στην εφεδρεία του απερίγραπτου Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ -που μας έφεραν τα μνημόνια. Ο παλλαϊκός ξεσηκωμός κατά των μνημονίων το 2010-12 και η κοινωνική πόλωση τίναξε στον αέρα το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Το σύνθημα για “μια κυβέρνηση της Αριστεράς” γαλβάνισε τις μάζες κι έκανε την στροφή προς τα αριστερά και τις προσδοκίες τους να στραφούν στον ΣΥΡΙΖΑ σαν λύση εξουσίας. Στο κατώφλι της κυβερνητικής εξουσίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε ολοένα δεξιότερα, ενώ το μαζικό κίνημα το 2012-14, παρόλους τους σποραδικούς σημαντικούς αγώνες( Σκουριές, καθαρίστριες, ΒΙΟΜΕ, διοικητικοί υπάλληλοι , σχολικοί φύλακες κ.ά) κράτησε γενικά μια στάση αναμονής δίνοντας την τελική ώθηση για την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου 2015. Τώρα, με τον κλυδωνισμό της κυβέρνησης και το επιχειρούμενο πραξικόπημα σε συνθήκες λαϊκής σύγχυσης κι ανασφάλειας, κλείνει ο μετεκλογικός πεντάμηνος κύκλος κι ανοίγει μια νέα ανοιχτή φάση της κρίσης πολιτικής εξουσίας - που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι φθαρμένες αστικές μνημονιακές δυνάμεις της Δεξιάς, του ανύπαρκτου ΠΑΣΟΚ και του ποταμίσιου “ακραίου κέντρου” μπορούν να την λύσουν .

Βρισκόμαστε το κατώφλι μιας νέας προεπαναστατικής περιόδου αλλά και με ορατούς κινδύνους αντεπαναστατικής εκτροπής στηριγμένης στα διαρκώς μετακινούμενα δεξιά κι αριστερά φτωχοποιούμενα μεσαία στρώματα. Κρίσιμος όρος για την κατεύθυνση των εξελίξεων, τώρα περισσότερο από ποτέ, γίνεται η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα με πρωταγωνιστικό τον ρόλο της εργατικής τάξης και της μαχητικής επαναστατικής πρωτοπορίας της.

Τα μαθήματα της προηγούμενης περιόδου πρέπει να βγουν επειγόντως.

Πρώτον: η πολιτική της ταξικής συνεργασίας εντός του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μονόδρομος της συνθηκολόγησης , της ήττας και της υποταγής.
Δεύτερον: η εκλογή μιας κυβέρνησης της Αριστεράς (έστω και χωρίς την ταξική συνεργασία των δεξιών εθνικιστών του Νατοϊκού Καμμένου) δεν είναι και κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Μερικές φορές ακόμα και η κυβέρνηση Τσίπρα το παραδέχεται καθώς οφθαλμοφανώς αντιμετωπίζει την εχθρότητα της των σωμάτωων καταστολής( πάνω από το μισό των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ ψηφίζει ή συνδέεται με την ναζιστική “Χρυσή Αυγή”) των στρατιωτικών( πχ. στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου), της δικαστικής εξουσίας, της δημόσιας διοίκησης , του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Στουρνάρα, όλων σχεδόν των ΜΜΕ. Χωρίς την συντριβή αυτών των μηχανισμών και την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, τα δικά της εκλεγμένα από τα κάτω όργανα, την εργατική- λαϊκή αυτοοργάνωση κι αυτοάμυνα, είναι ολέθρια αυταπάτη ότι ανοίγει η διέξοδος από την κρίση, το χρέος και την λιτότητα. Η πολιτική διεξόδου με διαγραφή του χρέους, τερματισμό της λιτότητας, εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και επένδυση των πόρων σε έργα υποδομής, θέσεις εργασίες, μισθούς , συντάξεις, Υγεία Παιδεία κλπ. απαιτεί να μπει μαχαίρι στην μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία και τις τράπεζες που δείξανε τα δόντια τους και στο τελευταίο τελεσίγραφο του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ και τις πραξικοπηματικές κινήσεις.
Τρίτο και κρισιμότατο: χρεοκόπησε η πολιτική συμβιβασμού με την ΕΕ και το ΔΝΤ, η αναζήτηση συμμάχων στην Γαλλία του Ολάντ και την Ιταλία του Ρέντσι, η φενάκη μιας άλλης δημοκρατικής και κοινωνικής ΕΕ. Απέναντί μας έχουμε το διεθνοποιημένο κεφάλαιο, την ιμπεριαλιστική ΕΕ, το ΔΝΤ-χωροφύλακα, τους ιμπεριαλιστές Ευρώπης κι Αμερικής, σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας στην χειρότερη κρίση της Ιστορίας της. Δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε νικηφόρα ούτε με την υποταγή στους “θεσμούς” τους χάριν του ευρώ ούτε με την εθνική αναδίπλωση και τον εθνικισμό της δραχμής σε μια χρεοκοπημένη αλλά πάντα καπιταλιστική Ελλάδα.

Η διέξοδος ή θα είναι επαναστατική σοσιαλιστική και διεθνιστική ή δεν θα υπάρξει.
Η ρήξη με την ΕΕ απαιτεί ρήξη με το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, διεθνή και διεθνιστική οργάνωση μάχη. Δεν αρκούν τα ευχολόγια ή η εναπόθεση των ελπίδων στο τι θα γίνει στις εκλογές στην Ισπανία στα τέλη του χρόνου.

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ , ΤΟΤΕ ΠΟΤΕ; ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ;

Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ-Τροτσκιστές

28 Ιουνίου 2015.