Το Κεντρικό Άρθρο Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (10.6.2015)

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση οφείλουν να βρουν τη δύναμη να πουν –έστω και τώρα– ένα καθαρό και δυνατό ΟΧΙ στους εκβιασμούς των δανειστών.

Η πρό­τα­ση των «θε­σμών» είναι μια αγρί­ως ενι­σχυ­μέ­νη εκ­δο­χή της υπερ­λι­τό­τη­τας που έχουν δια­μορ­φώ­σει τα Μνη­μό­νια 1 και 2. Πρέ­πει μέχρι τέ­λους να απορ­ρι­φθεί, είτε σερ­βι­ρι­στεί ως αυ­τού­σια είτε έρθει τε­λι­κά με κά­ποια «εν­διά­με­ση» μορφή.

Η απά­ντη­ση σε αυτή την πρό­τα­ση δεν μπο­ρεί να είναι το 47 σε­λί­δων «πό­νη­μα»-συμ­βι­βα­σμός με­τα­ξύ των κυ­βερ­νη­τι­κών θέ­σε­ων και των προ­τά­σε­ων των «θε­σμών» κατά τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Είναι ένα πρό­γραμ­μα που διαιω­νί­ζει τη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση των πραγ­μά­των (με λίγο πε­ρισ­σό­τε­ρο ΦΠΑ και με ΕΝΦΙΑ), ενώ ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει δε­σμευ­τεί για την ανα­τρο­πή της. Ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα δεν είναι δυ­να­τόν να υπη­ρε­τη­θεί με­σο­μα­κρο­πρό­θε­σμα από ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό-αρι­στε­ρό κόμμα και από μιαν κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αν υιο­θε­τη­θεί ανοί­γει το δρόμο για ανε­ξέ­λεγ­κτες, δε­ξιό­στρο­φες πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις.

Σή­με­ρα γί­νε­ται σαφές –όπως κά­ποιοι από νω­ρί­τε­ρα ισχυ­ρι­στή­κα­με– ότι η στρα­τη­γι­κή των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων ήταν αδιέ­ξο­δη. Δεν υπάρ­χει –ούτε ήταν δυ­να­τόν να υπάρ­ξει– συ­ναί­νε­ση των «θε­σμών» σε πο­λι­τι­κή αντι­λι­τό­τη­τας, σε αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση, ακόμα και με την πιο με­τριο­πα­θή μορφή.

Είναι η ώρα της στρο­φής στις συ­κο­φα­ντη­μέ­νες «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες». Στην προ­σπά­θεια επι­βο­λής λύσης στους δα­νει­στές, συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας τη διε­θνή αλ­λη­λεγ­γύη που θα γίνει πιο δρα­στή­ρια μπρο­στά σε μια ρι­ζο­σπα­στι­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στην προ­σπά­θεια ανα­τρο­πής του εσω­τε­ρι­κού συ­σχε­τι­σμού των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων.

Με μέτρα όπως αυτά που προ­ε­κλο­γι­κά υπο­σχε­θή­κα­με: Είναι η ώρα της νο­μο­θε­τι­κής απο­κα­τά­στα­σης της ισχύ­ος των ΣΣΕ (και όχι κά­ποιας ομι­χλώ­δους «δια­πραγ­μά­τευ­σης» με βάση την τε­χνο­γνω­σία του ILO...). Η ώρα της απο­κα­τά­στα­σης των κα­τώ­τα­των μι­σθών και της δέ­σμευ­σης για την κα­τα­βο­λή της 13ης σύ­ντα­ξης στους χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους. Η ώρα της βα­ριάς φο­ρο­λο­γία των κερ­δών των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων για να χρη­μα­το­δο­τη­θεί η σω­τη­ρία των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων και των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων. Η ώρα της δια­κή­ρυ­ξης του πραγ­μα­τι­κού τέ­λους της πο­λι­τι­κής των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων.

Είναι η ώρα να σπά­σει ο συμ­βι­βα­σμός με τους τρα­πε­ζί­τες, τους βιο­μή­χα­νους, τους εφο­πλι­στές. Που αφού την έβγα­λαν κα­θα­ρή μέσα στην κρίση, τα­κτο­ποιούν τώρα τις σχέ­σεις τους με τη «νέα κα­τά­στα­ση», προ­σπα­θώ­ντας να με­τα­τρέ­ψουν τα κυ­βερ­νη­τι­κά αδιέ­ξο­δα σε νέες δικές τους ευ­και­ρί­ες. Με δια­κη­ρυγ­μέ­νο –μέσω ΜΜΕ– στόχο να ξε­φορ­τω­θούν αυτή την «αταί­ρια­στη» κα­τά­στα­ση το τα­χύ­τε­ρο δυ­να­τόν.

Η ρήξη με τους δα­νει­στές, η στάση πλη­ρω­μών και η απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση του χρέ­ους, η έναρ­ξη μιας συ­γκε­κρι­μέ­νης αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής με βάση το προ­ε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μα, είναι η μόνη διέ­ξο­δος από το βάλτο. Είναι η μόνη οδός υπε­ρά­σπι­σης της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπε­ρά­σπι­σης της μα­ζι­κής ελ­πί­δας που εκ­δη­λώ­θη­κε στις 25 Γε­νά­ρη.

Πηγή : rproject