ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ-ΤΕΙ : Αριστερά… Προς τα πού όμως; Ή αλλιώς δυο λόγια για την φοιτητική αριστερά

Φοιτητικές εκλογές 2015, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι φετινές εκλογές έρχονται να διεξαχθούν σε ένα ιδιαίτερο πολιτικό κλίμα. Μετά τις εκλογές τις 25 Γενάρη αναδείχθηκε μία κυβέρνηση που αυτοχαρακτηρίζεται ως «Αριστερή», με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, άντε και με λίγη ακροδεξιά γαρνιτούρα από ΑΝΕΛ. Τίθεται λοιπόν ένα βασικό ερώτημα.

Τι εννοεί ο καθένας με τον όρο αριστερά. Μήπως αριστερή είναι η μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς, του μνημονίου σε συμφωνία και των ληστρικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε εταίρους; Από την άλλη κόντρα σε όλα αυτά πως ορίζεται η αριστερή απάντηση; Με την δήθεν αριστερή αντιπολίτευση που θα πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο αριστερά και θα βάλει το λαϊκό κίνημα να κυνηγάει μια αριστερή στροφή που απλά δεν υπάρχει; Ή λίγο πιο πέρα η λογική του «εγώ σας τα έλεγα» και «την επόμενη φορά ψηφίστε εμένα που είμαι πιο αριστερός» πόσο μακριά είναι από την κυρίαρχη αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Για να πάμε όμως στα πιο φοιτητικά, νομίζουμε πως οι απαντήσεις που δίνονται από τις δυνάμεις τις αριστεράς στα πανεπιστήμια ακόμα και σήμερα, συνεχίζουν να κουβαλάνε μαζί τους τα στοιχεία της ήττας.

Για την ΑΡΕΝ

Ως γνωστό η ΑΡΕΝ είναι η παράταξη της σημερινής κυβέρνησης στις σχολές και άρα δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται σαν τέτοια. Από την άλλη όμως έχει δώσει και αρκετά πολιτικά στίγματα πριν τις τελευταίες εκλογές. Ήταν η δύναμη που όλο το προηγούμενο διάστημα, σε κάθε προσπάθεια συγκρότησης κινήματος, διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους σαν βασικό στόχο το «κάτω η κυβέρνηση», σε μια λογική στήριξης της εκλογικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έλειψαν εξάλλου και οι χρεώσεις ότι αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει το ένα ή το άλλο και άρα το κίνημα δεν θα είχε να κάνει τίποτα άλλο παρά να στηρίξει μια τέτοια εκλογική ανάδειξη. Από την άλλη ήταν η δύναμη που απέναντι στην υποχώρηση του κράτους απέναντι στις διάφορες «κοινωνικές παροχές» πρότασσε την λεγόμενη αυτοδιαχείριση, της φτώχειας μας θα λέγαμε εμείς. Χαρακτηριστική είναι η κατεύθυνση για στήσιμο αυτοδιαχειριζόμενων κυλικείων την στιγμή που παράλληλα γκρεμίζονταν κατακτήσεις δεκαετιών.

Μετεκλογικά όμως είναι γεγονός πως έχει επιδοθεί στην στήριξη των κυβερνητικών επιλογών. Την λεγόμενη διαπραγμάτευση και την μετονομασία της τρόικας, του μνημονίου κλπ, την δικαιολόγηση μέσα σε συνελεύσεις του σχεδίου «Αθηνά» που πρότεινε ο Μπαλτάς, την υπεράσπιση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης για τα ταμειακά αποθέματα των σχολών, μιας και λεφτά δεν υπάρχουν και όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη για να πληρωθούν τα χρέη στους ιμπεριαλιστές. 

Τέλος την παρουσίαση του πολυνομοσχεδίου για την εκπαίδευση σαν την επιτομή της φιλολαϊκής μεταρρύθμισης ξεχνώντας μάλλον πως το πολυνομοσχέδιο δεν καταργεί τον τρισκατάρατο νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου αλλά αλλάζει κάποιες πτυχές του αφήνοντας την ουσία ίδια. 

Επίσης είναι γεγονός πως θα ήθελε να παρουσιάσει το ζήτημα της κατάργησης των διαγραφών σαν προσωπική κατάκτηση του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ απλά να θυμίσουμε πως ενάντια στις διαγραφές υπήρξε ένα ολόκληρο κίνημα που διεκδίκησε την κατάργησή τους, δεσμεύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και στην περίπτωση που δεν προσπαθούσε να πραγματοποιήσει ούτε αυτό, μάλλον δεν θα είχε πολλές δυνατότητες ακόμα να παρουσιάζεται σαν φιλολαϊκή δύναμη.

Για την ΠΚΣ-ΜΑΣ

Είναι γεγονός πως σε περιόδους κινηματικής νηνεμίας έχει μια ιδιαίτερη δυνατότητα να εμφανίζεται ως η πιο αγωνιστική δύναμη. Αν όμως ξύσουμε λίγο κάτω από την ντούρα αγωνιστικότητα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά με λογικές ελεγχόμενων κινητοποιήσεων που θα αποφεύγουν όμως την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση με το σύστημα. Μπορεί λοιπόν να καταγγέλλει όπου σταθεί και όπου βρεθεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογικές αυταπάτες, δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα να προωθεί προτάσεις για την κατάργηση του μνημονίου με έναν νόμο στη βουλή, αναπαράγοντας παράλληλα και την λογική της ανάθεσης. Παράλληλα χαρακτηρίζετε από την λογική της περιχαράκωσης και την άρνηση συνεργασίας με οποιονδήποτε άλλο πέρα από τον εαυτό της. Δεν συμφωνεί με τις πολιτικές στοχεύσεις των άλλων δυνάμεων θα μπορούσε να μας πει... Βέβαια και η ίδια δεν έχει ξεφύγει από αιτήματα, που τόσο έχει καταγγείλει άλλες δυνάμεις, τύπου«κάτω η κυβέρνηση» και «εκλογές τώρα» καθώς τα έχει φωνάξει ενίοτε.

Από την άλλη είναι η δύναμη που πρόσφατα στην πράξη νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης,καλούσε το φοιτητικό κίνημα να πιέσει τις διοικήσεις τον σχολών να απειθαρχήσουν. 

Αντί δηλαδή το κίνημα να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει τον βοηθητικό καλώντας το καθηγητικό κατεστημένο να πάει κόντρα στις κυβερνητικές επιλογές. Ένα καθηγητικό κατεστημένο που έχει δείξει άπειρες φορές την εχθρική του στάση απέναντι στα φοιτητικά δικαιώματα. Τέλος το παράδοξο είναι πως ενώ έχει καταγγείλει τον ΣΥΡΙΖΑ για την λογική της ψήφου διαμαρτυρίας απέναντι στην ΝΔ και του μικρότερου κακού που καλλιέργησε, όταν παίζεται το ζήτημα μιας σχολής ανάμεσα σε ΔΑΠ-ΠΚΣ μπορεί να επιστρατεύσει ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, περί χαμένης ψήφου κλπ για να πολώσει το κλίμα υπέρ της δικής της εκλογικής ανάδειξης.

Για την ΕΑΑΚ

Αν προσπαθούσαμε να ξεχωρίσουμε ένα κεντρικό σύνθημα που θα χαρακτήριζε την ΕΑΑΚ αυτό θα ήταν το«κάτω η κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής». Το συγκεκριμένο σύνθημα μάλιστα έμπαινε σαν την επιτομή των στοχεύσεων του φοιτητικού κινήματος, ντυμένο με αρκετά επαναστατικά λόγια. Ενώ η μη αποδοχή του παραπάνω, σαν ένα αίτημα που αναπαράγει εκλογικές αυταπάτες, σήμαινε πως η οποιαδήποτε προσπάθεια για κοινή δράση ήταν σχεδόν αδύνατη μαζί της. 

Μετά τις εκλογές τις 25 Ιανουαρίου όμως κάτι άλλαξε, το σύνθημα άρχισε να εξαφανίζεται και άρχισε να εμφανίζετε στην θέση του ένα ερώτημα. Μήπως αυτή η κυβέρνηση δεν είναι επίδοξος διαχειριστής του συστήματος; Εμείς απαντάμε ότι είναι και αυτό φαίνεται σε όλη την μέχρι τώρα πορεία της, το ερώτημα όμως παραμένει για αυτούς που αρνήθηκαν την μέγιστη συγκρότηση δυνάμεων σε βασικές καμπές του κινήματος, με βάση το παραπάνω σύνθημα.

Μπορεί λοιπόν τα επαναστατικά λόγια να μην έχουν σταματήσει όμως η λογική αριστερής αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ για να τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύεις, να διαγράψει το χρέος κλπ δεν μπορεί παρά να είναι ενσωματώσιμη. Την στιγμή μάλιστα που μια τέτοια κατεύθυνση δένει με μια ολόκληρη λογική εικονικού συνδικαλισμού, παραδειγματικών συγκρούσεων και συλλόγων πανό-σφραγίδων που αδυνατούν όμως να συσπειρώσουν την μεγάλη μάζα των φοιτητών.

Για την αγωνιστική απάντηση με την ανασυγκρότηση του κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης

Για μας καμιά απάντηση δεν μπορεί να δοθεί πέρα και έξω από τους όρους που βάζει η ίδια η πραγματικότητα. Είναι γεγονός λοιπόν πως αυτοί οι όροι έχουν δυσκολέψει, στην βάση της κυριαρχίας απόψεων που θέλουν το κίνημα με τον πλάτη στον τοίχο να αναζητά σωτήρες. Με βάση αυτά λοιπόν εύκολη απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει. Το σύστημα προετοιμάζεται για έναν ακόμα γύρο επίθεση στα δικαιώματά μας και μόνο ένα οργανωμένο κίνημα με κατεύθυνση και στόχους πάλης έξω από τα κυρίαρχα πλαίσια μπορεί να βάλει φραγμό. Στόχοι που δεν θα είναι ενσωματώσιμοι, αλλά θα οξύνουν την αντιπαράθεση μας με το σύστημα και θα μας επιτρέπουν να κερδίζουμε δικαιώματα και κατακτήσεις ενάντια στην συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Κατεύθυνση που δεν θα αναζητά τον επόμενο σωτήρα αλλά θα βάζει την συμμετοχή του καθενός από εμάς στο επίκεντρο των συλλογικών διεκδικήσεων. Που δεν θα συμβιβάζεται με την αριστερά της υποταγής στους ιμπεριαλιστικές και στην ντόπια άρχουσα τάξη αλλά θα αναζητά την σύγκρουση μαζί τους.

Με την αριστερά που δεν κάθεται στα τραπέζια της συνδιαλλαγής στα κρατικά όργανα της συνδιοίκησης, μαζί με το καθηγητικό κατεστημένο αφήνοντας τους συλλόγους σε δεύτερη μοίρα.

Με την αριστερά που θεωρεί πως μόνο όσο οι μαζικοί συλλογικοί αγώνες είναι στο επίκεντρο μπορούμε να μιλάμε για δικαιώματα και κατακτήσεις και άρα μόνο μέσα από αυτό το δρόμο αναζητά την απάντηση.

Για ένα αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα που θα παλεύει στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης για το δικαίωμα σε ΣΠΟΥΔΕΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ.