Το Σάββατο, 28 του Μάρτη, συνοδεύσαμε στην τελευταία του κατοικία τον αγαπημένο μας φίλο, σύντροφο, αγωνιστή, επαναστάτη, κομμουνιστή, Γιώργο Πολίτη. Η οδύνη είναι μεγάλη, αλλά και το κενό που αφήνει ακόμα μεγαλύτερο.
Όμως, ήδη ο σύντροφος Γιώργος, με την ομιλία που έκανε μια βδομάδα πριν φύγει σε μια συγκέντρωση νέων της Ορμύλιας Χαλκιδικής , που ήρθαν να τον ακούσουν, άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη. Άφησε έντονα το στίγμα του και συνάμα άξιους συνεχιστές του δρόμου που επέλεξε από νεαρή ηλικία, το δρόμο του ανειρήνευτου αγώνα, κόντρα στο ρεύμα και στα εμπόδια μέχρι την τελική νίκη.
Τον θυμάμαι κι εγώ, ακόμα απ’ τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν σαν φοιτητής της Ιατρικής και ενταγμένος στη ΣΑΚΕ (Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδος), δίναμε από κοινού σπουδαίες πολιτικές μάχες και προωθούσαμε τον αγώνα τον καλό στην πόλη της Σαλονίκης.
Θυμάμαι ακόμα τις τόσες και τόσες κινητοποιήσεις που προωθήσαμε, παρότι ανήκαμε σε διαφορετικές οργανώσεις του μ-λ χώρου, γεγονός που δε μας εμπόδιζε να βρισκόμαστε στο ίδιο μετερίζι και να δίνουμε από κοινού αποφασιστικές μάχες.
Από το 1975 και μετά, κάθε 22 του Μάη, επιχειρούσαμε να τιμήσουμε και να θυμίσουμε τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τη στυγερή δολοφονία του από το καραμανλικό κράτος και τα αποβράσματα του παρακράτους, όμως δεν ήταν και τόσο εύκολο. Ήταν αδιανόητο για τη Δεξιά της χώρας μας να προβάλλεται και να τιμάται ένας μαχητής της Αριστεράς και να αποκαλύπτεται το όργιο της βίας των διώξεων των αγωνιστών, των εξοριών και των τόσων και τόσων δοκιμασιών του λαού που μάχονταν για τα δίκια του.
Η μνήμη Λαμπράκη έπρεπε να μην υπάρχει και πολύ περισσότερο δε θα ‘πρεπε νέοι άνθρωποι να θυμίζουν το Λαμπράκη και να πορεύονται στο δρόμο που αυτός περπάτησε, διδασκόμενοι από την πολύτιμη προσφορά του.
Με το σύνθημα ‘’Ο Λαμπράκης ΖΕΙ και μας οδηγεί’’, όλα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, διαδηλώναμε κόντρα στην αστυνομοκρατία κι επιβάλλαμε τελικά με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, να υπάρχει και το γνωστό μνημείο στον τόπο της δολοφονίας του και να τιμάται και να μνημονεύεται ποικιλοτρόπως ο αγωνιστής και οι αγώνες του.
Και να που ήρθαν τα πράγματα έτσι και ο σύντροφος Γιώργος Πολίτης να μας αφήνει για το τελευταίο ταξίδι του από την οδό Γρηγορίου Λαμπράκη, όπου κατοικούσε τον τελευταίο καιρό. Οι Θεσσαλονικείς σε ένδειξη φόρου τιμής, ονόμασαν έτσι τον κεντρικό δρόμο που διασχίζει την Τούμπα.
Με το σύντροφο Γιώργο δώσαμε πολλούς κοινούς αγώνες σε όλη την πορεία της ζωής του, φτάνοντας μέχρι τους σημερινούς. Και σήμερα με τη συμμετοχή του στις προσπάθειες που καταβάλλει η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ, συνέβαλε ενεργά μέχρι τα τώρα σ’ αυτήν την πρωτοβουλία , μην αφήνοντας όμως ζητήματα που ήταν για κριτική και αυστηρή κριτική μάλιστα. Όπως και δεν παρέλειπε να συμβάλλει δημιουργικά στην ανάπτυξη αυτού του εγχειρήματος, ξεπερνώντας τις όποιες αδυναμίες και ολιγωρίες.
Καλό κατευόδιο να ‘χεις σύντροφε Γιώργο, και η μνήμη σου θα είναι πάντα ζωντανή ανάμεσά μας, γιατί χρέος μας είναι να θυμόμαστε και να τιμούμε τους αγωνιστές. Αλλά το μεγαλύτερο χρέος μας είναι να συνεχίζουμε τους αγώνες πιο αποφασιστικά γιατί πιστεύουμε ακράδαντα, ότι και μέσα σ’ αυτούς τους αγώνες ζουν και τους συνοδεύουν οι αγωνιστές που δεν …έφυγαν, ακόμα κι όταν λείπει η φυσική παρουσία τους.
Στέλιος Αγκούτογλου
Θεσσαλονίκη 3 του Απρίλη
* Η φωτογραφία είναι από την κεφαλή μιας από τις εκδηλώσεις -κινητοποιήσεις που είχαν συνδιοργανώσει το ΚΚΕ(μ-λ) , η ΣΑΚΕ και άλλες αριστερές πολιτικές οργανώσεις στην μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Θεσσαλονίκη Η διαδήλωση κατευθύνεται στο σημείο της δολοφονίας. Ο Γιώργος Πολίτης διακρίνεται με το στεφάνι στο χέρι.
Πηγή : tsak-giorgis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου