ΣΕΚ - Συνδιάσκεψη 2015

Πραγματοποιήθηκε στις 6, 7 και 8 Μάρτη η Συνδιάσκεψη του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος για το 2015 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Στις διαδικασίες της συμμετείχαν εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες του ΣΕΚ -εκλεγμένοι σύνεδροι από όλη την Ελλάδα.

Στην εναρκτήρια συζήτηση της Συνδιάσκεψης παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης, πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ, ο Βασίλης Συλλαϊδής, μέλος ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων Ιντρακόμ, ο Θανάσης Διαβολάκης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Αντώνης Δραγανίγος από το Νέο Αριστερό Ρεύμα, ενώ γραπτούς χαιρετισμούς έστειλαν η Αριστερή Ανασύνθεση, η Αριστερή Συσπείρωση και η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. Τις τοποθετήσεις τους μπορείτε να διαβάσετε στο sekonline.gr.

Στις τρεις μέρες της Συνδιάσκεψης συζητήθηκαν οι μεγάλες πολιτικές ανατροπές της περιόδου μετά την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, καθώς και τα καθήκοντα που ανοίγουν αυτές οι εξελίξεις για την επαναστατική αριστερά και το ΣΕΚ. Η ανάπτυξη των τοπικών πυρήνων του ΣΕΚ, η παρέμβαση στους χώρους δουλειάς και νεολαίας για τη συνέχιση των αγώνων του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, η οργάνωση του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος με πρώτο σταθμό τη διαδήλωση στις 21 Μάρτη, η διακίνηση της Εργατικής Αλληλεγγύης και του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω, ο ρόλος του ΣΕΚ στα μέτωπα της ΚΕΕΡΦΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρέθηκαν στο κέντρο της πολύ πλούσιας συζήτησης που έγινε σε 10 θεματικές ενότητες. Το δείχνουν οι 126 παρεμβάσεις, ένα μικρό δείγμα των οποίων δημοσιεύουμε σε αυτές τις σελίδες.

Σύγκρουση

“Η αριστερή κυβέρνηση ήταν αποτέλεσμα της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε να είναι το τελευταίο βήμα”, είναι ένα απόσπασμα από την Πολιτική Απόφαση της Συνδιάσκεψης, “Γιατί μέσα στο πλαίσιο της σημερινής βαθιάς οικονομικής κρίσης και ταξικής πόλωσης, τα όρια μιας κυβέρνησης της αριστεράς είναι περιορισμένα. Την δεκαετία του ’70 ακόμα και η δεξιά μπορούσε να κρατικοποιεί τις τράπεζες. Σήμερα για να πάρει μια κυβέρνηση τον έλεγχο των τραπεζών από τους τραπεζίτες και την ΕΚΤ, χρειάζεται συνολική σύγκρουση με την κυρίαρχη τάξη.

Οι επαναστάτες δεν σταυρώνουμε τα χέρια περιμένοντας την Ιστορία. Πρέπει να χτίσουμε την εργατική εναλλακτική απέναντι στα όρια του ρεφορμισμού, έχοντας τρεις βασικούς προσανατολισμούς.

• Προσανατολισμό στην εργατική τάξη σαν την δύναμη αλλαγής. Το κλειδί είναι στα οργανωμένα κομμάτια της, στους χώρους δουλειάς και στα συνδικάτα. Γι’ αυτό υπερασπιζόμαστε τη συλλογικότητά τους, προωθούμε παντού συνελεύσεις, ριχνόμαστε στη μάχη για να μην περάσει η Συμφωνία, να αναγκάσουμε την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τις διεκδικήσεις των εργατών που επιμένουν να πάρουν πίσω τις δουλειές, τις συντάξεις, τα νοσοκομεία, τα σχολεία. 

• Προσανατολισμό στην ενιαιομετωπική παράδοση. Δεν αντιμετωπίζουμε με ανυπομονησία τους εργάτες και τους νέους που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινάμε από τις κοινές διεκδικήσεις και στη βάση αυτή προχωράμε την πολιτική συζήτηση για την εναλλακτική στρατηγική. Δεν μένουμε στο “εμείς τα λέγαμε”, που χωρίς την κοινή δράση οδηγεί στην απογοήτευση.

• Προσανατολισμό στην ανεξάρτητη επαναστατική αριστερά. Μόνο διατηρώντας την ανεξαρτησία της από μια κυβέρνηση της ρεφορμιστικής αριστεράς είναι δυνατόν η επαναστατική αριστερά να παίζει αυτό το ρόλο στους αγώνες. Μόνο ανεξάρτητα μπορεί να είναι ταυτόχρονα στήριγμα των εργατικών διεκδικήσεων σήμερα και φορέας της προοπτικής της ανατροπής του καπιταλισμού”.