ΠΡΟΣ ΤΟ 14ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ - Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΜΠΗ / ΕΕΚ

1. Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου δεν αποτελούν άλλη μια, “συνηθισμένη” κοινοβουλευτική αναμέτρηση που έφερε μιαν ακόμη κυβερνητική αλλαγή στην κορυφή του αστικού καθεστώτος. Αποτελεί σημείο καμπής στην μετά το 2007 παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και στη διεθνή ταξική πάλη, με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη να αναδεικνύεται ξανά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά ως το επίκεντρο της χειρότερης παγκόσμιας κρίσης στην Ιστορία του καπιταλισμού.

Όπως στις παραμονές των ελληνικών εκλογών η καθυστερημένη αναγγελία από την ΕΚΤ της (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) “ποσοτικής χαλάρωσης ”(Quantitative Easing) έδινε οριστικό τέλος στις ψευδαισθήσεις μιας “σταθεροποίησης” μετά το 2012 κι έμμεσα αναγνώριζε την αποτυχία των προγραμμάτων διεξόδου από την κρίση με την πιο άγρια “λιτότητα”, την ίδια αποτυχία επισφραγίζει κι η μαζική πολιτική καταδίκη της στρατηγικής της λιτότητας στην Ελλάδα. Ο ελληνικός λαός έδωσε την εκλογική νίκη, για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας, σε ένα αριστερό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα να μπει τέλος στον κοινωνικό εφιάλτη. Όπως σωστά έγραψαν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (29/1/2015) η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ “αποκρυσταλλώνει το αδιέξοδο που σακάτεψε την ευρωζώνη”.

Μετά από πέντε συνεχή χρόνια κοινωνικής καταστροφής που μετάτρεψε έναν ολόκληρο λαό σε έθνος απόκληρων και πειραματόζωο-φόβητρο για όλους τους λαούς της Ευρώπης, εκατομμύρια των θυμάτων της καπιταλιστικής χρεοκοπίας ξεσηκώθηκαν και χρησιμοποιώντας την ψήφο σαν διαθέσιμο όπλο, κατάφεραν ένα ισχυρό πλήγμα ενάντια στους δημίους τους, την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, τη λαομίσητη Tρόικα και τους υποτακτικούς της στην Αθήνα, τις αστικές κυβερνήσεις που επέβαλαν τα δεμένα με τα Μνημόνια μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού.

Όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν κάτω από τις εντολές της Tρόικας, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και η άλλοτε “κυβερνώσα αριστερά” της ΔΗΜΑΡ, το ακροδεξιό ΛΑΟΣ του κωλοτούμπα Καρατζαφέρη ή και το πολιτικό πασοκικό απόκομμα-ζόμπι ΚΙΔΗΣΟ του απερίγραπτου εισαγωγέα Μνημονίων Γιωργάκη Παπανδρέου ηττήθηκαν, συντρίφθηκαν ή και εξαερώθηκαν.

Ένα γιγάντιο παλιρροϊκό κύμα λαϊκής οργής ανέβασε στην κυβερνητική κορυφή τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έφερε σε μετωπική σύγκρουση με τη Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, με την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τους διεθνείς τοκογλύφους. Το βασικό που πρέπει να μην χαθεί από τα μάτια των επαναστατών είναι η συνολική ιστορική κίνηση και δυναμική, το ίδιο το λαϊκό κύμα κι όχι μόνον ό,τι αυτό έφερε στην κορυφή, σε μια συγκεκριμένη στιγμή μιας διαδικασίας που δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Εάν οπισθοχωρήσει η νέα κυβέρνηση κι εγκαταλείψει τις επαγγελίες της για απαλλαγή από την εξοντωτική λιτότητα των Μνημονίων, το λαϊκό κύμα που την ανέβασε και γίνεται ολοένα πιο ορμητικό καθώς το σπρώχνει η απόγνωση της επιβίωσης τελικά θα την συντρίψει.

Από την άλλη, η Γερμανία και η ΕΚΤ, σε συμφωνία με τις άλλες ευρωπαϊκές αστικές κυβερνήσεις, με τα τελεσίγραφά τους για υποταγή σε ασφυκτικά στενά χρονικά όρια, απειλούν επίσης να την συντρίψουν, αν δεν υποχωρήσει. Η αναζήτηση κάποιου αμφίβολου συμβιβασμού μπορεί να έχει μηδαμινά, ή ανύπαρκτα, σε κάθε περίπτωση προσωρινά, βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.

Η όλη διελκυστίνδα μοιάζει με διπλό, ταυτόχρονο, παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας με την Ελλάδα να έχει στον κρόταφό της το πιστόλι της ΕΕ της οποίας παραμένει μέλος και με την ΕΕ να στρέφει στους δικούς της κροτάφους το πιστόλι του Grexit, διακηρύσσοντας με τυφλή αλαζονεία ότι μια εκδίωξη της Ελλάδας δεν θα έχει συνέπειες σ’ αυτήν -παρόλο που προφανώς θα συμπαρασύρει την ευρωζώνη, θα απειλήσει την όλη συνοχή της ΕΕ και θα δημιουργήσει τεράστια γεωπολιτική “μαύρη τρύπα” στο πιο κρίσιμο στρατηγικά σημείο.

2. Η αναζήτηση ενός συμβιβασμού που θα επιτρέπει τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης Τσίπρα μέσα στην ΕΕ και την Eυρωζώνη, εγγράφεται στην αναζήτηση ζωτικού χώρου από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη διεθνή διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ και μεταξύ ΕΕ και HΠΑ που επιβάλλει η αποτυχία να αντιμετωπιστεί η κρίση με τα μέσα της διηνεκούς λιτότητας.

Διαπραγμάτευση σημαίνει συμβιβασμός των δύο πλευρών κι αυτός απαιτεί περιθώρια να κινηθούν.

Από την ελληνική πλευρά, τα περιθώρια τα εξαντλούν το απύθμενο βάθος της καπιταλιστικής χρεωκοπίας, το συντριπτικό βάρος του μη βιώσιμου χρέους του 180% του ΑΕΠ, χωρίς την απαλλαγή απ’ το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει τέλος στη λιτότητα, την πείνα, την ανεργία, τον κοινωνικό εφιάλτη. Πάνω απ’ όλα, τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί λόγω, ακριβώς, αυτού του παρατεταμένου, χωρίς τέλος κοινωνικού εφιάλτη. Έχει εξαντληθεί η αντοχή των εργατών, των ανέργων, των φτωχών και νεόπτωχων λαϊκών στρωμάτων, της χωρίς μέλλον νεολαίας. Πόσο μπορεί να φοβίζει ακόμα η βίαιη έξοδος από το ευρώ, όσους τους έχουν αρπάξει βιαίως και το τελευταίο ευρώ από την τσέπη και τους ρίξανε στις ατελείωτες ουρές των ανέργων, τους απολυμένους και υπό απόλυση, τους αναρίθμητους σκλάβους της προσωρινής, “ελαστικής”, “μαύρης” εργασίας, τους δεκάδες χιλιάδες άστεγους, και τους αναρίθμητους που απειλούνται με εξώσεις, τους μικρομαγαζάτορες που βάζουνε λουκέτο, τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων, των στερημένων από περίθαλψη, υγεία, παιδεία, κοινωνική φροντίδα, κοινά αγαθά, τα πλήθη των αποκλεισμένων;

Από δω ξεκινάει το γιγάντιο τσουνάμι που κινούμενο προς τα αριστερά έδωσε τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ και που απλώνεται τώρα και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας, γεμίζει με εκατοντάδες χιλιάδες την πλατεία Πουέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης, γαλβανίζει τις χειμαζόμενες εργατικές μάζες σε Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, ή και στη Γαλλία-σπέρνοντας, συνάμα, τον τρόμο στις άρχουσες τάξεις και τις κυβερνήσεις τους.

Είναι αυτός ο φόβος της εξάπλωσης μιας πανευρωπαϊκής λαϊκής εξέγερσης που έκανε το Βερολίνο να στείλει τελεσίγραφο στην Αθήνα και τον Ντράγκι της ΕΚΤ να προχωρήσει σε πραγματικό πραξικόπημα με την εξαγγελία της μη αποδοχής από τις 11 Φεβρουαρίου των ελληνικών κρατικών ομολόγων σαν εγγυήσεων, κόβοντας τη γραμμή χρηματοδότησης των ετοιμόρροπων ελληνικών τραπεζών πλην ELA (Emergency Liquidity Assistance), της Επείγουσας Βοήθειας Ρευστότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πραξικόπημα Ντράγκι υποστηρίχτηκε και από τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μαζί και από τον Ιταλό Ρέντσι και τον Γάλλο Ολάντ που εμφανίζονταν “φιλικοί” στην επίσκεψη Τσίπρα και σαν πιθανοί “σύμμαχοι” της ελληνικής κυβέρνησης.

Πέρα από τις άλλες πλευρές του, το πολιτικό (όχι μοναχά οικονομικό) πραξικόπημα Ντράγκι, κλιμακώνοντας το προηγούμενο της πραξικοπηματικής επιβολής, το 2011, από την Ε.Ε., των μη εκλεγμένων κυβερνήσεων “τεχνοκρατών” Μόντι και Παπαδήμου σε Ιταλία και Ελλάδα, φανερώνει την προχωρημένη παρακμή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την εντεινόμενη καθεστωτική κρίση ως κρίση πολιτικής εξουσίας και ταξικής κυριαρχίας, την κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” ή “εξαίρεσης” του ίδιου του Κράτους που από “εξαίρεση” γίνεται κανόνας.

3. Η προσφυγή στον ωμό εκβιασμό της Γερμανίας, στην οικονομική τρομοκρατία, στο πραξικόπημα της ΕΚΤ, με την στήριξη των κυβερνήσεων των άλλων χωρών -μελών της ΕΕ Βορρά και Νότου (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) δεν δείχνει μόνο, ούτε τόσο, την ισχύ της Γερμανίας σε σχέση με τους υπόλοιπους “εταίρους”, όσο τη συνολική απουσία περιθωρίων ουσιωδών παραχωρήσεων και μέσο-μακροπρόθεσμων συμβιβασμών στη δεινά κλυδωνιζόμενη ΕΕ που βουλιάζει στην ύφεση, τον αποπληθωρισμό και την κρίση υπερχρέωσης. Η ισχύς της Γερμανίας είναι σχετική: αποτελεί την βιομηχανική ατμομηχανή της Ευρώπης και μια κατεξοχήν εξαγωγική οικονομία -που αποτελεί και την αχίλλεια πτέρνα της. Η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων στην Ε.Ε. της είναι απαραίτητη. Η Eυρωζώνη αποτελεί τον πραγματικό ζωτικό της χώρο που ο άκαμπτος ordoliberalismus καταστρέφει. Την ίδια στιγμή, η παγκόσμια ύφεση τής στερεί εναλλακτικές λύσεις, ενώ τα πρώτα υφεσιακά συμπτώματα εμφανίζονται στη γερμανική βιομηχανική παραγωγή. Ο ordoliberalismus που εκπροσωπούν στην αγριότερη μορφή του ο Σόιμπλε κι ο Βάιντεμαν (ο πρόεδρος της Bundesbank που απαίτησε, συν τοις άλλοις, από την ΕΚΤ να κόψει και τον ELA από τις ελληνικές τράπεζες) παρά τα καταστροφικά του αποτελέσματα στη ζωή των ευρωπαϊκών λαών και παρόλο που τελικά στρέφεται σαν μπούμερανγκ ενάντια στην ίδια την Γερμανία και την Ε.Ε., ασκείται με πρωσική πειθαρχία από το Βερολίνο περισσότερο ως μέθοδος κοινωνικού ελέγχου και καθυπόταξης των εργατικών-λαϊκών αντιστάσεων στην Ευρώπη. Σαν οικονομική απλώς πολιτική έχει αποτύχει παταγωδώς.

Η στρατηγική του γαλλογερμανικού άξονα το 1991, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, στόχευε, με την συνθήκη του Μάαστριχτ και την νομισματική ενοποίηση, στην εγκαθίδρυση της Ε.Ε., σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, για τη δημιουργία της μεγαλύτερης οικονομικής ζώνης στον κόσμο, ικανής να διεκδικήσει ηγεμονία στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο. Το όλο εγχείρημα απέτυχε οικτρά. Το έδειξε η παγκόσμια κρίση του 2007 που γοργά μετέφερε το επίκεντρό της στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη που απέδειξαν πόσο ευάλωτες και πόσο ανίκανες ήταν να αντιμετωπίσουν την θύελλα.

Οι αστικές τάξεις της Ευρώπης απέδειξαν άλλη μια φορά ότι τόσο με τα μέσα του πολέμου όσο και με το όπλο της οικονομίας, είναι ιστορικά ανίκανες να ενοποιήσουν την Ευρώπη. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής έχουνε εφαλτήριο τους το Κράτος-Έθνος κι έτσι οι φορείς τους δομικά δεν μπορούν κι ούτε θέλουν να ξεπεράσουν την αντίφαση ανάμεσα στον διεθνή χαρακτήρα των μοντέρνων παραγωγικών δυνάμεων και τα εθνικά κρατικά σύνορα. Η αντίφαση αυτή εκρήγνυται τώρα με την κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που υπονομεύει κι ανατινάζει εκ των ένδον το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα.

Ο περιβόητος γαλλογερμανικός άξονας έχει διαρραγεί, δεν υπάρχει πλέον. Το Βερολίνο κυνηγάει ξανά την ολέθρια φενάκη μιας γερμανικής Ευρώπης. Τα ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικά εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Βρετανίας συγκρούονται ανοιχτά. Οι εθνικισμοί βράζουν σε όλη την Ευρώπη, δηλητηριάζουν την οικονομική ζωή, εκτινάσσουν στην πολιτική αρένα φασισμούς κι ακροδεξιούς δημαγωγούς που θυμίζουν τη δεκαετία του 1930. Οι δύο πόλεμοι που μαίνονται σήμερα στα ανατολικά (Ουκρανία) και τα νότια (Μέση Ανατολή) σύνορα της ΕΕ, όπως και το αδιέξοδο της ευρωζώνης μαζί με το ενδεχόμενο Grexit, αναδεικνύουν δραματικά τη χρεωκοπία του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Καθόλου τυχαία, καθώς ολοκληρωνόταν η σύνοδος των διεθνών καπιταλιστικών ελίτ στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός στις 25 Ιανουαρίου, την ίδια μέρα με τις ελληνικές εκλογές, το γενικό συμπέρασμα ήταν ότι “η πολιτική στην Ευρώπη είναι ο μέγιστος κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία” και κατονομάζονταν η Ελλάδα, η Ουκρανία και η Μέση Ανατολή σαν τα σκέλη αυτού του καταστροφικού τριγώνου.

Ζούμε το βίαιο τέλος της καπιταλιστικής ευφορίας και της ιστορικής περιόδου που ακολούθησε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ζούμε το τέλος του “τέλους της Ιστορίας” και την ξέφρενη επιτάχυνση των ρυθμών της.

4. Οι ανησυχίες των καπιταλιστικών ελίτ και οι προειδοποιήσεις των εμπειρογνωμόνων τους πληθαίνουν, ότι ένα Grexit θα αποτελέσει ένα νέο παγκόσμιο σοκ τύπου Λήμαν Μπράδερς, το δαυλό στην μπαρουταποθήκη των συσσωρευμένων νέων και παλιών αντιφάσεων μετά το 2008.

Η αποτυχία των παρεμβάσεων για μια διέξοδο από την παγκόσμια κρίση δεν είναι ευρωπαϊκή αλλά οικουμενική. Η πρόσφατη έκθεση των McKinsey's and Co έδειξε ότι “η Ελλάδα είναι μονάχα ένα μέρος της πρόκλησης του παγκόσμιου χρέους” (τίτλος άρθρου των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 5/2/2015). Το παγκόσμιο χρέος δεν μειώθηκε μετά το 2007, όταν κατέρρευσε η αγορά στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου στις HΠΑ και μετά τη χρεοκοπία της Λήμαν Μπράδερς το 2008 που πυροδότησε την ενδόρρηξη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και τη νέα Μεγάλη Ύφεση παγκοσμίως. Αντίθετα, αυξήθηκε κατά 57 τρισεκατομμύρια δολάρια φτάνοντας το 286% του παγκόσμιου ΑΕΠ (Βουνά Χρέους σπέρνουν φόβους μιας ακόμα κρίσης, Φαϊνάνσιαλ Τάιμς 5/2/2015). Το συνολικό χρέος της Κίνας τετραπλασιάστηκε απειλώντας τις επίσημες και τις “σκιώδεις” τράπεζές της, επιδεινώνοντας την κρίση υπερεπένδυσης και επιβραδύνοντας συνεχώς τους ρυθμούς ανάπτυξής της με ανυπολόγιστες συνέπειες μόνο για την ίδια αλλά και για την παγκόσμια ύφεση και την ίδια την Αμερική.

Πακτωλοί ρευστότητας διοχετεύτηκαν από τις κρατικές τράπεζες στην Κίνα, στις HΠΑ με τα αλλεπάλληλα προγράμματα “ποσοτικής χαλάρωσης” που πρόσφατα σταμάτησαν, στην Ιαπωνία με τα χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα μέτρα της κυβέρνησης και στην Ε.Ε. όπου μετά από διάφορες “ενέσεις”, τώρα μόλις, εγκαινιάζεται, πολύ αργά, και η “ποσοτική χαλάρωση”. Λόγω, όμως της χωρίς προηγούμενο κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, η ρευστότητα κατευθύνθηκε στους κερδοσκοπικούς ουρανούς της χρηματοπιστωτικής σφαίρας δημιουργώντας νέες, ακόμα πιο επικίνδυνες “φούσκες” κι επιδεινώνοντας την αστάθεια του συστήματος αλλά και την ανεργία των θυμάτων του. Η παγκόσμια ύφεση δεν ανακόπηκε και τώρα επιδεινώνεται σχεδόν παντού. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος της δραματικής πτώσης της τιμής του πετρελαίου.

Η Αμερική παραμένει το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού και της κρίσης του. Η αναιμική “ανάπτυξη” (κυρίως στο χώρο των υπηρεσιών και φυσικά στον χρηματοπιστωτικό τομέα, ενώ η βιομηχανική παραγωγή είναι τελματωμένη) διευρύνει το χάσμα και την ανισορροπία με τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά η Αμερική, όπως πρώιμα, είχε επισημάνει ο Τρότσκυ, στηρίζει την εσωτερική της ισορροπία στην ύπαρξη μιας παγκόσμιας ισορροπίας κάτω από την ηγεμονία της. Τώρα όλες οι ανισορροπίες διεθνώς, το παγκόσμιο πολιτικό-στρατιωτικό και οικονομικό χάος, ενσωματώνεται στα θεμέλιά της που τρίζουν. Το φιάσκο των πολεμικών της εξορμήσεων σε Αφγανιστάν, Ιράκ και όλη τη Μέση Ανατολή υπογραμμίζουν και εντείνουν την παρακμή της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής Μητρόπολης.

Η παρακμή της αυτοκρατορικής της ηγεμονίας σπρώχνει την Αμερική, να εξάγει την εσωτερική της κρίση, με την σειρά της, σε Ευρώπη και Ρωσία, σε Ασία, Κίνα και BRICS. Αυτός είναι και ο στρατηγικός στόχος του τερματισμού της “ποσοτικής χαλάρωσης” από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των HΠA, της επαπειλούμενης ανόδου των αμερικανικών επιτοκίων, όπως και της Δι-Ατλαντικής Συμφωνίας με την Ε.Ε. (ΤΤΙΡ) και της αντίστοιχης με τις χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού.

Από αυτήν την σκοπιά, εξηγείται και η αμερικανική κριτική στην πολιτική της λιτότητας (αλλά μόνο) στην ΕΕ, οι τριβές μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε., μαζί και το “συγχαρητήριο” τηλεφώνημα του Ομπάμα στον νεοεκλεγμένο Τσίπρα κι οι δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου στο CNN ότι “δεν συνεχίζεις να στύβεις μια χώρα μέσα σε μια μεγάλη ύφεση.” Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις μυλόπετρες της σύγκρουσης Ευρώπης και Αμερικής κι ο λαός της θα κληθεί να πληρώσει τα σπασμένα, πιθανόν με την εμπλοκή σε μείζονες γεωπολιτικές συγκρούσεις στην περιοχή. Αποτελεί ολέθρια τακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να προσπαθεί να προσεταιριστεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και το ΔΝΤ, παραμένοντας συνάμα μέλος του ΝΑΤΟ, σε συνθήκες γεωπολιτικών πυρκαγιών σε Ουκρανία, Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο, Τουρκία και ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Η στάση αυτή δεν είναι απλώς λαθεμένος τακτικισμός. Αποκαλύπτει και την ταξική φύση μαζί και τα όρια που ορίζουν μια γκρίζα ζώνη μεταξύ συμβιβασμού και συνθηκολόγησης από την μεριά της νέας κυβέρνησης της Αθήνας. Η στάση της μετά την ανακοίνωση νέων κυρώσεων από την ΕΕ κατά της Ρωσίας είναι χαρακτηριστική. Αφού πρώτα διαμαρτυρήθηκε για τη διαδικασία, στη συνέχεια ο νέος υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς υπόγραψε την επέκταση των κυρώσεων μέχρι το φθινόπωρο, βαφτίζοντας την πράξη του “έντιμο συμβιβασμό” και κάνοντας, συνάμα, δουλόφρονες δηλώσεις για να καθησυχάσει την ιμπεριαλιστική Δύση.

5. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στις κυβερνητικές κορυφές του αστικού κράτους θα ήταν αδύνατη χωρίς την βαθύτατη κρίση αυτού του κράτους, τη χρεοκοπία του, τις προσπάθειες των μνημονιακών κυβερνήσεων, κατ’ εντολήν της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, να βάλουν το λαό να πληρώσει με το αίμα του την καπιταλιστική χρεοκοπία και, πάνω απ’ όλα, χωρίς την αντίσταση του λαού, τους πρωτοφανείς μαζικούς εξεγερσιακούς αγώνες, το κίνημα των πλατειών, των καταλήψεων, των Γενικών Απεργιών, των παλλαϊκών συλλαλητηρίων το 2010-12.

Αποτέλεσμά τους ήταν η πλήρης απονομιμοποίηση του αστικού δικομματικού πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης κι η επισφράγιση της κατάρρευσής του στις εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου 2012 με την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αλλά και την απειλητική άνοδο της ναζιστικής “Χρυσής Αυγής”.

Η κρίσιμη καμπή για την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ συντελέστηκε την τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές του Μαΐου 2012. Μέχρι τότε οι δημοσκοπήσεις του έδιναν αυξημένο μεν ποσοστό αλλά μόνο γύρω στο 10%. Το αποφασιστικό, ποιοτικό άλμα έγινε όταν ρίχθηκε το σύνθημα-πρόταση εξουσίας για “μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα καταργήσει τα μνημόνια”.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς στις ιδιαίτερες συνθήκες της νεότερης Ελλάδας και της ιστορικά διαμορφωμένης λαϊκής κοινωνικής συνείδησης δεν έχει το ίδιο νόημα κι αντίκτυπο όπως λ.χ. στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία ή την Ιταλία που γνώρισαν “αριστερές” κυβερνήσεις των σοσιαλδημοκρατών με ή χωρίς τη συμμετοχή των ευρωπαϊκών ΚΚ. Στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, η Αριστερά θεωρούνταν σαν ο εκπρόσωπος του κομμουνιστικού κινήματος που νικήθηκε το 1949, δύναμη πολιτικής-κοινωνικής λαϊκής αντιπολίτευσης και πίεσης πάνω στα αστικά κόμματα, τα οποία κρατούσαν την κυβέρνηση σαν αποκλειστικό τους μονοπώλιο, φρούριο προάσπισης της συνέχειας του αστικού καθεστώτος. Την συνέχεια αυτή, στην καθεστωτική κρίση του 1989 υπηρέτησε και η συμμετοχή του Συνασπισμού ΚΚΕ -ΕΑΡ στις αστικές κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, μια τερατώδης συνεύρεση των εκπροσώπων των νικητών και των νικημένων του εμφυλίου πολέμου, με τους δεύτερους να στηρίζουν τους πρώτους. Όταν, όμως, το 2010-12, με την χρεοκοπία και τα μνημόνια, ξέσπασε η ανοιχτή κρίση της πολιτικής εξουσίας, η προοπτική όχι μιας αντιπολίτευσης, έστω ισχυρής, αλλά μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, στα μυαλά ευρύτατων στρωμάτων του καθημαγμένου λαού, σήμαινε ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του νικημένου επαναστατικού κινήματος του 1941-49, η μετριοπαθής συνέχειά τους θα έρχονταν με τις εκλογές στην κυβέρνηση τερματίζοντας την μνημονιακή βαρβαρότητα. Τα ταμπού του εμφυλίου και οι αστικές βεβαιότητες που εγκαθίδρυσαν μέσα στο λαό σαν “καθεστώς αλήθειας” οι νικητές του εμφυλίου κι οι ιμπεριαλιστές κατέρρευσαν, προς μεγάλη ανησυχία των αστών, και, φυσικά, των ακροδεξιών και των φασιστών της “Χρυσής Αυγής”.

Οι σταλινικοί του ΚΚΕ στον Περισσό, που νοιάζονται για την γραφειοκρατική τους αυτοσυντήρηση, μαζί και οι τυφλοί σεχταριστές κι οι δέσμιοι των μηχανικών σχημάτων στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αρνούνται να δουν την πορεία και τα άλματα στη μαζική λαϊκή συνείδηση που προχωρά μέσα από αντιφάσεις και “διαδοχικές προσεγγίσεις” (Τρότσκυ), καθώς οξύνεται η ταξική αντιπαράθεση κι η κρίση εξουσίας και λένε ότι έγινε απλώς μια “αλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή του καπιταλισμού και της Ε.Ε.”.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι “διαχειριστής” του ερειπωμένου καπιταλισμού στην Ελλάδα ανέλαβε μια νέα μορφή σοσιαλδημοκρατίας ή κι “ένα νέο ΠΑΣΟΚ”.

Η ιστορική σοσιαλδημοκρατία ήταν ρεφορμιστική αλλά κάθε ρεφορμιστικό κόμμα δεν είναι και σοσιαλδημοκρατία. Η τελευταία είναι ιστορικά διαμορφωμένη στην ιμπεριαλιστική εποχή πρώτα και κύρια στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, με τον κοινωνικό σχηματισμό των οποίων είναι δεμένη, όπως έδειξε η ανάλυση του Λένιν μετά το 1914 και την χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς. Στην Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε μαζικός φορέας της σοσιαλδημοκρατίας γιατί δεν υπήρχε το απαραίτητο ιστορικό κοινωνικό υπέδαφος. Η εργατική τάξη απέκτησε για πρώτη φορά ιστορική ταξική συνείδηση με την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 κι αυτή η τομή την σημάδεψε ανεξίτηλα. Όπως και η επόμενη, η σοσιαλιστική επανάσταση που γεννήθηκε μέσα από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, προδόθηκε στην Βάρκιζα, θυσιάστηκε στο βωμό των συμφωνιών των Συμμάχων με το Κρεμλίνο στην Γιάλτα και ηττήθηκε μαζί με τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού στον Γράμμο.

Ούτε το ΠΑΣΟΚ ήταν ποτέ σοσιαλδημοκρατία. Ήταν ένα ιδιόρρυθμο αστικό και μικροαστικό λαϊκιστικό κόμμα που έριξε τη μάσκα όταν ήρθε στην κυβέρνηση χωρίς να θίξει τα συμφέροντα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Με τον σημιτικό “εκσυγχρονισμό” βούλιαξε τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη κοινωνική αποδιάρθρωση, τις στρατιές των “απασχολήσιμων”, την χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, την υποταγή στους σχεδιασμούς της Ε.Ε. για το ευρώ, για να έρθει τελικά η κυβέρνηση Παπανδρέου Υιού να ρίξει λαό και χώρα στον Καιάδα των μνημονίων.

Η κοινωνική δυναμική που έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνη με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ, με ρίζες στην παλιά κεντροαριστερή πτέρυγα της αστικής Ένωσης Κέντρου, στηρίχτηκε στην πολιτική ριζοσπαστικοποίηση που προκάλεσε η χούντα αλλά και στα ανερχόμενα στρώματα του νέου εργοστασιακού προλεταριάτου της εκβιομηχάνισης της δεκαετίας 1963-73, στην τεχνική ιντελιγκέντσια, τη νέα μικροαστική τάξη αλλά και τα παλιά μεσοστρώματα της υπαίθρου και των πόλεων. Είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει και να στεριώσει τα κοινωνικά του ερείσματα αλλά και “νέα τζάκια” χάρη στη δυνατότητα δανεισμού και διόγκωσης του δημόσιου χρέους.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ ιστορικά προέρχεται από την ταραχώδη διαδρομή του εργατικού κινήματος και τις κομμουνιστικές του αναφορές, την επικράτηση του σταλινισμού, την κρίση του, τις διασπάσεις και επανενώσεις μερίδων του ΚΚΕ (1968, 1991), όπου, αργότερα με τον σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθαν να ενσωματωθούν τάσεις του κοινωνικού και αντι-παγκοσμιοποιητικού κινηματισμού και ορισμένες οργανώσεις και τάσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Απ’ αυτή την ιστορική σκοπιά, η θεωρητική κριτική ενός επαναστατικού κι αδογμάτιστου μαρξισμού στα ιδεολογικά ερείσματα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπίσει πρωταρχικά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της σταλινικής κληρονομιάς της θεωρίας και πράξης του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα ως τον “ευρωκομμουνισμό”, τη σχολή του Αλτουσέρ, τον Πουλαντζά κ.ά., κι όχι να αναζητάει ανιστορικά φαντάσματα μιας άσαρκης σοσιαλδημοκρατίας, παρακάμπτοντας τον σταλινισμό και τη σύγκρουσή του με τη θεωρία και την πράξη της Διαρκούς Επανάστασης του Τρότσκυ και των συντρόφων του.

Η κοινωνική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια δεν στηρίχτηκε, όπως στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, στην άνοδο κοινωνικών στρωμάτων αλλά στην αποσάθρωση εργατικών και μικροαστικών μαζών από την κρίση, μετά την έκρηξη της οικονομίας του χρέους και την επιβολή μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού. Πολιτικά, η ορμητική άνοδός του οφείλεται στην ριζοσπαστικοποίηση των μνημονιακών καιρών, την κινητοποίηση, τις ελπίδες, αλλά και τις συγχύσεις για ανακούφιση από τα δεινά και μια διέξοδο από την κρίση που δεν συνεπάγεται και την επαναστατική έξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα και την ιμπεριαλιστική ΕΕ.

Η ανταπόκριση μαζών, όχι μόνο των παραδοσιακά αριστερών αλλά προπαντός μη αριστερών, στο κάλεσμα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με όλα όσα συνδηλώνει κάτι τέτοιο στην σύγχρονη Ελλάδα, είναι, παρά τις συγχύσεις και την συμβιβαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, σημάδι μιας πορείας στην κρίσιμη ιστορική αναμέτρηση.

6. Η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενη το τι σημαίνει για το λαό “κυβέρνηση της Αριστεράς”, ήδη από το καλοκαίρι του 2012 άρχισε την απόσυρσή του, μιλώντας για “κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά”, ή “με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ” και τώρα, μετά την εκλογική νίκη του 2015, για “κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας” - μαζί με τους ΑΝΕΛ, τους αντικομμουνιστές δεξιούς εθνικιστές που κι αυτοί αποτελούν τμήμα κι απόκομμα της δεξιάς πολιτικής παράταξης των νικητών του Εμφυλίου.

Ενώ μαζικά τμήματα του λαού μετακινούνται προς τα αριστερά δίνοντας τη νίκη στο ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του τελευταίου μετακινείται ολοένα δεξιότερα. Η απόφαση για συνασπισμό με τους ΑΝΕΛ -ένα κόμμα ακροδεξιό εθνικιστικό, με διασυνδέσεις με την ευρωπαϊκή άκρα Δεξιά από την Βρετανία ως την Ρωσία, ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό, τουρκοφαγικό, ισλαμοφοβικό, ομοφοβικό αντισημιτικό, σκοταδιστικό, αντίθετο με όλες τις αξίες στις οποίες αναφέρονται τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ- ήταν ήδη ειλημμένη, πίσω από τις πλάτες των ίδιων των μελών και των κομματικών οργάνων, πριν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα (κι ο Καμμένος δεν έκανε τίποτα για να το κρύψει, το αντίθετο).

Τα επιχειρήματα που προβάλλονται για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα είναι σαθρά. Το ζήτημα δεν ήταν η επιλογή μεταξύ χολέρας και πανούκλας, μεταξύ του ακροδεξιού εθνικιστή Καμμένου, φίλου των εφοπλιστών, και του άθλιου Σταύρου Θεοδωράκη του “Ποταμιού”, ενός τεχνητού κατασκευάσματος των καναλαρχών-μεγαλοεργολάβων, ένα μείγμα χρεοκοπημένων κεντροαριστερών και φανατικών νεοφιλελεύθερων, πρόχωμα του “ακραίου κέντρου” της καπιταλιστικής αντίδρασης. Υποθετικά, παρά τη δηλωμένη άρνησή του, μια πρόταση στο ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς στηριγμένη στα όργανα του εργατικού λαϊκού κινήματος, με σοσιαλιστικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, στη νέα συγκυρία που δεν είναι εκείνη του 2012, αν μην τι άλλο, θα το έφερνε σε αντιπαράθεση με τη βάση του. Πιθανόν θα υποχρεωνόταν στο ελάχιστο, να απουσιάσει ή να απέχει από την ψηφοφορία, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτιζε μόνος του αριστερή κυβέρνηση με τις 149 έδρες, ρίχνοντας την ευθύνη νέων εκλογών στους άλλους.

Μπορεί αυτά να φαίνονται πια ιστορία αλλά δεν είναι. Παραδίνοντας λ.χ. το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στον Καμμένο, ανακαλούνται οι δυσοίωνες μνήμες του διορισμού του Πινοσέτ σε αντίστοιχο πόστο από τον Αλιέντε στη Χιλή του 1973. Ενώ το ΕΕΚ παραμένει πάντα πολιτικά ανεξάρτητο και δεν δίνει περίοδο χάριτος, πολιτική εμπιστοσύνη ή στήριξη στην κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας με την εθνικιστική ακροδεξιά, καλούμε τα μέλη και τους αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ να απαιτήσουν την άμεση αποπομπή του εθνικιστικού Δούρειου Ίππου. Μπορούν έτσι να μάθουν απ’ την ίδια τους την πείρα, όσο είναι καιρός, ότι δεν πρόκειται για κάποια επιμέρους αναγκαστική τακτική αλλά για στρατηγικό προσανατολισμό. Μήπως ο τόσος λόγος για τον Αβραμόπουλο ή άλλον δεξιό σαν πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είναι δεμένη με αυτήν τη στρατηγική ταξικής συνεργασίας που μόνο Βάρκιζες και ήττες έφερε στο παρελθόν;

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τη στρατηγική μας “πλατιάς εθνικής αντιμνημονιακής ενότητας” ανάμεσα σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις με αντίθετα κι ασυμβίβαστα ταξικά συμφέροντα, άρα ένα εσωτερικά υπονομευμένο διαταξικό μέτωπο σαν τον μόνο τάχα δρόμο για μια διαπραγμάτευση που θα κάμψει τις ασφυκτικές πιέσεις και τους εκβιασμούς της Ε.Ε., του ΔΝΤ, των διεθνών τοκογλύφων. Αλλά με το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο και τα διεθνικά του όργανα είναι άρρηκτα δεμένο το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Δεν μπορείς να αντισταθείς στα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού, πατώντας σε δύο βάρκες και μάλιστα σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, κάνοντας ειρήνη με τους ταξικούς εχθρούς έξω και μέσα στη χώρα.

Οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, πίσω από την αριστερή ρητορική της “εθνικής υπερηφάνειας”, δύσκολα κρύβουν ότι η πολιτική της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν ξεπερνά τα μέτρα στοιχειώδους κοινωνικής περίθαλψης, μέσα στα όρια του (χρεοκοπημένου) καπιταλισμού και της εχθρικής Ε.Ε., χωρίς αντοχή στην επιδεινούμενη συστημική κρίση. Από την άλλη, τα ανοίγματα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, με τη χώρα πάντα δέσμια στο ΝΑΤΟ, αποδεικνύουν πόσο κούφιες είναι οι “εθνικοανεξαρτησιακές” διακηρύξεις.

Η αναζήτηση ενός ανέφικτου συμβιβασμού με την Ε.Ε. και τμήματα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, η “εθνική ενότητα” κι η σύμπραξη με τον εθνικισμό μπορεί να εισπράττουν τα συγχαρητήρια του Φαήλου Κρανιδιώτη και του Αμβρόσιου Καλαβρύτων αλλά είναι παγίδα και πολιτική ήττας του λαού.

Η παγίδα μπορεί να αποδειχτεί θανάσιμη, καθώς συνδέεται με τους όρκους πίστης στη “συνέχεια του κράτους”, ενός αστικού κράτους σε καθεστώς “εξαίρεσης”, γαγγραινιασμένου, ιδιαίτερα σε στρατό κι αστυνομία από τις φωλιές Χρυσαυγιτών Ναζί κι άλλων παρακρατικών, δεμένου με τα ιμπεριαλιστικά δίκτυα και μυστικές υπηρεσίες, και μιας γραφειοκρατικής δημόσιας διοίκησης διαβρωμένης από πελατειακά δίκτυα των κεφαλαιοκρατικών ομίλων. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική χειραφέτηση χωρίς τη συντριβή των αντεπαναστατικών μηχανισμών του κράτους και την ανάδειξη μορφών εργατικής -λαϊκής αυτοοργάνωσης, ως οργάνων εργατικής εξουσίας, μιας Δημοκρατίας των Εργατικών Συμβουλίων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μια ιδιόρρυθμη, υβριδική, μεσοβέζικη, μεταβατική κυβέρνηση τύπου Κερένσκυ, ενσωματώνει μέσα της όλες τις αντιφάσεις της κοινωνίας που αργά ή γρήγορα -μάλλον γρήγορα παρά αργά- θα εκραγούν. Η κρίση εξουσίας δεν λύθηκε, οξύνθηκε. Παραμένει ανοικτό το ερώτημα Ποιος ποιον: η άρχουσα τάξη θα σταθεροποιήσει ξανά την εξουσία της βουλιάζοντας παραπέρα την κοινωνία στην αποσύνθεση και τη βαρβαρότητα ή η εργατική τάξη, στηριγμένη στους φτωχούς της πόλης και της υπαίθρου θα επικρατήσει και θα ανοίξει μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση; Μεσοβέζικη λύση δεν υπάρχει.

7. Η απολογητική που γίνεται στην “αντιμνημονιακή” κυβέρνηση από αναλυτές της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, ή και του αναρχοκινηματισμού είναι αντιδραστική στάχτη στα μάτια, επιβεβαίωση του δικού τους “αριστερού” εθνικισμού. Οι συχνές αναφορές στα λατινοαμερικανικά παραδείγματα αριστερών και κεντροαριστερών εθνικιστικών κυβερνήσεων σε Βενεζουέλα, Βραζιλία, Αργεντινή, Ισημερινό και Βολιβία είναι εκτός τόπου και χρόνου. Παρουσιάζεται μια εξωραϊσμένη εικόνα αυτών των κυβερνήσεων, αποκομμένη από τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών σχηματισμών και των συγκυριών (που έχουν πια αλλάξει κι αυτές), αποσιωπώντας τα αδιέξοδα και τις αποτυχίες των συμβιβασμών με την αστική τάξη, τη διατήρηση και “συνέχεια” του κράτους και του καπιταλισμού, με τον ιμπεριαλισμό και το ΔΝΤ. Μπορεί το σχήμα “αριστερές” εθνικιστικές αστικές κυβερνήσεις/ κοινωνικά κινήματα που πιέζουν “από τα έξω” για παραχωρήσεις και “οάσεις αυτοοργάνωσης” να κολακεύουν τις αυταπάτες ορισμένων θιασωτών του κινηματισμού αλλά δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα τόσο στη Λατινική Αμερική όσο και στην πολύ διαφορετική Ελλάδα.

Η στρατηγική της “εθνικής αντιμνημονιακής ενότητας”, σε μια Ευρώπη των οξύτατων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των ανερχόμενων εθνικισμών, από τη μια είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τους συνασπισμένους στην Ε.Ε. τυράννους των λαών, κι από την άλλη έρχεται να αντιπαραταχθεί στη μόνη νικηφόρα στρατηγική: την κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας σε Ελλάδα και Ευρώπη πάνω στις άμεσες οξύτατες ανάγκες του για να μετατρέψει τις προσδοκίες του σε διεκδικήσεις και αγώνα για κατάργηση του χρέους και τερματισμό της λιτότητας, για ψωμί, δουλειά, ελευθερία. Με κλιμάκωση της ταξικής πάλης σε εθνική και διεθνή κλίμακα μέχρι την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα και στηριγμένη σε όργανα εργατικής -λαϊκής αυτοοργάνωσης και μέχρι την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε.

8. Με αυτήν την προοπτική, το ΕΕΚ, χωρίς να δίνει καμιά πολιτική, υποτίθεται “κριτική”, στήριξη στην κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αλλά και χωρίς σεχταρισμούς απέναντι στο μεγάλο τμήμα του λαού που ακολουθεί σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, παλεύει ενάντια στα τελεσίγραφα και τους ωμούς εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών της Γερμανίας και της Ε.Ε., της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και των διεθνών καπιτα-ληστών για την επαναστατική ρήξη μαζί τους και άμεση μονομερή διαγραφή του χρέους!

Η ρήξη με την Ε.Ε. πρέπει να συνοδεύεται από ένα διεθνιστικό κάλεσμα αλληλεγγύης και εξέγερσης στα ταξικά μας αδέρφια, την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους μετανάστες, κι όλους τους απόκληρους σε όλη την περιοχή, στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, βάζοντας φωτιά στη συσσωρευμένη οργή τους, ενοποιώντας όλους τους αγώνες κατά των εχθρών των λαών, για την σοσιαλιστική ενοποίηση της ηπείρου από τη Λισαβώνα ως το Βλαδιβοστόκ. Η μόνη οδός σωτηρίας είναι ο προλεταριακός διεθνισμός στην πράξη ενάντια στις άρχουσες τάξεις, ενάντια στο εθνικιστικό αλληλοφάγωμα των από κάτω για το χατήρι των επάνω!

Ενάντια στο πραξικόπημα του Ντράγκι και της ΕΚΤ και τις απειλές στους μικροκαταθέτες, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο! Έλεγχος ενάντια στη φυγή κεφαλαίων! Δήμευση της περιουσίας των μεγαλοκαρχαριών, απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών μας, η παραγωγή στα χέρια των άμεσων παραγωγών! Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο κι εργατική διαχείριση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Σχέδιο έκτακτης ανάγκης, δημοκρατικά επεξεργασμένο από τα όργανα του εργατικού-λαϊκού κινήματος για να αντιμετωπιστούν οι οξύτατες κοινωνικές ανάγκες!

9. Για να μην ποδοπατηθούν βάναυσα οι ελπίδες, πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς καθυστέρηση στην ανάπτυξη ενός μαζικού πολιτικού-διεκδικητικού κινήματος των εργαζομένων και των ανέργων που θα απαιτήσει να πάρει ο λαός πίσω όλα τα κλεμμένα, την ίδια την ζωή του.

Να σφυρηλατήσουμε ένα ισχυρό Ενιαίο Μέτωπο των μαχόμενων δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, των κοινωνικών κινημάτων, όλης της Αριστεράς και της αναρχίας, χωρίς αποκλεισμούς, οικοδομώντας Επιτροπές Δράσης και άλλες μορφές αυτο-οργάνωσης, άμεσης δημοκρατίας και πρακτικής παρέμβασης.

Να τσακίσουμε τους φασίστες στους δρόμους και κάθε γειτονιά με μαζική δράση και Ομάδες Αυτοάμυνας.

Πάνω απ' όλα να οργανώσουμε πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς σε ένα επαναστατικό Κόμμα μάχης, αντιγραφειοκρατικό και πειθαρχημένο, εκπαιδευμένο στον επαναστατικό, αδογμάτιστο, ελευθεριακό Μαρξισμό και τις ιστορικές επαναστατικές-χειραφετητικές εμπειρίες κι αναζητήσεις όπου γης, προσηλωμένο στο σκοπό της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης και του πανανθρώπινου ελευθεριακού κομμουνισμού.

Ένα τέτοιο Κόμμα μπορεί να οικοδομηθεί μονάχα σαν τμήμα μιας επαναστατικής Διεθνούς που έχουμε σήμερα μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ: της Τέταρτης Διεθνούς που αποστολή της ήταν και είναι να ολοκληρώσει το έργο της αλλαγής του κόσμου, το οποίο άρχισε με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, κι έχοντας οδηγό τη θεωρία και πράξη της Διαρκούς Επανάστασης μέχρι την ολοκλήρωση της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης στην πανανθρώπινη αταξική κοινωνία.

Η ΚΕ του ΕΕΚ

10 Φεβρουαρίου 2015