Σ’ αυτήν ακριβώς την κρίσιμη φάση, όπου διασταυρώνονται τα πιο αμείλικτα καθημερινά ερωτήματα για την επιβίωση και τη ζωή του λαού με τις μεγάλες αναγκαιότητες της Ιστορίας, το ΚΚΕ συνεχίζει μια μάταιη ως προς το σκοπό και βλαπτική ως προς το κίνημα και την Αριστερά πολεμική εναντίον του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Σε άρθρο του Ριζοσπάστη της περασμένης Κυριακής με τίτλο «ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Αλαβάνος “αγκαλιά” στις εκλογές» η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ χαρακτηρίζεται ένα «οπορτουνιστικό συνονθύλευμα» (μεσότιτλος). Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται «εσκεμμένα θολή είναι η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ».
Ας μιλήσουν λοιπόν τα κείμενα: «Στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ», αναφέρεται στην κοινή διακήρυξη ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ, η στάση της θα είναι στάση αριστερής, εργατικής και λαϊκής αντιπολίτευσης χωρίς υποχωρήσεις στο όνομα του «ρεαλισμού» και χωρίς «περιόδους χάριτος».
Η πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιμένει ο ανώνυμος αρθρογράφος του Ριζοσπάστη, «καθορίζεται από τον κάλπικο “αντικαπιταλιστικό” χαρακτήρα της γραμμής και του λεγάμενου “μεταβατικού” προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οδηγώντας σε συμμαχία με δυνάμεις που όχι μόνο δεν αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης αλλά ίσα ίσα παλεύουν για την επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που ούτε στα λόγια δεν μιλάνε για “σοσιαλισμό”».
Η κοινή διακήρυξη ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ τονίζει: «Η πολιτική συνεργασία διαχωρίζεται από τη λογική της ενσωμάτωσης στο αστικό σύστημα εξουσίας και της κυβερνητικής διαχείρισης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και των νόμων της αγοράς. Γιατί όποια κυβέρνηση κι αν διαμορφωθεί μετά τις εκλογές χρειαζόμαστε ένα ισχυρό και ενωτικό μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα που να επιβάλει τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων». Και συνεχίζει η κοινή διακήρυξη με την πρέπουσα σοβαρότητα και την επίγνωση πως άμεσα, στις εκλογές, δεν κρίνεται το ζήτημα του σοσιαλισμού: «Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι ανάγκη η Αριστερά της αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, η Αριστερά των αγώνων και της σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής».
Αυτά τα έχουν διαβάσει. Τα διαστρεβλώνουν όμως αδέξια οι ανώνυμοι και επώνυμοι της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η πρακτική αυτή της διαστρέβλωσης που έφτασε ως το σημείο να ισχυρίζεται πως «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος»! (ΚΟΜΕΠ τ4 2014) είναι προϊόν κυρίως μιας αδιέξοδης σεχταριστικής πολιτικής.
Η διαστρέβλωση δεν αρμόζει στην Αριστερά. «Το ψέμα είναι ανανδρία» επισημαίνει ο Ν. Καζαντζάκης.
Για να ενισχύσει τους ισχυρισμούς του ο αρθρογράφος του «Ρ» επαναφέρει τον ανιστόρητο, αντιδιαλεκτικό ισχυρισμό της Αλ. Παπαρή-γα, «μια φορά οπορτουνιστής για πάντα οπορτουνιστής».
Σημειώνει λοιπόν: «Ο Αλαβάνος δεν είναι κάποιος τυχαίος ούτε το Σχέδιο Β είναι απλά μια “ομάδα” με την οποία προχώρησε σε συνεργασία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο Αλαβάνος είναι πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι το 2009 ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ [...] θα μπορούσε να διαμορφωθεί βάση έστω για συζήτηση ανάμεσα σε τέτοιους καραμπινάτους ρεφορμιστές και το ΚΚΕ;» Γιατί όμως μόνο ως το 2009, κατά τον ίδιο τον αρθρογράφο του ΚΚΕ, ο Αλαβάνος ήταν με την ΕΕ; Και μετά το 2009; Γιατί δε συνεχίζει ο ανώνυμος αρθρογράφος; Αυτά τα 6 χρόνια, από το 2009 ως το 2015, είναι συνηθισμένα χρόνια;
Από το 2009 ως το 2014, όπως η πράξη έχει δείξει -και ο μαρξισμός είναι η θεωρία της πράξης- ιστορικά κόμματα καταρρέουν, πάνω από 4 εκατομμύρια έλληνες πολίτες αλλάζουν κομματική τοποθέτηση. Στην ιστορικής σημασίας κρίση του καπιταλισμού, όπως εξάλλου συνέβη και το 1929 και το 1873, η ανεργία, η φτώχια, ο ρατσισμός, η βία, η απόγνωση αλλά και η αλληλεγγύη, η ελπίδα, η κινητοποίηση προκαλούν γενικότερες αναταράξεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Σε αυτές τις συνθήκες στις οποίες ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει, το καθήκον ενός αληθινά επαναστατικού κόμματος συνίσταται στο να εμπνέει και όχι να καθηλώνει στο χθες, να ωθεί τις πολιτικές μετατοπίσεις με όλο το ρίσκο, αντί να αυτοπεριχαρακώνεται σπέρνοντας την καχυποψία και τον εσωτερικό διχασμό. Στο «να προτάσσει αιτήματα των οποίων η ικανοποίηση αποτελεί την άμεση και επείγουσα ανάγκη της εργατικής τάξης, [...] με μαζικό αγώνα, ανεξάρτητα από το αν είναι συμβατά ή όχι με την οικονομία της κερδοφορίας της καπιταλιστικής τάξης» (απόφαση του Τρίτου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς), να ξέρει να διατηρεί, μέσω των αναγκαίων συμβιβασμών, την πίστη στις αρχές του, στην τάξη του, στο έργο του της προετοιμασίας της επανάστασης και της διαπαιδαγώγησης των λαϊκών μαζών για τη νίκη της επανάστασης.
Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει την ύπαρξη μετωπικής πολιτικής, την αποδοχή της αναγκαιότητας της ενότητας δράσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστερός, την πολιτική των συντονισμένων αποφασιστικών αγώνων στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων μπροστά μάλιστα στην κραυγαλέα συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΚΚΕ θα ήταν καλύτερο να ανταποκριθεί σε αυτή την αναγκαιότητα αντί να φορτώνει το δογματισμό της στις μάζες και να αγκαλιάζεται με τον εαυτό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου