ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

• Η επίσπευση των διαδικασιών εκλογής για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποτελεί επιθετική κίνηση, μία προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός για το κυβερνητικό κέντρο και τις κυρίαρχες τάξεις, με την οποία επιχειρούν να ξεπεράσουν τις σοβαρές αντιφάσεις και αδυναμίες που εμφανίζει το κυβερνητικό κέντρο.
• Στην ουσία της, η κίνηση αυτή επιχειρεί να απαντήσει στην εμβάθυνση της κρίσης εκπροσώπησης που οξύνθηκε μετά το καλοκαίρι, μετά την λήψη ενός συνόλου μέτρων όπως ο ΕΝΦΙΑ κ.λπ. Μίας κρίσης που οδηγεί στην πιθανότητα ανόδου στην κυβερνητική εξουσία ενός κόμματος της ρεφορμιστικής αριστεράς με αντιμνημονιακή ρητορεία.
• Η άρνηση έστω και περιορισμένων παραχωρήσεων της Τρόικα προς την κυβέρνηση επέτεινε αυτή την κατάσταση γιατί αφαίρεσε τη βάση μίας προσπάθειας διαμόρφωσης πολιτικών και ιδεολογικών όρων για το ξεπέρασμα του σκοπέλου της προεδρικής εκλογής με τη συγκέντρωση του απαιτούμενου αριθμού βουλευτών. Ήδη από το τέλος του καλοκαιριού, η κυβέρνηση προσπάθησε να παίξει το χαρτί της οικονομικής ανάκαμψης και της εξόδου από το μνημόνιο, για να διαμορφώσει τη νομιμοποιητική βάση της διαμόρφωσης προεδρικής πλειοψηφίας.
•  H προσπάθεια διαμόρφωσης προεδρικής πλειοψηφίας προσέκρουσε πάνω στη συνέχιση της οικονομικής συμπίεσης των λαϊκών τάξεων αλλά και στην πιεστική στάση της τρόικας. Μία στάση που αντανακλά τις αντιφάσεις της ιμπεριαλιστικής συνισταμένης που διαμορφώνει την πολιτική της, αλλά και τον επιθετικό χαρακτήρα των ηγεμονικών μερίδων του χρηματιστικού κεφαλαίου στην Ε.Ε. Οι πιέσεις που ασκούνται από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο στο σύνολο της ΟΝΕ και της Ε.Ε. με στόχο της εμβάθυνση της λιτότητας, τη διάλυση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τη θεσμική θωράκιση με τους συνταγματοποιημένους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αλλά και την απρόσκοπτη αποπληρωμή των δημόσιων χρεών, οδήγησαν στην στάση της τρόικας απέναντι στην Ελληνική κυβέρνηση στο πρόσφατο Eurogroup που δρομολόγησε και τις πολιτικές εξελίξεις.
• Όλη αυτή την περίοδο παρά τα σημαντικά βήματα που έχει κάνει το ελληνικό κεφαλαίο κυρίως μέσω της μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις δεν μπορεί εύκολα να επιλύσει ένα ζήτημα που καθίσταται κεντρικό, την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Η όποια ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, της κερδοφορίας του κεφαλαίου αλλά και η έστω περιορισμένη ανασυγκρότηση των σχέσεων κοινωνικής εκπροσώπησης της αστικής τάξης με τα μεσοστρώματα και τα μικροαστικά στρώματα έχουν ως απαραίτητη προϋπόθεση την περικοπή του χρέους. Το χρέος εξακολουθεί να παραμένει μη βιώσιμο και αφαιρεί πολύτιμους πόρους, αναγκαίους όχι μόνο για τις λαϊκές τάξεις αλλά ακόμα και για την καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία θα είναι ασταθής όσο το χρέος δεν περικόπτεται.
• Η απροθυμία των διεθνών κέντρων να προχωρήσουν στην περαιτέρω διευθέτηση του ελληνικού χρέους σχετίζεται α) με την οικονομική και πολιτική αστάθεια σε μια σειρά χώρες της ευρωζώνης β) με το γεγονός ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα δημιουργούσε προσδοκίες για ευνοϊκή αντιμετώπιση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους και άλλων χωρών (όπως η Ισπανία και η Ιταλία), με συνέπειες χαλάρωσης των μέτρων λιτότητας. Η στάση αυτή είναι προϊόν της αντικειμενικής κατάστασης αλλά και της συνολικότερης στρατηγικής των αστικών τάξεων των ιμπεριαλιστικών κρατών στην Ε.Ε. Μια αλλαγή των όρων των δανειακών συμβάσεων θα διαμορφώσει όρους για ανακοπή των πιέσεων για ολοκλήρωση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που αποτελούν τη βασική στρατηγική για την υπέρβαση της κρίσης από την πλευρά των αστικών τάξεων, ακόμα και των χωρών της περιφέρειας.
• Επιπρόσθετη δυσκολία για το κυβερνητικό κέντρο, παρήγαγε η διαδικασία εκλογής του ΠτΔ, που διακύβευε και την πτώση του. Χωρίς αυτό το γεγονός, όπως έδειξαν τα προηγούμενα δύομιση χρόνια, η κυβέρνηση Σαμαρά θα επιχειρούσε να εξαντλήσει όλη τη χρονική δυνατότητά της για να διαμορφώσει νέους κοινωνικό πολιτικούς όρους, εις όφελος του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Όμως οι αντιφάσεις και η σκλήρυνση της πολιτικής της τρόικας για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, δημιούργησε τις δυσκαμψίες και τις δυσλειτουργίες στο κυβερνητικό κέντρο που είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα. Τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ κυβέρνησης και τρόϊκας ήταν δύσκολο να περάσουν εν όψει της εκλογής του ΠΤΔ, αντίθετα αν αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν για δύο μήνες ακόμα θα επέτεινε την φθορά της κυβέρνησης και θα παγίωνε σε τέτοιο βαθμό το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ που θα ήταν δύσκολο να ανατραπεί ή να μειωθεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρησηακόμα και αν ενεργοποιούνταν όλα τα τρομοκρατικά διλήμματα για έξοδο από το ευρώ, χρεοκοπία και κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
• Αυτή την τάση προσπαθεί να ανακόψει το κυβερνητικό κέντρο με τη φυγή προς εμπρός επιχειρώντας είτε να εκλέξει ΠΤΔ και να παρατείνει το χρόνο ζωής της για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα 1 με 1,5 χρόνο, είτε να πάει σε εκλογές χωρίς να λάβει μέτρα και ενεργοποιώντας όλα τα τρομοκρατικά διλήμματα. Ο στόχος είναι είτε να ανατρέψει το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι το οποίο είναι δύσκολο, είτε να το περιορίσει και να διαμορφώσει τους όρους της πολιτικής σκηνής της επόμενης περιόδου.
• Με αυτή τη διπλή στάση σκλήρυνσης της τρόικας και της κυβέρνησης, και στις εσωτερικές τους αντιθέσεις αλλά κυρίως σε σχέση με τις λαϊκές τάξεις επιχειρούν να δοθούν μηνύματα, που δεν αφορούν μόνο στο παρόν κυβερνητικό κέντρο εντός της Ελλάδας, αλλά και στο επόμενο κυβερνητικό κέντρο (και στον ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
• Η δίμηνη παράταση του προγράμματος στήριξης στοχεύει στη διαμόρφωση ενός εκβιαστικού πλαισίου για τα λαϊκά στρώματα, με στόχο να τρομοκρατήσει ξανά με το φάσμα της χρεοκοπίας, της εξόδου από το ευρώ και της παρεπόμενης άτακτης υποβάθμισης αποθησαυρισμένων περιουσιακών στοιχείων και βιοτικού επιπέδου, ώστε να γίνει αποδεκτή η συνέχιση της λιτότητας και της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, με ή χωρίς Μνημόνιο. Αυτή η πολιτική ενέχει ρίσκο, παράγει αστάθεια και έχει οικονομικές επιπτώσεις ακόμα και για το ελληνικό κεφάλαιο (απώλεια κεφαλαιοποίησης στο Χ.Α. ύψους 13 δις σε μια εβδομάδα, άνοδο τωνspread, διαμόρφωση όρων κλονισμού του τραπεζικού συστήματος).
• Σε αυτό το πλαίσιο, η επίσπευση των εκλογών για Πρόεδρο, θέτει στο προσκήνιο όλα τα παραπάνω, και αποτελεί την έσχατη επιθετική κίνηση από πλευράς κυβερνητικού κέντρου και συνασπισμού εξουσίας, με δύο βασικά ενδεχόμενα ανοιχτά:
• Πρώτον: Την ένταση των εκβιασμών και των τρομοκρατικών διλημμάτων, με στόχο την εξεύρεση των 180 βουλευτών, ακόμα και με την προσφυγή στους φασίστες που εκλέχθηκαν με την ΧΑ και αποχώρησαν από αυτήν. Η διακύβευση της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας» ή της «εθνικής υπόστασης», υπό την απειλή ενός Grexit μπορεί να αποτελέσει καταλυτική πίεση/ δικαιολογία για ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που θα οδηγούσε στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, κάτι το οποίο μετά από την πρώτη ψηφοφορία για τον ΠτΔ δεν φαίνεται πιθανό. Χωρίς κάποιες πρωτοβουλίες και παραχωρήσεις του κυβερνητικού κέντρου, κυρίως ως προς τον προσδιορισμό χρόνου εκλογών δεν διαφαίνεται σήμερα εκλογή του ΠτΔ. Παρόλα αυτά, αν επενεργήσουν διεργασίες και τρομοκρατικά διλήμματα της τελευταίας στιγμής και εκλεγεί ΠτΔ αυτό θα είναι μία αρνητική εξέλιξη για τις λαϊκές τάξεις. Για αυτό η λαϊκή κινητοποίηση είναι απαραίτητη τις ημέρες που θα διεξάγονται οι κρίσιμες ψηφοφορίες για την εκλογή ΠΤΔ γιατί αποτελεί παράγοντα που μπορεί να μπλοκάρει αντιδραστικές εξελίξεις και στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να παρθούν πλατιές, ενιαιομετωπικές πρωτοβουλίες από το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς. Σε περίπτωση εκλογής ΠτΔ, η Αριστερά οφείλει να καλέσει το λαό σε παρατεταμένη κινητοποίηση ώστε να ανατραπεί το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, να μην υπογραφεί νέο Μνημόνιο και με στόχο την πτώση της κυβέρνησης. Σε μία τέτοια περίπτωση δεν χωράει καμία αναμονή και καμία εκλογική αυταπάτη για ομαλή διέξοδο.
• Δεύτερο: Το πιθανότερο ενδεχόμενο αφορά στην αδυναμία εκλογής νέου Προέδρου και πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Το ενδεχόμενο αυτό φαίνεται ακόμα πιο πιθανό μετά τα αποτελέσματα της πρώτης ψηφοφορίας. Για αυτό το λόγο, οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς θα πρέπει να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο των εκλογών, με όλα τα ενδεχόμενα που παραμένουν ανοιχτά σε μία τέτοια περίπτωση. Στην περίπτωση αυτή θα υπάρξει όξυνση των εκβιασμών και της ιδεολογικής τρομοκρατίας, αυτήν τη φορά με κύριο αποδέκτη τις λαϊκές τάξεις. Παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει σαφές προβάδισμα, η ευρεία νίκη του δεν είναι δεδομένη. Αντίθετα και η ίδια η πολιτική του με τον εξωραϊσμό της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. έχει συμβάλει στον ιδεολογικό αφοπλισμό σημαντικών τμημάτων των λαϊκών τάξεων και την αποδοχή της ευρωενωσιακής πορείας. Ο εκλογικισμός που οξύνθηκε τα τελευταία χρόνια και συνέβαλε στην κινηματική νηνεμία δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους μηχανισμούς του κράτους να διαμορφώνουν συνειδήσεις, να θέτουν εκβιασμούς και να τρομοκρατούν, ειδικά όταν η αριστερά δεν περιγράφει ένα διαφορετικό σχέδιο από το κυρίαρχο για ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και την ανάλογη ενιαιομετωπική πολιτική για την επιβολή του. Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρήσει το προβάδισμά του, ο στόχος του κυβερνητικού κέντρου και του συνασπισμού εξουσίας είναι αυτό το προβάδισμα να είναι όσο το δυνατόν περιορισμένο. Έτσι ώστε είτε ο ΣΥΡΙΖΑ να συρθεί σε κάποιου τύπου συγκυβέρνηση με τα αστικά κόμματα, είτε να γίνουν δεύτερες εκλογές με πιο οξυμένα τα τρομοκρατικά διλήμματα, είτε εξ αρχής μία κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ να είναι ήδη προσανατολισμένη στην κατεύθυνση ενός δυσμενή για τις λαϊκές τάξεις συμβιβασμού με την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Τα ερωτήματα που θα μπουν, τότε, στο λαό και την Αριστερά θα είναι ισχυρά. Η λήξη στα τέλη του Φλεβάρη, της δίμηνης τεχνικής παράτασης του Μνημονίου θα θέσει επί τάπητος το ερώτημα της συνέχισης ή όχι του προγράμματος λιτότητας.
• Μικρότερη είναι η πιθανότητα ανάδειξης εκ νέου του σημερινού κυβερνητικού κέντρου μετά τις εκλογές. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα επιχειρήσει οξύτατη πόλωση για να τρομοκρατήσει τα μεσοστρώματα και να αξιοποιήσει τις εφεδρείες που διαθέτει από τα δεξιά. Σε μία τέτοια περίπτωση η κοινωνική και πολιτική ισχύς του κεφαλαίου, θα πολλαπλασιαστεί, καθώς θα έχει πετύχει μια σημαντική νίκη σταθεροποίησης, που θα δίνει χρόνο ώστε το κυβερνητικό κέντρο να διαχειριστεί την κρίση, να αξιοποιήσει τις νίκες που έχει πετύχει στο εργασιακό και θεσμικό επίπεδο, ώστε να βάλει ακόμα καλύτερες βάσεις για την έναρξη ενός νέου κύκλου καπιταλιστικής ανάπτυξης και να αναδομήσει τις σχέσεις με τάξεις στηρίγματα, οι οποίες κλονίστηκαν την προηγούμενη περίοδο.
• Η πολιτική αστάθεια που αναπτύσσεται δημιουργεί οικονομικές παρενέργειες, οι οποίες δεν οφείλονται μόνο σε ένα συντεταγμένο πολιτικό σχέδιο επιβολής, αλλά και στην αντικειμενική λειτουργία των αγορών, ειδικά στην νεοφιλελεύθερη φάση, ως πειθαρχικού μηχανισμού με αποφασιστικό ρόλο που επιβραβεύει ή αποδοκιμάζει τις μεταβολές του κοινωνικού συσχετισμού δύναμης εις όφελος ή εις βάρος του κεφαλαίου. Η άνοδος των spread, η πτώση των χρηματιστηρίων, η εκροή κεφαλαίων, η μείωση των επενδυτικών ρυθμών έχουν μία αντικειμενική διάσταση όταν είτε για οικονομικούς είτε για πολιτικούς λόγους το κεφάλαιο και ειδικά η χρηματιστική μερίδα του, αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται να καλυφθούν τα προσδοκώμενα κέρδη. Με τέτοιες εξελίξεις, όπως οι ταχύτατες εκροές κεφαλαίων, θα έχει να αναμετρηθεί μία πολιτική δύναμη με αντιμνημονιακή ρητορεία στην προσπάθεια της να αναρριχηθεί και να διατηρηθεί στο κυβερνητικό κέντρο. Η προσπάθεια που γίνεται αυτή την περίοδο από το ΣΥΡΙΖΑ να υποβαθμίσει τα ζητήματα αυτά και να μην προετοιμάζει τις λαϊκές τάξεις, αλλά και να μην οργανώνει ένα διαφορετικό σχέδιο από το κυρίαρχο, θα έχει επιπτώσεις και στην πορεία προς τις εκλογές και κυρίως μετά από αυτές.
• Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά το 2012 και ειδικά όσο προσεγγίζει χρονικά και πολιτικά στην κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία σταθερή δεξιά προσαρμογή. Οι στόχοι και τα μέτρα που προτείνει ως «κυβερνητικό πρόγραμμα» καθορίζονται από αστικό προσανατολισμό, εσωτερικές αντιφάσεις και ασάφεια και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που κινείται στο πλαίσιο μίας διπλής και συντονισμένης κρίσης, της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και της κρίσης χρέους. Έτσι, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ή εκλογική υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς μία τέτοια επιλογή θα ήταν διαλυτική για τις δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, θα ακύρωνε τη δυνατότητά τους να προβάλλουν τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και θα υπονόμευε την δυνατότητα να παίξουν πολιτικό ρόλο διευρυμένης αντιπολίτευσης στο ενδεχόμενο μίας περαιτέρω στροφής του ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκρότηση κυβερνήσεων με αστικές πολιτικές δυνάμεις ή πολύ περισσότερο στο πλαίσιο ενός διευρυμένου κυβερνητικού συνασπισμού.
• Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η άνοδος στην κυβέρνηση ενός κόμματος της ρεφορμιστικής αριστεράς σε μία χώρα της Ευρωζώνης, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης αφήνει αδιάφορη την εγχώρια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Αντίθετα, η κυβερνητική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στις εσωτερικές αντιφάσεις και την αστάθεια της αστικής στρατηγικής και στην δυσεπίλυτη –κρίση κοινωνικής εκπροσώπησης. Η δυναμική αυτή αλλά και οι επιπτώσεις της έχουν μία σχετική αυτοτέλεια από την σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα αποκρυσταλλώνει μία διαδικασία έκφρασης αμυντικών ταξικών συμφερόντων, σε τελική ανάλυση αστικά ηγεμονευόμενων. Ωστόσο δημιουργεί δυνατότητες για την άνοδο της ταξικής πάλης στο πλαίσιο της ευρύτερης συγκυρίας και ενδεχόμενα μίας περαιτέρω αποσταθεροποίησης της αστικής πολιτικής ακόμα και ρήξης με το πλαίσιο της Ευρωζώνης. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ – αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς – δεν προετοιμάζουν τις λαϊκές τάξεις για αυτά τα πολιτικά και οικονομικά ενδεχόμενα που μπορεί να προκύψουν ακόμα και με την εφαρμογή επιμέρους μέτρων.
• Ο βαθμός και η ταχύτητα προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικείμενο της πολιτικής πάλης που διεξάγουν και οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς και θα εξαρτηθεί από τρεις παράγοντες Ι) το χαρακτήρα και την εξέλιξη της κρίσης και άρα πόσα περιθώρια θα έχουν οι αστικές τάξεις σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο να προβούν σε ορισμένες παραχωρήσεις ή θα συγκρουστούν μετωπικά ΙΙ) από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης στο κοινωνικό επίπεδο και ΙΙΙ) από το κατά πόσο ενδεχόμενη άνοδός του στην κυβέρνηση θα γίνει στο πλαίσιο συνεργασιών με άλλες δυνάμεις από τα δεξιά του.
• Σήμερα είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου της Αριστεράς, που θα βάζει στην προμετωπίδα του την κατάργηση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων, την έξοδο από το Ευρώ, τη σύγκρουση με την Ε.Ε. και την αποδέσμευση από αυτήν, τη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων παραγωγικών μονάδων, ειδικά στους τομείς της κοινής ωφέλειας. Το μέτωπο αυτό είναι αναγκαίο, σε κάθε περίπτωση όποιες και αν είναι οι εξελίξεις το επόμενο διάστημα.
• Ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης όρων για την συγκρότηση του αριστερού κοινωνικό πολιτικού μετώπου, είναι η πολιτική συνεργασία των δυνάμεων που συμφωνούν πάνω στο μεταβατικό πρόγραμμα και σε μία στρατηγική ριζοσπαστικής διεξόδου από την κρίση, σε αριστερή, αντί ΟΝΕ και αντι ΕΕ κατεύθυνση. Μικρό αλλά απαραίτητο βήμα για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί ένα τέτοιο ρεύμα που να έχει δυνατότητα να επιδράσει ενιαιομετωπικά στις δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς είναι και η εκλογική του παρουσία και συνεργασία στις επόμενες εκλογές.Η κωλυσιεργία των δυνάμεων που, αν και συγκλίνουν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, δεν προχωρούν στις απαραίτητες συμμαχίες και συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα συμβάλλει στη κυριαρχία της λογικής του μικρότερου κακού, που διοχετεύει την κοινωνική δυσαρέσκεια και αγωνιστικότητα στο ΣΥΡΙΖΑ. Αδυνατεί να προετοιμάσει, και να προετοιμαστεί, απέναντι στις συγκρούσεις που έρχονται, και εν τέλει παραμένει αδύναμη, μπροστά στους αστικούς σχεδιασμούς που απεργάζονται είτε μια «αριστερή παρένθεση», είτε «κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης». Έτσι το αμέσως επόμενο διάστημα ο οργανωμένος και ανένταχτος κόσμος της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς, πρέπει να πρωταγωνιστήσει στην κατεύθυνση των απαραίτητων συγκλίσεων για την διαμόρφωση μίας πολιτικής και κοινωνικής κίνησης που να βάζει τη γραμμή του μετώπου σε όλα τα πεδία της πάλης και ταυτόχρονα να συγκροτεί την αναγκαία γραμμή των μαζών μέσα στο κίνημα και στις λαϊκές κινητοποιήσεις της επόμενης περιόδου που μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

Αθήνα, 18/12/2014