Mε Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Φυσικά, Της Ελπίδας

των Σπύρου Αλεξίου, Παντελή Βαϊνα, Βασίλη Γάτσιου

Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που υπογράφουμε το κείμενο με τον τίτλο Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ της ελπίδας είμαστε βέβαιοι πως, ακόμη και αν δεν υπήρχε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, θα έπρεπε και πάλι να τη φτιάξουμε! Είμαστε βέβαιοι επίσης ότι, όπως όλοι εμείς, που εκφράζουμε διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα, βρίσκουμε κοινό βηματισμό, με τον ίδιο τρόπο και θέληση το σύνολο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οργανωμένες δυνάμεις και οι αγωνιστές/ριες, μπορεί να ενωθεί σε μια προωθητική σύνθεση με συναίσθηση του κρίσιμου ρόλου της στη συγκυρία, για να μείνει ζωντανή η ελπίδα για έναν άλλο δρόμο στην ελληνική κοινωνία.

Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η διεθνής οικονομική κρίση, η κανιβαλική πολιτική που τη συνοδεύει αλλά και οι πόλεμοι που ζώνουν τη γειτονιά μας υπογραμμίζουν ότι ζούμε σε περίοδο ιστορικών αλλαγών. Αναμετριόμαστε με συνθήκες που έχουν μέσα τους το σπέρμα της ανατροπής. Σε τέτοιες συνθήκες το ερώτημα της επαναστατικής θεωρίας, τακτικής και στρατηγικής με αντιστοιχία στο σήμερα ίσως τεθεί νωρίτερα και με σκληρότερους όρους απ’ όσο φανταζόμαστε.
Σήμερα ζούμε μια πραγματική υποχώρηση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, εκτός μεμονωμένων και ηρωικών αγώνων, την ενδυνάμωση της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς σε βάρος της επαναστατικής, την ποιοτικά αντιδραστική αντεπίθεση κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών. Σε μεγάλο βαθμό έχουν επιβληθεί τα «μνημονιακά κεκτημένα» στην εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα, και αυτό αποδυναμώνει την εμπιστοσύνη των μαζών ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίσουν..

Επιπλέον, τη στάση αναμονής ενισχύουν οι αυταπάτες τής δήθεν εύκολης λύσης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφράζεται σε επίπεδο θέσεων αλλά κυρίως με τη στάση του απέναντι στα μαζικά κινήματα και την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι φανερή σε όλους. Κανείς πια δεν μπορεί να έχει αυταπάτες για το «σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ», καμία αναμονή ή λογική «κριτικής στήριξης» δεν ευσταθεί, αντίθετα στέκεται αντικειμενικά εμπόδιο στη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ που θα διεκδικήσει με μαζικούς, ανατρεπτικούς όρους τη χάραξη ενός άλλου δρόμου.

Στις συνθήκες αυτές το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατεί σε κάθε κινηματική διαδικασία τα τελευταία χρόνια, κατακτά θέσεις στους μαζικούς χώρους. Ωστόσο δεν έχουμε πετύχει αυτό να αποτυπωθεί καθαρά στην κεντρική γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους επιμέρους σχεδιασμούς μας, ούτε στον πολιτικό λόγο που εκφέρουμε δημοσίως. Πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά το ότι, ενώ η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΚΕ ήδη απογοητεύει πολύ κόσμο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν παρουσιάζεται ακόμη ως εναλλακτική επιλογή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προέταξε από το 2010 ένα μεταβατικό πρόγραμμα που αποτέλεσε μεγάλη κατάκτηση και επηρέασε όλη την Αριστερά. Οφείλουμε σήμερα να εξηγήσουμε με κατανοητό τρόπο τι επάγεται αυτό για την οικονομία, την ανεργία, τη φτώχεια, το μισθό, το χρόνο εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις, αλλά και την υγεία, την παιδεία, το Δημόσιο, την αγροτική παραγωγή, ποιοι αντιθεσμοί –με την έννοια των εργατικών και λαϊκών οργάνων– θα συμβάλλουν αποφασιστικά στην υλοποίησή του. Οφείλουμε να διαμορφώσουμε μάχιμη πολιτική γραμμή ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος με ιεράρχηση των πολιτικών στόχων και πρόταξη των αιτημάτων για την επιβίωση του λαού, απαραίτητους όρους για τη μαχητική αντεπίθεσή του.

Πρέπει να συζητήσουμε για τη σχέση κυβέρνησης – κράτους – εξουσίας αποκλείοντας τη στήριξη σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Αυτό δεν σημαίνει πως η κατάληψη της κυβέρνησης από ένα μέτωπο υπό την ταξική ηγεμονία των εργαζομένων και την πολιτική ηγεμονία επαναστατικών δυνάμεων δεν είναι κομμάτι των δρόμων που μπορεί να πάρει η επαναστατική διαδικασία. Για το μεγάλο αυτό θεωρητικό ζήτημα, που απασχολεί δεκαετίες τώρα το κομμουνιστικό κίνημα, τόσο συνολικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και μεταξύ όσων προσυπογράφουν το κείμενο, διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις, στοιχείο που καθιστά αναγκαία τη βαθιά συντροφική συζήτηση.

Στόχος μας είναι η πολιτική συμμαχία που είναι εφικτή σήμερα και θ’ ανοίξει το δρόμο στο αναγκαίο: ένα μέτωπο-πόλος των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής Αριστεράς, αγωνιστριών και αγωνιστών, όπως έχουμε αποφασίσει στη 2η Συνδιάσκεψη. Βάση της πολιτικής αυτής συμμαχίας θα είναι το μεταβατικό πρόγραμμα και με αυτό θα απευθυνθούμε σε όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που συζητάμε και παλεύουμε μαζί αλλά και σε κάθε αγωνιστή/τρια που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποδεσμεύονται από τα αδιέξοδα σχέδια των δύο κοινοβουλευτικών πόλων της Αριστεράς

Τα παραπάνω προϋποθέτουν την καλλιέργεια και την ανάπτυξη της εσωτερικής δημοκρατίας, το χαλάρωμα της «πειθαρχίας» των οργανώσεων στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη δημοκρατική συζήτηση χωρίς προαποφασισμένες δεσμεύσεις και «εσωτερικούς εχθρούς», ώστε να επικοινωνούμε επί του ουσιαστικού και αναγκαίου.

Με επίγνωση πως η «πολιτική της πολιτικής» σήμερα συμπυκνώνεται στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, για την επιβίωση και τη ζωή, για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ, με επιδίωξη τη μεγάλη αναμέτρηση, πάμε λοιπόν σύντροφοι και συντρόφισσες, «Τώρα είναι ο δικός μας καιρός…» Φανταζόμαστε θυμούνται όλοι σε ποιον ανήκουν αυτά τα τόσο επίκαιρα λόγια…

(* Το πλήρες κείμενο στη σελίδα http://antarsya.gr/node/2583)