Προλεταριακή Σημαία
Η αναμενόμενη γενική απεργία «έκατσε» τελικά στις 27/11. Έτσι αποφάσισαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αφού προηγήθηκαν μια σειρά παλινωδίες και ετεροχρονισμοί. Μάλιστα την απώθησαν χρονικά όσο μπορούσαν περισσότερο, με το επιχείρημα της δήθεν καλύτερης οργάνωσής της, δίνοντας παράλληλα τον γνωστό επετειακό χαρακτήρα που σχετίζεται με την προώθηση του προϋπολογισμού 2015 από την κυβέρνηση. Μάλιστα η ΑΔΕΔΥ ανέβαλε(!) δική της απεργία που είχε αποφασίσει για τις 13 ή 14 του τρέχοντα μήνα. Προφανώς, για να μη «πέσουν βαριές» οι δύο απεργίες στην ίδια, παρά στους εργαζομένους στο Δημόσιο. Όσο για τη ΓΣΕΕ και την ξαφνική επανεμφάνισή της, οι περισσότεροι μάλλον δεν θα θυμούνται πότε έγινε η τελευταία απεργία της.
Σε περίοδο που η ζωή της εργατικής τάξης και συνολικά των εργαζομένων έχει γίνει κυριολεκτικά αβίωτη και η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος είναι καταιγιστική, η απεργία είναι μια καλή ευκαιρία για να ξαναέρθουν στο προσκήνιο οι απαιτήσεις και οι ανάγκες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα γίνει δική τους υπόθεση, σημείο αναφοράς στην πάλη τους. Κάτι τέτοιο είναι συνδυασμός της κατάστασης που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους και συνολικότερα στην κοινωνία που επιδρά στη διάθεση και στην αγωνιστικότητα των εργαζομένων.
Τρόικα και κυβέρνηση οριοθετούν τα μέτωπα του νέου γύρου της επίθεσης αυτές τις μέρες, με τις δήθεν «κόκκινες γραμμές» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να πέφτουν η μια μετά την άλλη. Απαιτούμενα και προαπαιτούμενα πάνε κι έρχονται στην «αξιολόγηση», με μόνη «σταθερά» την άρνηση αναγνώρισης από πλευράς ιμπεριαλιστών και κεφαλαίου οποιουδήποτε δικαιώματος, πολύ περισσότερο κατοχύρωσής του. Πρόσω ολοταχώς, λοιπόν, για νέα μείωση μισθών και συντάξεων, διάλυση και
των τελευταίων υπολειμμάτων σταθερής εργασίας με απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέα επίθεση στα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά δικαιώματα και προσπάθεια άμεσου ελέγχου έως κατάργησης της συνδικαλιστικής δράσης με ιδιαίτερη «μεταχείριση» στις απεργίες. (Ναι, αυτές που για κάποιους ακόμη και από την Αριστερά αποτελούν «ξεπερασμένες μορφές αγώνα». Μάλλον το σύστημα έχει καλύτερη αντίληψη για τα πράγματα.)
Το ερώτημα, φυσικά, είναι το αν η συγκεκριμένη απεργία θα αγκαλιαστεί από τους εργαζομένους και σε ποιο βαθμό. Μια εκτίμηση που λαμβάνει υπόψη της τόσο τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή (ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και κίνδυνοι) όσο και την εξέλιξη των επαφών με την τρόικα είναι για μας πιο γειωμένη στην πραγματικότητα, μακριά από απαισιοδοξία ή υπεραισιοδοξία. Απ' αυτή την άποψη, ίσως να είναι πιο μακρύς ο χρόνος απ' ό,τι φαίνεται ως τις 27 του μήνα.
Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία της απεργίας πρέπει να περάσει στα χέρια των φυσικών της φορέων, των ίδιων των εργαζομένων που μέσα από συζητήσεις, συγκεντρώσεις και γενικές συνελεύσεις μπορούν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο που σκόπιμα εμφανίζεται θολό. Η διάχυτη ανησυχία στους κόλπους των εργαζομένων που εκφράζεται με κάθε τρόπο είναι ανάγκη να οδηγηθεί σε μια κινηματική κατεύθυνση με την περέμβαση αγωνιστικών και ταξικών δυνάμεων. Χωρίς να θεωρούμε ότι μια απεργία μπορεί να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα που υπάρχει, πρέπει και εμείς από τη μεριά μας να κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας για τη μαζικοποίησή της.
Η ανάγκη δημιουργίας όρων μαζικού κινήματος είναι περισσότερο από ποτέ φανερή και στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται η δράση των δυνάμεων της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ με τις εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς και τη συζήτηση που διοργανώνουν στην Αθήνα, στο βιβλιοπωλείο-καφέ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ την Πέμπτη 20 Νοέμβρη, στις 7 το απόγευμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου