Διαβάζοντας τα κείμενα και τα γράμματα που συντάχθηκαν με αφορμή το πανελλαδικό σώμα, έχω την αίσθηση ότι οι αναλύσεις μας για το νέο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού επί τοις ουσίας δεν τα επηρεάζουν. Λες και είναι μια άλλη κουβέντα, ιδεολογικού τύπου, η ανάλυση του νέου σταδίου και της εποχής και μια άλλη κουβέντα, ξεκομμένη, για την αριστερά και την αναγκαία πολιτική της πρόταση.
Πυρήνας αυτής της αδυναμίας κατά τη γνώμη μου είναι το γεγονός ότι ενώ ανιχνεύουμε και περιγράφουμε τις κεντρικές αλλαγές σε επίπεδο παραγωγής και σε επίπεδο κράτους δεν βγάζουμε τα αναγκαία συμπεράσματα που θα μας πάνε ένα βήμα πιο πέρα.
Σε μια σειρά αναλύσεις μας μιλάμε για επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης και της υγείας. Λέμε όχι στο δήμο επιχείρηση και στον πολίτη πελάτη. Ακόμα και στο βαθύ κράτος την αστυνομία και τον στρατό. Αυτή τη στιγμή η αστυνομία νοικιάζει για όποιον το χρειάζεται τον αστυνομικό με 2000 ευρώ το μήνα και το περιπολικό με 50 ευρώ τη μέρα. Αλλά και εκχώρηση και ιδιωτικοποίηση δράσεων στρατιωτικού τύπου. Θυμηθείτε τις διαρροές από την κυβέρνηση για ιδιωτικό στρατό που θα φυλάει την πλατεία Συντάγματος και τις μεγάλες εθνικές οδούς στο απόγειο του κινήματος των πλατειών. Για να μη μιλήσουμε για τις ιδιωτικές εταιρίες security και τις παραστρατιωτικού τύπου άλλες εταιρίες και την όσμωση τους με αστυνομία και στρατό.
Από την άλλη σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού. Πόσες και πόσες φορές δεν μιλήσαμε για δια κρατικές επαφές πρωθυπουργών και υπουργών που όλο και περισσότερο θυμίζουν μάνατζερ που κλείνουν εμπορικές συμφωνίες. Αλλά και στο θεσμικό οικοδόμημα της Ε.Ε. που η χώρα μας και οι περιφέρειες αποτελούνε κομμάτια της. Όλη τη δουλειά την κάνουν οι ομάδες εμπειρογνωμόνων και τα λόμπι. Όπως και εδώ. Η πραγματική βιομηχανία νέων νόμων τα τελευταία 4 χρόνια που συντάσσονται από εθνικά και τοπικά λόμπι με την υψηλή εποπτεία των «αγορών και των δανειστών».
Άρα λοιπόν, το «νέο κράτος» στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, δεν εκχωρεί απλά στον ιδιωτικό τομέα μεγάλο μέρος των παραγωγικών και οικονομικών του δραστηριοτήτων (ιδιωτικοποιήσεις). Αρθρώνεται και το ίδιο ως επιχείρηση, μέσω ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία, τη διαχείριση τη διεύθυνση και παύει να παρέχει δωρεάν υπηρεσίες. Έτσι δεν είναι πια μόνο όργανο και οργανωτής των ιδιοτελών συμφερόντων του κεφαλαίου αλλά τμήμα και οργανικό του κομμάτι του.
Στο νέο στάδιο ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού (και ιδίως της κρίσης) είναι όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ βάσης και πολιτικού εποικοδομήματος. Εμφανίζεται όλο και πιο ισχυρή η τάση για ενοποίηση του οικονομικού πεδίου με το πολιτικό πεδίο. Βέβαια εμφανίζεται με στρεβλό τρόπο και ποτέ δεν θα μπορέσει να ενοποιηθεί εξ ολοκλήρου στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Κάτι τέτοιο μόνο σε συνθήκες σοσιαλισμού με εργατική δημοκρατία μπορεί να επιτευχθεί. Παρόλα αυτά όμως υποχρεώνει την εργατική τάξη αν θέλει να νικήσει να διεξάγει με ενιαίο τρόπο τον οικονομικό και τον πολιτικό αγώνα. Άλλωστε η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, αυτό το έχει καταλάβει από καιρό. Για την παραμικρή οικονομική αντιλαϊκή αλλαγή που απαιτεί, προβάλει το ευρύτερο πολιτικό της στόχο τη μη έξοδο από το ευρώ και για την οποιαδήποτε μικρή πολιτική αλλαγή πάει να κάνει επιστρατεύει τις «αγορές» το οικονομικό δηλαδή. Η τελευταία εμπειρία σχετικά με το ζήτημα τις εξόδου από την κρίση και της αυτόματης καθόδου του χρηματιστηρίου και της ανόδου των σπρεντς είναι χαρακτηριστική και διδακτική!
Όσοι αναζητούν αποκλειστικά και μόνο πολιτικές λύσεις είτε με εκλογές είτε με εφόδους στα «χειμερινά ανάκτορα», αναλύουν την πραγματικότητα λαθεμένα γιατί την αναλύουν με εργαλεία του προηγούμενου σταδίου του καπιταλισμού. Όπως επίσης είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία όσοι πιστεύουν ότι μόνο διεξάγοντας οικονομικούς αγώνες ή μόνο επενδύοντας σε παράλληλες οικονομίες θα «αλλάξουν τον κόσμο χωρίς να πάρουν την εξουσία».
Ως οργάνωση στα κείμενα μας έχουμε ανιχνεύσει την ανάγκη ενοποίηση του πολιτικού με τον οικονομικό αγώνα. Αυτός άλλωστε είναι και πρέπει να είναι, ο πυρήνας της κριτικής μας στο υπάρχον αποτυχημένο και μοιραία γραφιοκρατικοποιημένο εργατικό κίνημα και στην ανάγκη οικοδόμησης ενός «νέου εργατικού κινήματος».
Δεν έχουμε συζητήσει όμως ποτέ και δεν έχουμε ανιχνεύσει το τι σημαίνει αυτό σε επίπεδο πολιτικού-οικονομικού υποκειμένου. Μπορούμε αν δεχθούμε μια τέτοιου είδους ανάλυση από την άλλη να οικοδομούμε ένα κόμμα λενινιστικού τύπου (που αντικειμενικά βλέπει με αυτοτέλεια την πολιτική δράση) και να ανιχνεύουμε τις συμμαχίες μας σε επίπεδο αντικαπιταλιστικού πόλου με άλλες δυνάμει της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και μόνο; Μπορούμε να ανεχτούμε μια ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συμμαχία πολιτικών οργανώσεων και μόνο, χωρίς ενοποιημένη εργατική παρέμβαση και χωρίς επί τοις ουσίας τοπικών οργανώσεων σε εργατικούς κλάδους και χώρους; Μπορεί να παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ρόλο της πρωτοπορίας και της ενοποίησης του πολιτικού με τον οικονομικό αγώνα αν δεν συγκροτηθεί πρωτίστως σε εργατοπαραγωγική κατεύθυνση και δευτερεύοντος σε επίπεδο πόλης και γειτονίας; Αν δεν το κάνει πως θα διαμορφώσει τους όρους για την εμφάνιση μιας πραγματικής και ανεξάρτητης «εργατικής πολιτικής» με εργατική δημοκρατία και πως θα εφεύρει τα αναγκαία όργανα επιβολής της εργατικής θέλησης;
Είμαστε ακόμα πολύ πίσω από τις αναγκαιότητες της απαιτητικής μας εποχής. Ακόμα στο μυαλό μας έχουμε το σχήμα της σχετικής αυτοτέλειας της πολιτικής και μοιραία ακόμα και εμείς κάνουμε πολιτική με αστικούς όρους. Γι αυτό και ξαναγυρίζουμε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο στα ίδια αδιέξοδα. Για να το πω ποίο καθαρά. Το πολιτικό σύστημα, τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποια εν δυνάμει «αριστερή κυβέρνηση» δεν μπορούμε να τους κοντράρουμε «επαναστατικά» με αστικούς όρους κυβερνητικών ή μεταβατικών προγραμμάτων. Ας είναι τα πιο αναγκαία κοινωνικά και τα πιο εφαρμόσιμα και ρεαλιστικά. Στο βαθμό που δεν οικοδομούμε ένα άλλο εργατικό και λαϊκό κίνημα και ένα άλλο οικονομικοπολιτικό υποκείμενο θα είναι κούφια λόγια!
Η εποχή μας, το νέο στάδιο του καπιταλισμού, υποχρεώνει αντικειμενικά τους επαναστάτες σε πιο δύσκολη πρωτότυπη αλλά και πιο ουσιαστική δουλεία. Γιατί ενώ εμφανίζεται πιο δύσκολη από ποτέ η αντικαπιταλιστική ανατροπή από την άλλη, είναι τέτοιες οι συνθήκες που την κάνουν πιο εφικτή και σταθερή. Αρκεί να μιλάμε με όρους καπιταλισμού του 2014 και όχι του προηγούμενου ή του πιο προηγούμενου αιώνα.
Παπαδάκης Γιώργος, ΟΒ Τρικάλων ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου