Συμβούλιο Δράσης της Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας
Προοπτικές και θέσεις της 4ης Συνδιάσκεψης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση
Αθήνα, 23 Νοεμβρίου 2014
(ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ)
Α. Η χρεοκοπημένη ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση “μέσα” σε μία παρωχημένη ευρωπαϊκή τριτοβάθμια εκπαίδευση
Το ΣΔ της ΟΕΝ αποφάσισε στις 25/8/2014 να προχωρήσει κατεπειγόντως στη διοργάνωση θεματικής συνδιάσκεψης (σ.σ. της 4ης, κατά σειρά, για την τριτοβάθμια εκπαίδευση) με αφορμή τη νέα επίθεσης που έχει ξεκινήσει η καταρρέουσα κυβέρνηση των τροϊκανών ενάντια στη σπουδάζουσα νεολαία.
Αυτή περιλαμβάνει :
Διαγραφές “αιωνίων” φοιτητών
Νέους αντιδραστικούς οργανισμούς για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ
Απειλές για κλείσιμο 100 τμημάτων ΑΕΙ – ΤΕΙ και, πριν από αυτό μαζικές μεταγραφές (λόγω της “γραμμής” της κυβέρνησης να μην στηρίξει τη δημόσια – δωρεάν σίτιση και στέγαση) στα ήδη “πνιγμένα” από φοιτητικό κόσμο- ΑΕΙ –ΤΕΙ των μεγάλων πόλεων.
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι : Η νέα φάση στην οποία έχει μπει η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού -κόντρα στην κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα περί τέλους της κρίσης και των Μνημονίων - περνά μέσα και από το δημόσιο πανεπιστήμιο, αφήνοντας πίσω της διεγραμμένους “αιώνιους” φοιτητές, ελάχιστους και κακοπληρωμένους καθηγητές, άστεγους σπουδαστές, “διαθέσιμους” διοικητικούς υπαλλήλους. Απο κοντά τους έρχονται οι “μη – αποδοτικοί” δημόσιοι υπάλληλοι, οι “προνομιούχοι” συνταξιούχοι, οι “αντι – παραγωγικοί” εργάτες κλπ.
Όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της δραματικής μείωσης των κρατικών κονδυλιών για τα ΑΕΙ – ΤΕΙ (και αντιστοίχως συνολικά δημοσίου) που έχει ήδη γίνει ή γενικότερα των μνημονιακών μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί (πχ για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα), αλλά προπαντός της αποτυχίας τους να αντιμετωπίσουν την κρίση τους που προϋπήρχε της κήρυξης της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού και των Μνημονίων “διάσωσής” του. Το νέο Μνημόνιο –ανεξάρτητα πως θα ονομαστεί- το ΔΝΤ, η καταρρέουσα, οικονομικά και πολιτικά ΕΕ και η μισοδιαλυμένη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα επιχειρήσουν να θεσμοποιήσουν τις συνέπειες της νέας φάσης χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού.
Η δεξαμενή της “οικονομικής” και “διοικητικής αυτοτέλειας” των σχολών που θεσπίστηκε ήδη από το 2007 με το νόμο – πλαίσιο της Γιαννάκου, ποτέ δεν γέμισε με το περιεχόμενο που επιδίωκαν όλες οι κυβερνήσεις, από εκείνη του Καραμανλή μέχρι του Παπανδρέου, του Παπαδήμου και, εδώ και δυόμισι χρόνια, του Σαμαρά: Την ωμή εισβολή της ιδιωτικής καπιταλιστικής πρωτοβουλίας στα δημόσια πανεπιστήμια ως χρηματοδότη αλλά και ως οργανωτή της ζωής του και των στόχων του. Το τελευταίο το οποίο θα έκαναν οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, οι περισσότερες εξ αυτών θυγατρικές ξένων μονοπωλιακών κολοσσών, εν μέσω χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού θα ήταν να επενδύσουν... στη γνώση, στην έρευνα και την καινοτομία. Και, φυσικά, δεν το έκανε.
Η τάση αυτή δεν αποτέλεσε εθνική εξαίρεση. Η Ευρώπη, βυθιζόμενη στην κρίση από το 2008 μέχρι και σήμερα, αποτέλεσε τον “ουραγό” των διεθνών επενδύσεων σε ...οτιδήποτε, μαζί και στην παιδεία, την ίδια στιγμή που οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πετσόκοβαν τις δαπάνες για την εκπαίδευση. Έτσι το πρότζεκτ του Κοινού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (“διαδικασία Μπολόνια”) που αποτέλεσε τον άξονα όλων των αντι -μεταρρυθμίσεων στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση από το 1998 και έπειτα έχει τελματωθεί μαζί με την όλη διαδικασία παραπέρα ενοποίησης της Ε.Ε.
Η όλη στρατηγική της Λισαβόνα (2002) για την δημιουργία μίας ευρωπαϊκής ανώτατης εκπαίδευσης “ανταγωνιστικής” προς εκείνη των ΗΠΑ ή ακόμα και της Άπω Ανατολής έχει σταματήσει από την ύφεση, τη μαζική ανεργία και τη μαζική φυγή κεφαλαίων από την ΕΕ και τελευταία, την κρίση στην Ουκρανία που αποτελεί προπομπό της επερχόμενης νέας κρίσης στην ανατολική αλλά και στη δυτική Ευρώπη.
Μέγιστος “εκπαιδευτικός” στόχος τώρα της ΕΕ και, προπαντός της Γερμανίας, για τη σπουδάζουσα νεολαία, κυρίως αυτή του ευρωπαϊκού Νότου, είναι πλέον η “κινητικότητα” των ήδη πτυχιούχων στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας και η μαζική εισαγωγή του συστήματος της φθηνής γερμανικού τύπου “μαθητείας” (Duale Bildung) με επίκεντρο τους τομείς που κάθε χώρα έχει “ανταγωνιστικό πλεονέκτημα”...
Σ' ότι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα, η ευρωπαϊκή πολιτική για την ανώτατη εκπαίδευση ταυτίζεται απόλυτα με τις ρήτρες του Μνημονίου που βασικός στόχος τους είναι η παραπέρα συγχώνευση – κατάργηση των ΑΕΙ (Βλ. τελευταία έκθεση αξιολόγησης της Ελλάδας από την τρόικα)
Μήπως, όμως, οι “ανταγωνιστές” της ευρωπαϊκής ανώτατης εκπαίδευσης βρίσκονται στο απυρόβλητο της κρίσης ; Οι φοιτητικές εκρήξεις στη Χιλή, στην Ιταλία, την Τουρκία και αυτές τις μέρες στο Χόνγκ Κονγκ και το Μεξικό κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο αποδεικνύουν. Οι “αναδυόμενες” οικονομίες, τα κράτη τους (τους οποίους χρησιμοποιούν οι Τροϊκανοί ως πρότυπο για την Ελλάδα) και τα εκπαιδευτικά συστήματά τους, μ' όλη την μεταξύ τους διαφορετικότητα, “ξερνούν” τον άγριο καπιταλισμό – σε συνθήκες της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του- που ποτέ τους δεν “χώνεψαν” . Αυτό που δεν χώνεψαν οι “αναδυόμενες” οικονομίες, θα το χωνέψει η χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία του 1,3 εκατομμυρίου ανέργων και του 2,2 εκατομμυρίων μισθωτών εργαζομένων ; Η ΟΕΝ λέει ξεκάθαρα : Όχι.
Γιατί όχι; Πάνω από 200.000 πτυχιούχοι ΑΕΙ – ΤΕΙ είναι σήμερα άνεργοι (1/5 συνόλου ανέργων), οι “αιώνιοι” φοιτητές -οι οποίοι πρέπει να διαγραφούν- έχουν ξεπεράσει τους “ενεργούς”, ένα στα τέσσερα τμήματα της τριτοβάθμιας έχουν κλείσει χάρη στο “σχέδιο Αθηνά” και έπονται κι άλλα από τις μαζικές μεταγραφές που προωθεί ο Λοβέρδος, η κρατική χρηματοδότηση έχει μειωθεί κατά 50% εδώ και πέντε χρόνια. Μ' άλλα λόγια μία νέα “φουρνιά” εκατοντάδων χιλιάδων νέων ετοιμάζεται να πεταχθεί στον “Καιάδα” της καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Το αν αυτό θα συμβεί ή όχι είναι στο χέρι μας, στο χέρι όλης της εργατικής τάξης από εδώ και στο εξής!
Δεν υπάρχει κανένα μέλλον ελάχιστα σαν εκείνο που προσδοκούσαν οι 700 χιλιάδες άνεργοι πτυχιούχοι, “αιώνιοι” και μη φοιτητές.
Η κρατική χρηματοδότηση προς τις σχολές θα μείνει ίδια στο διηνεκές, δηλαδή στον “πάτο”.
Η κοινοτική χρηματοδότηση για έρευνα και καινοτομία είναι μικρή και δεν μπορεί να απορροφηθεί από τα υποστελεχομένα και μισο - διαλυμένα ΑΕΙ -ΤΕΙ και προορίζεται για τις business των πολυεθνικών και ντόπιων θυγατρικών τους.
Η μόνη -αν και μακρινή ακόμα- “ελπίδα” για μαζικές θέσεις εργασίας βρίσκεται υπό αυτές τις συνθήκες μόνο σε κλάδους φθηνής και ανειδίκευτης εργασίας σε εταιρείες -φασόν.
Γιατί η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ η “Αγγλία των Βαλκανίων”, δηλαδή ένας μαζικός προορισμός φοιτητών από τα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο.
Η μετανάστευση εκτός ή ακόμα και εντός Ε.Ε. σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δώσει έστω και προσωρινή ανάσα σε ένα κομμάτι, έστω της νεολαίας, μιας και η κρίση δεν είναι “ελληνικό φαινόμενο”, όπως αρχίζει να φαίνεται ξανά μετά το κραχ του 2008-9 στην Ευρώπη (βλ. Τάσεις επιβράδυνσης γερμανικής οικονομίας) και οι μετανάστες στη βόρεια Ευρώπη θα είναι οι πρώτοι που θα την “πληρώσουν”.
Η νέα κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στη ζωή των αποφοίτων – φοιτητών της βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το κατεστημένο σύστημα της εκπαίδευσης, πρωτίστως της κρατικής και έπειτα της ιδιωτικής, γεννώντας κρίσεις στο εσωτερικό τους.
Πρόσφατα μπήκε λουκέτο στο ΙΕΚ “ΔΟΜΗ” λόγω γιγαντιαίων χρεών προς το ΙΚΑ.
Παρόμοια ποσά χρωστάνε τα ΑΕΙ -ΤΕΙ στη ΔΕΗ την ίδια ώρα που προωθείται η “οικονομική αυτοτέλεια” τους.
Την ίδια στιγμή που η κρατική τριτοβάθμια εκπαίδευση αφήνεται στην ... τύχη της, η ιδιωτική εκπαίδευση αδυνατεί να “κλείσει” το κενό με τις δικές της δυνάμεις, επιδεινώνοντας την κρίση και των δύο τομέων της εκπαίδευσης.
Είναι φανερό ότι το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας δεν θα αντέξει αυτή την πίεση. Το ίδιο θα συμβεί και σε οποιονδήποτε επίδοξο διαχειριστή της κρίσης του καπιταλισμού εντός καπιταλισμού.
Τα ΑΕΙ -ΤΕΙ γίνονται για άλλη μία φορά το επίκεντρο των αδιεξόδων ολόκληρης της νέας γενιάς.
Εξακολουθώντας να είναι ο μόνος μαζικός χώρος νεολαίας όπου υπάρχει ταυτόχρονα δυνατότητα καθημερινής πολιτικής ζύμωσης, οι σχολές ενσωματώνουν την τραγωδία μίας ολόκληρης γενιάς. Η δυνατότητα αυτή που συνεχίζει να υπάρχει μέσα στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, παρά τα αλεξίσφαιρα στους φύλακες και τις προσπάθειες καταστρατήγησης του κεκτημένου πολιτικού ασύλου. Για αυτό η ΟΕΝ εκτιμά ότι τα πανεπιστήμια μπορούν γίνουν ξανά επίκεντρο της νεολαιίστικης εξέγερσης σε όλη τη χώρα, όπως έγινε το 2006 -7.
Μόνο που σήμερα δεν βρισκόμαστε στο 2006 -7. Βρισκόμαστε σε ένα πολύ άσχημο σημείο.
Το φοιτητικό κίνημα του 2006 -7 ήλθε την ίδια περίοδο περίοδο που είχαν αρχίσει να φαίνονται οι πρώτοι τριγμοί του μετέπειτα ξεσπάσματος της παγκόσμιας κρίσης (κρίση Σανγκάης) την επαύριο της αποκορύφωσης της ευρω- διεύρυνσης προς ανατολάς , του όψιμου τέλους της “εκσυγχρονιστικής” οχταετίας του 1996 -2004 που έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ (2012), της ανεξέλεγκτης πιστωτικής επέκτασης. Σε διεθνές επίπεδο κινήματος νεολαίας νωπή ήταν η μνήμη από το μεγαλειώδες κίνημα της νεολαίας στη Γαλλία ενάντια στο CPE (2006).
Το κίνημα του 2006 -7 κατάφερε να ματαιώσει τη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και, αποτέλεσε, παράλληλα προμήνυμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 με επικεφαλής τη νεολαία (ιδίως την ελαστικά απασχολούμενη, την άνεργη και τη μαθητιώσα) λίγο μετά το πρώτο σημάδι της μετέπειτα χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού (28 δισ. ευρώ σε ελληνικές τράπεζες τον Οκτώβριο του 2008). Η εξέγερση του Δεκέμβρη με τη σειρά της οδήγησε σε συνδυασμό με την επιδείνωση της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή.
Η επιβολή του Μνημονίου το 2010 έφερε ξανά στους δρόμους του αγώνα το φοιτητικό κίνημα, τόσο μέσω της συμμετοχής του στις αλλεπάλληλες γενικές απεργίες, όσο και ενάντια στο νέο νόμο –πλαίσιο (Διαμαντοπούλου, 2011) και το σχέδιο «Αθηνά» (2012). Ταυτόχρονα πρέπει να σημειωθεί πως η πλειοψηφία της σπουδάζουσας νεολαίας κινήθηκε προς τα αριστερά στις τελευταίες πανεθνικές εκλογικές αναμετρήσεις (Εθνικές 2012, Ευρωεκλογές 2014), ενώ στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές το άθροισμα των αριστερών φοιτητικών σχηματισμών ξεπέρασε το ποσοστό της δεξιάς μνημονιακής ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ενώ η ΠΑΣΠ συντρίφτηκε. Την ίδια περίοδο άρχισαν να αναπτύσσονται οι αντιστάσεις των φοιτητών του ευρωπαϊκού Νότου –στα πλαίσια των λαϊκών αντιστάσεων ενάντια στη μνημονιακή πολιτική της καπιταλιστικής χρεοκοπίας-, ενώ ολόκληρη η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου άρχισε να φλέγεται από την επανεκκίνηση της αραβικής επανάστασης.
Σήμερα, έξι χρόνια μετά το φοιτητικό κίνημα του 2006 -7, βρισκόμαστε σε ένα ριζικά αλλαγμένο τοπίο, το οποίο ευνοεί μία νέα, πρωτοφανή έκρηξη του αγώνα στα ΑΕΙ –ΤΕΙ. Όχι τόσο για ότι έχει ήδη υποστεί η σπουδάζουσα νεολαία, αλλά για το τι πρόκειται να υποστεί από εδώ και πέρα, μην έχοντας στο «σάκο» της κανένα από εκείνα τα εφόδια που είχε πριν ξεσπάσει το πρώτο κύμα της κρίσης πάνω στον ελληνικό καπιταλισμό (πχ μεγάλη οικονομική στήριξη από οικογένεια, καλύτερα οργανωμένες σχολές, δυνατότητα παράλληλης με τις σπουδές εργασία κλπ.). Γιατί αυτό;
Η «εύθραυστη» μηδαμινή ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας μετά το κραχ του 2008-9 και την αναστάστωση που προξένησαν οι χρεοκοπίες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου έχει αρχίσει να καταρρέει πλέον φανερά σε οικονομικό επίπεδο (βλ. οικονομικές προβλέψεις για Γερμανία), αφού πρώτα είχε καταρρεύσει σε πολιτικό (βλ. αποτελέσματα ευρω-εκλογών Μάη 2014). Την ίδια στιγμή, οι «αναδυόμενες» οικονομίες τσακίζονται από την κρίση η μία μετά την άλλη (κατρακυλώντας ακόμα και στον εμφύλιο όπως βλέπουμε στην Ουκρανία), ενώ προπαντός οι ΗΠΑ, το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού έχει προ – πολλού χάσει κάθε δυνατότητα να σύρει το «κάρο» της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Αυτές οι εξελίξεις δείχνουν πως η διέξοδος προς τη «μετανάστευση» δεν μπορεί να είναι βιώσιμη.
Επίσης, μάταια θα περιμένει κανείς ώθηση στον ελληνικό καπιταλισμό «από έξω», δίνοντας δουλειές ειδικά στο πιο μορφωμένο κομμάτι της νεολαίας, ειδικά καθώς αυτό μένει από χρόνια εκτός αγοράς εργασίας. Το νέο κύμα της κρίσης βρίσκεται τον ελληνικό καπιταλισμό ήδη καθημαγμένο από το προηγούμενο που τον «κτύπησε» τόσο άγρια όσο καμία άλλη χώρα του κόσμου. Τον βρίσκει φορτωμένο όχι μόνο μη – βιώσιμο υπέρογκο δημόσιο χρέος (175% του ΑΕΠ), αλλά και ένα μη – εξυπηρετήσιμο και μη – βιώσιμο ιδιωτικό χρέος (πλησιάζει το …100%) προς τις εφορίες, τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, την ίδια στιγμή που η παραγωγική βάση της χώρας έχει συρρικνωθεί κατά τουλάχιστον … 30%. Η εκπαίδευση γενικά και ειδικότερα η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορούν να πέσουν στο αβυσσαλέο χάσμα μεταξύ χρεών και πραγματικών δυνατοτήτων να πληρωθούν αυτά τα χρέη μέσα στον καπιταλισμό. Μαζί της θα συντριβεί και η σπουδάζουσα νεολαία, αν δεν αναλάβει το βασικό της καθήκον αυτή την εποχή : Την ενεργή συμμετοχή στην προετοιμασία της επερχόμενης σοσιαλιστικής επανάστασης.
Μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού μπορεί να απαλλάξει το λαό και τη νεολαία του από αυτά τα χρέη, ανοίγοντας το δρόμο για πρωτοφανή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, μαζί και της παιδείας. Αυτή η ανατροπή μπορεί να ξεκινήσει από μία χώρα, με την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο, αλλά δεν μπορεί παρά να ολοκληρωθεί σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.
Καμία κυβέρνηση δεν άντεξε το κύμα της λαϊκής αντίστασης. Το ίδιο θα συμβεί και για την κυβέρνηση των ερειπίων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που ετοιμάζει να περάσει στον “σκληρό πυρήνα” των Μνημονίων που ακούει στο όνομα “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” στο Εργασιακό, το Ασφαλιστικό, το Δημόσιο κλπ, την ίδια στιγμή που ο ελληνικός καπιταλισμός εισέρχεται σε μία νέα φάση χρεοκοπίας.
Η εργατική τάξη αυτής της χώρας δεν έχει ηττηθεί επειδή αλλεπάλληλες αστικές κυβερνήσεις πέρασαν με πραξικοπηματικό τρόπο το ένα Μνημόνιο μετά τ’ άλλο, με την ξεδιάντροπη ανοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την συνεχή αναζωπύρωση των αστικών κοινοβουλευτικών αυταπατών των μαζών από τα καθεστωτικά κόμματα της αριστεράς. Η στροφή του λαού υπέρ μίας κυβέρνησης της αριστεράς μέσα από την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως έχει ωριμάσει στη μαζική συνείδηση η άποψη πως χωρίς μία ριζική αλλαγή στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, καμία φιλολαϊκή αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα.
Η σπουδάζουσα νεολαία, που παίρνει μάταια παρατάσεις από το χρόνο της ανεργίας του ζώντας μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα, έχει τα “όπλα”και την εμπειρία για να παλέψει από το μετερίζι του για να μην περάσει κανένα μέτρο κοινωνικού κανιβαλισμού στην κοινωνία και τα πανεπιστήμια, ενάντια στην ανεργία και τη διάλυση της ίδιας της ζωής της νεολαίας. Να μην περάσουν οι διαγραφές φοιτητών, οι συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολών και νέοι αντιδραστικοί οργανισμοί. Να καταργηθεί ο νόμος – πλαίσιο. Για ελεύθερη πρόσβαση σε μία αποκλειστικά δημόσια δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς, για μια ελευθεριακή παιδεία σε μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Για την οργάνωση μίας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και της πανεργατικής εξέγερσης, της ανατροπής της μνημονιακής κυβέρνησης, της τρόικας για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία, τη μόνη εξουσία η οποία μπορεί πραγματικά να ανάδειξη μια κυβέρνηση της αριστεράς για την λήψη μέτρων σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας, για την επαναστατική ρήξη και έξοδο από την ΕΕ, τη διαγραφή όλου του δημοσίου χρέους αλλά και του ιδιωτικού χρέους των φτωχών, την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση των τραπεζών και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων της οικονομίας, για τη διάλυση της ΕΕ και τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
Όλες οι μνήμες από τους αγώνες τις νεολαίας, δεμένες με το πανεπιστήμιο βρίσκονται μπροστά μας φωτίζοντας το δρόμο που οφείλουμε να χαράξουμε.
ΣΔ της ΟΕΝ
22 Οκτωβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου