Διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε η απολυμένη καθαρίστρια Ευαγγελία Αλεξάκη για τον αγώνα - σύμβολο για όλο το εργατικό κίνημα στην εφημερίδα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της Κουμμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ε.Α: Αυτό που μας κάνει να επιμένουμε είναι ότι αντιμετωπίζουμε κάτι πολύ άδικο. Αυτή η ανάλγητη κυβέρνηση μας τα έχει πάρει όλα, δεν μας έχει αφήσει τίποτα. Έχουμε αποφασίσει λοιπόν, αυτές οι γυναίκες που βγήκαμε από το Υπουργείο Οικονομικών - γυναίκες αγωνίστριες της ζωής, αυτόν τον αγώνα να τον φτάσουμε μέχρι τέλους, να πάρουμε τις ζωές μας πίσω στα χέρια μας – γιατί μας πήραν τη ζωή, όχι μόνο τη δουλειά. Παίρνουν τις ζωές των ανθρώπων. Αποφασίζουν χωρίς να λογαριάζουν τίποτα, λένε “πρέπει να φύγουν πεντακόσιοι” και κόβουν κεφάλια. Εμείς λοιπόν, είμαστε αποφασισμένες να πάμε μέχρι τέλους. Όπως λες, ο αγώνας έχει ξεφύγει από τα χέρια τα δικά μας, αλλιώς ξεκίνησε και άλλη πορεία έχει πάρει. Εμείς ξεκινήσαμε να διεκδικήσουμε τη δουλειά μας, τώρα όμως είμαστε εδώ για πολλά άλλα πράγματα. Κάναμε αυτήν την αρχή, να ανάψει μια σπίθα και καλώ όλον τον κόσμο τώρα, να ενωθούμε και να πούμε δεν γίνεται αυτό το πράγμα να προχωρήσει έτσι, φτάνει πια! Αυτό το πηγάδι δεν έχει πάτο... Δεν μπορούνε να κλέβουν τα όνειρα τα δικά μας και των παιδιών μας. Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι γι αυτήν την κατάσταση, δεν “τα φάγαμε όλοι μαζί”. Δεν θέλουμε αυτή η χώρα να γίνει χώρα γερόντων, θέλουμε τα νιάτα και τα παιδιά μας που τα σπουδάσαμε με σκούπες και μόχθο να μείνουν εδώ, να κάνουν εδώ τα όνειρά τους πραγματικότητα.
«Ε»: Πώς έχει διαμορφωθεί τώρα το ηθικό στις συναδέλφισσές σου, μετά την τελευταία αρνητική δικαστική απόφαση και τη βίαιη, κατασταλτική αντιμετώπιση από την Αστυνομία;
Ε.Α: Το ηθικό των συναδελφισσών είναι πολύ ανεβασμένο. Είμαι πολύ περήφανη για όλες τις συναδέλφισσες. Με πολλές δεν γνωριζόμασταν καν, αλλά αγκαλιαστήκαμε στο δρόμο, μας ένωσε η αδικία και το πρόβλημα που μας έβαλαν μπροστά μας. Και θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο σε αυτές τις γυναίκες, γιατί δεν ήταν όλες “κινηματικά” άτομα. Εγώ μπορεί να ήμουνα “του κινήματος” και να ήμουν στις συνελεύσεις, στις πλατείες, στις διαδηλώσεις, αλλά δεν ήταν όλες οι συναδέρφισσες έτσι. Οι περισσότερες ήταν απλές εργαζόμενες που έχασαν τη δουλειά τους και βγήκαν στο δρόμο. Αλλά βγαίνοντας στο δρόμο κατάλαβαν ότι χωρίς αγώνα δεν κερδίζεται τίποτα. Τώρα λένε, κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος, δεν θα ξανακάτσουμε ποτέ στον καναπέ μας, δεν θα αδιαφορήσουμε αν ο διπλανός μας χάνει τη δουλειά του, αλλά θα είμαστε στο δρόμο, θα διεκδικούμε, κάποιες λένε ότι θα γίνουν και συνδικαλίστριες. Και για μένα την ίδια, αυτοί οι εννιά μήνες ήταν ένα πραγματικό σχολείο που δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
«Ε»: Ποια είναι η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και ποια εκείνη των απλών εργαζόμενων έναντι του αγώνας σας;
Ε.Α: Ο αγώνας αυτός ξεκίνησε γιατί εμείς είπαμε ότι θα βγούμε μπροστά και θα πάρουμε πίσω τις δουλειές μας. Αλλά φέρναμε προ των ευθυνών τους, τους συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας μας και των Συλλόγων. Τους λέγαμε: Εμείς ως Συντονιστικό κλείσαμε ραντεβού εκεί. Θα έρθετε κι εσείς όμως, μόνες μας δεν πάμε. Πιστεύω πως η ανάθεση είτε στους συνδικαλιστές, είτε στην πολιτική, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Οι συνδικαλιστικές και οι πολιτικές ηγεσίες κινούνται όταν ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο και διεκδικεί. Δεν γίνεται να λέμε “άντε ρίξαμε μια ψήφο και τελείωσε”, πρέπει να διεκδικούμε συνέχεια.
«Ε»: Πώς απαντάτε στους κυβερνητικούς απολογητές που ισχυρίζονται ότι το Δημόσιο δεν πρέπει να έχει δημόσιους υπαλλήλους - καθαρίστριες;
Ε.Α: To Δημόσιο φυσικά και πρέπει να έχει δημόσιες υπαλλήλους καθαρίστριες. Γιατί να μην έχει και να έχει εργολάβους; Η καθαριότητα είναι ασύγκριτα καλύτερη, τόσο στο Υπ. Οικονομικών όπου δουλεύω εγώ, όσο και σε άλλους φορείς που έχω εικόνα, από αυτήν που προσφέρουν τα ιδιωτικά συνεργεία. Κι αυτό φυσικά δεν είναι εξαιτίας των συναδελφισσών που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτές οι γυναίκες τραβάνε μεγάλο κουπί, είναι ηρωίδες. Παίρνουν δυο ευρώ την ώρα, δουλεύουν 25 ημερομίσθια και κολλάνε ένσημα για 8 και 10, τους λένε ότι θα πάρουν 400 ευρώ στο τέλος του μήνα και τους δίνουν 200 και αυτό, αν θέλουν, γιατί “απ' έξω” περιμένουν πολλές ακόμα. Πολλά συνεργεία τις στέλνουν να καθαρίσουν χωρίς χλωρίνη, χωρίς σαπούνι, μόνο με νερό. Και δείτε την Κούνεβα, αυτό έχουν να αντιμετωπίσουν αυτές οι γυναίκες όταν σηκώνουν κεφάλι. Μπορεί να μην έχουν να πάρουν τα απαραίτητα για το σπίτι τους και αναγκάζονται να μένουν και να δουλεύουν στους εργολάβους για να πάρουν το γάλα για τα παιδιά τους. Εμείς αγωνιζόμαστε για να μην αναγκαστούμε να δουλέψουμε έτσι. Άλλωστε, πολλές από εμάς, γυρέψαμε δουλειά σε συνεργεία – συγκεκριμένα εγώ στο συνεργείο που καθαρίζει το Νοσοκομείο της Κέρκυρας – και οι εργολάβοι λένε “δεν παίρνω γυναίκα πάνω από 40 χρονών”. Τι θα γίνει με αυτές που είναι μεγαλύτερες; Οι περισσότερες είμαστε 50 και 60 χρονών. Δεν έχουμε καμιά τύχη στην αγορά εργασίας και καμιά ελπίδα να πάρουμε σύνταξη. Γι αυτό εμείς παλεύουμε στο δρόμο για τις δουλειές μας. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τις συναδέλφισσές μας στον ιδιωτικό τομέα και είμαστε αλληλέγγυες μαζί τους ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, στις “γαλέρες” που δουλεύουν.
«Ε»: Ποια είναι η οικονομική κατάσταση των συναδερφισσών σου; Ποιους τρόπους προτείνετε για την οικονομική στήριξη των καθαριστριών ώστε να αντέξουν στον αγώνα που προβλέπεται δύσκολος;
Ε.Α: Η οικονομική κατάσταση των περισσότερων συναδελφισσών είναι άθλια, καθώς τα χρήματα που έπαιρναν από αυτή τη δουλειά ήταν τα μόνα χρήματα που μπαίναν στο σπίτι. Γυναίκες από μονογονεϊκές οικογένειες, χήρες, κάθε μια από εμάς έχει και μια ιστορία. Κάποιες ίσως έχουν μια σύνταξη του συζύγου, αλλά κι εκεί που έχουν πάει τις συντάξεις... Εδώ πείραξαν τις συντάξεις των οικοδόμων που ήταν 800 ευρώ, που οι άνθρωποι έχουν φλεβίτιδες από τα χρόνια στην οικοδομή. Αν πείραξαν κι αυτές τις συντάξεις, καταλαβαίνεις, αν έχεις πάρει κι ένα δάνειο, δεν μπορείς τη ζωή σου να τη βγάλεις πέρα. Όλες λοιπόν, έχουμε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλον τον κόσμο που μας έχει βοηθήσει. Όπως και το σταθμό “Στο Κόκκινο” που πήρε την πρωτοβουλία να καλεί τον κόσμο να στέλνει sms και αυτά να γίνονται οικονομική ενίσχυση σε ειδικό τραπεζικό λογαριασμό – θέλω να τους ευχαριστήσω από την καρδιά μου. Θέλω να ευχαριστήσω και όλες τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που μας στηρίζουν. Μας φέρνουν καθημερινά φαγητό, ακόμα και σπίτια τους μαγειρεύουν γυναίκες και μας φέρνουν. Δεν μας λείπει τίποτα. Αυτό που ζητάμε και είναι η μεγαλύτερη βοήθεια, είναι η προσωπική παρουσία των ανθρώπων, να γίνουμε πάρα πολλοί, για να συνεχιστεί και να πάει παραπέρα αυτός ο αγώνας. Έχουμε υποχρέωση να μην αφήσουμε να σταματήσει, να τον φτάσουμε μέχρι τέλους, και γι αυτό ζητάμε από τον κόσμο να είναι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου