Με τέσσερις ριζικές ανατροπές που βάλλουν κατευθείαν στην καρδιά της λειτουργίας και της δραστηριότητας των συνδικάτων η κυβέρνηση επιχειρεί την απονεύρωση μέχρι και την ουσιαστική διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Συγκεκριμένα, σε συνεννόηση με την τρόικα και την μεγάλη εργοδοσία, η κυβέρνηση προωθεί την αλλαγή στον τρόπο λήψης των αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις, την επαναφορά της ανταπεργίας από την πλευρά των εργοδοτών (λοκάουτ), την αλλαγή του τρόπου και των πηγών χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων και την αλλαγή στο καθεστώς των συνδικαλιστικών αδειών.
Οι παραπάνω σχεδιασμοί της κυβέρνησης περιλαμβάνονται στο κείμενο «αξιολόγησης» της Τρόικας και αποτελεί δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης στους επιχειρηματίες και τους δανειστές.
Το βρώμικο σχέδιο της κυβέρνησης, όπως αυτό εξυφαίνεται, έχει ως εξής:
Ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας
Το πρώτο που επιχειρείται με την αλλαγή της συνδικαλιστικής νομοθεσίας είναι η ουσιαστική κατάργηση της απεργίας. Με την προωθούμενη νέα διάταξη, η προκήρυξη απεργίας για να είναι νόμιμη πρέπει να έχει υπερψηφιστεί από το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών του συνδικάτου. Όχι το 50%+ 1 των μελών μιας συνέλευσης σε απαρτία αλλά των εγγεγραμμένων. Επιπλέον θα απαιτείται χρόνος προειδοποίησης για την απεργία και απαραίτητα ένα στάδιο διαβουλεύσεων που αν δεν έχει ολοκληρωθεί η συνδικαλιστική οργάνωση δεν θα μπορεί να κηρύξει απεργία.
Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι ουσιαστικά δεν θα μπορούν ποτέ τα συνδικάτα να λάβουν απόφαση για απεργία. Ο εργοδότης (κράτος ή ιδιώτης) που θα τα σέρνει σε διαβουλεύσεις όσο διάστημα θέλει και θα παρακωλύει τις διαδικασίες κατά πως τον βολεύει. Επιπλέον, η απεργία δεν θα εξαρτάται από τους ενεργά συνδικαλιζόμενους αλλά είναι μέλη ενός σωματείου που είναι τυπικά εγγεγραμμένα σε αυτό και ουσιαστικά ανενεργά.
Για παράδειγμα: Ένα σωματείο έχει 100 μέλη, εκ των οποίων οι 60 είναι ενεργοί. Για να πάρει απόφαση για απεργία θα πρέπει να ψηφίσουν υπέρ οι 51 από τους 60 ενεργούς. Δηλαδή πρέπει να συμφωνήσει το 85% των ενεργών μελών. Με την τωρινή νομοθεσία αν πήγαιναν και οι 60 στη συνέλευση την απόφαση μπορούσαν να την πάρουν οι 31 (δηλαδή το 50%+1 των παρόντων της συνέλευσης που θα βρισκόταν σε απαρτία). Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση εισάγει υπερβολικά αυξημένη πλειοψηφία για αποφάσεις που αφορούν σε απεργία σε μια συνέλευση που βρίσκεται σε απαρτία. Έτσι δίνει την δυνατότητα σε μια στημένη οικτρή μειοψηφία να μπλοκάρει την απεργία. Κουμάντο δε θα κάνει η πλειοψηφία αλλά η οικτρή μειοψηφία.
Το προηγούμενο παράδειγμά μας είναι χαρακτηριστικό. Στα 100 μέλη του σωματείου πάνε στη συνέλευση οι 60 ενεργοί. Οι 50 από αυτούς τους 60 δεν μπορούν να πάρουν απόφαση για απεργία. Χρειάζονται να γίνουν 51 για να είναι το 50%+1 των εγγεγραμμένων. Δηλαδή οι δέκα κάνουν κουμάντο στους 50. Κι αυτό γιατί; Γιατί η κυβέρνηση προσμετρά στους 10 που πάνε στο σωματείο αλλά δεν θέλουν απεργία και τους άλλους 40 που είναι γραμμένοι στο σωματείο αλλά δεν συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες του. Έτσι ένας που συμμετέχει εξαρτάται από αυτόν που δεν συμμετέχει. Και οι περισσότεροι που συμμετέχουν εξαρτώνται από τους ελάχιστους που διαφωνούν.
Η λογική αυτή έχει και μία άλλη διάσταση. Ουσιαστικά καταργείται η ζύμωση απόψεων στα συνδικαλιστικά όργανα. Κι αυτό γιατί αν θέλει κάποιος να γίνει απεργία θα πρέπει να συνταχθεί οπωσδήποτε με την άποψη που έχει τη σχετική πλειοψηφία. Π.χ. οι 20 από τους 51 λένε 24ωρη, οι 16 λένε 48ωρη και οι 15 διαρκείας. Μια παράταξη να τα στυλώσει στην πρότασή της απεργία δεν γίνεται. Κι όλοι θα αναγκάζονται να ακολουθούν εκείνον που τα στυλώνει περισσότερο γιατί έχει τους περισσότερους ψήφους. Κατά κανόνα αυτό θα οδηγεί στην πιο συμβιβασμένη άποψη. Στην πραγματικότητα ο κανόνας που εισάγεται είναι τούτος: Θες απεργία; Μία άποψη θα υπάρχει. Κι αυτή θα την επιβάλει η σχετική πλειοψηφία.
Επαναφορά της ανταπεργίας (λοκάουτ)- Ο εκβιασμός των εργοδοτών
Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι ουσιαστικά δεν θα μπορούν ποτέ τα συνδικάτα να λάβουν απόφαση για απεργία. Ο εργοδότης (κράτος ή ιδιώτης) που θα τα σέρνει σε διαβουλεύσεις όσο διάστημα θέλει και θα παρακωλύει τις διαδικασίες κατά πως τον βολεύει. Επιπλέον, η απεργία δεν θα εξαρτάται από τους ενεργά συνδικαλιζόμενους αλλά είναι μέλη ενός σωματείου που είναι τυπικά εγγεγραμμένα σε αυτό και ουσιαστικά ανενεργά.
Για παράδειγμα: Ένα σωματείο έχει 100 μέλη, εκ των οποίων οι 60 είναι ενεργοί. Για να πάρει απόφαση για απεργία θα πρέπει να ψηφίσουν υπέρ οι 51 από τους 60 ενεργούς. Δηλαδή πρέπει να συμφωνήσει το 85% των ενεργών μελών. Με την τωρινή νομοθεσία αν πήγαιναν και οι 60 στη συνέλευση την απόφαση μπορούσαν να την πάρουν οι 31 (δηλαδή το 50%+1 των παρόντων της συνέλευσης που θα βρισκόταν σε απαρτία). Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση εισάγει υπερβολικά αυξημένη πλειοψηφία για αποφάσεις που αφορούν σε απεργία σε μια συνέλευση που βρίσκεται σε απαρτία. Έτσι δίνει την δυνατότητα σε μια στημένη οικτρή μειοψηφία να μπλοκάρει την απεργία. Κουμάντο δε θα κάνει η πλειοψηφία αλλά η οικτρή μειοψηφία.
Το προηγούμενο παράδειγμά μας είναι χαρακτηριστικό. Στα 100 μέλη του σωματείου πάνε στη συνέλευση οι 60 ενεργοί. Οι 50 από αυτούς τους 60 δεν μπορούν να πάρουν απόφαση για απεργία. Χρειάζονται να γίνουν 51 για να είναι το 50%+1 των εγγεγραμμένων. Δηλαδή οι δέκα κάνουν κουμάντο στους 50. Κι αυτό γιατί; Γιατί η κυβέρνηση προσμετρά στους 10 που πάνε στο σωματείο αλλά δεν θέλουν απεργία και τους άλλους 40 που είναι γραμμένοι στο σωματείο αλλά δεν συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες του. Έτσι ένας που συμμετέχει εξαρτάται από αυτόν που δεν συμμετέχει. Και οι περισσότεροι που συμμετέχουν εξαρτώνται από τους ελάχιστους που διαφωνούν.
Η λογική αυτή έχει και μία άλλη διάσταση. Ουσιαστικά καταργείται η ζύμωση απόψεων στα συνδικαλιστικά όργανα. Κι αυτό γιατί αν θέλει κάποιος να γίνει απεργία θα πρέπει να συνταχθεί οπωσδήποτε με την άποψη που έχει τη σχετική πλειοψηφία. Π.χ. οι 20 από τους 51 λένε 24ωρη, οι 16 λένε 48ωρη και οι 15 διαρκείας. Μια παράταξη να τα στυλώσει στην πρότασή της απεργία δεν γίνεται. Κι όλοι θα αναγκάζονται να ακολουθούν εκείνον που τα στυλώνει περισσότερο γιατί έχει τους περισσότερους ψήφους. Κατά κανόνα αυτό θα οδηγεί στην πιο συμβιβασμένη άποψη. Στην πραγματικότητα ο κανόνας που εισάγεται είναι τούτος: Θες απεργία; Μία άποψη θα υπάρχει. Κι αυτή θα την επιβάλει η σχετική πλειοψηφία.
Επαναφορά της ανταπεργίας (λοκάουτ)- Ο εκβιασμός των εργοδοτών
Με τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις θα επανέλθει το λοκ άουτ (η ανταπεργία), το δικαίωμα δηλαδή του εργοδότη να κλείνει την επιχείρηση εφόσον σε αυτή κηρύσσεται απεργία. Δίνεται δηλαδή απεριόριστο δικαίωμα στον εργοδότη να εκβιάζει τους εργαζόμενους στην περίπτωση που αυτοί τολμήσουν να απεργήσουν. Απεργείτε; Το κλείνω. Με αυτό τον τρόπο στρέφουν και τους εργαζόμενους με χαμηλό επίπεδο συνείδησης- των ασυνδικάλιστων δηλαδή- εναντίον των συνδικαλισμένων: «Εσείς κάνετε απεργία κι εμείς χάσαμε την δουλειά μας». Το λοκ άουτ δίνει την δυνατότητα στον εργοδότη όχι μόνο να εκβιάζει τους απεργούς αλλά να τραβάει με το μέρος τους τα καθυστερημένα στρώματα της εργατικής.
Η χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων
Η χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων
Η νέα διευθέτηση των οικονομικών των συνδικάτων στην πραγματικότητα έχει τις περισσότερες πιθανότητες να περάσει χωρίς αντιδράσεις λόγω της ρεμούλας στην οποία επιδόθηκε στο παρελθόν η κίτρινη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Σήμερα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται από το κράτος με ένα κονδύλι το οποίο παρακρατεί ο εργοδότης ως ποσοστό από τις εισφορές που πρέπει να καταβάλλει για τους εργαζομένους. Η μορφή αυτής της χρηματοδότησης έχει αναγκαστικό χαρακτήρα για τη συμμετοχή των εργαζομένων στο σωματείο.
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αξιοποίησε την χρηματοδότηση συνδικάτων η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στέρησε από τους εργαζόμενους την δυνατότητα να έχουν οικονομικά εύρωστες συνδικαλιστικές οργανώσεις κι έδωσε την δυνατότητα στο αστικό κράτος, στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία να σπεκουλάρουν σε βάρος των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Στην πραγματικότητα, όμως, το ισχύον σύστημα χρηματοδότησης αξιοποιήθηκε από το κράτος για την εξαγορά τον συμβιβασμό συνδικαλιστικών ηγεσιών. Για την δημιουργία μια ηγετικής συνδικαλιστικής κάστας και μιας υπαλληλοκρατίας μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που τα συμφέροντά της δεν ήταν εξαρτημένα από την εργατική τάξη αλλά από το σύστημα που την τροφοδοτούσε και της εξασφάλιζε μια οικονομική- επαγγελματική αποκατάσταση. Η κυβέρνηση, κυρίως λόγω της κρίσης, έρχεται να αλλάξει την ισχύουσα νομοθεσία χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, και να συκοφαντήσει τους εργαζόμενους καταγγέλλοντας τις ρεμούλες των συνδικαλιστών- παρατρεχάμενων της δικής πολιτικής. Ταυτόχρονα απαλλάσσει την εργοδοσία από ένα οικονομικό βάρος και οδηγεί τα συνδικάτα στον οικονομικό στραγγαλισμό.
Αλλαγή στο καθεστώς των συνδικαλιστικών αδειών
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αξιοποίησε την χρηματοδότηση συνδικάτων η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στέρησε από τους εργαζόμενους την δυνατότητα να έχουν οικονομικά εύρωστες συνδικαλιστικές οργανώσεις κι έδωσε την δυνατότητα στο αστικό κράτος, στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία να σπεκουλάρουν σε βάρος των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Στην πραγματικότητα, όμως, το ισχύον σύστημα χρηματοδότησης αξιοποιήθηκε από το κράτος για την εξαγορά τον συμβιβασμό συνδικαλιστικών ηγεσιών. Για την δημιουργία μια ηγετικής συνδικαλιστικής κάστας και μιας υπαλληλοκρατίας μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που τα συμφέροντά της δεν ήταν εξαρτημένα από την εργατική τάξη αλλά από το σύστημα που την τροφοδοτούσε και της εξασφάλιζε μια οικονομική- επαγγελματική αποκατάσταση. Η κυβέρνηση, κυρίως λόγω της κρίσης, έρχεται να αλλάξει την ισχύουσα νομοθεσία χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, και να συκοφαντήσει τους εργαζόμενους καταγγέλλοντας τις ρεμούλες των συνδικαλιστών- παρατρεχάμενων της δικής πολιτικής. Ταυτόχρονα απαλλάσσει την εργοδοσία από ένα οικονομικό βάρος και οδηγεί τα συνδικάτα στον οικονομικό στραγγαλισμό.
Αλλαγή στο καθεστώς των συνδικαλιστικών αδειών
Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να αλλάξει ριζικά και το καθεστώς των συνδικαλιστικών αδειών. Το μέτρο αυτό αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια της κυβέρνησης να μην επιτρέψει στους πραγματικά τίμιους και ικανούς συνδικαλιστές που ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης να έχουν άμεση και συνεχή πρόσβαση με τους εργαζόμενους, να τους ενημερώνουν, να τους οργανώνουν, να τους κινητοποιούν.
Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούν τις συνδικαλιστικές άδειες η πλειοψηφία των συμβιβασμένων συνδικαλιστών που ουσιαστικά δεν πατάνε ποτέ στη δουλειά τους- κυρίως στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα- επιχειρεί να τις περιορίσει σε τέτοιο βαθμό που να δυσκολεύει την οργάνωση των εργαζομένων. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση, η εργοδοσία και οι δανειστές επιχειρούν το πλήρες ξεθεμέλιωμα του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα που αυτό βρίσκεται σε τέλμα και αποδιοργάνωση, με τους εργαζόμενους μακριά από τα συνδικάτα και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία εντελώς υποταγμένη, ξεπουλημένη και προσκυνημένη. Η εργατική τάξη οφείλει να υπερασπίσει τις οργανώσεις της παίρνοντας την πρωτοβουλία στα χέρια της για την αναγέννησή τους προς όφελος των δικών συμφερόντων. Δικά της είναι τα συνδικάτα, γι’ αυτήν φτιάχτηκαν, αυτή πρέπει να υπηρετούν.
Πηγή : ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου