Αντί να σταθεί η απόφαση με πνεύμα αυτοκριτικό πάνω στα προβλήματα που αποτύπωσαν τα εκλογικά αποτέλεσμα και κυρίως η απόσταση ανάμεσα στα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών, αντί να γίνει πραγματική αποτίμησηκαι για τις δικές μας ευθύνες στην αποτυχίας της μετωπικής συμπόρευσης, αντί να συμπληρωθεί και να εμπλουτιστεί η γραμμή και η κατεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να μπορεί να αντέξει την πίεση από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και να προσφέρει αριστερή διέξοδο απέναντι στη δεξιά και διαχειριστική γραμμή του, αντί να αναμετρηθούμε πραγματικά με τα προβλήματα δημοκρατίας και λειτουργίας, αυτό που προκρίθηκε κύρια από τους συντρόφους του ΝΑΡ και του ΣΕΚ ήταν να βγει μια απόφαση:
- που με ρουτινιάρικο τρόπο θεωρεί ότι η γενικολογία περί «αντικαπιταλιστικής ανατροπής» και η απλή επίκληση του κινήματος αποτελούν απάντηση στα ερωτήματα που θέτει η συγκυρία,
- που αδυνατεί να αναμετρηθεί με κομβικά ερωτήματα που θέτει η συγκυρία, όπως είναι αυτό του με ποιους όρους το ερώτημα μια αριστερής κυβέρνησης με βάση το μεταβατικό πρόγραμμα και τον οργανωμένο λαό μπορεί να είναι τμήμα μιας σύγχρονης επαναστατικής γραμμής, και με αυτό τον τρόπο εκχωρεί πολιτικό χώρο στη δεξιά και διαχειριστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ,
- που δεν κάνει πραγματική αποτίμηση, ούτε και αυτοκριτική, για το πώς φτάσαμε στην αποτυχία της μετωπικής συμπόρευσης, δηλαδή της βασικής πολιτικής απόφασης που πήρε η Β΄ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και φυσικά δεν παίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες για το πώς έστω και τώρα μπορεί να προχωρήσει, πέραν του να καλεί απλώς τις δυνάμεις της συμπόρευσης να στηρίξουν τα σχήματά μας σε τοπικό επίπεδο και σε κοινωνικούς χώρους,
- που πέραν γενικών αναφορών δεν συζητά τα πραγματικά ελλείμματα συνεννόησης, συντροφικότητας και δημοκρατίας μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ότι για να βγει αυτή η απόφαση χρειάστηκε να διαμορφωθεί μια στον πυρήνα της ετερόκλητη συμμαχία των συντρόφων του ΝΑΡ και του ΣΕΚ, παρά το πλήθος εκατέρωθεν καταγγελιών στη προεκλογική περίοδο και μετά και παρά τις αποκλίνουσες θέσεις για όλα τα κομβικά ζητήματα, με μόνη κοινή συνισταμένη την απροθυμία στρατηγικού προχωρήματος και την αρνητική αντιμετώπιση της συμπόρευσης, είναι απλώς η ένδειξη του πραγματικού κενού στρατηγικής και προσανατολισμού. Στο τέλος της ανακοίνωσης παραθέτουμε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις που απορρίφτηκαν και η απόρριψή τους συμπυκνώνει ακριβώς το στρατηγικό κενό σήμερα της «πλειοψηφίας» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ενδεικτικό της κρίσης στρατηγικής και προσανατολισμού και το κλίμα της συζήτησης που σφραγίστηκε από την απροθυμία ουσιαστικής συζήτησης, την εξακόντιση ανυπόστατων και συκοφαντικών καταγγελιών περί «συνεργασιών με το ΣΥΡΙΖΑ», με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα όσα ειπώθηκαν για τα Γιάννινα, και την επίκληση «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» σε μια γραμμή που δεν αποτελεί πολιτική κατεύθυνση.
Το αποτέλεσμα είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια συγκυρία που οι συνέπειες της δεξιάς και διαχειριστικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται περισσότερο παρά ποτέ εμφανείς και διαμορφώνεται περιθώριο για έναν ισχυρό και μετωπικό τρίτο πόλο της Αριστεράς, με έμφαση στο μεταβατικό πρόγραμμα, το ξεδίπλωμα αγώνων, τη ρήξη με χρέος και ΕΕ και τη διαλεκτική αναμέτρηση με το ερώτημα της εξουσίας και της διακυβέρνησης, νααναδιπλώνεται απλώς σε μια κατεύθυνση αμυντική και φοβική, σε μια ιδιότυπη πολιτική αμηχανία αδυνατώντας να βγει επιθετικά μπροστά. Αυτό, όμως, ούτε τους συσχετισμούς στην Αριστερά αλλάζει, ούτε τον κόσμο του αγώνα και της αριστερής αναζήτησης εμπνέει.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικά για τη ριζοσπαστική Αριστερά στον τόπο μας πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η λογική που λέει ότι κατά βάση τα λέμε καλά αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο, η ατολμία στην αναμέτρηση με τις προκλήσεις της συγκυρίας, ο επί της ουσίας πολιτικός συντηρητισμός, ο τακτικισμός σε όργανα δεν επιτρέπουν το στρατηγικό επανεξοπλισμό. Η λογική το «μοναστήρι να’ ναι καλά» ή «ας κρατάμε το καντηλάκι αναμμένο» δεν αποτελούν απάντηση σε μια χώρα όπου το πολιτικό σύστημα γνώρισε τον πιο μεγάλο κλονισμό που γνώρισε ευρωπαϊκή χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Αντίθετα, η αναμέτρηση με την πραγματική και υπαρκτή κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να έχει αποτελέσματα απελευθερωτικά, να βοηθήσει να έχουμε μια πραγματική «αλλαγή παραδείγματος», μια πολιτική, στρατηγική και οργανωτική επανεκκίνηση, που θα κάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοπόρα δύναμη στους αγώνες, καταλύτη αναδιατάξεων μέσα στο κίνημα και την Αριστερά και πρωταγωνιστικό ρεύμα στην οικοδόμηση της Αριστεράς της νέας εργατικής ηγεμονίας και της νικηφόρας ανατροπής. Αυτό ήταν εξαρχής το στοίχημα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι η συντηρητική αναδίπλωση.
Αυτή είναι για εμάς η πρόκληση για την Γ’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο κόσμος του αγώνα και της σύγχρονης επαναστατικής αναζήτησης πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να ανοίξουμε την ουσιαστική συζήτηση, να τολμήσουμε την πραγματική αυτοκριτική, να εμπλουτίσουμε τις θέσεις και τη στρατηγική, να ξαναπιάσουμε το νήμα της μετωπικής συμπόρευσης, να σταματήσουμε να χάνουμε ευκαιρίες. Να τολμήσουμε να αλλάξουμε για να μπορέσουμε να αλλάξουμε και την κοινωνία!
Παράρτημα
Θέσεις που προτάθηκαν στη συνεδρίαση του ΠΣΟ αλλά δυστυχώς απορρίφτηκαν από την πλειοψηφία χωρίς ιδιαίτερη επιχειρηματολόγηση:
α) για την εκτίμηση της συγκυρίας και τις δυνατότητές που ανοίγει
«22. Συνολικά στην περίοδο που διανύουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για να ενισχυθούν και να βαθύνουν οι πραγματικές δυνατότητες ανατροπής που άνοιξε η συγκυρία της βαθιάς οικονομικής κρίση, της μνημονιακής καταστροφής, του πανεργατικού και παλλαϊκού ξεσηκωμού, της πολιτικής κρίσης και του κλονισμού του συστήματος. Αγωνίζεται για να βγει ακόμη πιο εκρηκτικά και αποφασιστικά ο λαϊκός παράγοντας στο προσκήνιο, για να ανατραπεί το σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης, για να ανοίξουν δρόμοι για την κυβέρνηση και την εξουσία των εργαζομένων και για ένα άλλο δρόμο χωρίς χρέος και μνημόνια, έξω από ευρώ και την ΕΕ, με τον πλούτο στα χέρια της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ένα δρόμος σοσιαλιστικός
Εκτίμησή μας είναι ότι παρ’ όλες τις αντιφάσεις στο ξεδίπλωμα των αγώνων κάθε άλλο παρά έχει σταθεροποιηθεί ο συσχετισμός δύναμης προς όφελος των αστικών και μνημονιακών δυνάμεων. Την ίδια στιγμή, οποιαδήποτε κυβέρνηση με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τη σημερινή δεξιά γραμμή της ηγετικής ομάδας, αναγκαστικά θα συγκρουστεί με τις προσδοκίες και τις ελπίδες του κόσμου του αγώνα αλλά και θα προσκρούσει στους ίδιους τους ασφυκτικούς εκβιασμούς της ΕΕ, του ΔΝΤ και των δυνάμεων του κεφαλαίου, τους οποίους προσπαθεί να αποδεχτεί εξαρχής. Όλα αυτά σημαίνουν ότι παραμένουμε μέσα σε μια περίοδο όπου μια γραμμή ολόπλευρης σύγκρουσης με την επίθεση από τη σκοπιά του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος, ταξικής ανασυγκρότησης και οργάνωσης του λαού, συσπείρωσης και οικοδόμησης μιας πραγματικά ανατρεπτικής Αριστεράς θα μπορεί να βρει απήχηση και να λειτουργήσει καταλυτικά μέσα στις εξελίξεις.
Σε αυτή την αναγκαία, περισσότερο παρά ποτέ αλλαγή συσχετισμών μέσα στο κίνημα και την Αριστερά μπορεί να συμβάλλει η προσπάθεια για την διαμόρφωση ενός μαζικού πόλου μιας Αριστεράς που θα πρωταγωνιστεί στους αγώνες, την κοινή δράση της Αριστεράς στο κίνημα και την οργάνωση του λαού, θα συγκρούεται ολόπλευρα με τις πολιτικές του κεφαλαίου, θα διαμορφώνει εκείνο το μεταβατικό πρόγραμμα που θα ορίζει τη ρήξη με την ΕΕ, τα μνημόνια, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, θα αναμετριέται με το ερώτημα της εξουσίας και της διακυβέρνησης από σκοπιά και οπτική επαναστατική. Οι πρωτοβουλίες για τη μετωπική συμπόρευση αυτής της Αριστεράς της νικηφόρας ανατροπής, αυτής της Αριστεράς που δεν θα χάσει την ευκαιρία, είναι στο επίκεντρο της σκέψης και της αναζήτησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
β) για τη στάση απέναντι στην κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ
«25. Απέναντι στην προοπτική κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ η θέση μας είναι η ακόλουθη
- Η κυβέρνηση που προτείνει σήμερα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κυβέρνηση επαναδιαπραγμάτευσης της λιτότητας, αποδοχής των εκβιασμών της Τρόικας, αναζήτησης συμβιβασμών με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Ως τέτοια έχει τον κίνδυνο να διαψεύσει την ελπίδα του λαού, να καταρρεύσει υπό το βάρος των δικών της αντιφάσεων και να ανοίξει το δρόμο για ακόμη πιο αντιδραστική ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος
- Εκτιμούμε ακόμη ότι σήμερα μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να αποτελέσει τμήμα μιας φιλολαϊκής διεξόδου, μόνο εάν δοκίμαζε να υλοποιήσει, σε σύγκρουση με την ΕΕ και το κεφάλαιο, τις βασικές πλευρές του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος (άμεση έξοδος από ευρώ, ρήξη - αποδέσμευση από ΕΕ, παύση πληρωμών, εθνικοποιήσεις, γενναία αναδιανομή εισοδήματος κ.λπ.), εάν στηριζόταν σε ένα ισχυρό κίνημα «από τα κάτω» και εάν εντασσόταν σε μια σύγχρονη επαναστατική και σοσιαλιστική προοπτική.
-Για εμάς οποιαδήποτε συζήτηση για «κριτική στήριξη» ή ανοχή σε κυβέρνηση εξαρτάται από το εάν και κατά πόσο ικανοποιείται η συνθήκη που περιγράψαμε. Διαφορετικά δεν μένει άλλος δρόμος από αυτόν μιας αναγκαίας εργατικής και αριστερής αντιπολίτευσης, που θα οργανώνει το λαό και το κίνημα, θα πιέζει διαρκώς για να υπάρξουν πραγματικά φιλολαϊκά μέτρα, ορθώνοντας ταυτόχρονα αγωνιστικό τείχος απέναντι σε κάθε υπαναχώρηση, παλινωδία ή προώθηση αναδιαρθρώσεων, θα ζυμώνει και θα προπαγανδίσει το μεταβατικό πρόγραμμα ως την απάντηση στα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, παλεύοντας για την αλλαγή συσχετισμών μέσα στο κίνημα και την Αριστερά.»
γ) Για την ανάγκη να συνεχιστεί η προσπάθεια για τη μετωπική συμπόρευση
«Ταυτόχρονα και ήδη από τώρα προχωράμε ξανά και παίρνουμε πρωτοβουλίες για τη μετωπική συμπόρευση. Με ανοιχτή και συντροφική απεύθυνση προς όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που αφορά μια τέτοια κατεύθυνση. Ξεκινώντας από τις πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες είμαστε ήδη σε συζήτηση αλλά και τους αγωνιστές που προσεγγίσαμε μέσα στην εκλογική μάχη. Με ανοιχτές, συντροφικές, δημοκρατικές διαδικασίες. Με εμπιστοσύνη ότι υπάρχει βάση πολιτικής συμφωνίας, Με πνεύμα αυτοκριτικό και για τις δικές μας ευθύνες για το ότι δεν ευοδώθηκε η διαδικασία μέχρι τώρα. Με πλατύ κύκλο κοινών συσκέψεων, συζητήσεων, εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα.
Στόχος μας είναι να μπορέσει να μπορέσει γύρω από τη στρατηγική του άλλου δρόμου και την αντιμετώπιση του ζητήματος της εξουσίας και της διακυβέρνησης με όρους ηγεμονίας και μετασχηματισμού και όχι διαχείρισης, να διαμορφώσουμε έναν άλλο συσχετισμό μέσα στην Αριστερά και το κίνημα.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να ξεδιπλωθεί από το φθινόπωρο μια πλατιά καμπάνια ανάδειξης του ρόλου της ΟΝΕ και της ΕΕ στην εκθεμελίωση κοινωνικών κατακτήσεων και προβολής του άλλου δρόμου χωρίς μνημόνια χρέος, ΟΝΕ και ΕΕ σε συνεργασία με τις υπόλοιπες δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της συμπόρευσης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου