Νίκος Πελεκούδας *
Στη Βοσνία δεν έχει περάσει ούτε μήνας αφ’ ότου οι βιομηχανικοί εργάτες συνέτριψαν τον εθνικισμό και τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, κατευθυνόμενοι μαζί, ανεξάρτητα από θρήσκευμα και καταγωγή ενάντια στην κυβέρνηση.
Η κρίση του καπιταλισμού πυροδοτεί κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις στα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και το Νότο τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ απειλεί με διάλυση την ίδια την Ε.Ε.
Η κρίση του καπιταλισμού πυροδοτεί κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις στα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και το Νότο τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ απειλεί με διάλυση την ίδια την Ε.Ε.
Η φετινή Πρωτομαγιά είναι όπως μόνο μπορεί να υπάρχει αυτή η μέρα στο παρόν των αγώνων των καταπιεσμένων όλου του κόσμου. Εξεγερτική, επικίνδυνη, διεθνιστική.
Όμως φέτος, ακριβώς επειδή ο εργατικός διεθνιστικός και επαναστατικός αγώνας ενοποιεί το χρόνο στο παρόν της επανάστασης, παρόντες είναι σε περίοπτη θέση, οι 200 αγωνιστές, μεταξύ των οποίων και δώδεκα τροτσκιστές, που πριν από 70 χρόνια εκτελέστηκαν από τους ναζί στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Και αυτοί, με τους εργάτες του Σικάγο, που με τα δικά τους θύματα ζητούσαν μια άλλη κοινωνία, όπου ο εργάτης θα μπορεί να σκέφτεται και να δημιουργεί, ενάντια στην αλλοτρίωση της εργασίας, αλλάζοντας τελικά τη διάρκειά της, το περιεχόμενό της.
Στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η εργατική τάξη, ευρύτερα οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι, συντονισμένοι με αυτό το διεθνή στρόβιλο αγώνων και εξεγέρσεων, σε χώρους έκαναν στην άκρη τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τους. Πολιτικοποιούσαν πολύ γρήγορα τους αγώνες, στρεφόμενοι συνολικά ενάντια στις κυβερνήσεις της τρόικας και του κεφαλαίου, καταλαμβάνοντας μαζικά δημόσια κτίρια, αντιλαμβανόμενοι πως ο αγώνας οποιουδήποτε κλάδου, δεν μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα. Για αυτό και η λογική της πάλης για γενική πολιτική απεργία διαρκείας βρίσκει όλο και περισσότερο εύφορο έδαφος να ανθίσει, ως άμεση αναγκαιότητα των καιρών μας, ως διαδικασία τομής στην ίδια την πορεία της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης. Αυτές τις εμπειρίες της τάξης, τον επαναστατικό χαρακτήρα που έχει η ίδια η εποχή μας, είναι που προσπαθεί να ξεγελάσει η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, με τα πλεονάσματα και τις εξόδους στις αγορές, μεταθέτοντας για μετά τις εκλογές την ολοκλήρωση των πολυνομοσχεδίων, δηλαδή τη διάλυση της υγείας, της παιδείας, τον εξευτελισμό της εργασίας, το γενικευμένο κανιβαλισμό της καπιταλιστικής εξουσίας. Το θηρίο τη στιγμή που είναι λαβωμένο, γίνεται περισσότερο από ποτέ επικίνδυνο. Για αυτό επιστρατεύει από τους υπονόμους της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, το φασιστικό και ναζιστικό δηλητήριο, σε όλη την Ευρώπη, για να ανασχέσει την επιστροφή του επαναστατικού στροβίλου στην ίδια την Ε.Ε., μετά το ξεκίνημά του στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 2008.
Η Πρωτομαγιά του 2014, περισσότερο από κάθε άλλη τα τελευταία χρόνια, δε μπορεί παρά να δώσει το μήνυμα σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε γωνιά του κόσμου, και στην Ελλάδα, πως μόνο η εργατική τάξη, μπορεί να σώσει τον εαυτό της και την κοινωνία από την ανθρωπιστική κρίση και την καταστροφή. Μόνο αυτή ξέρει, μέσα από τη δουλειά της, και γνωρίζοντας τις ανάγκες της, πως μπορεί να υπάρξει μια εργατική επαναστατική κυβέρνηση, στην πάλη για την εργατική εξουσία, που θα αναδιοργανώσει μαζί με τα αδέρφια της διεθνώς, την κοινωνία. Οι ιστορικές δυνατότητες της τάξης μας, δεν μπορούν να χωρέσουν σε διαπραγματεύσεις με τους λύκους του κεφαλαίου, σε μια «δημοκρατικότερη Ε.Ε.», με την αναγνώριση του μη επαχθούς(;) χρέους (ΣΥΡΙΖΑ). Δεν μπορούν να εγκλωβιστούν στην αναμονή για ένα μακρινό μέλλον, περιμένοντας αιώνια την δημιουργία των προϋποθέσεων, με όραμα τον σταλινικό «σοσιαλισμό» σε μια μόνη χώρα (ΚΚΕ). Δεν μπαίνουν στο ζύγι μιας αντιΕ.Ε. και αντιευρώ πάλης, που σπέρνει μαζικά αυταπάτες, πως η έξοδος από τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση αρκεί για να βγούμε από την κρίση, για να κατοχυρωθεί η δημοκρατία(!) και η λαϊκή κυριαρχία(!) (ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Η μόνη λύση είναι η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη με την στήριξη όλων των λαϊκών στρωμάτων και των λαϊκών οργάνων αυτοοργάνωσης και πάλης, η επαναστατική ρήξη των δεσμών με την ΕΕ και μια διεθνιστική πολιτική πάλης μαζί με όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες, κοινωνικά αποκλεισμένους, όλα τα θύματα της καπιταλιστικής σκλαβιάς, για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής φυλακής των λαών και την οικοδόμηση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Με την κόκκινη σημαία του μαχόμενου προλεταριακού διεθνισμού, στο δρόμο της οικοδόμησης της Επαναστατικής Διεθνούς που έχουμε σήμερα περισσότερη ανάγκη από ποτέ, καλούμε όλους και όλες, όσους και όσες παλεύουν την εξαθλίωση, την σκλαβιά, την καταισχύνη, στην οποία θέλουν να μας καταδικάζουν ισόβια οι κεφαλαιοκράτες σε Ελλάδα και Ευρώπη, να δώσουν μαζί μας μια γροθιά στο σύστημα.
* υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΕΕΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου