ΚΑΤΩ Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ!
Τέσσερα χρόνια Μνημόνια, πείνα, ανεργία, μια ζωή χωρίς ζωή -
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Τέσσερα χρόνια κάτω από τον ζυγό της τρόικας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ-
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ!
Τέσσερα χρόνια γαλάζιοι, πράσινοι, μαύροι και κατάμαυροι πολιτικάντηδες απατεώνες και υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος μας τυραννούν-
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ!
Πληρώνουν μέχρι τώρα τη χρεωκοπία των καπιταλιστών και του συστήματός τους με το αίμα τους ο λαός, οι εργάτες, η νέα γενιά, οι συνταξιούχοι, οι βιοπαλαιστές της πόλης και της υπαίθρου, οι φτωχοί και οι νεόπτωχοι. Την ίδια στιγμή μια χούφτα εκμεταλλευτές, τραπεζίτες τοκογλύφοι, μεγαλοεπιχειρηματίες, τηλεκαναλάρχες και τα τσιράκια τους, στενά διαπλεκόμενοι με τους κυβερνώντες και το Κράτος του κεφαλαίου συνεχίζουν να πλουτίζουν ασύστολα και να βγάζουν στους off shore “παραδείσους” τα πλούτη που παράγονται με το μόχθο του λαού.
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΔΙΚΑΙΗ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΉ, ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ!
Σίγουρα, εάν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει απλώς πηγαίνοντας στις κάλπες, τότε θα είχανε απαγορεύσει και τις εκλογές. Το κάνουν, εξάλλου, αρκετές φορές όταν κινδυνεύουν να μαυριστούν αγρίως από την οργή του λαού. Ποτέ δεν λείπουν, και προπαντός τώρα, από την κλυδωνιζόμενη μνημονιακή, ακροδεξιά κυβέρνηση των ΣαμαροΒενιζέλων, τα εκλογομαγειρέματα, οι αντιδημοκρατικοί εκλογικοί νόμοι, η συστηματική εξαπάτηση, η εξαγορά συνειδήσεων, οι τηλεοπτικοί κι άλλοι διαφημιστικοί βομβαρδισμοί ή και η ωμή βία από το Κράτος-τρομοκράτη. Ένας λόγος παραπάνω για να μην υπάρξει αποχή που συμφέρει μόνο τους κυβερνώντες.
Στις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου πρέπει απαραίτητα να δώσουμε την μάχη για να κατατροπωθεί η Δεξιά του Σαμαρά, του συνεταίρου των χρυσαυγών Μπαλτάκου, του φασίστα Άδωνη, του παλιού τσεκουροφόρου Βορίδη, του Δένδια των ΜΑΤ, του Αθανασίου των φυλακών-κολαστηρίων, όλου του κυβερνητικού συρφετού που δεν κάνει άλλο από το να κόβει το ψωμί, τις δουλειές, την υγεία, την παιδεία, τα εργασιακά-κοινωνικά δικαιώματα, τις ελευθερίες του λαού.
Μαζί τους πρέπει να τσακιστούν και τα δεκανίκια τους. Το ΠΑΣΟΚ έχει προ πολλού πεθάνει με τις εξαγγελίες της χρεωκοπίας του Γιωργάκη στο Καστελόριζο, με τα Μνημόνια της υποταγής στους διεθνείς τοκογλύφους, στην ΕΕ και το ΔΝΤ που ψήφισαν ξανά και ξανά οι βουλευτές του, μαζί κι εκείνοι που τώρα ελπίζουν να ξεπλυθούν σε μιαν αριστερή κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο κυνικός Βενιζέλος δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τις φιλοδοξίες τις δικές του και της κλίκας του. Το βενιζελοΠασόκ είναι ένα πράσινο ζόμπι, μαζί κι η πατημένη “Ελιά” του. Το μόνο που τους αξίζει είναι ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας. Η μόνη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν είναι να εξαφανιστούν, αφήνοντας τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του να πέσει στο κενό, στις 26 Μαΐου.
Η κυβέρνηση Σαμαρά πασκίζει με νύχια και δόντια να κρατηθεί στην καρέκλα της εξουσίας που έχει μετατραπεί, όμως, σε ηλεκτρική καρέκλα λόγω της κρίσης. Όπως ο Παπανδρέου έλεγε προεκλογικά ψέματα ότι “λεφτά υπάρχουν” έτσι κι ο Σαμαράς πουλάει παραμύθια για “success story”, “πρωτογενή πλεονάσματα” από τις περικοπές των σαρκών του λαού, “έξοδο στις αγορές” για δάνεια από τους τοκογλύφους, “τέλος των μνημονίων και της κρίσης” -ενώ τα ίδια τα επιτελεία του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου μιλάνε για επικείμενη επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης, με ολέθριες συνέπειες σε χώρες με βουνά από μη βιώσιμα χρέη όπως είναι η Ελλάδα.
Το χρέος που μας τσακίζει με τα φιρμάνια της τρόικας ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ και τα ατέλειωτα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού έχει μετατραπεί σε πρόβλημα όχι απλά οικονομικό αλλά πολιτικό, πρόβλημα άλυτο που έχει φέρει σε άλυτη κρίση την ίδια την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου.
Παρά τα δύο Μνημόνια κι όλα τα μεσοπρόθεσμα, η κρίση συνεχίζεται, το χρέος παραμένει δυσθεώρητο και τώρα σε μεγάλο βαθμό, μετά το περιβόητο “κούρεμα”, βρίσκεται στα χέρια κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών. Όπως ξεκαθάρισαν η Γερμανία και η ΕΕ δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε νέο “κούρεμα” αλλά σε νέο γδάρσιμο που ονομάζουν “μεταρρυθμίσεις”. Τί μπορεί να κάνει, όσα κι αν λέει ή τάζει, αυτή ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που μένει δέσμια στο καπιταλιστικό σύστημα και στο πλαίσιο της ΕΕ;
Το ζήτημα της κυβέρνησης και της εξουσίας, αλληλένδετο με την στάση απέναντι στην ΕΕ, είναι κεντρικό σ' αυτές τις Ευρωεκλογές και πέρα από αυτές.
Η κυβέρνηση Σαμαρά για να σωθεί παριστάνει ότι είναι “η μόνη εγγύηση σταθερότητας μέσα στην ΕΕ”. Η ΕΕ, όμως, σαν επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης και ζώνη θυελλών, αποκλείει κάθε σταθερότητα στο ορατό μέλλον, στην Ελλάδα ή οπουδήποτε στην ήπειρό μας (βλ. και Ουκρανία!). Η Δεξιά στην εξουσία, με το κράτος-τρομοκράτη και τους παρακρατικούς Ναζί -το σκάνδαλο Μπαλτάκου απέδειξε ότι περισσότεροι φασίστες βρίσκονται στο Μέγαρο Μαξίμου από ό,τι στον Κορυδαλλό- το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι βία και καταστολή ενάντια στον πεινασμένο εχθρό-λαό, στρατόπεδα Αμυγδαλέζας και Φαρμακονήσια για τους μετανάστες και υποδούλωση στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να εγγυηθεί κάποια, έστω, εξομάλυνση των όρων ζωής του λαού, η πολιτική αποσύνθεση και πολυδιάσπαση του στρατοπέδου της Δεξιάς συνεχίζεται, όπως φαίνεται και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ή με τον πολλαπλασιασμό δεξιών κομματιδίων ή ακόμα και με την πρόθεση του Σαμαρά να συμπήξει φορέα με νέο όνομα, αντί της ΝΔ.
Ο κίνδυνος ανόδου του φασισμού κάθε άλλο παρά έχει εκλείψει επειδή 5-6 Ναζί μπήκαν (προσωρινά;) φυλακή μετά την κατακραυγή που προκάλεσε ο φόνος του Παύλου Φύσσα. Και οι κοινωνικοί/πολιτικοί όροι που έθρεψαν την “Χρυσή Αυγή” παραμένουν -αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, ανεργία, παρακμή και διαφθορά του αστικοδημοκρατικού κοινοβουλευτισμού, ξενοφοβία, ρατσισμός, αντισημιτισμός- τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη (Ουγγαρία, Ουκρανία, Γαλλία κ.α.) και προπαντός το φυτώριο και καταφύγιο του ναζιστικού παρακράτους μέσα στο ίδιο το “βαθύ κράτος”, την αστυνομία και το στρατό, υπό την υψηλή προστασία των κρατούντων, του ίδιου του καπιταλιστικού κατεστημένου. Όσο κι αν παρίσταναν τον “αντισυστημικό”, οι μισθοφορικές σχέσεις τους με το κεφάλαιο, ιδιαίτερα το εφοπλιστικό, κι η άμεση σύνδεση με τα πολιτικά άντρα του συστήματος και το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου (Μπαλτάκος, Φαήλος Κρανιδιώτης κλπ) είναι φανερά στους πάντες πια. Αλλά ο φασισμός δεν ξορκίζεται, ξεριζώνεται από το κοινωνικό του έδαφος και νικιέται σε πολιτική αναμέτρηση στους δρόμους. Το ΕΕΚ που δέχτηκε πάμπολλες επιθέσεις από τους φασίστες και αναμετρήθηκε μαζί τους και με τους προστάτες τους στους δρόμους και στα δικαστήρια (πχ. στην νικηφόρα τελικά, χάρη στην πρωτοφανή διεθνή αλληλεγγύη, δίκη του Γραμματέα του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ στις 3-4 Σεπτεμβρίου 2013) τώρα, περισσότερο από ποτέ καλεί σε Ενιαίο Μέτωπο όλων των εργατικών κι αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων, των αναρχικών συμπεριλαμβανομένων ενάντια στο φασισμό, στην ανάπτυξη μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης και κοινωνικής αλληλεγγύης, και στην οργανωμένη εργατική-λαϊκή αυτοάμυνα.
Η ίδια η αστική τάξη, ανησυχώντας, για την κρίση εξουσίας, προωθεί διάφορα εναλλακτικά προχώματα, “κεντροαριστερά” σχήματα, συνήθως νεκροβίωτα, ή και ξεροπόταμα ασάφειας σαν αυτό του τηλεστάρ της συμφοράς Θεοδωράκη που φιλοδοξεί να κερδοσκοπήσει στην γενική σύγχυση και την απαρέσκεια του επικρατούντος κομματικού συστήματος (που πάντα ο ίδιος υπηρέτησε και υπηρετεί πιστά).
Μπορεί να δώσει λύση μια “κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ”, όπως πια παρουσιάζεται η “κυβέρνηση της Αριστεράς” που επαγγέλλονταν αρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Πάλι η στάση απέναντι στο χρέος και την ΕΕ είναι η λυδία λίθος και ο μέγας ογκόλιθος. Δεν είναι λύση οι προτεινόμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ “διαπραγματεύσεις για την εξάλειψη του μεγαλύτερου μέρους του χρέους”, την στιγμή μάλιστα που αυτό βρίσκεται στα χέρια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και τραπεζών που αρνούνται ρητά κάτι τέτοιο. Υπάρχει λύση; ΝΑΙ, αλλά αυτήν ούτε την μπορεί ούτε την τολμά ούτε, τελικά, την θέλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η λύση είναι, όπως προτείνει και παλεύει το ΕΕΚ, η ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ για να αναπνεύσει επιτέλους ο λαός από την αιώνια “λιτότητα”, τα χαράτσια, την ανεργία, την πείνα και να στραφούν όλοι οι πόροι προς την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών της λαϊκής συντριπτικής πλειοψηφίας. Κάτι τέτοιο, όμως, απαιτεί την λήψη άμεσων μέτρων ρήξης με το κεφάλαιο και την ΕΕ: εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, χωρίς αποζημίωση στους μεγαλοκαρχαρίες και κάτω από εργατικό έλεγχο.
Η ιμπεριαλιστική ΕΕ και τα όργανά της ποτέ δεν θα το επιτρέψουν ούτε καμιά ελληνική καπιταλιστική κυβέρνηση, με όποιο δεξιό ή “αριστερό” πρόσημο κι αν έχει, δεν θα το κάνει. Η μόνη λύση είναι η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη με την στήριξη όλων των λαϊκών στρωμάτων και των λαϊκών οργάνων αυτοοργάνωσης και πάλης, η επαναστατική ρήξη των δεσμών με την ΕΕ και μια διεθνιστική πολιτική πάλης μαζί με όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες, κοινωνικά αποκλεισμένους, όλα τα θύματα της καπιταλιστικής σκλαβιάς, για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής φυλακής των λαών και την οικοδόμηση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Στο καίριο αυτό ζήτημα της ΕΕ, και μάλιστα ενόψει Ευρωεκλογών που το θέτουν στο επίκεντρο, το ΕΕΚ διαφοροποιείται από τα περισσότερα άλλα κόμματα και σχήματα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει μια “δημοκρατική στροφή και μεταρρύθμιση των κανόνων λειτουργίας” της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Είναι σα να ζητάς από τους λύκους να αλλάξουν συμπεριφορά απέναντι στα πρόβατα. Ο “αριστερός” οικονομικός εθνικισμός του Σχεδίου Β του Α. Αλαβάνου και άλλων έχει αναγάγει σε πανάκεια την ρήξη με το ευρώ και μόνο, όχι από την ΕΕ, και την επιστροφή στην δραχμή, με την εξωπραγματική ελπίδα ότι έτσι θα “ανακάμψει” η οικονομία της εθνικής στάνης των προβάτων μένοντας πάντα στο στόμα των λύκων της Ευρώπης. Το ΚΚΕ παραπέμπει την “λύση” στο αόριστο μέλλον, με την αποδέσμευση από την ΕΕ και έναν σταλινικού τύπου “σοσιαλισμό σε ένα μόνο εθνικό μαντρί”.
Το ΕΕΚ δεν συμμερίζεται τα καλέσματα για έναν “αριστερό ευρωσκεπτικισμό” που έρχονται είτε από την Αριστερή Πλατφόρμα του Π. Λαφαζάνη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είτε από τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρώτα-πρώτα δεν είμαστε σκεπτικιστές, μπορούμε να γνωρίσουμε και γνωρίζουμε την αντικειμενική αλήθεια για την ΕΕ, τον ιμπεριαλιστικό, αντιλαϊκό της χαρακτήρα, την σημερινή δομική κρίση που την απειλεί με διάλυση. Δεν ζητάμε να γίνουμε, με την χρήση γενικών κι αόριστων όρων (“αντικαπιταλιστική ανατροπή”, “διεθνιστική προοπτική” κλπ) το αριστερό αντίστοιχο ενός Γκρίλο ή των δεξιών λαϊκιστικών ρευμάτων στην Ευρώπη, προσδοκώντας και τα αντίστοιχα εκλογικά οφέλη.
Δεν αρκεί καθόλου η αναγκαία ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ για να βγούμε από την κρίση, εάν δεν βγούμε από το ίδιο το καπιταλιστικό μαντρί με την εργατική εξουσία, παλεύοντας, ταυτόχρονα, για μια επαναστατική διεθνιστική προοπτική κι ένα διεθνές πρόγραμμα και σχέδιο δράσης, σαν αυτό που τις βάσεις του θέσαμε, μαζί με άλλες επαναστατικές δυνάμεις από άλλες πολιτικές παραδόσεις, στην 2η Εργατική Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη της Αθήνας, στις 29-30 Μαρτίου 2014, και που ο στρατηγικός του στόχος συμπυκνώνεται στο σύνθημα: για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Κάτω από αυτήν την κόκκινη σημαία του μαχόμενου προλεταριακού διεθνισμού, στο δρόμο της οικοδόμησης της Επαναστατικής Διεθνούς που έχουμε σήμερα περισσότερη ανάγκη από ποτέ, καλούμε όλους και όλες, όσους και όσες παλεύουν την εξαθλίωση, την σκλαβιά, την καταισχύνη, στην οποία θέλουν να μας καταδικάζουν ισόβια οι κεφαλαιοκράτες σε Ελλάδα και Ευρώπη, να δώσουν μαζί μας μια γροθιά στο σύστημα, στηρίζοντάς μας στις Ευρωεκλογές.
Προπαντός, τους καλούμε να συσπειρωθούν, να οργανωθούν και να παλέψουν στις γραμμές του κοινού ταξικού αγώνα για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.
ΕΡΓΑΤΙΚO ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ - ΕΕΚ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ
Απρίλιος 2014
Τέσσερα χρόνια Μνημόνια, πείνα, ανεργία, μια ζωή χωρίς ζωή -
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Τέσσερα χρόνια κάτω από τον ζυγό της τρόικας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ-
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ!
Τέσσερα χρόνια γαλάζιοι, πράσινοι, μαύροι και κατάμαυροι πολιτικάντηδες απατεώνες και υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος μας τυραννούν-
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ!
Πληρώνουν μέχρι τώρα τη χρεωκοπία των καπιταλιστών και του συστήματός τους με το αίμα τους ο λαός, οι εργάτες, η νέα γενιά, οι συνταξιούχοι, οι βιοπαλαιστές της πόλης και της υπαίθρου, οι φτωχοί και οι νεόπτωχοι. Την ίδια στιγμή μια χούφτα εκμεταλλευτές, τραπεζίτες τοκογλύφοι, μεγαλοεπιχειρηματίες, τηλεκαναλάρχες και τα τσιράκια τους, στενά διαπλεκόμενοι με τους κυβερνώντες και το Κράτος του κεφαλαίου συνεχίζουν να πλουτίζουν ασύστολα και να βγάζουν στους off shore “παραδείσους” τα πλούτη που παράγονται με το μόχθο του λαού.
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΔΙΚΑΙΗ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΉ, ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ!
Σίγουρα, εάν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει απλώς πηγαίνοντας στις κάλπες, τότε θα είχανε απαγορεύσει και τις εκλογές. Το κάνουν, εξάλλου, αρκετές φορές όταν κινδυνεύουν να μαυριστούν αγρίως από την οργή του λαού. Ποτέ δεν λείπουν, και προπαντός τώρα, από την κλυδωνιζόμενη μνημονιακή, ακροδεξιά κυβέρνηση των ΣαμαροΒενιζέλων, τα εκλογομαγειρέματα, οι αντιδημοκρατικοί εκλογικοί νόμοι, η συστηματική εξαπάτηση, η εξαγορά συνειδήσεων, οι τηλεοπτικοί κι άλλοι διαφημιστικοί βομβαρδισμοί ή και η ωμή βία από το Κράτος-τρομοκράτη. Ένας λόγος παραπάνω για να μην υπάρξει αποχή που συμφέρει μόνο τους κυβερνώντες.
Στις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου πρέπει απαραίτητα να δώσουμε την μάχη για να κατατροπωθεί η Δεξιά του Σαμαρά, του συνεταίρου των χρυσαυγών Μπαλτάκου, του φασίστα Άδωνη, του παλιού τσεκουροφόρου Βορίδη, του Δένδια των ΜΑΤ, του Αθανασίου των φυλακών-κολαστηρίων, όλου του κυβερνητικού συρφετού που δεν κάνει άλλο από το να κόβει το ψωμί, τις δουλειές, την υγεία, την παιδεία, τα εργασιακά-κοινωνικά δικαιώματα, τις ελευθερίες του λαού.
Μαζί τους πρέπει να τσακιστούν και τα δεκανίκια τους. Το ΠΑΣΟΚ έχει προ πολλού πεθάνει με τις εξαγγελίες της χρεωκοπίας του Γιωργάκη στο Καστελόριζο, με τα Μνημόνια της υποταγής στους διεθνείς τοκογλύφους, στην ΕΕ και το ΔΝΤ που ψήφισαν ξανά και ξανά οι βουλευτές του, μαζί κι εκείνοι που τώρα ελπίζουν να ξεπλυθούν σε μιαν αριστερή κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο κυνικός Βενιζέλος δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τις φιλοδοξίες τις δικές του και της κλίκας του. Το βενιζελοΠασόκ είναι ένα πράσινο ζόμπι, μαζί κι η πατημένη “Ελιά” του. Το μόνο που τους αξίζει είναι ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας. Η μόνη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν είναι να εξαφανιστούν, αφήνοντας τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του να πέσει στο κενό, στις 26 Μαΐου.
Η κυβέρνηση Σαμαρά πασκίζει με νύχια και δόντια να κρατηθεί στην καρέκλα της εξουσίας που έχει μετατραπεί, όμως, σε ηλεκτρική καρέκλα λόγω της κρίσης. Όπως ο Παπανδρέου έλεγε προεκλογικά ψέματα ότι “λεφτά υπάρχουν” έτσι κι ο Σαμαράς πουλάει παραμύθια για “success story”, “πρωτογενή πλεονάσματα” από τις περικοπές των σαρκών του λαού, “έξοδο στις αγορές” για δάνεια από τους τοκογλύφους, “τέλος των μνημονίων και της κρίσης” -ενώ τα ίδια τα επιτελεία του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου μιλάνε για επικείμενη επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης, με ολέθριες συνέπειες σε χώρες με βουνά από μη βιώσιμα χρέη όπως είναι η Ελλάδα.
Το χρέος που μας τσακίζει με τα φιρμάνια της τρόικας ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ και τα ατέλειωτα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού έχει μετατραπεί σε πρόβλημα όχι απλά οικονομικό αλλά πολιτικό, πρόβλημα άλυτο που έχει φέρει σε άλυτη κρίση την ίδια την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου.
Παρά τα δύο Μνημόνια κι όλα τα μεσοπρόθεσμα, η κρίση συνεχίζεται, το χρέος παραμένει δυσθεώρητο και τώρα σε μεγάλο βαθμό, μετά το περιβόητο “κούρεμα”, βρίσκεται στα χέρια κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών. Όπως ξεκαθάρισαν η Γερμανία και η ΕΕ δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε νέο “κούρεμα” αλλά σε νέο γδάρσιμο που ονομάζουν “μεταρρυθμίσεις”. Τί μπορεί να κάνει, όσα κι αν λέει ή τάζει, αυτή ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που μένει δέσμια στο καπιταλιστικό σύστημα και στο πλαίσιο της ΕΕ;
Το ζήτημα της κυβέρνησης και της εξουσίας, αλληλένδετο με την στάση απέναντι στην ΕΕ, είναι κεντρικό σ' αυτές τις Ευρωεκλογές και πέρα από αυτές.
Η κυβέρνηση Σαμαρά για να σωθεί παριστάνει ότι είναι “η μόνη εγγύηση σταθερότητας μέσα στην ΕΕ”. Η ΕΕ, όμως, σαν επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης και ζώνη θυελλών, αποκλείει κάθε σταθερότητα στο ορατό μέλλον, στην Ελλάδα ή οπουδήποτε στην ήπειρό μας (βλ. και Ουκρανία!). Η Δεξιά στην εξουσία, με το κράτος-τρομοκράτη και τους παρακρατικούς Ναζί -το σκάνδαλο Μπαλτάκου απέδειξε ότι περισσότεροι φασίστες βρίσκονται στο Μέγαρο Μαξίμου από ό,τι στον Κορυδαλλό- το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι βία και καταστολή ενάντια στον πεινασμένο εχθρό-λαό, στρατόπεδα Αμυγδαλέζας και Φαρμακονήσια για τους μετανάστες και υποδούλωση στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να εγγυηθεί κάποια, έστω, εξομάλυνση των όρων ζωής του λαού, η πολιτική αποσύνθεση και πολυδιάσπαση του στρατοπέδου της Δεξιάς συνεχίζεται, όπως φαίνεται και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ή με τον πολλαπλασιασμό δεξιών κομματιδίων ή ακόμα και με την πρόθεση του Σαμαρά να συμπήξει φορέα με νέο όνομα, αντί της ΝΔ.
Ο κίνδυνος ανόδου του φασισμού κάθε άλλο παρά έχει εκλείψει επειδή 5-6 Ναζί μπήκαν (προσωρινά;) φυλακή μετά την κατακραυγή που προκάλεσε ο φόνος του Παύλου Φύσσα. Και οι κοινωνικοί/πολιτικοί όροι που έθρεψαν την “Χρυσή Αυγή” παραμένουν -αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, ανεργία, παρακμή και διαφθορά του αστικοδημοκρατικού κοινοβουλευτισμού, ξενοφοβία, ρατσισμός, αντισημιτισμός- τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη (Ουγγαρία, Ουκρανία, Γαλλία κ.α.) και προπαντός το φυτώριο και καταφύγιο του ναζιστικού παρακράτους μέσα στο ίδιο το “βαθύ κράτος”, την αστυνομία και το στρατό, υπό την υψηλή προστασία των κρατούντων, του ίδιου του καπιταλιστικού κατεστημένου. Όσο κι αν παρίσταναν τον “αντισυστημικό”, οι μισθοφορικές σχέσεις τους με το κεφάλαιο, ιδιαίτερα το εφοπλιστικό, κι η άμεση σύνδεση με τα πολιτικά άντρα του συστήματος και το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου (Μπαλτάκος, Φαήλος Κρανιδιώτης κλπ) είναι φανερά στους πάντες πια. Αλλά ο φασισμός δεν ξορκίζεται, ξεριζώνεται από το κοινωνικό του έδαφος και νικιέται σε πολιτική αναμέτρηση στους δρόμους. Το ΕΕΚ που δέχτηκε πάμπολλες επιθέσεις από τους φασίστες και αναμετρήθηκε μαζί τους και με τους προστάτες τους στους δρόμους και στα δικαστήρια (πχ. στην νικηφόρα τελικά, χάρη στην πρωτοφανή διεθνή αλληλεγγύη, δίκη του Γραμματέα του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ στις 3-4 Σεπτεμβρίου 2013) τώρα, περισσότερο από ποτέ καλεί σε Ενιαίο Μέτωπο όλων των εργατικών κι αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων, των αναρχικών συμπεριλαμβανομένων ενάντια στο φασισμό, στην ανάπτυξη μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης και κοινωνικής αλληλεγγύης, και στην οργανωμένη εργατική-λαϊκή αυτοάμυνα.
Η ίδια η αστική τάξη, ανησυχώντας, για την κρίση εξουσίας, προωθεί διάφορα εναλλακτικά προχώματα, “κεντροαριστερά” σχήματα, συνήθως νεκροβίωτα, ή και ξεροπόταμα ασάφειας σαν αυτό του τηλεστάρ της συμφοράς Θεοδωράκη που φιλοδοξεί να κερδοσκοπήσει στην γενική σύγχυση και την απαρέσκεια του επικρατούντος κομματικού συστήματος (που πάντα ο ίδιος υπηρέτησε και υπηρετεί πιστά).
Μπορεί να δώσει λύση μια “κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ”, όπως πια παρουσιάζεται η “κυβέρνηση της Αριστεράς” που επαγγέλλονταν αρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Πάλι η στάση απέναντι στο χρέος και την ΕΕ είναι η λυδία λίθος και ο μέγας ογκόλιθος. Δεν είναι λύση οι προτεινόμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ “διαπραγματεύσεις για την εξάλειψη του μεγαλύτερου μέρους του χρέους”, την στιγμή μάλιστα που αυτό βρίσκεται στα χέρια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και τραπεζών που αρνούνται ρητά κάτι τέτοιο. Υπάρχει λύση; ΝΑΙ, αλλά αυτήν ούτε την μπορεί ούτε την τολμά ούτε, τελικά, την θέλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η λύση είναι, όπως προτείνει και παλεύει το ΕΕΚ, η ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ για να αναπνεύσει επιτέλους ο λαός από την αιώνια “λιτότητα”, τα χαράτσια, την ανεργία, την πείνα και να στραφούν όλοι οι πόροι προς την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών της λαϊκής συντριπτικής πλειοψηφίας. Κάτι τέτοιο, όμως, απαιτεί την λήψη άμεσων μέτρων ρήξης με το κεφάλαιο και την ΕΕ: εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, χωρίς αποζημίωση στους μεγαλοκαρχαρίες και κάτω από εργατικό έλεγχο.
Η ιμπεριαλιστική ΕΕ και τα όργανά της ποτέ δεν θα το επιτρέψουν ούτε καμιά ελληνική καπιταλιστική κυβέρνηση, με όποιο δεξιό ή “αριστερό” πρόσημο κι αν έχει, δεν θα το κάνει. Η μόνη λύση είναι η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη με την στήριξη όλων των λαϊκών στρωμάτων και των λαϊκών οργάνων αυτοοργάνωσης και πάλης, η επαναστατική ρήξη των δεσμών με την ΕΕ και μια διεθνιστική πολιτική πάλης μαζί με όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες, κοινωνικά αποκλεισμένους, όλα τα θύματα της καπιταλιστικής σκλαβιάς, για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής φυλακής των λαών και την οικοδόμηση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Στο καίριο αυτό ζήτημα της ΕΕ, και μάλιστα ενόψει Ευρωεκλογών που το θέτουν στο επίκεντρο, το ΕΕΚ διαφοροποιείται από τα περισσότερα άλλα κόμματα και σχήματα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει μια “δημοκρατική στροφή και μεταρρύθμιση των κανόνων λειτουργίας” της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Είναι σα να ζητάς από τους λύκους να αλλάξουν συμπεριφορά απέναντι στα πρόβατα. Ο “αριστερός” οικονομικός εθνικισμός του Σχεδίου Β του Α. Αλαβάνου και άλλων έχει αναγάγει σε πανάκεια την ρήξη με το ευρώ και μόνο, όχι από την ΕΕ, και την επιστροφή στην δραχμή, με την εξωπραγματική ελπίδα ότι έτσι θα “ανακάμψει” η οικονομία της εθνικής στάνης των προβάτων μένοντας πάντα στο στόμα των λύκων της Ευρώπης. Το ΚΚΕ παραπέμπει την “λύση” στο αόριστο μέλλον, με την αποδέσμευση από την ΕΕ και έναν σταλινικού τύπου “σοσιαλισμό σε ένα μόνο εθνικό μαντρί”.
Το ΕΕΚ δεν συμμερίζεται τα καλέσματα για έναν “αριστερό ευρωσκεπτικισμό” που έρχονται είτε από την Αριστερή Πλατφόρμα του Π. Λαφαζάνη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είτε από τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρώτα-πρώτα δεν είμαστε σκεπτικιστές, μπορούμε να γνωρίσουμε και γνωρίζουμε την αντικειμενική αλήθεια για την ΕΕ, τον ιμπεριαλιστικό, αντιλαϊκό της χαρακτήρα, την σημερινή δομική κρίση που την απειλεί με διάλυση. Δεν ζητάμε να γίνουμε, με την χρήση γενικών κι αόριστων όρων (“αντικαπιταλιστική ανατροπή”, “διεθνιστική προοπτική” κλπ) το αριστερό αντίστοιχο ενός Γκρίλο ή των δεξιών λαϊκιστικών ρευμάτων στην Ευρώπη, προσδοκώντας και τα αντίστοιχα εκλογικά οφέλη.
Δεν αρκεί καθόλου η αναγκαία ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ για να βγούμε από την κρίση, εάν δεν βγούμε από το ίδιο το καπιταλιστικό μαντρί με την εργατική εξουσία, παλεύοντας, ταυτόχρονα, για μια επαναστατική διεθνιστική προοπτική κι ένα διεθνές πρόγραμμα και σχέδιο δράσης, σαν αυτό που τις βάσεις του θέσαμε, μαζί με άλλες επαναστατικές δυνάμεις από άλλες πολιτικές παραδόσεις, στην 2η Εργατική Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη της Αθήνας, στις 29-30 Μαρτίου 2014, και που ο στρατηγικός του στόχος συμπυκνώνεται στο σύνθημα: για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Κάτω από αυτήν την κόκκινη σημαία του μαχόμενου προλεταριακού διεθνισμού, στο δρόμο της οικοδόμησης της Επαναστατικής Διεθνούς που έχουμε σήμερα περισσότερη ανάγκη από ποτέ, καλούμε όλους και όλες, όσους και όσες παλεύουν την εξαθλίωση, την σκλαβιά, την καταισχύνη, στην οποία θέλουν να μας καταδικάζουν ισόβια οι κεφαλαιοκράτες σε Ελλάδα και Ευρώπη, να δώσουν μαζί μας μια γροθιά στο σύστημα, στηρίζοντάς μας στις Ευρωεκλογές.
Προπαντός, τους καλούμε να συσπειρωθούν, να οργανωθούν και να παλέψουν στις γραμμές του κοινού ταξικού αγώνα για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.
ΕΡΓΑΤΙΚO ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ - ΕΕΚ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ
Απρίλιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου