Ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες του 16ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ. Στη διαδικασία αυτή πήραν μέρος περισσότεροι από 43.000 εκπαιδευτικοί και επέβαλαν σημαντικές αλλαγές στο συσχετισμό των δυνάμεων της Ομοσπονδίας. Πολλοί, και όχι μόνο η κυβέρνηση, θορυβήθηκαν από τις αποφάσεις του Συνεδρίου και την καθοριστική συμβολή των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ Δ.Ε. σε αυτές.Και έχουν τους λόγους τους.
Η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, έχουν εξαπολύσει σφοδρή επίθεση ενάντια στους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους και την κοινωνία προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός του. Έτσι, η κυβέρνηση προχωρά άμεσα σε απολύσεις, στη διάλυση του Δημόσιου σχολείου και όλων των δημόσιων οργανισμών, στο ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών (νερό, ενέργεια, ενημέρωση, φυσικοί πόροι κλπ) χάριν του επιχειρηματικού κέρδους. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μισθοί, συντάξεις, τα δικαιώματα για αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση βρίσκονται στην κλίνη του μνημονιακού Προκρούστη. Ήδη 10.000 αναπληρωτές συνάδελφοί μας θεωρούνται απολυμένοι, ενώ η απειλή διαθεσιμότητας για περίπου 12.500 εργαζόμενου/ες από εκπαίδευση και δήμους είναι προ των πυλών. Γι’ αυτόκαταφεύγει σε ένα όργιο εργοδοτικής αυθαιρεσίας , κρατικής καταστολής, αυταρχισμού, περιστολής λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων, αλλά και ενίσχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού, που μόνο προοίμιο τους, ήταν η πολιτική επιστράτευση των αγωνιζόμενων κλάδων και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (βλέπε ΕΡΤ).
Γι’ αυτό και η αρχή της αποκαθήλωσης του κρατικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ), της συναίνεσης και της υποταγής, στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, εν μέσω αυτής της επίθεσης, δημιούργησε ανησυχία στα κυβερνητικά επιτελεία. Η ανησυχία αυτή επιτάθηκε με τις αποφάσεις του Συνεδρίου για αποφασιστικές μορφές κινητοποίησης. Κάνοντας τον απολογισμό της απεργίας που δεν έγινε, από την σκοπιά της απεργίας που πρέπει να γίνει, το 16ο συνέδριο, πέραν των άλλων, αποφάσισε μορφές ετοιμότητας- συσπείρωσης του κλάδου (διαρκείς συνεδριάσεις ΔΣ, Γενικές Συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, συνεννοήσεις με τοπικούς μαζικούς φορείς, έκτακτη σύγκλιση Συνεδρίου όποτε χρειαστεί – διαρκές Συνέδριο), και άμεσες μορφές απάντησης (καταλήψεις δημόσιων κτιρίων κλπ), αν υπάρξουν κι άλλες απολύσεις μέσα στο καλοκαίρι.
Παράλληλα το συνέδριο πήρε απόφαση για αποφασιστικές μορφές συνέχειας των κινητοποιήσεων από το Σεπτέμβρη με πανελλαδική διαμαρτυρία με αιχμή τις απολύσεις των αναπληρωτών στις 6/9 στο Υπ. Παιδείας, πανεκπαιδευτικό – παλλαϊκό συλλαλητήριο υπεράσπισης του κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης το απόγευμα της ίδιας μέρα στο Σύνταγμα και στις μεγάλες πόλεις και Γενικές Συνελεύσεις την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη, με πρόταση για απεργία διαρκείας, ανεξάρτητα από το αν ισχύει το καθεστώς της πολιτικής επιστράτευσης. Ταυτόχρονα κάλεσε απέναντι στην επέλαση κυβέρνησης -ΔΝΤ –ΕΕ, σε παλλαϊκό-πανεργατικό ξεσηκωμό, με γενικό διακλαδικό πολιτικό απεργιακό αγώνα διαρκείας, με διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκεντρώσεις.
Οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Δ.Ε., θεωρούμε ότι συμβάλαμε τα μέγιστα στην αναμέτρηση με την κυβερνητική πολιτική, με την κατάθεση αυτής της πρότασης καθώς και του συνόλου των υπολοίπων προτάσεων και την μαχητική επιδίωξη μας να υπερψηφιστούν, μετά τη μη ψήφιση κανενός σχεδίου απόφασης από αυτά που κατατέθηκαν από κάθε παράταξη.
Προσπαθήσαμε μέσα από αυτές τις προτάσεις:
-να δώσουμε το πολιτικό στίγμα της επίθεσης, ονοματίζοντας τον αντίπαλο που έχουμε απέναντί μας (κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφάλαιο,ιμπεριαλισμός), τις βασικές πολιτικές του και τα αιτήματα που θα μας οδηγήσουν σε αποτελεσματική σύγκρουση, επιδιώκοντας νίκες.
-να δούμε τους άξονες αυτής της επίθεσης στη σημερινή εκπαίδευση καθώς και για όλα τα δημόσια αγαθά και να διατυπώσουμε τα αντίστοιχα αιτήματα ( για το εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών, τις απολύσεις – διαθεσιμότητες- διορισμούς, το μισθολογικό και το συνταξιοδοτικό, το σχολείο, τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις, τα τμήματα, τις προτάσεις για το νέο Λύκειο, γενικό – τεχνολογικό, τον προϋπολογισμό για την παιδεία, την αξιολόγηση – χειραγώγηση, την τρομοκρατία και την περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων).
-να προτείνουμε αποφασιστικές μορφές αγώνα, από τώρα και με το άνοιγμα των σχολείων, ικανές να επιφέρουν ρωγμές και νίκες στην αναμέτρησή μας με την κυβερνητική επίθεση κι όχι ψοφοδεείς διαμαρτυρίες.
-
-να απευθύνουμε κάλεσμα συντονισμού με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ενάντια στη συναίνεση και την υποταγή των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.
-να εξασφαλίσουμε την καλύτερη οργάνωση της συλλογικότητας και της ετοιμότητας των εκπαιδευτικών, να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους και να μην επιτρέψουν ξανά σε κανέναν να αναιρέσει αποφάσεις Γ.Σ., όπως στην τελευταία ΓΣ προέδρων.
-
Πολλές από τις προτάσεις μας έγιναν αποφάσεις του Συνεδρίου.
Κάναμε αυτή την προσπάθεια γιατί θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, από τη μια να κλείνουν σε όλες τις πτώσεις την κυβερνητική επίθεση και τα δεινά που αυτή θα επιφέρει και από την άλλη να μη συνεισφέρουν στην άμεση οργάνωση ενός εκπαιδευτικού και εργατικού μετώπου αναμέτρησης με αυτή την επίθεση. Φάνηκε από το αποτέλεσμα των ψηφοφοριών, ότι η συζήτηση από αυτή τη σκοπιά, μέσα σε μαζικές διαδικασίες, μπορεί να είναι ένα βήμα στην εξασφάλιση της ουσιαστικής ενότητας δράσης των εργαζομένων.
Οι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ, πιστές στη λογική των πολιτικών της κυβέρνησης και της ΕΕ και τα όρια που αυτές θέτουν, αλλά και του κυβερνητικού συνδικαλισμού, παρά τις μεγαλοστομίες περί ανάγκης αντίστασης του κλάδου, αποχώρησαν λίγο μετά την αρχή της διαδικασίας των ξεχωριστών προτάσεων. Το πρόσχημα ήταν η διαδικασία, αλλά ο στόχος η διάλυση του συνεδρίου. Είναι ξεκάθαρο ότι επέλεξαν αυτή τη στάση για να μην πάρουν την ευθύνη αγωνιστικών αποφάσεων.
Οι ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ), επεδίωκαν από την αρχή να μην υπάρξουν ψηφοφορίες ανά θέμα. Αρνήθηκαν να ψηφίσουν το πολιτικό σκεπτικό που συνόδευε τις παραπάνω προτάσεις των Παρεμβάσεων και παρουσίασαν ως επαρκή πολιτική βάση συνθετικής πρότασης τα συνθήματα του Συνέδριου, τα οποία και ψήφισαν μαζί με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ, πριν αυτές αποχωρήσουν, χωρίς κανένα πρόγραμμα δράσης. Ενστάσεις και εμπόδια έβαλαν και στη λήψη αποφάσεων που θα είχαν προωθητικό χαρακτήρα για το εκπαιδευτικό κίνημα, όπως είναι τα ζητήματα της αξιολόγησης, της σύγκρουσης με την πολιτική επιστράτευση, αλλά και στην αναγκαιότητα οι αγώνες και οι διεκδικήσεις μας να φτάνουν μέχρι την αμφισβήτηση, τη σύγκρουση και την έξοδο από Ευρώ -ΟΝΕ –ΕΕ.
Το ΠΑΜΕ παρόλο που κατήγγειλε τη διαδικασία των ξεχωριστών ψηφοφοριών ανά θέμα συμμετείχε σε αυτή καταθέτοντας προτάσεις. Οι περισσότερες από αυτές ψηφίστηκαν ομόφωνα. Όμως η αρνητική του τοποθέτηση, εμπόδισε το συνέδριο να πάρει αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα. Τέτοια ήταν το ζήτημα της εξόδου από ΕΕ-Ευρώ-ΟΝΕ. Η πρόταση στο ζήτημα της αξιολόγησης υποστηρίχτηκε από το ΠΑΜΕ και τις Παρεμβάσεις σε δύο Γενικές Συνελεύσεις Προέδρων και δεν είχε ψηφιστεί, είτε λόγω της αποχώρησης της ΔΑΚΕ, είτε λόγω των ΣΥΝΕΚ που ψήφισαν λευκό. Το ΠΑΜΕ με τη στάση του στο συνέδριο επέλεξε να μην εγκριθεί η συγκεκριμένη πρόταση.
Οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Δ.Ε., θα συνεχίσουμε να παλεύουμε στην κατεύθυνση της αποφασιστικής σύγκρουσης με τη βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για την ανατροπή τους, για τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των εργαζόμενων – των ανέργων, όλης της δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Σαν τέτοιο μήνυμα αποδοχής και ευθύνης αντιλαμβανόμαστε την εκλογική μας άνοδο και την κατάκτηση και 2ης έδρας στο νέο ΔΣ.
Είμαστε ένα πολιτικοσυνδικαλιστικό ρεύμα που το γέννησαν οι ανάγκες αυτής της πάλης εδώ και δυόμισι δεκαετίες. Δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς, ανένταχτοι αγωνιστές και αγωνίστριες, βρεθήκαμε στην ίδια κοίτη, χωρίς να παραβλέψουμε τις ιδεολογικές – πολιτικές διαφορές μας. Γιατί πιστεύουμε ότι οι μεγάλοι αγώνες της τελευταίας διετίας στη χώρα μας, η ηρωική έκρηξη του τουρκικού λαού, η βραζιλιάνικη εξέγερση, οι κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, την Πορτογαλία, την Αγγλία και αλλού, μέχρι το μετέωρο βήμα της δικής μας υπερψηφισμένης απεργίας που δεν έγινε, οι αγώνες στο ΜΕΤΡΟ, τους ναυτεργάτες, τη Χαλυβουργία, τη ΒΙΟΜΕΤ και τη ΜΕΒΓΑΛ μέχρι τον ξεσηκωμό με αφορμή την ΕΡΤ, είναι το πεδίο της ελπίδας και της απόπειρας συγκρότησης ενός ρεύματος για μια αξιοβίωτη ζωή σε μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό είναι το καθοριστικό πεδίο, όπου θα κριθούν η συγκρότηση ενός νικηφόρου εργατικού κινήματος, αλλά και οι διακηρύξεις και οι επιλογές κάθε πολιτικής δύναμης.
Αντί να γλείφουμε τις πληγές μας και να μετράμε τα δικαιώματα που κατακρεουργούνται μέρα με την ημέρα, ας πάρουμε ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί κι ας κινήσουμε… Είμαστε εργαζόμενοι κι εκπαιδευτικοί. Ας γράψουμε μια αράδα από την ιστορία που διδάσκουμε στα παιδιά μας…
Ιούλης 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου